Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Olga Tomaszczyk

Protokolant (...)

Bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2018 roku i (...) roku

sprawy (...)

syna (...) i (...)

urodzonego (...) w (...)

obwinionego o to, że:

w dniu (...) roku około godziny 10:05 w m. (...) ul. (...) gm. (...), woj. (...), kierując pojazdem marki (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania”,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw

o r z e k a

1. uznaje obwinionego (...) za winnego tego że popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92 § 1 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych;

2. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 121 §1 k kpsw zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. (...) kwotę 442,80 ( czterysta czterdzieści dwa 80/100) złotych tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną z urzędu, w tym w kwotę 82,80 ( osiemdziesiąt dwa 80/100) złotych tytułem podatku VAT;

3. na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego w całości z ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

II W 247/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 17 lutego 2017 roku około godziny 10 w (...) (...) zaparkował swój samochód marki (...) o nr rej. (...) na ulicy (...) na wysokości Urzędu Gminy w obszarze obowiązywania znaku B-36 zakazu zatrzymywania się i postoju. Funkcjonariusze policji - sierż. szt. (...) i sierż. szt. (...) patronujący niniejszy rejon zauważyli zaparkowany w obszarze obowiązywania znaku B-36 pojazd marki (...) o nr rej. (...). Z uwagi na nieobecność właściciela pojazdu, podjęli czynności sprawdzające oraz pozostawili obwinionemu wezwanie do stawienia się w komisariacie policji.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: zeznań świadków (...) (k.14,95) i (...) (k.128) częściowo wyjaśnień obwinionego (...) (k. 94, 128) oraz na podstawie dowodów nieosobowych w postaci: notatki urzędowej (k.1), pisma(k.22-25), informacji z (...) dot. kierowców naruszających przepisy w ruchu drogowym (k. 42), informacji dot. oznakowania przedmiotowego odcinka drogi (k.52-66), odpisu notatników służbowych (k. 68), informacji z Centralnej Ewidencji (...)(k. 85-86), kopii protokołu (k. 110) oraz karty karnej (k. 106).

Obwiniony (...) w toku postępowania wyjaśniającego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia oraz skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień (k. 8).

W toku postępowania sądowego ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Wyjaśnił, że ma konflikt z wójtem, toczy się wiele spraw w sądzie administracyjnym, wójt nie chce wykonać zapadłego orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Podał, że zgłosił złe oznakowanie ulicy, gdyż na ul. (...) powinny być zakazy skrętu w ulicę (...). Wójt nie uwzględniają tego błędu, a policji to nie przeszkadza. Wyjaśniła, że w dniu 17 lutego ja nie mógł być o godz. 10 w (...) ponieważ poprzedniego dnia tj. 16 lutego o północy wyjechałem do (...) na rozprawę sądową która skończyła się ok. godz. 2. Był bardzo zmęczony, wrócił dopiero rano dnia 17 lutego ok. godz. 6 – 7 i poszedł spać. Podał, iż to on jeździ samochodem ale nie wie być może ktoś z niego jeszcze korzysta. Wskazał, że jest osobą znaną policji i mogło tam w ogóle nie być samochodu albo być w innym terminie. Podał, że jak wrócił z (...) to zaparkował samochód w (...) w pobliżu domu. Nie wie kto mógłby wziąć samochód bo spał, gdy się obudził to samochód był. Obudził się ok. godz. 11 – 12. Wyjaśnił, iż mieszka sam w dawnym warsztacie, chodzą tam też pracownicy, ale nie ma tam żadnych domowników. Wyjaśnił, że kluczyki i dokumenty położył w swoim pokoju, ale każdy może tam wejść (k.94).

Na rozprawie dnia (...) roku obwiniony uzupełniająco wyjaśnił, że nie wie kto tym samochodem był, poprzedniego dnia o północy wrócił z (...) i poszedłem spać. Wskazał, że ma swój pokój, obok mieszka żona. W (...) był tym samochodem. Wyjaśnił, że nikomu nie użyczał samochodu. Podał, że od 5 lat konflikt z urzędem gminy, podejrzewa że to jest zemsta urzędu gminy dlatego nasłano na niego straż, bo takie czynności urząd gmin wykonuje wobec niego. Wskazał, że na tej ulicy są miejsca poza jezdnią, jest wiele miejsc możliwych do zatrzymania. Podał, że dziwne jest że na ulicy gdzie nie ma ruchu ściga się za złe parkowanie a ulica jest źle oznakowana. (k. 128)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Sąd dał częściowo wiarę wyjaśnieniom obwinionego (...) w zakresie w jakim potwierdzili iż jest właścicielami i użytkownikiem przedmiotowego pojazdu marki (...) oraz wskazał, iż dnia 16 lutego 2017 rok przebywał w (...) na rozprawie sądowej. Wyjaśnienia obwinionego są w tym zakresie jasne, logiczne i konsekwentne oraz znajdują potwierdzenie w kopii protokołu rozprawy przed (...) w sprawie sygn.. (...)

Sąd nie dał wiary obwinionemu w pozostałym zakresie. Sąd uznał za nieprawdziwe wyjaśnienia w zakresie w którym obwiniony podał, że nie zaparkował swojego pojazd w (...) na ulicy (...) w strefie obowiązywania znaku B-36, że pojazd mógł tam nie być zaparkowany. Jako wewnętrznie sprzeczne uznać należy również twierdzenia obwinionego co do godzin powrotu z (...). Wskazać bowiem należy, iż na rozprawie dnia 7 lutego 2018 roku obwiniony twierdził, iż wrócił „rano dnia 17 lutego ok. godz. 6 – 7” (k.94) zaś już na rozprawie dnia (...) roku, że powrót miał miejsce o północy (k.128). W ocenie Sądu jako nie prawdziwe należy uznać również wyjaśnia w których obwiniony wskazywał, iż jest osobą mającą konflikt z wójtem i znaną policji i „mogło tam w ogóle nie być samochodu albo być w innym terminie”. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego są bowiem sprzeczne z zeznaniami świadków (...) i (...), notatką urzędową odpisami notatników służbowych oraz informacją nadesłana przez Urząd Gminy dot. przedmiotowego odcinak drogi. Wyjaśnienia obwinionego co do tych okoliczności stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Wskazać należy, iż rozprawa przed (...)w (...) (...)rozpoczęła się o godzinie 9:11 i zakończyła o godzinie 12:32 zatem wbrew temu co twierdzi obwiniony miał czas i możliwość powrócenia do (...) i następnego dnia zaparkowanie pojazdu na ul. (...) w (...). Obwiniony nie potrafił wytłumaczyć w jaki sposób pojazd marki (...) znalazł się na ulicy (...), twierdząc że nikomu nie użyczył przedmiotowy pojazd, iż tylko on nim jeździ jednocześnie podając, iż „nie wie być może ktoś z niego jeszcze korzysta” i ostatecznie twierdząc, że w ogóle mogło tam nie być samochodu albo był w innym terminie. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są niespójne i niezgodne z powszechnym doświadczeniem życiowym, zasadami logiki oraz ze zgromadzonym materiałem dowodowym w postaci zeznań świadków (...) i (...), treścią notatki urzędowej oraz kopia protokołu rozprawy Sądu Okręgowego w Katowicach .

Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom świadków (...) i (...), którzy opisali przebieg podjętych w dniu (...)roku czynności służbowych. Zeznania świadków są konsekwentne, jasne i logiczne oraz zgodne z notatką urzędową, odpisami notatników służbowych oraz wyjaśnieniami obwinionego, którym Sąd dał wiarę. Na podkreślenie zasługuje fakt, iż świadkowie są funkcjonariuszami policji– wykonują zawód zaufania publicznego, są dla obwinionego osobami obcymi i nie mieli żadnych powodów, by go pomawiać. Pamiętać również należy, iż świadkowie jako funkcjonariusze policji musza być szczególnie świadomi wagi i konieczności precyzji składanych zeznań.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia pozostałych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania.

Mając powyższe na względzie, Sąd doszedł do przekonania, iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wina obwinionego, jak i kwalifikacja prawna przypisanego mu czynu nie budzą wątpliwości. Zachowanie (...) wypełniło wszystkie znamiona czynu art. 92 §1 kw

Zgodnie z treścią art. 92§1 kw karze podlega ten kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że to obwiniony (...) we wskazanym dniu kierował pojazdem (...) o nr rej. (...) i zaparkował go na ulicy (...) w miejscowości (...) w obszarze obowiązywania znaku drogowego B-36. W ocenie Sądu – wbrew twierdzeniom (...) – nie ulega wątpliwości, iż to obwiniony zaparkował samochód w w/w obszarze, na co jednoznacznie wskazują zeznania świadków funkcjonariuszy policji, notatka urzędowa oraz odpis notatników służbowych. Jak wynika z informacji i książki drogowej nr (...) nadesłanej przez Urząd Gminy w (...) na dzień 17 lutego 2017 roku ulica (...) była drogą jednokierunkową z oznaczeniami znakami drogowymi – D-3, B-36,B-18, A-7 , B-2 i B-20 i od tego dnia nie było aktualizowane oznaczenie drogowe. Przede wszystkim wskazać należy, że znak B-36 nakłada na kierujących pojazdami zakaz zatrzymywania pojazdu za znakiem, po tej stronie drogi, po której znak jest umieszczony. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego (...) pozostawił swój pojazd w obszarze, na którym zakaz zatrzymywania obowiązywał i oddalił się z miejsca. Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż obwiniony działał umyślnie, albowiem zdawał sobie sprawę, iż parkuje w obszarze obowiązywania znaku B-36. Wynika to z jego wyjaśnień w których przyznał, że często bywał w tym miejscu i dodatkowo miał świadomość, że na tej ulicy są inne miejsca poza jezdnią gdzie możliwe jest zatrzymanie.

Wobec powyższych rozważań oraz ustalonego stanu faktycznego nie może ulegać wątpliwości, że obwiniony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona zarzucanego czynu, a sprawstwo i wina nie budzi w ocenie Sądu żadnych wątpliwości.

Zachowanie się (...) było w pełni zarzucalne, nie działał on w żadnej wyjątkowej sytuacji decyzyjnej, a za to z rozeznaniem i ze świadomością bezprawności swego czynu. Dopuścił się on powyższego wykroczenia umyślnie w zamiarze bezpośrednim, czyli chcąc go dokonać co wynika chociażby ze specyfiki i celowości podjętych przez niego zachowań.

Za okoliczność łagodzącą Sąd Rejonowy uznał fakt, iż obwiniony w przeszłości nie był karany za popełnienie wykroczeń drogowych.

Dlatego też pamiętając, iż dolegliwość kary nie powinna przekraczać stopnia winy, w tym konkretnym przypadku za właściwą Sąd Rejonowy uznał karę grzywny w wymiarze 200 zł. Wymiar tak orzeczonej kary odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości jego czynu, a także jest zgodny z dyrektywami wymiaru kary i stanowi wypadkową wziętych pod uwagę zarówno okoliczności obciążających, jak i łagodzących.

W oparciu o treść rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokatów z urzędu przyznano adwokata (...) - ustanowionej z urzędu wynagrodzenie z sum Skarbu Państwa tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu na rzecz obwinionego bowiem koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części .

Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 119 kpw zwolnił obwinionego od kosztów sądowych. Mając na uwadze sytuację rodzinną i majątkową obwinionego, Sąd Rejonowy uznał, iż poniesienie kosztów postępowania byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

Z tych przyczyn Sąd orzekł jak w wyroku.

z./ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obrońcy obwinionego i obwinionemu ( z pouczeniem)