Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

V Wydział Karny – Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Jacek Myśliwiec

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności ---

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2019 r.

sprawy:

D. A. /A./

s. B. i E.

ur. (...) w R.

obwinionego o wykroczenie z art. 87 § 1 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 25 kwietnia 2019r. sygn. akt III W 626/18

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.obciąża obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatą za II instancję w kwocie 50zł (pięćdziesiąt złotych) i zasądza od niego wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł (pięćdziesiąt złotych).

Sędzia Jacek Myśliwiec

Sygn. akt V. 2 Ka 400/19

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2019r., sygn.. akt III W 626/18, uznał obwinionego D. A. za winnego tego, że w dniu 10 maja 2018r. około godz. 19.05 w R. na ul. (...) prowadził pojazd mechaniczny marki M. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, tj. 0,13 mg/l i 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. czynu wyczerpującego znamiona ustawowe wykroczenia z art. 87 §1 kw i za to na mocy tego przepisu wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 zł.

Na mocy art. 87 §3 kw Sąd orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy.

Na mocy art. 29 §4 kw Sąd zaliczył obwinionemu na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 10 maja 2018r. do dnia 10 listopada 2018r. i uznał ten środek karny za wykonany.

Na podstawie art. 119 §1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23/06/1973r. o opłatach w sprawach karnych sadz zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania obejmujące zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 120 zł oraz opłatę w wysokości 50 zł.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca obwinionego, który zaskarżył wyrok w całości i powołując się na art. 109 kpw w zw. z art. 427 kpk oraz art. 438 pkt 2, 3 i 4 kpk wyrokowi zarzucił:

1.  Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść wydanego w niniejszej sprawie orzeczenia tj. art. 8 kpw w związku z art. 410 kpk poprzez oparcie orzeczenia wbrew wymaganiom wspomnianego artykułu nie na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku postępowania, lecz na ich fragmencie głównie w postaci zeznań świadków T. B. i M. P.;

2.  Naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na treść wydanego w niniejszej sprawie orzeczenia, tj. art. 5 §2 kpk, poprzez oparcie orzeczenia Sądu I instancji wyłącznie na dowodach niekorzystnych dla obwinionego oraz rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego w szczególności w zakresie przebiegu zdarzenia w dniu 10 maja 2018r. oraz w zakresie nieprawidłowości i braków w toku przeprowadzonych czynności z udziałem obwinionego;

3.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego w niniejszej sprawi orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na błędnym przyjęciu, jakoby obwiniony w dniu 10 maja 2018r. o godz. 19.05 w R. na ul. (...) prowadził pojazd mechaniczny marki M. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, tj. 0,13 mg/l i 0,10 mg/ alkoholu w wydychanym powietrzu tj. o wykroczenie z art. 87 §1 kpw podczas gdy kontrola stanu trzeźwości obwinionego była przeprowadzona w sposób niezgodny z przepisami i obowiązującą procedurą co dezawuuje wyniki przeprowadzonej kontroli, które nie mogą stanowić podstawy opisu zarzucanego obwinionemu czynu;

4.  Rażącą niewspółmierność orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego (zakazu prowadzenia pojazdów) w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego, jakiego dokonał oraz w relacji do celów, jaki powinien on spełnić w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej, społecznego oddziaływania oraz warunków osobistych obwinionego.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu. Nadto wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzez obwinionego kosztów ustanowienia obrońcy z wyboru.

Na wypadek, gdyby sąd z przyczyn proceduralnych stwierdził niemożność orzeczenia o wyżej wnioskowanej treści bezpośrednio w postępowaniu odwoławczym, skarżący wnin\ósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego na uwzględnienie nie zasługiwała.

Sąd meriti prawidłowo zgromadził i przeprowadził wszelkie dowody, które mogły prowadzić do wyjaśnienia okoliczności popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu czynu. Postępowanie dowodowe było staranne, a materiał dowodowy jest kompletny, zatem nie było konieczności przeprowadzania innych dowodów. Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności sprawy i dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, dokonał rzeczowej jego analizy, a jej wyniki w sposób wyczerpujący zaprezentował w uzasadnieniu wyroku, czyniąc przedmiotem rozważań wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej, zarówno przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego. Przedstawiona ocena dowodów jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania, pozostaje więc pod ochroną art. 7 k.p.k.

Nie sposób zatem zarzucić, iż Sąd I instancji dokonał dowolnej oraz sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego. Ocena zebranych w sprawie dowodów dokonana przez Sąd nie zawiera w sobie błędu i nie jest w żadnym razie oceną dowolną, ponieważ poparta została wszechstronną analizą całokształtu okoliczności sprawy. Takich uchybień Sąd I instancji w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił. Oczywiście przepis z art. 410 § 1 k.p.k. nakazuje uwzględnienie przy orzekaniu wszystkich okoliczności ujawnionych na rozprawie i jednocześnie zakazuje uwzględniać okoliczności nieujawnione, zaś art. 4 k.p.k. nakazuje uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jaki i niekorzyść oskarżonych. Nie oznacza to w żadnym wypadku, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności nawzajem sobie przeczące, skoro wynikają one ze sprzecznych w swym znaczeniu dowodów, lub też dowody nieistotne dla przedmiotu spawy. Wyrok w niniejszej sprawie wydany został na podstawie dowodów obciążających obwinionego, bo takie właśnie Sąd Rejonowy słusznie i zasadnie uznał za wiarygodne. W polu uwagi Sądu w chwili orzekania znajdowały się wszystkie okoliczności. Orzeczenie zaś nie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a nie dać wiary lub pominąć inne, jeśli są niewiarygodne lub nic nie wnoszą do sprawy, albo ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Obowiązkiem Sądu jest wówczas wskazanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Sąd Rejonowy temu zadaniu sprostał.

Sąd I instancji wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia, a jednocześnie wskazał przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym. W tych granicach mieści się również ocena zeznań świadków i wyjaśnień obwinionego. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji starannie i dokładnie omówił oraz przeanalizował wyjaśnienia obwinionego zeznania świadków i nieosobowe źródła dowodowe.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 5 §2 kpk to godzi się jedynie wskazać, iż z sytuacją wskazaną w tej normie mamy do czynienia wyłącznie wtedy, gdy Sąd wyczerpał wszelkie możliwości dowodowe, a zastosowanie reguł logiki i doświadczenia życiowego nie rozwiewa nasuwających się wątpliwości. W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z taką sytuacją gdyż sam fakt iż obwiniony nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu nie kreuje stanu nie dających się usunąć wątpliwości. W tego typu sytuacjach możemy mówić o wątpliwościach w ujęciu potocznym, a nie normatywnym. Dla rozwiania istniejących w przedmiotowej sprawie wątpliwości wystarczające jest odwołanie do zasad logiki i doświadczenia życiowego.

Za całkowicie bezzasadne uznać należy sugestię skarżącego co do wadliwości kontroli stanu trzeźwości obwinionego. Sugerowanie iż obwiniony przed tą czynnością palił papierosy a nawet w jej trakcie przez co zakłamaniu uległy wyniki badań jest nie tyle mało przekonywujące co wręcz naiwne. Okoliczności, iż oskarżony miał palić tytoń w trakcie wykonywanych badań na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przeczą zeznania świadków T. B. i M. P. – funkcjonariuszy którzy przeprowadzali tą czynność. Świadkowie ci wykluczyli aby obwiniony pomiędzy kolejnymi badaniami miał się oddalać od nich lub też aby w ich towarzystwie miał palić. Zeznania te wspiera chociażby wynik badań. Wypalenie tytoniu ma podwyższać wynik badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, tymczasem kolejny wynik był niższy niż pierwotny.

Generalnie zarzuty i argumenty apelacji miały charakter czysto polemiczny, sprowadziły się do negowania ocen i ustaleń Sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi, w żadnym zaś razie nie podważają one trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że obwiniony dopuścił się przypisanego mu czynu.

Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Wymierzone obwinionemu kara grzywny i środek karny zakazu prowadzenia pojazdów nie noszą cech rażąco niewspółmiernej surowości, zwłaszcza z uwagi iż orzeczone zostały w minimalnych przewidzianą ustawą granicach i uwzględniają wszelkie determinanty wymiaru kary.

Z tych powodów Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

sędzia Jacek Myśliwiec