Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Polikowska

Protokolant: Joanna Szmel

po rozpoznaniu w dniach: 29.03.2019r. i 31.05.2019r.

sprawy

W. P.

syna R. i E.

ur. (...) w J.

obwinionego o to, że :

w dniu 29 czerwca 2018 roku ok. godz. 19:30 w K. na ul. (...) M. na drodze publicznej podczas kierowania pojazdem marki H. o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznej odległości w wyniku czego uderzył w jadącego przed nim rowerzystę czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla D. J. i M. P..

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.;

I.  uznaje obwinionego W. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) złotych,

II.  na podstawie art. 119 § 1 k.p.o.w. w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego W. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 30 zł.

Sygn. akt II W 1487/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 czerwca 2018 r. około godziny 19.30 obwiniony W. P. wraz z żoną M. P. jechał samochodem marki H. o numerze rejestracyjnym (...) ul. (...)-M. w K.. Tą samą drogą jechał rowerzysta D. J.. Rowerzysta D. J. przejechał przez rondo znajdujące się na skrzyżowaniu ulic (...)-M. i Obrońców P. jadąc lewą stroną. Za nim przez rondo przejechał samochodem obwiniony.

Dowód:

- zeznania świadka M. P. k. 27-28, 58-59,

- wyjaśnienia obwinionego W. P. k. 77-79,

- zeznania świadka J. k. 12-13, 79-80,

- nagranie na płycie CD k. 19 akt sprawy II W 1349/18,

Na wysokości sklepu (...) jadące samochody zatrzymały się. Rowerzysta D. J. dojechał do samochodu typu bus i zatrzymał się. Do stojących pojazdów dojechał obwiniony W. P.. Nie zachował on bezpiecznej odległości od rowerzysty i uderzył lewą przednią stroną samochodu D. J. w prawą stopę, którą miał on zapiętą w pedał roweru i która znajdowała się na wysokości kolana. W wyniku tego uderzenia otarty został but D. J.. Wartość butów, w które D. J. był ubrany wynosiła 2.000 zł.

Dowód:

- zeznania świadka D. J. k. 12-13, 79-80,

Po zaistniałym zdarzeniu drogowym D. J. zwrócił uwagę kierującemu, iż na niego najechał. Doszło do kłótni pomiędzy nim, obwinionym i żoną obwinionego M. P.. Samochody ruszyły. Ruszył też obwiniony. D. J. chcąc, aby obwiniony się zatrzymał uderzył w bok jego samochodu. W. P. ominął go i ruszył do przodu. Na łuku drogi w pobliżu przystanku (...) zatrzymał samochód w poprzek drogi blokując ruch. D. J. dojechał i zatrzymał się za nim. Obwiniony wysiadł z samochodu, podszedł do D. J., wywiązała się między nimi kłótnia, po czym uderzył D. J. w wyniku czego spadły mu okulary. Gdy D. J. podnosił okulary obwiniony W. P. odjechał.

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionego W. P. k. 77-79,

- zeznania świadka D. J. k. 12-13, 79-80,

- zeznania świadka Z. I. k. 80,

- zeznania świadka W. I. k. 59-60,

- wydruk zdjęcia nr 3 k. 73,

- wydruki zdjęć nr 7, 8 i 9 k. 68,69, 70,

Obwiniony W. P. figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Dowód:

- informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 33,

Obwiniony W. P. ma 39 lat, z zawodu jest kierowcą autokarów wycieczkowych, jest zatrudniony w Centrum (...) w P. za wynagrodzeniem 1.650 zł netto, nie uzyskuje innych dochodów, nie posiada wartościowego majątku.

Dowód:

- dane osobo-poznawcze obwinionego W. P. k. 77.

Obwiniony W. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach zaprzeczył, aby doszło do kontaktu jego pojazdu z rowerzystą. Wskazał, iż wraz z żoną jechał ul. (...)-M. w K.. W lusterku zauważył szybko jadącego rowerzystę. Rowerzysta omijał rondo po lewej stronie, jadąc pod prąd. Wyprzedził go i jechał z dużą prędkością. Na wysokości sklepu (...) samochody się zatrzymały. Rowerzysta jadąc po lewej stronie wjechał przed jego samochód, gwałtownie hamując, aby nie uderzyć w auto które stało przed nim. Zatrzymał pojazd w bezpiecznej odległości, po czym lekko zatrąbił na rowerzystę i pokazał mu gest, aby się puknął w głowę. Rowerzysta cofnął się w jego kierunku i zaczęli rozmowę, która przerodziła się w kłótnię. Stojące z tyłu samochody zaczęły trąbić na niego, dlatego chciał odjechać. Rowerzysta używając brzydkich słów zaczął mu zastawić drogę rowerem. Rowerzysta uderzył pięścią w przedni lewy błotnik jego samochodu, po czy zaczął uderzać pięściami po szybie. Odjechał z tego miejsca. Postawił samochód w poprzek drogi, aby zatrzymać rowerzystę i wyjaśnić o co mu chodzi. Gdy rowerzysta dojechał wywiązała się kłótnia. Chciał go odepchnąć – uderzył go w okolice szyi, barku, spadły mu okulary. Gdy rowerzysta podnosił okulary odjechał z tego miejsca.

Za wiarogodne Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego W. P. w zakresie w jakim wskazywał on, iż w dniu 29 czerwca 2018 r. wraz z żoną M. P. jechał on samochodem marki H. o numerze rejestracyjnym (...) ul. (...)-M. w K., którą jechał także rowerzysta D. J., a także iż D. J. przejechał lewą stroną po rondzie znajdującym się na tej drodze. Wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach świadków M. P. w zakresie Sąd przydał im walor wiarygodności oraz w zeznaniach świadka D. J., nagraniu z płyty CD z k. 19 akt sprawy II W 1349/18, które zostało odtworzone na rozprawie, jak również korespondują one z wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 października 2018 r. w sprawie sygn. akt II W 1349/18, którym D. J. został uznany winnym popełnienia w dniu 29 czerwca 2018 r. około godz. 19.20 w K. na skrzyżowaniu ulic (...)-M. i Obrońców P. wykroczeń z art. 92 § 1 k.w.

Za wiarygodne Sąd uznał także wyjaśnienia obwinionego W. P. w zakresie w jakim przyznał on, iż na wysokości sklepu (...) w K. pomiędzy nim jego żoną a rowerzystą D. J. doszło do wymiany zdań, jak również iż po ruszeniu samochodem D. J. uderzając w karoserię spowodował uszkodzenie jego pojazdu, a także iż następnie zatrzymał się on w poprzek drogi w pobliżu przystanku autobusowego i gdy dojechał w to miejsce D. J. ponownie doszło między nim a D. J. do wymiany zdań, podczas której uderzył on D. J., w wyniku czego spadły mu okulary i w czasie, gdy podnosił on okulary, odjechał. Wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie korespondują bowiem z zeznaniami świadków D. J., M. P. - w zakresie w jakim Sąd przydał im walor wiarygodności, W. I. i Z. I..

Sąd odmówił natomiast wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego W. P. w zakresie w jakim twierdził on, iż w dniu 29 czerwca 2019 r. rowerzysta D. J., wjechał gwałtownie przed jego pojazd, gdy stał on na wysokości sklepu (...) oraz w zakresie w jakim zaprzeczał, iż uderzył on samochodem, którym kierował w stojącego przed jego pojazdem rowerzystę D. J.. Wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie Sąd ocenił jako przyjętą przez niego linię obrony zmierzającą do uniknęcia odpowiedzialności za zarzucany mu czyn. Korespondowały one wprawdzie z zeznaniami świadka M. P., która wskazała, iż rowerzysta gwałtownie zahamował wjeżdżając pomiędzy ich samochód a samochód, który stał przed nimi oraz iż „na pewno nie było tak, aby mąż przednim zderzakiem auta uderzył w nogę tego rowerzysty”. Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom świadka M. P. w tym zakresie. Sąd uznał, iż zmierzały one do uwiarygodnienia linii obrony obwinionego. M. P. jest żoną obwinionego, osobą niewątpliwie zainteresowaną korzystnym dla obwinionego rozstrzygnięciem przedmiotowej sprawy. Jej zeznania stały w sprzeczności z zeznaniami D. J., który konsekwentnie twierdził, iż nie wjeżdżał on pomiędzy pojazd, którym kierował obwiniony a pojazd go poprzedzający na wysokości sklepu (...) w K., tylko przyjechał wcześniej i znajdował się za samochodem typu bus, a obwiniony W. P. przyjechał za nim i uderzył lewą przednią stroną samochodu, którym kierował w jego prawą stopę, którą miał on zapiętą w pedał roweru i która znajdowała się na wysokości kolana. Prędkość samochodu obwinionego w momencie zetknięcia z osobą D. J. była niewielka. W wyniku tego uderzenia jedynie otarty został zapiętek buta D. J. wykonany z błyszczącego plastiku. Gdyby prędkość samochodu była znaczna D. J. w wyniku uderzenia niewątpliwie przewróciłby się na jezdnię, uszkodzeniu uległby też jego rower. Z racji niewielkiej prędkości z jaką poruszał się samochód kierowany przez obwinionego W. P. pasażerka pojazdu M. P. mogła w okolicznościach zaistniałego zdarzenia nawet nie poczuć uderzenia w nogę rowerzysty przez pojazd. Dokonując oceny wiarygodności wyjaśnień obwinionego W. P. i zeznań świadka M. P. Sąd miał także na uwadze, iż z nagrania z monitoringu znajdującego się na płycie CD wynika, iż D. J. pierwszy opuścił rondo. Skoro jak twierdzi świadek M. P. poruszali się oni samochodem z prędkością nie większą niż 30-40 km/h jadąc w korku, a D. J. wskazał, iż jechał z prędkością 30-50 km/h i z jego zeznań nie wynika, aby gdziekolwiek się zatrzymywał, to obwiniony W. P. kierując samochodem z taką prędkością nie mógł wyprzedzić rowerzysty ma odcinku drogi za rondem do miejsca, gdzie doszło do kolizji. Aby uznać za wiarygodne jego wyjaśnienia oraz zeznania złożone przez świadka M. P., iż rowerzysta wyprzedził samochód, którym się poruszali, wjeżdżając gwałtownie pomiędzy nich a poprzedzający ich samochód. Gdyby D. J. nie został potrącony samochodem przez obwinionego w nogę niewątpliwie nie zgłaszałby tego faktu Policji, co jak wynika z notatki urzędowej z dnia 29 czerwca 2018 r. miało miejsce. Z notatki tej wynika też, iż D. J. opisał okoliczności zdarzenia interweniującym funkcjonariuszom Policji w sposób zbieżny z tym, co następnie zeznał w charakterze świadka, łącznie z tym iż ręką uderzył w karoserię pojazdu.

Z ostrożnością Sąd podszedł do zeznań świadków W. I. i Z. I.. Wiarygodność zeznań wskazanych świadków Sąd weryfikował poprzez pozostałe dowody, które uznał za wiarygodne. Wskazane osoby jechały samochodem marki K. C. za samochodem kierowanym przez obwinionego. Z zeznań wskazanych świadków wynika, iż nie obserwowali oni zajścia pomiędzy obwinionym a D. J. od początku. Nie zaobserwowali oni momentu uderzenia przez samochód, którym kierował obwiniony, rowerzysty D. J., co w świetle ich zeznań nie oznacza, iż do takiego zdarzenia nie doszło. Świadek W. I. zeznał, iż jego uwagę zwróciła dopiero, jak to określił, szarpanina pomiędzy rowerzystą a samochodem – rowerzysta zajeżdżał drogę samochodowi, a samochód jechał w taki sposób, aby rowerzysta go nie minął, a następnie zatrzymali się i kierowca wysiadł z samochodu, podszedł do rowerzysty i go uderzył. Świadek Z. I. także zaobserwowała dopiero moment jak samochód zajeżdżał drogę rowerzyście, a potem kierowca zatrzymał pojazd, wysiadł z niego i doszło do uderzenia rowerzysty przez kierowcę samochodu, w wyniku czego rowerzyście spadły okulary. Świadek W. I. też zeznał, iż obwiniony cofał samochodem zmuszając rowerzystę do cofania rowerem, co wyglądało jakby chciał uderzyć rowerzystę. Okoliczności tych nie potwierdził świadek D. J., który zaprzeczył, aby obwiniony cofał pojazdem, aby czynił to na odcinku 5-8 metrów. D. J. wręcz wskazał, iż nie byłby w stanie cofnąć rowerem na takim odcinku z uwagi na to, że miał zapięty but w pedał, a cofając się poruszałby się pod górkę. Na takie okoliczności nie wskazała też świadek Z. I.. Sposób poruszania się obwinionego pojazdem wzbudził u świadka Z. I. niepokój. Chciała nagrać to zdarzanie telefonem. Próba włączenia kamery spowodowała, iż nie obserwowała wszystkiego co się działo pomiędzy kierowcą samochodu a rowerzystą na bieżąco. W świetle zeznań świadków W. I. i Z. I. brak jest podstaw do przyjęcia, iż rowerzysta poruszał się po drodze, przed kolizją z samochodem obwinionego, agresywnie. Gdyby tak faktycznie było, jego agresywną jazdę musiałby zauważyć co najmniej W. I., który kierował pojazdem, a w związku z tym niewątpliwie obserwował sytuację na drodze, tym bardziej iż jechał on za samochodem kierowanym przez obwinionego W. P..

Walor wiarygodności Sąd przydał dowodom z dokumentów zgromadzonym w niniejszej sprawie. Brak było bowiem jakichkolwiek okoliczności, które nakazywałaby poddać je w wątpliwość.

Obwiniony W. P. swoim zachowaniem zrealizował znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. Obwiniony bowiem w dniu 29 czerwca 2018 r. około godz. 19.30 w K. na ul. (...)-M. kierując pojazdem marki H. o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznej odległości w wyniku czego uderzył w jadącego przed nim rowerzystę, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla D. J. i M. P..

Dla odpowiedzialności z art. 86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował "należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej, niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność, to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2003 r. III K 61/03, LEX nr 77467). Obwiniony W. P. nie zachował należytej ostrożności, nie zachował on bowiem bezpiecznej odległości, od poprzedzającego go rowerzysty D. J., którego uderzył lewą przednią stroną samochodu w prawą stopę, którą miał on zapiętą w pedał roweru i która znajdowała się na wysokości kolana. Swoim zachowaniem spowodował on zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i dla rowerzysty D. J. i pasażerki pojazdu M. P..

Działanie obwinionego było świadome. Nie zahamował on pojazdu w bezpiecznej odległości od rowerzysty. Nie zachodziły w przedmiotowej sprawie jakiekolwiek okoliczności, które mogłyby wpływać na umniejszenie winy obwinionego. Kierujący pojazdem winien bowiem zachować taką odległość od poprzedzającego go pojazdu, także rowerzysty, aby móc zareagować i zahamować swój pojazd, nie wywołując zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego wykroczenia nie jest znaczny albowiem spowodował on w istocie niewielką szkodę. Uszkodzeniu uległ zapiętek buta D. J., który został otarty. Prędkość pojazdu w momencie zetknięcia z osobą D. J. była niewielka, jak wskazał D. J. został szturchnięty, nie przewrócił się na jezdnię. Zachowanie obwinionego niosło jednakże większe zagrożenie niż skutek, który wystąpił. Mógł on bowiem doprowadzić do powstania obrażeń ciała u D. J., gdyby stracił on równowagę i upadł na jezdnię. Uszkodzeniu też mógł ulec jego rower.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 250 zł. Sąd uznał, że taka kara jest adekwatna do wagi naruszonych przez obwinionego zasad poruszania się po drogach i następstw jego działania. Grzywna w takim wymiarze stanowić będzie dla obwinionego odczuwalną dolegliwość, która powinna powstrzymać go przed naruszaniem prawa w przyszłości i spowodować w nim przekonanie, że naruszanie prawa nie pozostanie bez reakcji. Jednocześnie w wymiarze ogólnospołecznym kara ta powinna spowodować przekonanie o nieuchronności kary i uczynić zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Na podstawie art. 118 § 1 k.p.o.w. w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Sąd zasądził od obwinionego W. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł. Obwiniony pozostaje w zatrudnieniu, uzyskuje wynagrodzenie w kwocie 1650 zł netto. Uzyskując stałe dochody jest ona zatem w stanie ponieść koszty postępowania w niniejszej sprawie.