Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk

protokolant apl. adw. Weronika Szyszka

po rozpoznaniu dnia 23 maja 2019 r. w Warszawie

sprawy A. P., syna J. i T., ur. (...) w S.

oskarżonego z art. 217 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 25 kwietnia 2018 r. sygn. akt IV K 490/16

zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy-Pragi Północ w Warszawie do ponownego rozpoznania.

VI Ka 1297/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie w sprawie IV K 490/16 na podstawie art. 17§1 pkt.3 kpk. umorzył postępowanie karne przeciwko A. P. z art.217§1 kk.

Wyrok ten zaskarżyli: pełnomocnik oskarżycielki prywatnej oraz obrońca oskarżonego.

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej zaskarżył wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o umorzeniu postępowania. W konkluzji zaś wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości i w konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stwierdzić trzeba, iż w istocie obie apelacje na obecnym etapie postępowania są zasadne i zasługują w ich obszernych fragmentach na uwzględnienie. W ocenie sądu odwoławczego, bowiem sprawa mając na uwadze treść rozstrzygnięcia i argumentację sądu rejonowego nie może podlegać merytorycznej instancyjnej kontroli, ani też do rozstrzygnięcia przez sąd odwoławczy.

Jeżeli chodzi o apelację pełnomocnika, to nie sposób nie przyznać jej racji, iż sąd rozważając i argumentując swoje rozstrzygnięcie o umorzeniu postępowania w sposób wybiórczy i niepełny, a nadto fragmentami odbiegający od dyrektyw art.115§2 kk. umotywował taką decyzję. Po pierwsze zauważyć trzeba, iż ma rację autor apelacji, iż rozważania sądu wokół kwestii kluczy do mieszkania, który stać się miały niejako zarzewiem zdarzenia są niepełne wobec pominięcia rozważań o ugodzie pomiędzy oskarżonym, a oskarżycielką prywatną w zakresie użytkowania mieszkania. Owszem sąd trafnie wskazuje, iż oskarżony, jest współwłaścicielem owego mieszkania, niemniej wobec owej ugody czyn innym jest współwłasność, a czym innym użytkowanie. Po wtóre całkowicie niezrozumiałymi są dywagacje dotyczące pozostawienia kluczy w pokoju dziecka przez oskarżycielkę prywatną. Nie wiadomo, bowiem czy sąd uznał ten fakt za prowokację oskarżycielki czy też nie, choć jak się zdaje sąd uznał to za istotny element dla prawnokarnej oceny zdarzenia używając sformułowania..” nawet, jeśli zrobiła to nieświadomie…”. Nie sposób, tez zgodzić się na argument, iż pokrzywdzona nie wezwała natychmiast policji i lekarza. Wreszcie argument o uprzedniej niekaralności oskarżonego, nie stanowi przesłanek do umorzenia postepowania z art.17§1 pkt.3 kpk.

Z drugiej natomiast strony sąd wskazuje na niestosowność zachowania oskarżonego, niemniej w ogóle nie analizuje czy miał on w ogóle potrzebę zastosowania siły fizycznej, albowiem jak ustalił sąd rejonowy pokrzywdzona jedynie zbliżała się do oskarżonego w żaden sposób mu nie zagrażała fizycznie choćby potencjalnie, a jedynie żądała zwrotu kluczy.

Ponieważ sąd w swoich rozważaniach poza opisaną wyżej kwestią pozostawienia kluczy w pokoju dziecka wskazał, też na atmosferę panującą w mieszkaniu w związku z wizytą oskarżonego u dziecka wywołaną przez pokrzywdzoną poprzez zaproszenie własnej matki oraz brata oraz nagrywanie z dwóch urządzeń samej wizyty odnieść należy wrażenie, iż pojawia się sugestia sprowokowania oskarżonego do jego działania. Jeżeli tak to sąd w ogóle nie poczynił jakichkolwiek rozważań w kontekście §2 art.217kk.

Z drugiej strony już w kontekście apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego zgodzić się trzeba, iż w tej konkretnej sprawie niedopuszczenie opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej na okoliczność charakteru obrażeń pokrzywdzonej i mechanizmu ich powstania jest uchybieniem znaczącym. Wszak sąd sam ustalił skalę konfliktu pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzoną, nadto wskazał okoliczności, które wskazywałyby na w pewnym sensie prowokacyjne zachowanie oskarżycielki prywatnej, sam dostrzegł, iż nie było potrzeby udzielania natychmiastowej pomocy medycznej, a jednocześnie arbitralnie rozstrzygnął, iż do obrażeń ciała pokrzywdzonej mogło dojść w wyniku przedmiotowego zdarzenia. W ocenie sądu odwoławczego w tej konkretnej sprawie biorąc pod uwagę skalę konfliktu i zwierające się interesy stron, brak takiego obiektywnego dowodu powoduje uzasadnione wątpliwości. Oczywiście brak jest podstaw do kwestionowania daty zaświadczenia lekarskiego przedstawionego przez oskarżycielkę i wiarygodności wystawiającego je lekarza, niemniej w sprawie karnej to tylko cześć ustaleń niepozwalająca w pełni poczynić odpowiednich dla kwalifikacji prawnej czynu ustaleń.

Rozpoznając ponownie sprawę sąd rejonowy przeprowadzi wszystkie dowody zgromadzone w sprawie, nie pomijając żadnych istotnych dla zdarzenia okoliczność z uwzględnieniem wskazanych wyżej uwag. Jeżeli sąd dojdzie do tożsamych wniosków, iż do zdarzenia doszło wskutek prowokacyjnego zachowania pokrzywdzonej, to należy w sposób logiczny uzasadnić, na czym miało ono polegać i w pierwszym rzędzie poczynić rozważania w kontekście przepisu §2 art.217 kk. Natomiast, jeśli sąd dojdzie do wniosku, iż jak w tym postępowaniu należy je umorzyć, to uzasadnienie winno odnieść się do dyrektyw art.115§2 kk. Kluczowym natomiast jest ustalenie, czy do zdarzenia w ogóle doszło w sposób opisywany przez pokrzywdzoną, a przyczynić się do tego może opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej, o czym wyżej.

Taki sposób procedowania winien doprowadzić sąd do prawidłowych ustaleń faktycznych a co za tym idzie do trafnego rozstrzygnięcia

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.