Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2012r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy Nowiński (spr.)

Protokolant Artur Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2012r.

sprawy M. D.

obwinionego z art. 86 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków

z dnia 21 czerwca 2012r. sygn. akt V W 1852/11

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza opłatę w kwocie 30 złotych za II instancję.

Sygn. akt: IV Ka 1021/12

UZASADNIENIE

M. D. został obwiniony o to, że w dniu 17 czerwca 2011 r. około godz. 13:30 we W., kierując samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...), jadąc jezdnią ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...), nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu, w wyniku czego zderzył się z kierującą samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) stojącej na jezdni ul. (...) z przyczyn wynikłych w ruchu drogowym, czynem swym powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 kw.

Wyrokiem z dnia 21 czerwca 2012 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Krzyków:

I.  uznał obwinionego M. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art.118 § 1 kpw i art. 617 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 (stu) złotych oraz kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty sądowej;

III.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania w części obejmującej wydatki związane z wydaniem w sprawie pisemnej opinii przez biegłego sądowego mgr inż. D. K., zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony, który zarzucił Sądowi Rejonowemu błędy w ustaleniach faktycznych, polegające na wadliwym przypisaniu mu sprawstwa i winy oraz oparciu się na nielogicznych, wewnętrznie sprzecznych a przez to niewiarygodnych zeznaniach pokrzywdzonej.

Wskazując na powyższe, obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od stawianego mu zarzutu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego była bezzasadna. Sąd Rejonowy prawidłowo zebrał i ocenił materiał dowodowy sprawy, zasadnie przypisując obwinionemu popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 kw. W świetle ujawnionych w sprawie dowodów nie budziło bowiem wątpliwości, że obwiniony doprowadził do kolizji z pojazdem prowadzonym przez pokrzywdzoną A. K., zaś zarówno jego wyjaśnienia jak i zarzuty zawarte w jego apelacji stanowiły wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi Sądu I instancji.

W kontekście stawianego obwinionemu zarzutu podkreślenia wymagało zwłaszcza, że pokrzywdzona nie miała żadnego interesu w fałszywym pomawianiu obwinionego, który jest dla niej osobą całkowicie obcą. Niezwłocznie po zdarzeniu pokrzywdzona udała się na komisariat Policji, podała dane pozwalające na identyfikację sprawcy i złożyła spójne i logiczne zeznania. Jak się potem okazało, uszkodzenia powstałe na jej pojeździe rzeczywiście mogły zostać wyrządzone przez prowadzony przez obwinionego pojazd F. (...), co jednoznacznie wynikało z opinii biegłego sądowego D. K.. W pełni zasadnie Sąd I instancji podkreślił przy tym, że wątpliwości budzi fakt, iż obwiniony, który jest zatrudniony na stanowisku handlowca i wykonuje miesięcznie szereg kursów, tak dokładnie zapamiętał szczegóły zdarzenia. Wszak wykonywany przez niego w dniu zdarzenia manewr drogowy nie miał charakteru nadzwyczajnego i gdyby rzeczywiście obwiniony wykonał go w sposób prawidłowy (bezkolizyjny), to niewątpliwie nie potrafiłby po tak długim okresie czasu odtworzyć jego przebiegu z drobnymi szczegółami. W pełni zasadnie Sąd I instancji podkreślił więc, że wiarygodność wyjaśnień obwinionego podważona została jego własną postawą, a zwłaszcza faktem złożenia tak szczegółowych, w wielu fragmentach zbieżnych z zeznaniami pokrzywdzonej wyjaśnień.

Podkreślić wreszcie należy, że choć wyboru którejś ze sprzecznych ze sobą wersji przebiegu zdarzenia Sąd dokonywać musi w sposób swobodny, to przy ocenie tej obowiązany jest odwołać się do treści pozostałych dowodów a także do wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zajęte w sprawie stanowisko Sąd Rejonowy bardzo szczegółowo uzasadnił, odwołując się m.in. do treści opinii biegłego K. oraz do wskazań doświadczenia życiowego, przez co przeprowadzony w sprawie proces wnioskowania niewątpliwie nie wykraczał poza granice zakreślone normą art. 7 kpk i nie mógł zostać skutecznie podważony.

W ocenie Sądu Okręgowego argumentacja wyrażona przez obwinionego stanowiła wyłącznie próbę uniknięcia odpowiedzialności za popełniony przez niego czyn zabroniony. Pozostawała ona w sprzeczności z treścią pozostałych przeprowadzonych w sprawie dowodów, a konsekwencji musiała być uznana za polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi oraz w pełni poprawnym rozstrzygnięciem Sądu I instancji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy apelacji obwinionego nie uwzględnił i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 119 § 1 kpsw w zw. z art. 626 § 1 kpk i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 o opłatach w sprawach karnych.