Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

z siedzibą w R.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o obliczenie opłaty z tytułu udzielonej koncesji

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 18 listopada 2016 r. nr (...)

1.  oddala odwołanie.

2.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą

w R. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki 720 zł

(siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmE 116/17

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) decyzją z dnia 18 listopada 2016 r. nr (...), na podstawie art. 34 ust. 1 w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059 z późn. zm., dalej: Pe) oraz w związku z § 4 ust. 3 i § 6 ust. 4 w związku z ust.1 - 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz. U. z 1998 r. Nr 60, poz. 387 z późn. zm., dalej: Rozporządzenie lub Rozporządzenie w sprawie opłat) oraz w związku z art. 2 § 2 i 3 oraz art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U.2015, poz. 613 z późn. zm.), ustalił dla (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. (Spółka, powód) opłatę w kwocie 28 082 zł, należną z tytułu koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, udzielonej decyzją Prezesa URE z dnia 20 kwietnia 2011 r. znak: (...).

(...) sp. z o.o. z siedzibą w R. w złożonym odwołaniu zaskarżyła powyższą decyzję Prezesa URE w całości.

Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie:

a) § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat poprzez jego błędną wykładnię, skutkującą jego zastosowaniem i ustaleniem dla powoda opłaty z tytułu koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie Obrót paliwami ciekłymi w tym gazem płynnym – LPG, udzielonej decyzją Prezesa URE z dnia 20.04.2011 znak (...) na kwotę 28 082 zł,

b) art. 8 k.p.a. w zakresie mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, poprzez wydanie zaskarżonej decyzji na podstawie wykładni przepisu § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat dokonanej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki wbrew oficjalnie przedstawionemu i zakomunikowanemu wcześniej do opinii publicznej swojemu poglądowi.

Na podstawie przedstawionych zarzutów powód wniósł o uchylenie decyzji w całości i o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów poniesionej opłaty sądowej w wysokości 100 zł., opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. oraz kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Przyjętą przez pozwanego interpretację przepisu § 4 ust. 3 Rozporządzenia powód uznał za nieprawidłową i stanowiącą rażące naruszenie przepisów prawa. Zdaniem Spółki § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat nie ma zastosowania do przedsiębiorcy, który w roku poprzedzającym wydanie koncesji uzyskiwał przychody ze sprzedaży produktów i towarów na podstawie wcześniej udzielonej koncesji i z tego tytułu uiścił już opłatę za dany rok kalendarzowy. W 2010 r. tj. w roku poprzedzającym wydanie decyzji o udzieleniu koncesji z dnia 20 kwietnia 2011 r. powód prowadził działalność objętą analogiczną decyzją o udzieleniu koncesji z roku 2001 i z tytułu prowadzonej w 2011 r. działalności uiścił z góry za cały rok 2011 r. opłatę w terminie określonym w § 4 ust. 1 Rozporządzenia. W ocenie powoda przepis § 4 ust. 3 Rozporządzenia ma zastosowanie w sytuacji, gdy w roku poprzedzającym uzyskanie koncesji, przedsiębiorca uzyskał przychody ze sprzedaży produktów lub towarów w zakresie działalności objętej tą koncesją, a na którą to sprzedaż nie wymagano koncesji i przedsiębiorca takiej koncesji nie posiadał (z uwagi na wartość obrotu poniżej przewidzianego progu). Przy ocenie charakteru opłat ponoszonych przez przedsiębiorców z tytułu udzielonej koncesji, należy wziąć pod uwagę brzmienie art. 34 ust. 1 Pe, zgodnie z którym przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja, wnoszą opłaty coroczne. Skoro ustawodawca przewidział, że z tytułu działalności objętej koncesją przedsiębiorca zobowiązany jest wnosić opłatę coroczną (liczba pojedyncza), to za bezpodstawne należy uznać, że za działalność w 2011 r. powód zobowiązany jest do zapłaty dwukrotnie tej samej kwoty - dwóch opłat. W takim przypadku opłata z tytułu udzielonej koncesji nie miała by charakteru opłaty corocznej. Powód wskazał, że § 1 ust. 1 Rozporządzenia jest mowa o opłacie corocznej. Zdaniem powoda przepis § 4 rozporządzenia należy odczytywać w ten sposób, że jeśli okres na jaki udzielono koncesję nie pokrywa się - jak w niniejszej sprawie - opłatę wnosi się jeden raz w roku, za działalność dotyczącą obrotu paliwami ciekłymi w tym roku, bez względu na liczbę wydanych koncesji.

Powód powoływał się na opublikowany w Biuletynie Urzędu Regulacji Energetyki nr (...) z dnia 03 stycznia 2000 (str. 4-6) artykuł „Zmiany w opłatach koncesyjnych. Komentarz do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 1999 r.". W ocenie powoda, z treści cytowanego artykułu jednoznacznie wynika, że celem Rady Ministrów, która zmieniła brzmienie § 4 rozporządzenia nie było nałożenie na przedsiębiorców obowiązku poniesienia pierwszej opłaty z tytułu udzielenia koncesji w przypadku, gdy przedsiębiorca ten uzyskiwał przychody ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie działalności objętej tą koncesją, na podstawie wcześniej udzielonej koncesji.

Zdaniem powoda, w sytuacji, gdy w oficjalnym periodyku Urzędu Regulacji Energetyki wskazano genezę uchwalenia i sposób interpretacji przepisu § 4 ust. 3 rozporządzenia a następnie Prezes URE dokonuje wykładni powyższego przepisu w sposób oczywiście sprzeczny z wyrażonym przez siebie wcześniej poglądem, wydana w takich okolicznościach decyzja narusza art. 8 k.p.a. Powód stwierdził ponadto, że wszczynanie postępowania administracyjnego w sprawie rzekomych zaległości płatniczych po upływie 5 lat od daty ich wymagalności i narażanie tym samym podmiot na ogromne, dodatkowe koszty (kilkanaście tysięcy złotych odsetek ), nie może być uznane za działanie w sposób budzący zaufanie do władzy publicznej.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wskazał, że na wniosek powoda, decyzją z dnia 20 kwietnia 2011 r. udzielił mu koncesji na okres od dnia 21 kwietnia 2011r. do 31 grudnia 2030 r. Stwierdził, że wynikający z art. 34 ust. 1 Pe obowiązek wnoszenia corocznych opłat koncesyjnych wyznaczony jest przez sam fakt uzyskania i posiadania ważnej koncesji. Wydane na podstawie art. 34 ust. 3 Pe Rozporządzenie w sprawie opłat reguluje zasady, wysokość i sposób pobierania opłat. Stwierdził, iż powód był obowiązany do wniesienia pierwszej opłaty koncesyjnej w terminie do 30 dni od dnia wydania mu tej koncesji. Powód jako profesjonalista powinien znać regulacje prawne oraz skutki nieskorzystania z funkcjonujących w prawie energetycznym rozwiązań. Przedstawioną przez powoda wykładnię historyczną § 4 Rozporządzenia uznał pozwany za nieuprawnioną. Stwierdził, że przy wykładni omawianego przepisu należy posługiwać się w pierwszej kolejności wykładnią językową oraz celowościową. Omawiany przepis nadal obowiązuje i jest stosowany przez Prezesa URE wobec przedsiębiorstw energetycznych, które uzyskały koncesje na wniosek. Zdaniem pozwanego zarzutów powoda dotyczących naruszenia § 4 ust. 3 Rozporządzenia i art. 8 k.p.a. nie można uznać za zasadne.

W piśmie procesowym z dnia 27 marca 2019 r. powód wniósł o dopuszczenie dowodów z:

1. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2017 r. sygn. akt II SAB/Wa 104/17 na okoliczność wątpliwości Prezesa URE co do możliwości postępowań wobec koncesjonariuszy, którzy uzyskali koncesję w tym samym roku po raz kolejny, a dążących do pobrania opłaty koncesyjnej oraz, że możliwość wszczynania postępowań wobec koncesjonariuszy, którzy uzyskali w tym samym roku kolejną koncesję wymagała aż dwóch opinii prawnych Departamentu Prawnego i Rozstrzygania Sporów URE,

2. pisma (...) Izby (...) z dnia 7 czerwca 2018 r. sporządzonego w ramach konsultacji publicznych projektu rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie współczynników i sposobu pobierania opłaty koncesyjnej.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny.

(...) sp. z o.o. z siedzibą w R. prowadziła działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na podstawie koncesji nr (...), udzielonej przez Prezesa URE w dniu 10 kwietnia 2001r., obowiązującej do dnia 20 kwietnia 2011 r. (k. 23) W związku z udzieloną koncesją Spółka wnosiła corocznie opłatę koncesyjną w wysokości ustalanej na podstawie przychodu z roku poprzedniego. W dniu 7 marca 2011 r. Przedsiębiorca dokonał wpłaty w wysokości 28 082 zł tytułem opłaty koncesyjnej za rok 2011. W formularzu zawierającym informacje koncesjonariusza o wysokości opłaty koncesyjnej, w pozycji 1 podano, że wnoszona opłata dotyczy koncesji wydanej w 2001 r. (k. 13 akt adm.)

Wnioskiem z dnia 23 marca 2011 r. Spółka wystąpiła do Prezesa URE z wnioskiem o udzielenie koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie Obrót paliwami ciekłymi.

Decyzją z dnia 20 kwietnia 2011 r. nr (...) Prezes URE udzielił powodowi koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 21 kwietnia 2011 r. do 31 grudnia 2030 r. (k. 33)

Pismem z dnia 25 maja 2016 r. Prezes URE poinformował Spółkę, że w zw. z udzieloną na jej wniosek w dniu 20 kwietnia 2011 r. koncesją nr (...), na podstawie § 4 ust. 2 i 3 Rozporządzenia w sprawie opłat zobowiązana była do wniesienia w terminie 30 dni od wydania koncesji, tj. do dnia 20 maja 2011 r. opłaty z tytułu koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Wobec niewniesienia tej opłaty w wymienionym terminie Prezes URE wezwał Spółkę do jej uiszczenia wraz z odsetkami od dnia 20 maja 2011 r. w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania. (k.1 akt adm.).

W odpowiedzi na wezwanie, w piśmie z dnia 31 maja 2016 r. (k. 3 akt adm.) Spółka stwierdziła, że w dniu 7 marca 2011 r. uiściła już opłatę od istniejącej w tym czasie koncesji z 2001r. Spółka stwierdziła, że skoro w art. 34 ust. 1 Pe ustawodawca przewidział, że z tytułu działalności objętej koncesją przedsiębiorca jest zobowiązany wnosić coroczne opłaty, to twierdzenie, że (...) sp. z o.o. zobowiązana jest do zapłaty dwukrotnie tej samej opłaty należy uznać za bezpodstawne. Pismem z 4 sierpnia 2016 r. Prezes URE zawiadomił Spółkę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie obliczenia pierwszej opłaty z tytułu koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej dla (...) sp. z o.o. decyzją z dnia 20 kwietnia 2011r. nr (...), którą należało obliczyć i wnieść w terminie do 30 dni od wydania koncesji. Jednocześnie Prezes URE wezwał Spółkę do nadesłania wypełnionego formularza dotyczącego wyliczenia opłaty koncesyjnej przekazanego wraz z wezwaniem do wniesienia opłaty koncesyjnej, oraz potwierdzenia uiszczenia przedmiotowej opłaty na wskazany rachunek bankowy. Zgodnie z art. 77 § 4 k.p.a. Spółka została poinformowana, że Prezesowi URE znane są z urzędu informacje o wysokości przychodów osiągniętych przez (...) sp. z o.o. w roku poprzedzającym udzielenie koncesji. (k. 6 akt adm.)

W piśmie z dnia 16 września 2016 r. Spółka podtrzymała stanowisko, iż opłaty koncesyjne mają charakter coroczny i odmówiła uiszczenia opłaty od nowej koncesji powołując się na okoliczność uiszczenia opłaty za 2011 r. od koncesji nr (...). Wniosła też o przeksięgowanie nadpłaty z tytułu koncesji nr (...) na należności wynikające z tytułu opłacenia koncesji nr (...), względnie o zwrot tej nadpłaty na rachunek Spółki w celu uiszczenia stosownej opłaty z tytułu koncesji nr (...).

Pismem z dnia 5 września 2016 r. Prezes URE, zgodnie z art. 10 § 1 w związku z art. 73 k.p.a. zawiadomił Spółkę o zebraniu materiału dowodowego pozwalającego na wydanie decyzji, możliwości zapoznania się i wypowiedzenia co do zebranych w sprawie materiałów i dowodów, oraz złożenia dodatkowych uwag i wyjaśnień w wyznaczonym terminie. Spółka nie skorzystała z przysługującego jej uprawnienia.

W roku 2010, poprzedzającym udzielenie koncesji decyzją z dnia 20 kwietnia 2011 r., z działalności objętej koncesją Spółka osiągnęła przychód netto w wysokości (...) zł. - Formularz opłaty koncesyjnej. (k.13 akt adm.)

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 34 ust. 1 Pe przedsiębiorstwo energetyczne, któremu została udzielona koncesja, wnosi coroczną opłatę do budżetu państwa, obciążającą koszty jego działalności. Z powołanego przepisu wynika, że określony w nim obowiązek obejmuje wszystkich przedsiębiorców energetycznych, którym została udzielona koncesja. Przepis ten nie przewiduje żadnych zwolnień od spełnienia tego obowiązku. Dotyczy przedsiębiorców, którym udzielono koncesji po raz pierwszy jak i tych, którym udzielono następnej koncesji i odnosi się zarówno do pierwszej opłaty z tytułu udzielenia każdej koncesji jak i kolejnych opłat, wnoszonych w każdym roku kalendarzowym. W świetle art. 34 ust. 1 Pe nie ma więc znaczenia, czy koncesji udzielono przedsiębiorcy po raz pierwszy, czy też na jego wniosek Prezes URE udzielił przedsiębiorcy kolejnej koncesji i w związku z tym ma on obowiązek wniesienia pierwszej opłaty od nowej koncesji. Okoliczność, że przedsiębiorca energetyczny uiścił już w danym roku opłatę koncesyjną nie wyklucza więc możliwości, że w określonych okolicznościach przedsiębiorca ten będzie zobowiązany do wniesienia w tym samym roku jeszcze jednej opłaty z tytułu udzielenia koncesji.

Zasady, wysokość i sposób obliczania opłaty koncesyjnej zostały uregulowane w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz. U. nr 60 poz. 387, z późn. zm.). Rozporządzenie to zostało wydane na podstawie delegacji ustawowej, zawartej w art. 34 ust. 3 Pe. Podstawą do nałożenia na koncesjonariuszy obowiązku wnoszenia tej opłaty jest jednak art. 34 ust. 1 Pe, a nie przepisy Rozporządzenia w sprawie opłat, mającego jedynie charakter wykonawczy w stosunku do przepisów ustawy Prawo energetyczne.

Opłata koncesyjna ma być wnoszona tylko raz w roku. Jednak należy pamiętać, że każda opłata dotyczy tylko jednej koncesji. Jeśli więc w ciągu danego roku Prezes URE udzieli przedsiębiorcy następnej koncesji, to pierwszą opłatę od tej nowej koncesji ma on wnieść w terminie określonym w § 4 ust. 3 Rozporządzenia, tj. w ciągu 30 dni od daty wydania koncesji. Dla istnienia obowiązku wniesienia przez przedsiębiorcę pierwszej opłaty od nowej koncesji nie ma znaczenia, że uiścił już w tym roku opłatę koncesyjną z tytułu posiadania wcześniej wydanej koncesji, która wygasła na skutek upływu terminu jej obowiązywania. Sam fakt udzielenia nowej koncesji nakłada na przedsiębiorcę obowiązek wniesienia pierwszej opłaty od tej koncesji w terminie 30 dni od jej wydania.

W tym miejscu wskazać należy, że koncesjonariusz, który chce kontynuować dotychczasową działalność gospodarczą, może na podstawie art. 39 Pe złożyć w określonym ustawowo terminie wniosek o przedłużenie ważności posiadanej koncesji. Każdy przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą z należytą starannością, planujący działalność gospodarczą na następne lata i przewidujący konieczność podejmowania czynności z wyprzedzeniem, ma na podstawie art. 39 Pe możliwość wyboru korzystniejszego rozwiązania, które pozwoli mu uniknąć obowiązku ponoszenia zbędnych opłat obciążających jego działalność gospodarczą. Ustawodawca stworzył więc w ustawie możliwość uniknięcia obowiązku wnoszenia przez przedsiębiorcę w tym samym roku kalendarzowym pierwszej opłaty od następnej koncesji, mimo poniesienia już opłaty od poprzedniej koncesji. Skorzystanie z tej możliwości jest zależne jedynie od woli i inicjatywy samego koncesjonariusza.

W analizowanej sprawie powód będący przedsiębiorstwem energetycznym spełnił przesłanki wymienione w § 4 ust. 3 Rozporządzenia. Wystąpił bowiem do Prezesa URE z wnioskiem o wydanie kolejnej koncesji na obrót paliwami ciekłymi i w dniu 20 kwietnia 2011 r. uzyskał nową koncesję na prowadzenie wnioskowanej działalności gospodarczej. W związku z tym, zgodnie z art. 34 ust. 1 Pe obowiązany był do wniesienia w terminie 30 dni pierwszej opłaty od nowej koncesji. Prezes URE po stwierdzeniu, że koncesjonariusz nie wykonał ciążącego na nim obowiązku, zgodnie z art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, uprawniony był do wydania decyzji, w której na podstawie § 6 Rozporządzenia określił wysokość należnej opłaty koncesyjnej.

W ocenie Sądu, w świetle treści powołanych przepisów należy uznać, że w związku z udzieleniem powodowi decyzją z dnia 20 kwietnia 2011 r. nr (...) koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 21 kwietnia 2011 r. do 31 grudnia 2030 r. na powodzie jednoznacznie ciążył obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej w terminie 30 dni od wydania decyzji tj. do dnia 20 maja 2011 r. Powód spełnił przesłanki określone w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat, tj. złożył wniosek o udzielenie mu koncesji, uzyskał decyzję o udzieleniu mu koncesji, prowadził przed wydaniem przedmiotowej decyzji działalność w zakresie obrotu paliwami ciekłymi oraz uzyskał z tej działalności przychód, który stanowił podstawę obliczenia opłaty koncesyjnej. Z obowiązku tego nie zwalniało powoda uiszczenie opłaty od koncesji nr (...) obowiązującej do 20 kwietnia 2011 r.

Wbrew twierdzeniom powoda w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z podwójnym naliczeniem opłaty koncesyjnej przez organ. Obowiązek wnoszenia corocznych opłat przez przedsiębiorców, którym została udzielona koncesja, wynika z art. 34 ust. 1 Pe. Obowiązek wniesienia każdej z tych opłat wynikał z zaistnienia innych okoliczności faktycznych. Opłata wniesiona przez powoda 7 marca 2011 r. dotyczyła koncesji nr (...) , co znajduje potwierdzenie w treści wypełnionego przez powoda formularza. Po udzieleniu powodowi w dniu 20 kwietnia 2011 r. na jego wniosek nowej koncesji na powodzie spoczął obowiązek wniesienia po raz pierwszy opłaty koncesyjnej od nowej koncesji w terminie 30 dni od tej daty, wynikającym z § 4 ust. 2 Rozporządzenia, czego powód nie uczynił.

Fakt wniesienia przez powoda w 2011 r. opłaty z tytułu koncesji udzielonej w roku 2001 Prezes URE uznał za bezsporny. Pozwany prawidłowo również ustalił, iż powód nie uiścił w terminie określonym w § 4 pkt 2 Rozporządzenia opłaty z tytułu udzielenia koncesji z dnia 20 kwietnia 2011 r. nr (...). Powód błędnie uznał, że skoro wniósł coroczną opłatę od koncesji (...), to nie ciąży już na nim obowiązek wniesienia opłaty przewidzianej w § 4 ust. 3 Rozporządzenia.

Wobec powyższego należy stwierdzić, ż podniesiony w odwołaniu zarzut naruszenia art. § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat jest bezzasadny. Z cytowanego przez powoda fragmentu artykułu autorstwa J. F. pt. „Zmiany w opłatach koncesyjnych” zaprezentowanego w Biuletynie Urzędu Regulacji Energetyki nr (...) z dnia 3 stycznia 2000r. nie wynika, jakoby opłata z tytułu uzyskania nowej koncesji i opłata roczna od poprzedniej koncesji były tą samą opłatą i uiszczenie opłaty od poprzedniej koncesji anuluje konieczność uiszczania opłaty od następnie udzielonej koncesji. Co istotne, artykuł ten nie stanowi wiążącej wykładni przepisu § 4 ust. 3 Rozporządzenia. Sąd podzielił stanowisko Prezesa URE, iż w przy interpretacji przepisu § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat należy posługiwać się w pierwszej kolejności wykładnią językową oraz celowościową, nie zaś historyczną, jak to czyni powód.

Odnośnie do zarzutów naruszenia przepisu postępowania administracyjnego art. 8 k.p.a. wskazać należało, iż zgodnie z utrwalonym w judykaturze stanowiskiem, w postępowaniu prowadzonym na skutek wniesienia odwołania przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK) tego typu zarzuty są nieskuteczne, ponieważ Sąd ten nie może ograniczyć sprawy wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Celem postępowania nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu. Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości zgłoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. SOKiK jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, w tym wypadku Urzędu Regulacji Energetyki, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, a nie sądem legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Tylko takie odczytanie relacji pomiędzy postępowaniem administracyjnym i postępowaniem sądowym może uzasadniać dokonany przez racjonalnego ustawodawcę wybór między drogą postępowania cywilnego i drogą postępowania sądowo-administracyjnego dla wyjaśnienia istoty sprawy (por. np.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351/99; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1036/98; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r., sygn. akt III SZP 2/05). Sąd Okręgowy uznaje, że nawet gdyby przyjąć, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych, to zarzuty w tym zakresie nie mogą być skuteczne, o ile uchybienia te mogą być sanowane w toku postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, bowiem tutejszy Sąd zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym. W niniejszej sprawie postępowanie przed Prezesem URE prowadzone było w sposób prawidłowy, prawidłowo zgromadzono materiał dowodowy i dokonano jego wszechstronnej oceny, decyzja została też uzasadniona w prawidłowy sposób. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że Prezes URE prawidłowo zastosował obowiązujące przepisy i nie została naruszona zasada pogłębiana zaufania obywateli wyrażona w art. 8 k.p.a. Wskazać należało, że z powołanego przez powoda dowodu w postaci wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie bezspornie wynika, że w celu rozwiania wątpliwości dotyczącej przyjętego w zaskarżonej decyzji stanowiska Departament Prawny URE wykonał dwie analizy tego zagadnienia, a sporządzona opinia została zaaprobowana przez Prezesa URE.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do jego uwzględnienia oddalił odwołanie, jako bezzasadne - art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym po 27 października 2016 r.

SSO Witold Rękosiewicz.