Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy w Puławach w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Sądu Rejonowego Aneta Milczek

Protokolant; starszy sekretarz sądowy Joanna Woźniak

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2019r.

sprawy M. Ż. córki K. i A. z domu O., urodzonej (...) w P.

oskarżonej o to, że:

w dniu 14 lipca 2018r. na ulicy (...) w P. woj. (...) nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki R. (...) o nr rej. (...), nienależycie obserwowała drogę oraz nie dostosowała prędkości do warunków ruchu i na łuku drogi żeby uniknąć zderzenia z poprzedzającym ją pojazdem zjechała na przeciwny pas ruchu gdzie doprowadziła do czołowego zderzenia z samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. S., w następstwie czego kierowca pojazdu S. (...) M. S. doznała obrażeń ciała w postaci złamania kości śródręcza lewej ręki, które to spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie narządu ciała trwający dłużej niż 7 dni

tj. o czyn z art. 177§1 k.k.

I.na podstawie art. 66 § 1 k.k., art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec M. Ż. oskarżonej o czyn polegający na tym, w dniu 14 lipca 2018r. na ulicy (...) w P. woj. (...) nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki R. (...) o nr rej. (...), nienależycie obserwowała drogę oraz nie dostosowała prędkości do warunków ruchu i na łuku drogi żeby uniknąć zderzenia z poprzedzającym ją pojazdem zjechała na przeciwny pas ruchu gdzie doprowadziła do czołowego zderzenia z samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. S., w następstwie czego kierowca pojazdu S. (...) M. S. doznała obrażeń ciała w postaci złamania kości śródręcza lewej ręki, które to spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie narządu ciała trwający dłużej niż 7 dni tj. o czyn z art. 177§1 k.k. warunkowo umarza na okres próby wynoszący 2 ( dwa) lata;

II. na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonej na rzecz pokrzywdzonej M. S. kwotę 400 (czterysta ) złotych tytułem nawiązki ;

III. zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. S. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych tytułem zastępstwa procesowego ;

IV. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa 100 ( sto) złotych opłaty, zwalnia ją od zwrotu poniesionych wydatków.

Sygn. akt II K 861/18

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. Ż. w dniu 14 lipca 2018r. na ulicy (...) w P. woj. (...) kierowała samochodem osobowym marki R. (...) o nr rej. (...). Kierująca ww. pojazdem nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego, w ten sposób, że nienależycie obserwowała drogę oraz nie dostosowała prędkości do warunków ruchu i na łuku drogi żeby uniknąć zderzenia z poprzedzającym ją pojazdem zjechała na przeciwny pas ruchu gdzie doprowadziła do czołowego zderzenia z samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. S.. W następstwie tego zdarzenia M. S. kierowca pojazdu S. (...) doznała obrażeń ciała w postaci złamania kości śródręcza lewej ręki, które to spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie narządu ciała trwający dłużej niż 7 dni.

( wyjaśniania oskarżonej k. 75v-76,37-38; zeznania świadka A. C. k. 76v, 30-31; zeznania M. S. k. 76v, 39-40; protokół oględzin miejsca wypadku k. 2-3; protokoły oględzin pojazdów k. 4-5,6-7, protokół badania stanu trzeźwości k. 8,9, szkic miejsca wypadku k. 60; dokumentacja fotograficzna k. 57-58, opinia lekarska i dokumentacja lekarska k. 18,19,20,21,22, 23,24,25).

Oskarżona przyznała się do zarzucanego jej czynu i złożyła wyjaśniania zgodne z ustalonym stanem faktycznym (k. 75v-76,37-38).

Sad Rejonowy zważył co następuje:

Sąd uznał wyjaśniania oskarżanej przyznającej się do popełniania zarzucanego jej czynu za wiarygodne, bowiem były one rzeczowe oraz logiczne a ponadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym.

Na prawdzie polegały zeznania świadka M. S., która przedstawiała okoliczności związane z wypadkiem ( k. 76v, 39-40). Zeznania te znalazły odzwierciedlenie w pozostałych dowodach. Dlatego też brak jest podstaw do ich kwestionowania.

Podobnie Sąd ocenił zeznania świadka A. C. ( k. 76v, 30-31), która zeznawała na okoliczność przebiegu wypadku. Z uwagi na to, iż zeznania te korespondowały z wyjaśnieniami oskarżonej to Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania.

W ocenie Sądu opinia biegłej dotycząca doznanych przez M. S. obrażeń i skutków tych urazów, jest pełna i jasna. Z opinii tej wynika, iż na skutek przedmiotowego wypadku doznała ona obrażeń ciała w postaci złamania kości śródręcza lewej ręki, które to spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie narządu ciała trwający dłużej niż 7 dni.

Zadaniem Sądu opinia biegłej odznacza się wysokim stopniem fachowości. Jest ona rzetelna i szczegółowa w sposób wyczerpujący rozważa problem odniesionych przez pokrzywdzoną w przedmiotowym zdarzeniu obrażeń i ich skutków

Strony nie zakwestionowały autentyczności i prawdziwości dowodów z dokumentów ujawnionych na rozprawie, dlatego brak jest podstaw aby podważać ich wiarygodność.

W świetle powyższych dowodów, wina oskarżonej M. Ż. została udowodniona. Czyn, którego się dopuściła oskarżona polegał na tym, że w dniu 14 lipca 2018r. na ulicy (...) w P. woj. (...) nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki R. (...) o nr rej. (...), nienależycie obserwowała drogę oraz nie dostosowała prędkości do warunków ruchu i na łuku drogi żeby uniknąć zderzenia z poprzedzającym ją pojazdem zjechała na przeciwny pas ruchu gdzie doprowadziła do czołowego zderzenia z samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. S., w następstwie czego kierowca pojazdu S. (...) M. S. doznała obrażeń ciała w postaci złamania kości śródręcza lewej ręki, które to spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie narządu ciała trwający dłużej niż 7 dni.

Oskarżona swoim zachowaniem naruszyła dyspozycję art. 177 § 1 k.k. , który stanowi, że kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k.

Omawiany typ czynu zabronionego ma charakter powszechny. Przedmiotem ochrony z art. 177 § 1 k.k. jest zdrowie człowieka, nadto przestępstwo stypizowane w omawianej jednostce tekstu prawnego ma charakter skutkowy. Znamię czynności sprawczej może być zrealizowane poprzez naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu prowadzące do wypadku, którego następstwem jest skutek w postaci obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k. Zasady bezpieczeństwa, o naruszeniu, których traktuje przepis prawa, mogą mieć charakter regulacji ustawowych lub zwyczajowych.

W aspekcie subiektywnym przypisanie czynu M. Ż. jest uzasadnione, miała on bowiem realną możliwość uniknięcia wypadku. Stan zagrożenia na jezdni skutkujący wypadkiem wytworzyła oskarżona bowiem nienależycie obserwowała drogę oraz nie dostosowała prędkości do warunków ruchu i na łuku drogi żeby uniknąć zderzenia z poprzedzającym ją pojazdem zjechała na przeciwny pas ruchu gdzie doprowadziła do czołowego zderzenia z pojazdem kierowanym przez M. S..

Sąd ferujący orzeczenie, wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną czynu i winę, uznając, że nie są znaczne. O zaprezentowanej ocenie materialnego elementu przestępstwa, przesądzał także charakter naruszonego przez oskarżoną dobra, w postaci zdrowia człowieka.

O stopniu społecznej szkodliwości decydują okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. Oskarżona swoim działaniem naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nienależycie obserwowała drogę oraz nie dostosowała prędkości do warunków ruchu i na łuku drogi żeby uniknąć zderzenia z poprzedzającym ją pojazdem zjechała na przeciwny pas ruchu gdzie doprowadziła do czołowego zderzenia z pojazdem kierowanym przez M. S., na kutek czego kierująca tym pojazdem doznała obrażeń ciała w postaci złamania kości śródręcza lewej ręki, które spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządów ciała trwające dłużej niż siedem dni. Oskarżona w ten sposób nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, zaś skutek w postaci odniesionych obrażeń ciała przez pokrzywdzoną jest nieumyślny, gdyż trudno uznać, iż oskarżona chciała go spowodować. Oskarżona jest człowiekiem dorosłym i w pełni poczytalnym. W świetle okoliczności towarzyszących jej działaniu brak jest jakichkolwiek przesłanek, które usprawiedliwiając jej czyn, wyłączyłyby odpowiedzialność karną, z uwagi na brak winy lub bezprawności czynu. Z tego względu można było wymagać od oskarżonej zachowania zgodnego z prawem. Okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości, albowiem zostały one udowodnione wyjaśnieniami oskarżonej oraz korespondującymi z nimi zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków oraz dowodami z dokumentów.

Postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne a także właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz dotychczasowy sposób życia, uzasadniają przepuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego w szczególności nie popełni przestępstwa ( k. 66 § 1 k.k.). Zwrócić należy na uwagę na właściwości i warunki osobiste oskarżonej oraz dotychczasowy sposób życia. Oskarżona jest mężatką, ma na utrzymaniu małoletnie dziecko, obecnie pozostaje na urlopie macierzyńskim jednakże jak stwierdziła będzie wracała do pracy a zatem prowadzi ustabilizowany tryb życia. Bez wątpienia są to okoliczności, które przemawiają za warunkowym umorzeniem postępowania wobec niej tym bardziej, że nie sprzeciwiał się takiemu rozstrzygnięciu pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej. W ocenie Sądu brak jest potrzeby oddziaływania w kierunku zmiany postawy sprawcy, którą należy określić jako pozytywną. Dlatego też Sąd stosownie do treści art. 66 § 1 i 2 k.k. 67 § 1 k.k. warunkowo umarzając postępowanie określił okres próby na 2 lata. Będzie on służył oddziaływaniu wychowawczemu na oskarżoną oraz weryfikacji postawionej prognozy kryminologicznej. Jest to bowiem okres kontrolowanej wolności i okres, w którym oskarżona powinna wywiązać się z nałożonego obowiązku.

Na podstawie 67 § 3 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonej na rzecz pokrzywdzonej kwotę 400 złotych tytułem nawiązki, co niewątpliwie wpłynie wychowawczo na oskarżoną. Oczywiście oskarżycielką posiłkowa może dochodzić dodatkowych roszczeń na etapie postępowania cywilnego.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k.

O kosztach sadowych orzeczono stosownie do art. 627 k.p.k. i na tej podstawie Sąd zasądził od oskarżonej kwotę 100 złotych tytułem opłaty ,zaś na podstawie art. 624 k.p.k. zwolnił oskarżoną od zwrotu wydatków uznając, iż ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe dla oskarżonej ze względu na sytuację materialną.

Z tych względów orzeczono jak w wyroku.