Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w G. - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

po rozpoznaniu w postępowaniu zwyczajnym sprawy z wniosku o ukaranie Komendy Miejskiej Policji w G.

przeciwko

M. Ż.,

s. H. i B. z d. R., urodz. (...) w N.,

zam. (...)-(...) K. (...), PESEL: (...)

obwinionemu o to, że:

w dniu 04 października 2018 roku około godz. 17:08 w G. na ul. (...), kierując pojazdem marki O. o nr rej. (...) podczas manewru cofania nie zachował szczególnej ostrożności w następstwie doprowadził do bocznego zderzenia z pojazdem marki V. o nr rej. (...), którego kierujący również wykonywał manewr cofania z przeciwległej strony, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

oraz przeciwko

Z. S.,

s. C. i U. z d. F., urodz. (...) w T.,

zam. (...)-(...) G., ul. (...), PESEL: (...)

obwinionemu o to, że:

w dniu 04 października 2018 roku około godz. 17:08 w G. na ul. (...), kierując pojazdem marki V. o nr rej. (...) podczas manewru cofania nie zachował szczególnej ostrożności w następstwie doprowadził do bocznego zderzenia z pojazdem marki O. o nr rej. (...) którego kierujący również wykonywał manewr cofania z przeciwległej strony, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

orzekł:

1.  Obwinionego M. Ż. oraz obwinionego Z. S. uznaje za winnych popełnienia zarzucanego każdemu z nich czynu tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza każdemu z nich karę po 50 zł (pięćdziesiąt złotych) grzywny.

2.  Zasądza od każdego z obwinionych na rzecz Skarbu Państwa kwotę po 30 zł (trzydziestu złotych) opłaty oraz kwotę po 120 zł (sto dwadzieścia złotych) zryczałtowanych wydatków postępowania.

UZASADNIENIE

Dnia 4 października 2018 roku w G. na ulicy (...) Z. S. udawał się samochodem marki V. o nr rej. (...) do córki. W pewnym momencie Z. S. rozpoczął wykonywanie swym autem manewru cofania w kierunku posesji jego córki.

dowód: wyjaśnienia obwinionego Z. S. (k. 41)

W tym samym momencie na jezdni manewr cofania w drugim kierunku wykonywał kierowca samochodu marki O. o nr rej. (...). Z. S. widział ten pojazd marki O., lecz sądził, że on się nie porusza. W trakcie wykonywania manewru cofania przez Z. S. doszło do bocznego zderzenia kierowanego przez niego pojazdu z pojazdem o nr rej. (...).

dowód: wyjaśnienia obwinionego M. Ż. (k. 44), zeznania świadka K. Z. (k. 31), protokoły oględzin (k.. 12-15), szkic sytuacyjny (k. 16), zdjęcia (k. 17)

Z. S. był do tej pory jednokrotnie ukarany grzywną za popełnienie wykroczenia w ruchu drogowym.

dowód: informacja K. w G. (k. 46)

Obwiniony Z. S. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego i złożył wyjaśnienia (k. 41). Obwiniony w wyjaśnieniach wskazał, że widząc w lusterku inny pojazd, który cofał zaczął hamować i trąbić, ale mimo to doszło do kontaktu dwóch pojazdów. Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego co do tego, że nie popełnił błędu w trakcie wykonywania manewru cofania. Wyjaśnienia obwinionego są w tej części sprzeczne z wyjaśnieniami drugiego obwinionego M. Ż. (k. 44), który podał, że do zderzenia się bocznego pojazdów doszło w momencie, gdy obaj kierowcy wykonywali manewr cofania, a więc, gdy ich auta były w ruchu. Przytoczone wyjaśnienia obwinionego znajdują wsparcie w zeznaniach świadka J. K. (k. 52v.). Sąd dał wiarę przytoczonym wyjaśnieniom obwinionego M. Ż. , gdyż znajdują częściowo potwierdzenie w zeznaniach świadka K. Z. (k. 31, k. 52v.). Świadka nie było na miejscu zdarzenia, lecz obwiniony Z. S. przekazał mu, że „widział pojazd marki O., lecz sądził, że pojazd ten stoi”. Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż znajdują potwierdzenie w notatce służbowej sporządzonej przez świadka w dniu zdarzenia (k. 7-12). Zdaniem Sądu zeznania tego świadka potwierdzają, że obwiniony Z. S. nie zachował szczególnej ostrożności w trakcie wykonywania manewru cofania.

Z. S. został obwiniony o to, że w dniu 04 października 2018 roku około godz. 17:08 w G. na ul. (...), kierując pojazdem marki V. o nr rej. (...) podczas manewru cofania nie zachował szczególnej ostrożności w następstwie doprowadził do bocznego zderzenia z pojazdem marki O. o nr rej. (...) którego kierujący również wykonywał manewr cofania z przeciwległej strony, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

Obwiniony Z. S. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego, gdyż nie poczuwał się do winy w zakresie tego czynu. Zdaniem Sądu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwolił na odmowę wiarygodności wyjaśnień obwinionego. Ustalenie popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu czynu sąd dokonał na podstawie wyjaśnień obwinionego M. Ż. oraz zeznań świadka K. Z. . Zdaniem sądu na podstawie tych dowodów należało przyjąć, że obwiniony Z. S. nie zachował szczególnej ostrożności w trakcie wykonywania manewru cofania, gdyż wykonując ten manewr błędnie uznał, że drugi pojazd się nie porusza. Obowiązek zachowania szczególnej ostrożności przy wykonywaniu manewru cofania wynika z treści art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy – Prawo o ruchu drogowym. W wyniku takiego zachowania obwinionego doszło do spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czego potwierdzeniem są uszkodzenia wynikające z protokołów oględzin aut (k. 12-14).

Wykroczenie określone w art. 86 § 1 k.w. jest zagrożone karą grzywny. Rozważając wymiar kary wobec obwinionego sąd na korzyść obwinionego uwzględnił nieumyślne naruszenie reguły ostrożności przy wykonywaniu manewru cofania, jak również niewielki stopień zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Z kolei na niekorzyść obwinionego sąd uwzględnił okoliczność, iż obwiniony jednokrotną uprzednią karalność za wykroczenia w ruchu drogowym (k. 46). Uwzględniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy Sąd wymierzył obwinionemu za popełnione przez niego wykroczenie karę 50 złotych grzywny. Kara ta spełnia w ocenie Sądu wszystkie dyrektywy przewidziane w art. 33 § 1 k.w. Przede wszystkim jest ona odpowiednia do nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu zabronionego. Zdaniem Sądu wymierzona kara nie przekracza również nieznacznego stopnia winy obwinionego. Należy uznać również, że spełni cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. Czyn, którego popełnienia obwiniony dopuścił się, mimo jego uprzedniej jednokrotnej karalności za wykroczenia, powinien być potraktowany w kategoriach incydentu. Dla powstrzymania obwinionego przed popełnieniem innych lub podobnych wykroczeń za wystarczające należy zatem uznać wymierzenie mu kary 50 zł grzywny. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym wyroku.

Mając na względzie miesięczne dochody obwinionego, brak innych osób na utrzymaniu (k. 40v.), sąd na podstawie art. 119 § 1 k.p.s.w. z zw. z § 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (Dz. U. poz. 2467) oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. poz. 223 ze zm.) obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 120 złotych oraz opłatą w kwocie 30 złotych, o czym orzeczono jak w punkcie 2-gim sentencji wyroku.