Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Łomży I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Marta Małgorzata Sulkowska

Protokolant: Agnieszka Siedlecka

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2019 r. w Łomży na rozprawie

sprawy z powództwa (...)z/s w G.

przeciwko D. W.

o zapłatę kwoty 18.737,30 zł

I.  zasądza od pozwanej D. W. na rzecz powoda (...) z/s w G. kwotę 8.606,39 zł zł /osiem tysięcy sześćset sześć złotych trzydzieści dziewięć groszy/ z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych od dnia 25 września 2019 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od powoda(...)
z/s w G. na rzecz pozwanej D. W. kwotę 151,36 zł
/sto pięćdziesiąt jeden złotych trzydzieści sześć groszy/ tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 225/19 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od pozwanej D. W. kwoty 18.737,30 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 25 września 2018 r. W uzasadnieniu wskazał, że nabył wierzytelność wobec pozwanej od (...) z siedzibą w W. w dniu 27 lutego 2018 r. Mimo wezwania pozwana nie uiściła wymaganej kwoty.

Pozwana D. W. w odpowiedzi na pozew wnosiła o oddalenie powództwa w całości. Pozwana kwestionowała roszczenie dochodzone pozwem co do zasady jak i co do wysokości. Wskazała, że powód nie wykazał swojej legitymacji czynnej, albowiem nie przedłożył oryginałów umowy cesji ani pełnomocnik powoda nie poświadczył za zgodność z oryginałem przedłożonych kopii i wyciągów. Wniosła o zobowiązanie go do tego powołując się na art. 129 § 4 kpc. Podniosła, że złożona dokumentacja w postaci umowy pożyczki nie wskazuje, że pozwana zwracała się o pożyczkę do cesjonariusza i że ją otrzymała. Ponadto z ostrożności procesowej pozwana wskazała, że wysokość opłat jest znacznie zawyżona, co jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, gdyż narusza zasadę zakazu lichwy oraz prowadzi do rażącego braku ekwiwalentności świadczeń.

Nadto pozwana podniosła zarzut przedwczesności powództwa. Pozwana kwestionowała okoliczność wypowiedzenia umowy. Powód przedstawił na okoliczność wypowiedzenia umowy pismo z dnia 13 listopada 2017 r. zatytułowane „zawiadomienie o wypowiedzeniu umowy”, pozwana wskazała, iż pismo to zostało wysłane na adres niebędący adresem zamieszkania pozwanej. Zdaniem pozwanej wypowiedzenie umowy nie mogło wywrzeć materialnoprawnego skutku, zaś powództwo jako przedwczesne winno zostać oddalone w całości (101-104).

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana D. W. zawarła umowę pożyczki gotówkowej o nr (...) w dniu 20.04.2017 r. z (...) Sp. z.o.o. (umowa- k. 30). W umowie kwotę pożyczki określono na 9.100 zł, przewidziano prowizję dla pożyczkodawcy w wysokości 6.825 zł, opłatę za udzielenie pożyczki w kwocie 2.275 zł oraz kwotę odsetek naliczonych za cały okres kredytowania w kwocie 2.989,57 zł. Pozwana miała zwrócić zatem łącznie 21.166,66 zł zł do dnia 4.05.2020 r. (§ 1 pkt 1 umowy). Całkowity koszt pożyczki to 12.089,57 zł. Odsetki od pożyczki wynosiły wprawdzie 10%, ale rzeczywista roczna stopa oprocentowania (RRSO) wynosiła 86,46 % (§ 4 umowy).

Na kwotę dochodzoną pozwem, tj. 18.737,30 składała się: kwota 8.518,12 zł z tytułu niespłaconego kapitału pożyczki, kwota 1.195,64 zł z tytułu odsetek umownych za opóźnienie liczonych od niezapłaconej należności głównej, kwota 55,40 zł oraz 1.140,24 zł naliczonych odsetek.

Pozwana na poczet spłaty ww. pożyczki dokonała wpłat: w dniu 06.06.2017 r. w wysokości 588 zł (zaksięgowano 195,35 zł na kapitał, 167,04 zł na odsetki umowne, 169,02 zł na opłatę operacyjną, 56,43 zł na opłatę za udzielenie pożyczki, 0,16 zł na odsetki karne), w dniu 04.07.2017 r. w wysokości 588 zł (zaksięgowano 204,59 zł na kapitał, 141,26 zł na odsetki umowne, 181,54 zł na opłatę operacyjną, 60,61 zł na opłatę za udzielenie pożyczki), w dniu 04.08.2017 r. w wysokości 588 zł (zaksięgowano 181,94 zł na kapitał, 147,26 zł na odsetki umowne, 194,06 zł na opłatę operacyjną, 64,79 zł na opłatę za udzielenie pożyczki) (k.143).

W związku z niespłacaniem dalszych rat pożyczki przez pozwaną, pożyczkodawca (...) Sp. z.o.o. wypowiedział pozwanej przedmiotową umowę pożyczki w dniu 13.11.2017 r., pozostawiając w całości kwoty pożyczki w stan zadłużenia przeterminowanego – zgodnie z § 6 pkt 6 umowy pożyczki (k.46). Wypowiedzenie umowy zostało wysłane do D. W. na adres (...), (...)-(...) Ł.. Wypowiedzenie umowy przez (...) Sp. z.o.o. ze skutkiem doręczenia przypadło na dzień 29.12.2017 r.

W dniu 11 września 2015 r. została zawarta umowa cesji wierzytelności pomiędzy (...) Sp. z.o.o. Sp. j. z siedzibą we W. a (...) z siedzibą w W. (k. 34).

Następnie w dniu 27 lutego 2018 r. (...) z siedzibą w W. - reprezentowany przez (...) S.A. z siedzibą we W. zawarł z powodem – (...) z siedzibą w G. reprezentowanym przez (...) Sp. z.o.o. z siedzibą w G. umowę cesji wierzytelności (k.85). Pozwana została o niej zawiadomiona w dniu 4 kwietnia 2018 r. (k. 43).

Mimo kierowania do niej wezwań do zapłaty pozwana nie zwróciła pożyczki w całości do chwili obecnej. Wpłaciła na poczet spłaty łącznie kwotę 1.764 zł (3 x 588 zł).

W dniu 6.11.2018 r referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1805296/18 wydał nakaz zapłaty, w którym uwzględnił powództwo w całości i nakazał pozwanej D. W. zapłacić na rzecz powoda (...) z siedzibą w G. kwotę 18.737,30 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 25.09.2018 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.635 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (k.5v).

Pozwana D. W. w dniu 27.11.2018 r. wniosła skutecznie sprzeciw do nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wnosząc o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 34 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa. Pozwana kwestionowała wówczas roszczenie dochodzone pozwem co do samej zasadności jak i co do wysokości. Pozwana podważyła legitymację czynną powoda w niniejszym postępowaniu. Z ostrożności procesowej pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia (k.7).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach procesu (art. 3 § 1 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc).

W ocenie Sądu strona powodowa w pełni udowodniła fakt zawarcia umowy pożyczki przez swojego poprzednika prawnego z pozwaną, wysokość tej pożyczki, jej warunki, a także wypłatę kwoty 9.100 zł. Przedłożyła także dowody na skuteczną cesję tej wierzytelności od pożyczkodawcy na swoją rzecz.

Kwestionowanie tych okoliczności przez stronę pozwaną Sąd potraktował jako działanie naruszające zasadę lojalności określoną w art. 3 kpc. Strona pozwana w ten sposób dążyła jedynie do przedłużenia postępowania i mnożenia dowodów w sprawie. W XXI wieku powszechne jest korzystanie z kserokopii, podważanie ich prawdziwości jest uzasadnione jedynie w wypadku, gdy rzeczywiście przy ich tworzeniu doszło do manipulacji. Brak potwierdzenia za zgodność z oryginałem wyciągu z dokumentu również nie świadczy o tym, że dowód z dokumentu jest wadliwy.

Zgodnie z art. 129 § 4 kpc jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy, Sąd, na wniosek strony albo z urzędu, zażąda od strony składającej odpis dokumentu, o którym mowa w § 2, przedłożenia oryginału tego dokumentu. W realiach niniejszej sprawy żądanie przedłożenia oryginałów dokumentów nie było niczym uzasadnione. Złożone do akt przez powoda kserokopie nie budzą żądnych wątpliwości. Umowa cesji została podpisana przez uprawnione podmioty, co wynika ze złożonych przez powoda dokumentów. (k. 35-74).

Warto wskazać, że tego rodzaju działanie pełnomocnika pozwanej obliczone jedynie na ewentualne przedłużenie postępowania nie jest z reguły korzystne dla zastępowanej strony, albowiem wydłuża czas, za jaki naliczane są odsetki i naraża stronę na dodatkowe koszty procesu.

Reasumując tą część rozważań, w ocenie Sądu powód wykazał prawidłowość dokonanego przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509 i nast. kodeksu cywilnego, a zatem wykazał, że stał się wierzycielem należności, będącej uprzednio w dyspozycji cedenta. Powyższe legitymowało czynnie powoda do wystąpienia z pozwem o zapłatę.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że zgodnie z prawem unijnym, Sąd zawsze musi badać, czy w umowach z konsumentami nie ma niedozwolonych klauzul umownych lub innych postanowień naruszających prawa konsumentów. Z tego względu Sąd zbadał umowę pożyczki.

Powód oraz pożyczkodawca są przedsiębiorcami, zaś pozwana jest konsumentem.

Sąd przy stosowaniu przepisów krajowych dotyczących ochrony konsumentów, w tym przepisów o odsetkach maksymalnych i niedozwolonych klauzulach umownych interpretował je zgodnie z kierunkiem zakreślonym w Dyrektywie Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.Urz.UE.L Nr 95, str. 29). Warto powołać się w tym miejscu na art. 3 tej Dyrektywy:

„1. Warunki umowy, które nie były indywidualnie negocjowane, mogą być uznane za nieuczciwe, jeśli stoją w sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powodują znaczącą nierównowagę wynikających z umowy, praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta.

2. Warunki umowy zawsze zostaną uznane za niewynegocjowane indywidualnie, jeżeli zostały sporządzone wcześniej i konsument nie miał w związku z tym wpływu na ich treść, zwłaszcza jeśli zostały przedstawione konsumentowi w formie uprzednio sformułowanej umowy standardowej.

Fakt, że niektóre aspekty warunku lub jeden szczególny warunek były negocjowane indywidualnie, nie wyłącza stosowania niniejszego artykułu do pozostałej części umowy, jeżeli ogólna ocena umowy wskazuje na to, że została ona sporządzona w formie uprzednio sformułowanej umowy standardowej.

Jeśli sprzedawca lub dostawca twierdzi, że standardowe warunki umowne zostały wynegocjowane indywidualnie, ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na nim.”

W ocenie Sądu umowa pożyczki zawarta przez poprzednika prawnego powoda i pozwaną nie narusza ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2001 r., Nr 100, poz. 1081) w zakresie, w jakim ustala koszty pożyczki w postaci odsetek. W rozumieniu ustawy pożyczka również jest kredytem konsumenckim (art. 2 ust. 1 pkt 1). Zgodnie z tą ustawą odsetki od należności przeterminowanych mogą być ustalane w dowolnej wysokości (art. 7 ust.1 pkt 1 ustawy, art. 481 § 2 kc), nie większej od odsetek maksymalnych określonych w art. 359 § 2 ¹ kpc.

Niestety ani ustawa Prawo bankowe, ani ustawa o kredycie konsumenckim nie wskazuje, jakiej wysokości winna być opłata przygotowawcza czy też prowizja pozostawiając tą kwestię wolnemu rynkowi, a w razie sporu - ocenie Sądu.

Regułą jest, że za wszelkie czynności związane z udzieleniem i obsługą pożyczki pożyczkodawca może pobrać wynagrodzenie w formie prowizji. W tym wypadku poprzednik prawny powoda przewidział opłatę prowizyjną w wysokości 6.825 zł oi dodatkową opłatę za udzielenie pożyczki w wysokości 2.275 zł.

Tak wysokie opłaty dodatkowe stanowią obejście przepisów o odsetkach maksymalnych (art. 359 § 2 ¹ kpc). Jak stanowi art. 58 § 1 kc czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. § 2 tego artykułu wskazuje, że nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Z kolei § 3 stanowi, że jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

Zastosowanie tak nieadekwatnie wysokiej opłaty prowizyjnej i opłaty za udzielenie pożyczki jest niewątpliwie sprzeczne z przepisami regulującym odsetki maksymalne, jak i z zasadami współżycia społecznego. Z uwagi na powyższe wszelkie regulacje z umowy pożyczki dotyczące tych opłat są nieważne.

Ponadto wskazać należy, że choć niewątpliwie pozwana zawarła umowę pożyczki, to nie oznacza to jest ona bezwzględnie związana wszystkimi postanowieniami umownymi, a w tym przypadku postanowieniami w zakresie ustalenia wysokości opłaty prowizyjnej i opłaty za udzielenie pożyczki.

Polski ustawodawca przewidział ochronę słabszej strony stosunków zobowiązaniowych w powszechnym obrocie gospodarczym, wprowadzając do kodeksu cywilnego przepisy regulujące tzw. klauzule niedozwolone. Stanowią o tym przepisy 385 ¹ – 385 ³ kc. Powyższe regulacje prawne mają na celu ochronę konsumenta przed stosowaniem postanowień niedozwolonych przez przedsiębiorcę.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 kc – niedozwolone postanowienie to zapis umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodniony z nim indywidualnie, który kształtuje jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Takie postanowienie nie wiąże wówczas konsumenta, przy czym nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W myśl art. 385 ¹ § 3 kc nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. Co więcej, ciężar udowodnienia, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje – art. 385 ¹§ 4 kc.

W związku z ochroną praw konsumenta m.in. w kodeksie cywilnym została zawarta lista przypadków, w których prawdopodobieństwo wadliwej i krzywdzącej dla konsumenta treści postanowienia jest niezwykle duże (art. 385 ³ kc). Katalog ten powstał, by ułatwić konsumentowi wykazanie, że dane postanowienie jest niedozwolone, czyli abuzywne, bądź „szczególnie wrażliwe na abuzywność”. Są to najczęściej spotykane w praktyce klauzule uznane za sprzeczne z dobrymi obyczajami i zarazem rażąco naruszające interesy konsumenta. Ich wspólną cechą jest nierównomierne rozłożenie praw, obowiązków lub ryzyka kontraktowego między stronami. Wystąpienie takich zapisów w umowie może prowadzić do zachwiania równowagi kontraktowej między konsumentem a przedsiębiorcą, ze skutkiem niekorzystnym dla konsumenta.

Powód, jak również jego poprzednik prawny- pożyczkodawca prowadzą działalność gospodarczą, a zatem zgodnie z art. 43 ¹ kc są oni przedsiębiorcami. Pozwana jest zaś konsumentem w myśl art. 22 ¹ kc

Reasumując powyższe należy stwierdzić, że poprzednik prawny powoda będący przedsiębiorcą, w umowie z pozwaną zastosował klauzule niedozwolone w zakresie ustalenia opłaty prowizyjnej i opłaty za udzielenie pożyczki w celu obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych. Zauważyć należy, że te dwie opłaty stanowią łącznie kwotę 9100 zł tj. dokładnie równą sumie udzielonej pozwanej faktycznie kwoty pożyczki.

Z uwagi na opisane powyżej naruszenia przepisów o klauzulach abuzywnych oraz odsetkach maksymalnych bez znaczenia jest, czy pozaodsetkowe koszy kredytu są niższe niż maksymalne określone w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, stąd też Sąd kwestii tej szczegółowo nie badał jako niemającej żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Sąd nie znalazł podstaw do zmniejszenia wysokości prowizji. Byłaby to tzw. "redukcja utrzymująca skuteczność". Polega ona na powrocie do warunków uczciwych, a więc takich, które nie byłyby kwestionowane, gdyby były w umowie od początku.

Jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy w Warszawie w wyroku
z dnia 28 września 2016 r., sygn. akt XXVII Ca 678/16 stosowanie zabiegu „redukcji utrzymującej skuteczność” jest niedopuszczalne.
W uzasadnieniu wskazał on, że "Trafnie przyjmuje się, że taki zabieg prowadzi do nadmiernie dowolnych rezultatów interpretacyjnych sprzecznych z autonomią stron, stawiając jednocześnie sąd w roli „pomocnika” strony nieuczciwej (tj. stosującej klauzulę abuzywną). Godzi on w nakaz transparentności wzorca umowy. Przemawiają przeciwko niemu także względy prewencji ogólnej, ponieważ ogranicza się konsekwencje, które ponosi podmiot stosujący postanowienia nieuczciwe. Podkreślenia wymaga, iż korzystanie z „redukcji utrzymującej skuteczność” zostało zakwestionowane w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29.06.2007 r. (III CZP 62/07, OSNC 2008, nr 7-8, poz. 87) oraz w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14.06.2012 r. w sprawie C. (C-618/10) www.(...).eu." (źródło: https://orzeczenia.ms.gov.pl/)

Jak słusznie się wskazuje w doktrynie i orzecznictwie "jeżeli jedyną sankcją dla przedsiębiorcy miałby być powrót do warunków uczciwych, to jest oczywiste, że przepisy chroniące konsumenta, w tym zwłaszcza Dyrektywa 93/13/EWG, nie miałyby żadnego praktycznego efektu –przedsiębiorca ryzykowałby co najwyżej powrotem do takich warunków, jakie powinny obowiązywać w umowie od początku. Efekt prewencyjny Dyrektywy podkreślany jest często przez Trybunał Sprawiedliwości UE, ostatnio w wyroku z dnia 21 grudnia 2016 r. w połączonych sprawach C 154/15, C 307/15 i C 308/15

Do sądu krajowego należy wyłącznie i jedynie wykluczenie stosowania nieuczciwego warunku umownego, tak aby nie mógł on wywoływać wiążącego skutku wobec konsumenta, przy czym sąd ów nie jest uprawniony do zmiany treści tego warunku (zob. podobnie wyrok z dnia 14 czerwca 2012 r., Banco Español de Crédito, C 618/10, EU:C:2012:349)

W tym kontekście, po pierwsze, sąd krajowy ma obowiązek z urzędu ocenić nieuczciwy charakter danego warunku umownego objętego zakresem stosowania dyrektywy 93/13, a dokonując tej oceny, zniwelować nierówność istniejącą pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą w sytuacji, gdy sąd ten dysponuje elementami stanu faktycznego i prawnego, które są niezbędne w tym celu.

W rzeczywistości bowiem pełna skuteczność ochrony przewidzianej przez dyrektywę wymaga, aby sąd krajowy, który z urzędu stwierdza nieuczciwy charakter warunku umownego, mógł wyciągnąć wszystkie konsekwencje z tego stwierdzenia, bez oczekiwania na to, aby konsument poinformowany o swoich prawach złożył oświadczenie, domagając się stwierdzenia nieważności rzeczonego warunku (wyrok z dnia 30 maja 2013 r., Jőrös, C 397/11, EU:C:2013:340, pkt 42).

Po drugie, sąd krajowy nie może zostać uprawniony do zmiany treści nieuczciwych warunków, bez przyczyniania się do wyeliminowania zniechęcającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez zwyczajne i proste niestosowanie tych nieuczciwych warunków wobec konsumentów (zob. podobnie wyrok z dnia 21 stycznia 2015 r., Unicaja Banco i Caixabank, C 482/13, C 484/13, C 485/13 i C 487/13, EU:C:2015:21, pkt 31)

Z powyższych rozważań wynika, iż art.6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że powinno mieć co do zasady skutek w postaci przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on w braku rzeczonego warunku.

Z powyższego wynika, że obowiązek wyłączenia przez sąd krajowy nieuczciwego warunku umownego nakazującego zapłatę kwot, które okazują się nienależne, wiąże się co do zasady z odpowiednim skutkiem restytucyjnym dotyczącym tych kwot. W istocie bowiem brak takiego skutku restytucyjnego jest w stanie podważyć skutek zniechęcający, jaki art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 w związku z art. 7 ust.1 tej dyrektywy zamierzał powiązać ze stwierdzeniem nieuczciwego charakteru warunków znajdujących się w umowach zawieranych z konsumentami przez przedsiębiorcę." (powyższy cytat pochodzi z Petycji o udostępnienie materiałów informacyjnych (wyroków TSUE, uchwał SN) sędziom Sądu Apelacyjnego, Okręgowego oraz sędziom podległych Sądowi Okręgowemu Sądów Rejonowych z dnia 6 października 2018r. , z treści Petycji wynika, że autor zastrzegł dane osobowe) .

Jak wynika z powyższego orzecznictwa, skoro opłata prowizyjna i opłata za udzielenie pożyczki zostały zastrzeżone w rażąco wysokiej kwocie, czyniąc świadczenia stron rażąco nieekwiwalentnymi, to niewątpliwie postanowienie w tym przedmiocie stanowi klauzulę abuzywną i narusza przepisy o odsetkach maksymalnych. Z uwagi na powyższe wynagrodzenie to w całości się powodowi nie należy. Nie ma podstaw prawnych do miarkowania wynagrodzenia prowizyjnego do wysokości akceptowalnej, czy posługując się nomenklaturą TSUE- uczciwej.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę należności głównej, tj. kwotę wypłaconej pożyczki – 9.100 zł pomniejszonej o wpłacone już na rzecz pożyczkodawcy raty pożyczki w łącznej wysokości 1.764 zł (3 x 588 zł), tj. kwotę 7.336 zł (9.100 zł – 1.764 zł) wraz z odsetkami w łącznej wysokości 1.270,39 zł. W sumie dało to kwotę 8.606,39 zł (7.336 zł + 1.270,39 zł).

Odsetki zostały wyliczone przez Sąd na przy użyciu kalkulatora internetowego w następujący sposób: od dnia 24.04.2017 r. do 06.06.2017 (data I wpłaty 588 zł) - 10 % odsetek od kwoty 9.100 zł, tj. 107.21 zł; od dnia 07.06.2017 do 04.07.2017 (II wpłata 588) - 10 % odsetek od kwoty 8.512 zł, tj. 62.97 zł; od dnia 05.07.2017 r. do 04.08.2017 (III wpłata 588) - 10% odsetek od kwoty 7.924 zł, tj. 65.13 zł; od dnia 05.08.2017 r. do 29.12.2017 r. (wypowiedzenie) - 10 % odsetek od kwoty 7.336 zł, tj. 289.42 zł; od dnia 30.12.2019 do 24.09.2018 – 14% (odsetki karne) od kwoty 7.336 zł, tj. 745.66 zł.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 kc i przedłożonej umowy, zgodnie z żądaniem powoda, od dnia wymagalności roszczenia.

O kosztach orzeczono zgodnie art. 98 § 1 kpc i art. 99 kpc w zw. z art. 100 kpc mając na względzie zasadę stosunkowego ich rozdzielenia w zależności od wygranej/przegranej. Powód wygrał proces w 46 % i w takim samym stosunku pozwana uległa żądaniom pozwu. Na koszty poniesione przez stronę powodową składała się opłata od pozwu w wysokości 300 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym – 3600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, razem 3.917 zł. Na koszty pozwanej składało się wynagrodzenie jej pełnomocnika -3600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, razem 3.617 zł. Łącznie koszty poniesione przez obie strony wyniosły 7.534 zł, z tego powód powinien ponieść koszty 4068,36 zł, a pozwana 3.465,64 zł. Biorąc pod uwagę koszty jakie poniosły strony, a jakie powinny ponieść w związku z wynikiem postępowania Sąd zasądził różnicę w wysokości 151,36 zł od powoda na rzecz pozwanej. O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.