Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2019 r. w Warszawie

sprawy W. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania W. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 16 stycznia 2018 r., nr (...) oraz

z dnia 1 lutego 2018 r., nr (...)

oddala odwołania.

Sygn. akt VII U 332/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 stycznia 2018 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznał ubezpieczonemu W. W. emeryturę od dnia 1 grudnia 2017 r., tj. od miesiąca, w którym został złożony wniosek. Organ rentowy wskazał, że podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne z uwzględnieniem waloryzacji składek zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Zaznaczył, że emerytura stanowi równowartość kwoty, będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Organ rentowy, ustalając wysokość emerytury w systemie zdefiniowanej składki, przyjął kwotę składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego W. W. z uwzględnieniem waloryzacji, w wysokości 366.093,84 zł, zwaloryzowanego kapitału początkowego w kwocie 10.302.270,47 zł, kwotę środków zaewidencjonowanych na subkoncie z uwzględnieniem ich waloryzacji w kwocie 181.332,16 zł oraz średnie dalsze trwanie życia w wymiarze 196,80 miesięcy. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ww. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i wyniosła 8.016,75 zł. Jednocześnie organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do rekompensaty w związku z pracą w szczególnych warunkach, wskazując, że ubezpieczony nie udowodnił na dzień 1 stycznia 2009 r. wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach oraz nie ma ustalonego prawa do tzw. wcześniejszej emerytury lub emerytury pomostowej lub do nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego. Organ rentowy podkreślił przy tym, że na podstawie przedłożonych dokumentów uznał za udowodniony przez ubezpieczonego staż pracy w warunkach szczególnych w łącznym wymiarze 13 lat, 6 miesięcy i 11 dni, po odjęciu okresów nieskładkowych w wymiarze 4 miesięcy i 3 dni (decyzja z dnia 16 stycznia 2018 r., znak: (...), k. 9-10, tom II a.r.).

Następnie,decyzją z dnia 1 lutego 2018 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury od dnia 1 stycznia 2018 r., tj. od miesiąca, w którym został złożony wniosek. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w następujący sposób: (367.172,38 zł + 1.030.270,47 zł + 183.486,51 zł)/196,10 i wyniosła do wypłaty 8.061,85 zł (decyzja z dnia 1 lutego 2018 r., znak: (...), k. 14-15, tom II a.r.).

Odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 stycznia 2018 r. i z dnia 1 lutego 2018 r. wniósł ubezpieczony W. W. , domagając się zmiany w/w decyzji poprzez przyznanie na jego rzecz prawa do emerytury z uwzględnieniem rekompensaty w związku z pracą w szczególnych warunkach. Podniósł, że w całym okresie świadczenia pracy wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę głównego specjalisty kontroli państwowej - wymienioną w § 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Ubezpieczony podkreślił, że przepisy ustawy o emeryturach pomostowych nie wprowadziły żadnych zmian w ustawie o emeryturach i rentach z FUS, które pozbawiałyby pracowników organów kontroli państwowej statusu pracowników wykonujących pracę o szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów w/w ustawy. Ustawa o emeryturach pomostowych wprowadziła zmiany w zakresie art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, polegające na wykreśleniu z tego przepisu sformułowania „w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych”. Zmiana ta nie dotyczyła jednak kontrolerów Najwyższej Izby Kontroli, albowiem wykazy stanowisk zgodnie z § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze były sporządzane tylko w odniesieniu do stanowisk, na których wykonywane były prace w szczególnych warunkach, a nie o szczególnym charakterze. Ponadto stanowiska kontrolerów NIK określone zostały w ustawie z dnia 23 grudnia 1996 r. o Najwyższej Izbie Kontroli - do dnia 2 czerwca 2011 r. w art. 66 ust. 2 i 3 w związku z art. 30, a następnie w art. 66a tej ustawy. Z tego względu, w ocenie odwołującego uznać należy, że kontrolerzy NIK, także po dniu 1 stycznia 2009 r. wykonują pracę o szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Na tej podstawie ubezpieczony uznał, że spełnił wymóg do uzyskania rekompensaty określony w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych, albowiem jako kontroler wykonywał pracę w Najwyższej Izbie Kontroli w okresie od dnia 15 lutego 1995 r. do dnia 25 stycznia 2018 r., co wynika z przedłożonego przez niego świadectwa pracy. Stwierdził także, że prace w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS wykonywał przez okres 23 lat. Ubezpieczony zaznaczył przy tym, że według jego obliczeń miesięczna kwota rekompensaty po waloryzacji wynosi około 1.500,00 zł miesięcznie brutto, co stanowi 18.000,00 zł brutto rocznie. Przywołując powyższą argumentację, ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonych decyzji i przyznanie na jego rzecz prawa do dochodzonego świadczenia (odwołanie z dnia 14 lutego 2018 r. k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., podnosząc argumentację, którą posłużył się w zaskarżonych decyzjach. W uzasadnieniu organ rentowy dodatkowo wskazał, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Zgodnie natomiast z treścią art. 32 ust. 3 pkt. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS za pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze uważa się pracowników organów kontroli państwowej, przy czym zgodnie z art. 32 ust. 1a pkt 1 powołanej ustawy, przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Organ rentowy zaznaczył, że ubezpieczony udokumentował wyłącznie 13 lat, 6 miesięcy i 11 dni okresów pracy w szczególnym charakterze, tj. pracy kontrolera w Najwyższej Izbie Kontroli. Na tej podstawie organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do dochodzonego świadczenia (odpowiedź na odwołanie z dnia 8 marca 2018 r. k. 8 a.s.).

Analogicznej treści odwołanie od decyzji organu rentowego 16 stycznia 2018 r. i z dnia 1 lutego 2018 r. ubezpieczony złożył w dniu 22 lutego 2018 r. Powyższa sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt VII U 333/18. Zarządzeniem z dnia 17 maja 2018 r. Sąd Okręgowy na podstawie art. 219 k.p.c. połączył sprawę o sygn. akt VII U 333/18 ze sprawą niniejszą celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia pod sygn. akt VII U 332/18 (zarządzenie z dnia 17 maja 2018 r. k. 4 – akta sprawy o sygn. VII U 333/18).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony W. W., urodzony w dniu (...), jest z zawodu mgr inż. budownictwa wodnego. W okresie od dnia 20 lipca 1973 r. do dnia 2 września 1973 r. ubezpieczony był zatrudniony w Dyrekcji Budownictwa Tras Komunikacyjnych w W. na stanowisku praktykanta. Następnie w okresie od dnia 8 października 1974 r. do dnia 9 grudnia 1984 r. ubezpieczony świadczył pracę na rzecz Spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowiskach: inspektora, starszego inspektora oraz inspektora realizacji w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresach od dnia 1 czerwca 1980 r. do dnia 1 grudnia 1981 r. oraz od dnia 29 czerwca 1982 r. do dnia 9 grudnia 1984 r. W. W. pełnił funkcję Wiceprzewodniczącego, a następnie Przewodniczącego w Zarządzie (...) Związku (...) w oparciu o umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy. Kolejne okresy zatrudnienia ubezpieczonego kształtowały się w następujący sposób: od dnia 10 grudnia 1984 r. do dnia 31 lipca 1986 r. był on zatrudniony w Urzędzie Dzielnicy W. (...) na stanowisku Kierownika Wydziału, od dnia 1 sierpnia 1986 r. do dnia 30 września 1987 r. świadczył pracę na rzecz Zarządu Budownictwa Komunalnego Ż. na stanowisku Zastępcy Dyrektora, od dnia 1 października 1987 r. do dnia 31 października 1992 r. ponownie był zatrudniony w Urzędzie Dzielnicy (...) na stanowisku Dyrektora (...), natomiast od dnia 1 listopada 1992 r. do dnia 31 grudnia 1994 r. świadczył pracę na rzecz Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku Zastępcy Dyrektora ds. produkcji. Ten stosunek pracy został rozwiązany z przyczyn dotyczących zakładu pracy, tj. na podstawie art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (zaświadczenie z dnia 15 października 2003 r. k. 5, świadectwo pracy z dnia 17 grudnia 2003 r. k. 6, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 7, k.29, k. 33, k. 36, k. 40, umowa o pracę k. 10, zmiana umowy o pracę k. 12, świadectwo pracy z dnia 22 października 2003 r. k. 28, świadectwo pracy z dnia 15 lutego 1995 r. k. 31, świadectwo pracy z dnia 17 czerwca 2004 r. k. 35, świadectwo pracy z dnia 12 grudnia 1994 r. k. 38, tom I a.r.).

W okresie od dnia 15 lutego 1995 r. do dnia 25 stycznia 2018 r. W. W. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach starszego inspektora kontroli państwowej oraz głównego specjalisty kontroli państwowej w Najwyższej Izbie Kontroli. Umowa o pracę została rozwiązana na podstawie art. 94 pkt 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli za trzymiesięcznym wypowiedzeniem dokonanym przez pracownika w związku z przejściem na emeryturę. W dniu 20 października 2017 r. pracodawca wystawił ubezpieczonemu zaświadczenie, w którym potwierdził, że w okresie od dnia 15 lutego 1995 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. W. W. wykonywał pracę w szczególnym charakterze, zgodnie z § 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Praca ta wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (świadectwo pracy z dnia 25 stycznia 2018 r. k. 6 a.s., zaświadczenie z dnia 20 października 2017 r. k. 7, tom II a.r.).

Ubezpieczony W. W., w dniu 28 grudnia 2017 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury wraz z rekompensatą. W treści wniosku ubezpieczony oświadczył, że jest członkiem OFE, jednak wnosi o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa (wniosek z dnia 28 grudnia 2017 r. k. 1-5, tom II a.r.).

Decyzją z dnia 16 stycznia 2018 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznał ubezpieczonemu W. W. emeryturę od dnia 1 grudnia 2017 r., tj. od miesiąca, w którym został złożony wniosek. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ww. ustawy i wyniosła 8.016,75 zł. Jednocześnie organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do rekompensaty w związku z pracą w szczególnych warunkach, wskazując, że ubezpieczony nie udowodnił na dzień 1 stycznia 2009 r. wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach oraz nie ma ustalonego prawa do tzw. wcześniejszej emerytury lub emerytury pomostowej lub nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego. Organ rentowy podkreślił przy tym, że na podstawie przedłożonych dokumentów uznał za udowodniony przez ubezpieczonego staż pracy w warunkach szczególnych w łącznym wymiarze 13 lat, 6 miesięcy i 11 dni, po odjęciu okresów nieskładkowych w wymiarze 4 miesięcy i 3 dni. Wskazał także, że wypłata emerytury podlega zawieszeniu z uwagi na fakt kontynuowania zatrudnienia, natomiast w celu podjęcia wypłaty emerytury należy przedłożyć dokument potwierdzający rozwiązanie stosunku pracy z każdym pracodawcą, na rzecz którego praca była wykonywana bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury oraz wniosek o podjęcie wypłaty emerytury (decyzja z dnia 16 stycznia 2018 r., znak: (...), k. 9-10, tom II a.r.).

W związku z rozwiązaniem stosunku pracy ubezpieczony złożył w organie rentowym wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno-rentowego oraz o podjęcie wypłaty emerytury. Decyzją z dnia 1 lutego 2018 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury od dnia 1 stycznia 2018 r., tj. od miesiąca, w którym został złożony wniosek. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w następujący sposób: (367.172,38 zł + 1.030.270,47 zł + 183.486,51 zł)/196,10 i wyniosła do wypłaty 8.061,85 zł. Na mocy w/w decyzji, organ rentowy również odmówił ubezpieczonemu prawa do rekompensaty wskazując, że nie udowodnił on na dzień 1 stycznia 2009 r. wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach (decyzja z dnia 1 lutego 2018 r., znak: (...), k. 14-15, tom II a.r.).

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy oraz aktach rentowych odwołującego. Zdaniem Sądu, powołane wyżej dokumenty, w zakresie, w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołania W. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 16 stycznia 2018 r., znak: (...) oraz z dnia 1 lutego 2018 r., znak: (...) są niezasadne i jako takie podlegają oddaleniu.

Zgodnie z przepisem art. 21 ustawy z dnia ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1924), rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust. 2).

Celem w/w rekompensaty jest złagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach. Nie polega ona jednak na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, ale na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty stanowi jedynie nabycie prawa do wcześniejszej emerytury, natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 grudnia 2015 r., III AUa 717/15).

W myśl przepisu art. 23 cytowanej ustawy, ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego. Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy z dnia z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (ust. 2).

W rozpoznawanej sprawie ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie świadczenia emerytalnego wraz z rekompensatą.

Rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury (a w niniejszej sprawie – prawo do rekompensaty), ustala się na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Rozporządzenie to stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia (§ 1 ust. 1). W myśl zaś § 2 ust. 1 tego rozporządzenia – okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Przy czym z § 14 cytowanego rozporządzenia wynika, że takim rodzajem pracy w szczególnym charakterze jest praca wykonywana przez pracowników NIK – oczywiście tylko tych, którzy są pracownikami kontroli państwowej. Podkreślenia wymaga również, że § 14 w/w rozporządzenia nie narusza delegacji z art. 55 ustawy zaopatrzeniowej, zgodnie z którym Rada Ministrów została upoważniona do określenia rodzaju prac lub stanowisk pracy oraz warunków, na podstawie których przysługuje prawo do emerytury w wieku niższym niż powszechny oraz wzrost emerytury. Rozporządzenie określiło rodzaje prac uznanych za prace w szczególnym charakterze, stanowiąc w § 14, że jest nią praca wykonywana przez pracowników kontroli państwowej Najwyższej Izby Kontroli. Ubezpieczony był takim pracownikiem, a tym samym okres jego zatrudnienia w Najwyższej Izbie Kontroli na stanowiskach starszego inspektora kontroli państwowej oraz głównego specjalisty kontroli państwowej winien podlegać ocenie pod kątem spełnienia przesłanek, o jakim mowa w art. 184 ust.1 pkt 1 ustawy emerytalnej.

W niniejszej sprawie kwestią sporną było ustalenie, czy ubezpieczony posiada co najmniej 15-letni staż pracy w szczególnych warunkach uprawniający go do rekompensaty w myśl cyt. wyżej przepisów ustawy o emeryturach pomostowych. W treści zaskarżonych decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony W. W. legitymuje się stażem pracy w warunkach szczególnych w łącznym wymiarze 13 lat, 6 miesięcy i 11 dni, po odjęciu okresów nieskładkowych w wymiarze 4 miesięcy i 3 dni. Dodatkowo w piśmie procesowym z dnia 7 czerwca 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że jak wynika z przepisów art. 21-23 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, dla uzyskania prawa do rekompensaty należy spełnić wymóg okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat przed dniem 1 stycznia 2009 r. Z kolei jak wynika z zaświadczenia wydanego przez Najwyższą Izbę Kontroli w dniu 20 października 2017 r., ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnym charakterze w okresie od dnia 15 lutego 1995 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. Okres ten daje jedynie 13 lat, 6 miesięcy i 11 dni okresów pracy w szczególnych warunkach. Tym samym ubezpieczony nie legitymuje się wymaganym 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych.

Prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948 r., które przed dniem 1 stycznia 2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ustawy emerytalnej. Przy ustalaniu tego okresu stosuje się analogiczne zasady, jak dla wcześniejszej emerytury na podstawie art. 32 ustawy emerytalnej. Zgodnie z ust. 1a pkt 1 ustawy emerytalnej przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Stąd zasadnie organ rentowy nie uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych okresów pobierania przez ubezpieczonego zasiłków chorobowych, szczegółowo wymienionych w pkt 13 świadectwa pracy z dnia 25 stycznia 2018 r. Jednocześnie, skoro pozostały sporny okres pracy w szczególnym charakterze, tj. okres od dnia 15 lutego 1995 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. nie wynosi łącznie 15 lat – bezprzedmiotowe było dokonywanie oceny jego charakteru. Wskazać także należy, że brak było podstaw do uwzględnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Najwyższej Izbie Kontroli po dniu 31 grudnia 2008 r., albowiem jak już zostało wskazane wymóg posiadania 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych winien zostać spełniony przed dniem 1 stycznia 2009 r., co oznacza brak możliwości uwzględnienia do w/w stażu pracy okresów przypadających po tej dacie. Z tego względu, zarzut ubezpieczonego odnośnie nieuwzględnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Najwyższej Izbie Kontroli od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 25 stycznia 2018 r., jest bezzasadny.

Mając powyższe na uwadze, nie było podstaw do zmiany zaskarżonych decyzji, zatem odwołania ubezpieczonego od decyzji z dnia 16 stycznia 2018 r. i z dnia 1 lutego 2018 r. podlegały oddaleniu, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., o czym Sąd Okręgowy orzekł w sentencji wyroku.

(...)