Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 14 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Sanoku – Wydział IV Pracy w składzie:

Przewodniczący: SSR Elżbieta Domańska

Protokolant: sekretarz sądowy Anna Wójcik

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2019 r. w Sanoku sprawy

z powództwa Centrum (...) w S. NIP (...);

przeciwko pozwanemu M. M. PESEL (...);

o zapłatę

I. o d d a l a powództwo;

II. z a s ą d z a od powoda Centrum (...) w S. na rzecz pozwanego M. M. kwotę 675 zł. (słownie: sześćset siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt IV P 99/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Sanoku z dnia 14 marca 2019 r.

Powód Centrum (...) w S. wniósł w dniu 10 kwietnia 2018 r. pozwy przeciwko pozwanemu M. M. o zasądzenie kwoty 3 000,48 zł. z ustawowymi odsetkami wraz z kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. decyzją z dnia 19 października 2017 r. zobowiązał Centrum (...) w S. do zwrotu nienależnie wypłaconego pozwanemu zasiłku chorobowego za okres od dnia 16 czerwca 2017 r. do dnia 10 lipca 2017 r. oraz od dnia 14 lipca 2017 r. do dnia 18 września 2017 r. wraz z odsetkami w łącznej kwocie 3 031,11 zł. Powyższa kwota stanowi nadpłatę zasiłku chorobowego i wynika z różnicy podstawy naliczenia zasiłku chorobowego. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w J. pismem z dnia 1 grudnia 2017 r. wezwał powoda do uregulowania w/w zadłużenia z tytułu nienależnie pobranych świadczeń w terminie 7 dni. Powód powyższe zadłużenie pokrył i pismem z dnia 30 października 2017 r. oraz kolejnym pismem skierowanym do pozwanego zwrócił się o zwrot nienależnie wypłaconego pozwanemu zasiłku chorobowego. Pozwany w odpowiedzi na powyższe pisma stwierdził, iż powyższe roszczenie o zwrot należności jest całkowicie bezzasadne. Zdaniem powoda, pozwany otrzymując wyższą kwotę zasiłku chorobowego bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby i obowiązany jest do wydania tej korzyści. Pozwany przez wiele lat zatrudniony był na stanowisku kierownika jednostki – posiadał, więc pełną świadomość, że z powodu przebywania na zwolnieniu lekarskim powinien otrzymać mniejsze świadczenie, a w przypadku wypłaty jego w nadwyżce miał świadomość, iż konieczny będzie jego zwrot.

W dniu 12 lipca 2018 r. został wydany nakaz zapłaty w wyniku, którego nakazane zostało pozwanemu M. M., aby zapłacił na rzecz powoda kwotę 3 000,48 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia 19 września 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 37,75 zł. tytułem kosztów procesu. Powyższy nakaz zapłaty pozwany otrzymał w dniu 16 lipca 2018 r.

Pozwany M. M. w dniu 26 lipca 2018 r. wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości wskazując, iż nie ponosi żadnej odpowiedzialności za wyliczenie i przyznanie mu świadczenia z tytułu zasiłku chorobowego , gdyż w okresie kiedy były prowadzone w tym zakresie czynności, nie byłem obecny w pracy, z uwagi na długotrwałe chorobowe. Wszelkie czynności faktyczne podejmowane były przez księgowego, który ewentualnie ponosi za to odpowiedzialność, ewentualnie przez dział kadr Starostwa Powiatowego w S.. Zasiłek chorobowy pozwany zużył na leczenie oraz podstawowe potrzeby życiowe. Żądanie powoda jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego, albowiem pracownik nie może ponosić odpowiedzialności za nieprawidłowe działania pracodawcy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany M. M. był zatrudniony w Centrum (...) w S. w okresie od dnia 1 października 2012 r. do dnia 31 marca 2018 r. na stanowisku kierownika Centrum (...) w S..

(dowód: uchwała nr 215/2012 zarządu powiatu w S. z dnia 30 sierpnia 2012 r., uchwała nr 245/2017 Zarządu Powiatu (...) z dnia 7 grudnia 2017 r. – teczka B akt osobowych powoda)

Od dnia 17 maja 2017 r. do 15 listopada 2017 r. przebywał na zwolnieniu chorobowym. Wynagrodzenie miesięczne pozwanego M. M. to kwota 6 589,97 zł. brutto co stanowiło kwotę niecałych 4 000 zł. netto. Pierwszą kwotę zasiłku chorobowego pozwany otrzymał w dniu 1 sierpnia 2017 r. w kwocie 2 759,01 zł., następną kwotę 3 985,57 zł. pozwany otrzymał w dniu 29 sierpnia 2017 r., kolejną kwotę w wysokości 1 022,30 zł. w dniu 15 września 2017 r., kolejną w dniu 19 września 2017 r. wysokości 1 839,40 zł. Suma tych kwot wskazywała pozwanemu, że jest wszystko prawidłowo mu wypłacone. Ich nieregularność, opóźnienie w wypłacie, zróżnicowanie wysokości przy kolejnych wypłatach uniemożliwiały pozwanemu weryfikację tych kwot i skutkowały przekonaniem, że z pewnością otrzymuje wszystko to co jest mu należne z tytułu zasiłku chorobowego. Był przeświadczonym, iż kwoty te są mu wypłacane w należnej mu wysokości. Wiedział, że nad ich wysokością czuwają wyznaczone do tego organy. Pozwany otrzymane środki pieniężne zużył na bieżące potrzeby życia codziennego. Oczekiwał na nie od maja 2017 r. do 1 sierpnia 2017 r. w przypadku pierwszej wypłaty. Miał z tego powodu zaciągnięte pożyczki u swojej partnerki życiowej wówczas A. G., by na bieżąco bez zwłoki, uregulować raty alimentacyjne w kwocie 1 000 zł. miesięcznie, zapłacić raty kredytu w frankach szwajcarskich, opłacić leki na astmę, na którą pozwany choruje, nadto pokryć koszty utrzymania siebie i swojego jedenastoletniego syna, którego samotnie wychowuje.

Decyzją z dnia 19 października 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zobowiązał Centrum (...) w S. do zwrotu nienależnie wypłaconego pozwanemu M. M. zasiłku chorobowego za okres od dnia 14 czerwca 2017 r. do dnia 10 lipca 2017 r. oraz od dnia 14 lipca 2017 r. do dnia 18 września 2017 r. wraz z odsetkami w łącznej kwocie 3 031,11 zł, Na ustaloną kwotę składała się kwota 3 000,48 zł. z funduszu chorobowego za okres od dnia 14 czerwca 2017 r. do dnia 10 lipca 2017 r. oraz od dnia 14 lipca 2017 r. do dnia 18 września 2017 r. oraz odsetki w kwocie 30,63 zł. z funduszu chorobowego. Pismem z dnia 1 grudnia 207 r. powód Centrum (...) w S. został wezwany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. do uregulowania powyższego zadłużenia. Powód uregulował powyższe zadłużenie względem ZUS i wezwał pozwanego pismem z dnia 30 października 2017 r. do zwrot na jego rzecz nienależnie wypłaconego zasiłku chorobowego. Pozwany odmówił pismem z dnia 7 listopada 2017 r. zwrotu powyższego świadczenia twierdząc, iż brak jest podstaw prawnych do jego zwrotu na rzecz (...). Podtrzymał również to stanowisko w odpowiedzi na przesądowe wezwanie go do zapłaty przez powoda z dnia 4 stycznia 2018 r. pismem z dnia 12 stycznia 2018 r. i do końca trwania procesu niezmiennie je podtrzymywał.

(dowód: kartoteka graficzna obecności powoda z dnia 7 grudnia 2017 r. – teczka B akt osobowych powoda, pismo Starosty (...) z dnia 15 listopada (...). – teczka B akt osobowych powoda, zeznania powoda – 00 : 44 24 protokołu elektronicznego, wydruk z rachunku bankowego pozwanego za okres naliczania mu zasiłku chorobowego przez ZUS – k. 179, akta ZUS dotyczące wypłaty zasiłku chorobowego pozwanemu – k. 181, zeznania świadka A. G. – k. 126 – 127, zeznania pozwanego – 00 : 43 : 14 – 01 : 12 : 12 protokołu elektronicznego, odpowiedź na przesądowe wezwanie do zapłaty kwoty 3 000, 11 zł. z dnia 4 stycznia 2018 r. – k. 68 wraz z potwierdzeniem nadania – k. 69, odpowiedź na pismo z dnia 30 października 2017 r. – k. 70 wraz z potwierdzeniem odbioru, przesądowe wezwanie do zapłaty z dnia 13 listopada 2017 r. – k. 15, odpowiedź na pismo z dnia 30 października 2017 r. z dnia 7 listopada 2017 r. – k. 14, pismo (...) Oddziału w J. z dnia 28 grudnia 2017 r. – k. 12, wezwanie (...) Oddziału w J. do zapłaty CIS z dnia 1 grudnia 2017 r. – k. 1, pismo z dnia 30 października 2017 r sprawa dotyczy: nienależnie wypłaconego zasiłku chorobowego – k. 13, decyzja (...) Oddziału w J. z dnia 19 października 2017 r. – k. 35 – 36, zaświadczenia lekarskie pozwanego – k. 74 – 78, pismo (...) Oddziału w J. z dnia 3 sierpnia 2017 r. – k. 79, pismo (...) Oddziału w J. z dnia 11 sierpnia 2017 r. – k. 80, pismo do ZUS z dnia 21 sierpnia 2017 r. – k 81, pismo do (...) Oddziału w J. z dnia 25 sierpnia 2017 r. – k. 82, zestawienie przelewów na konto pozwanego „Szczegóły operacji” z daty wydruku 24 września 2018 r. – k. 83 – 96, y )

Błąd w naliczeniu wysokości należnego pozwanemu M. M. zasiłku chorobowego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych był wynikiem błędnej informacji przekazanej mu przez księgowość powoda Centrum (...) w S. co do wysokości podstawy, od której ma on być naliczony pozwanemu. Naliczaniem wysokości wynagrodzeń pracowniczych w czasie, gdy pozwany przebywał na zasiłku chorobowym, zajmowała się księgowa zatrudniona przez Centrum (...) w S. J. H.. Powyższy pracownik nie znał programu księgowości budżetowej i do podstawy, od której nalicza się zasiłek chorobowy omyłkowo wliczył przysługujące pozwanemu dodatki do wynagrodzenia również i te, których do tej podstawy się nie wlicza.

(dowód; zeznania świadka J. H. – 00 : 12 : 09 protokołu elektronicznego, wydruk z rachunku bankowego pozwanego za okres naliczania mu zasiłku chorobowego przez ZUS – k. 179, akta ZUS dotyczące wypłaty zasiłku chorobowego pozwanemu – k. 181, historia operacji za okres od dnia 29 września 2017 r. do dnia 29 grudnia 2017 r. 141 – 158)

Powód Centrum (...) jednoznacznie domagał się od pozwanego M. M. zwrotu świadczenia otrzymanego w nadwyżce stojąc na stanowisku, iż również jego moralnym obowiązkiem powinien być zwrot tej kwoty jako byłego kierownika jednostki, która jest instytucją pożytku publicznego i zajmuje się integracją ludzi odrzuconych, w związku z tym wszystkie środki pieniężne, które ten zakład budżetowy wypracowuje są przeznaczone na jej działalność.

(dowód; zeznania powoda – 00 : 32 : 01 – 00 : 40 : 08)

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dowodów uznając je za wystarczające do poczynienia ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Dowody te, w kluczowych w sprawie kwestiach tworzą jasną całość i pozwalają, w świetle stanowisk stron, na wydanie merytorycznego orzeczenia. Przesłuchiwany świadek A. G. zobrazował sytuację materialno rodzinną pozwanego wskazując ma bieżące wydawanie przez niego wynagrodzenia i brak możliwości jego zaoszczędzenia, a także na brak jakichkolwiek inwestycji czynionych przez niego w 2017 r. z tych właśnie powodów. Wręcz przeciwne konieczność ze strony pozwanego szukania wsparcia finansowego również u niej, by regulować wszystkie bieżące jego zobowiązania. Świadek J. H. wskazała natomiast na czym polegał błąd księgowości powoda w ustaleniu pozwanemu podstawy w oparciu, o którą doszło do naliczenia i wypłaty pozwanemu zasiłku chorobowego przez ZUS.

Zeznania stron korelują ze zgromadzonym materiałem dowodowym uzupełniając go. Każda ze stron inaczej stan faktyczny interpretuje i wyciąga dla siebie odmienne skutki prawne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest nieuzasadnione, wobec czego Sąd je oddalił.

Powód Centrum (...) w S. jako podstawę prawną swoich roszczeń wskazał art. 405 k.c. w związku z art. 300 k.p.

Zgodnie z art. 405 k.c. ten, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe do zwrotu jej wartości.

Z art. 405 k.c. wynikają cztery ogólne przesłanki powstania roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (tzw. Roszczenia kondycyjnego): 1. wzbogacenie jednego podmiotu; 2. zubożenie drugiego podmiotu; 3. związek pomiędzy wzbogaceniem a zubożeniem; 4. brak podstawy prawnej dla wzbogacenia (bezpodstawność wzbogacenia).

Wzbogacenie polega na uzyskaniu jakiejkolwiek korzyści majątkowej w dowolnej postaci. Może ono polegać na nabyciu rzeczy lub praw, lub powiększeniu zakresu praw przez przetworzenie, połączenie. Korzyść może także polegać na rozszerzeniu lub umocnieniu już istniejących praw, na używaniu albo osiąganiu pożytków z cudzych rzeczy lub praw, lub na korzystaniu z cudzych usług. Wzbogacenie w konsekwencji oznacza, więc albo zwiększenie aktywów, albo zmniejszenie pasywów wzbogaconego. Innymi słowy majątek wzbogaconego powiększa się o coś, o co nie powinien się powiększyć, albo nie pomniejsza się o coś, o co powinien się pomniejszyć. Ze zwiększeniem aktywów będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy dojdzie do bezpośredniego przesunięcia majątkowego z majątku zubożonego do majątku wzbogacanego, ale może również polegać na uzyskaniu przez wzbogaconego takich korzyści, które powinny wejść do majątku zubożonego. Zmniejszenie pasywów wzbogaconego to zaoszczędzenie przez niego wydatków , czyli uniknięcie przez niego pomniejszenia własnego majątku.

Z kolei zubożenie polega na poniesieniu efektywnego uszczerbku majątkowego; albo majątek zubożony pomniejsza się o coś, o co nie powinien się pomniejszyć, albo nie powiększa się o coś o co powinien się powiększyć. Zubożenie skutkuje, więc albo zwiększeniem pasywów, albo zmniejszeniem aktywów zubożonego. Do zubożenia może dojść przez wykonanie przez zubożonego zobowiązania ciążącego na wzbogaconym, jeśli zubożony działa w błędnym przekonaniu, iż spełnia własne zobowiązanie.

Pomiędzy zubożeniem jednej osoby a wzbogaceniem innej musi istnieć związek, albo jak wynika z brzmienia art. 405 k.c., korzyść majątkowa musi być uzyskana „kosztem innej osoby”. Jednakże związek, który musi zaistnieć pomiędzy zubożeniem a wzbogaceniem nie jest związkiem przyczynowym. W doktrynie twierdzi się, iż między wzbogaceniem a zubożeniem musi istnieć „zależność tego rodzaju, że są to niejako dwie strony tego samego zjawiska”. (W. Czachórski, A. Brzozowski, M. Safian, E. Skowrońska – Bocian: Zobowiązania. Zarys wykładu, Warszawa 2002, s. 185)

W judykaturze wskazuje się zaś, że konieczną przesłanką roszczenia opartego na przepisie art. 405 k.c. jest istnienie współzależności pomiędzy powstaniem korzyści w majątku wzbogaconego a uszczerbkiem w majątku zubożonego. Ta współzależność polega przede wszystkim na tym, że zarówno korzyść, jak i uszczerbek są wynikiem jednego zdarzenia. (wyrok SN z dnia 18 grudnia 1968 r., I CR 448/68, z dnia 22 listopada 2006 r., V CSK 289/06) Bezpodstawne wzbogacenie ma miejsce wtedy, gdy w rezultacie określonego zdarzenia następuje wzbogacenie jednej osoby kosztem innej, czyli gdy zachodzi wzajemna zależność pomiędzy uzyskaniem korzyści majątkowej przez wzbogaconego a uszczerbkiem majątkowym doznanym przez zubożonego. (uchwała SN z dnia 5 października 1974 r., III CZP 53/74 oraz wyrok z dnia 25 marca 2004 r., II CK 89/2003)

Z treści art. 405 k.c. wynika również, iż jedną z przesłanek bezpodstawnego wzbogacenia jest uzyskanie korzyści majątkowej kosztem innej osoby bez podstawy prawnej. Brak tej podstawy prawnej ujmowany jest w judykaturze jako brak tytułu prawnego legitymizującego przesunięcie korzyści majątkowej do majątku wzbogaconego. Tytułem prawnym, wyłączającym przyjęcie zaistnienia bezpodstawnego wzbogacenia jest czynność prawna, przepis ustawy, orzeczenie sądu lub decyzja administracyjna. (wyrok SN z dnia 17 listopada 1998 r., III CKN 18/98, z dnia 25 marca 2004 r., II CK 89/2003, wyrok z dnia 23 maja 2003 r., III CKN 1211/2000)

Powód Centrum (...) w S. powinien wskazując ZUS Oddziałowi w J. podstawę naliczenia należnego pozwanemu zasiłku chorobowego uczynić to prawidłowo, co wymagało od jego służb zajmujących się tymi zagadnieniami znajomości przepisów prawa w tym zakresie i umiejętności obsługi programu komputerowego księgowości budżetowej, którym powód dysponował. W tym zakresie z tych właśnie powodów nie powinno dojść tutaj do żadnego błędu. Wskazywanie prawidłowej podstawy, od której będzie naliczany pracownikowi zasiłek chorobowy należy do obowiązków pracodawcy, czyli w tym przypadku powoda. Powód Centrum (...) w S. nie wywiązał się z tego obowiązku należycie, co skutkowało wypłaceniem pozwanym de facto zawyżonego zasiłku chorobowego pozwanemu przez ZUS. Jest bezspornym, iż Centrum nie dokonał prawidłowego wyliczenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego swojego pracownika - pozwanego. W wyniku decyzji ZUS – u obligującej go do zwroty nadpłaconego zasiłku pozwanemu uczynił to bez zbędnej zwłoki.

Z tak dokonanego ustalenia faktycznego wynikało, że doszło do bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego. Doszło bowiem do wzbogacenia pozwanego M. M. w czasie, w którym pobierał on zasiłek chorobowych w wyższej wysokości niż powinien, przez co nastąpiło zmniejszenie jego pasywów będące konsekwencją nie potrącenia z jego wynagrodzenia dodatków nie wliczanych w tym przypadku do podstawy, od której ustala się wysokość zasiłku chorobowego. Z momentem zapłacenia przez powodowe Centrum na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nadpłaconego zasiłku, doszło do zubożenia powoda.

Powyższe nie przesądza jednak o zasadności roszczeń powoda.

Do rozstrzygnięcia pozostała kwestia, czy wobec uiszczenia przez powodowe Centrum nadpłaconego pozwanemu zasiłku, może ono domagać się zwrotu zapłaconej kwoty, która nie powinna być wypłacona temu pracownikowi.

Należy zauważyć, iż przepisy prawa ubezpieczeń społecznych wiążą z określonymi elementami stanu faktycznego powstanie określonych skutków prawnych. Stanowisko to jest zgodnie przyjmowane zarówno w piśmiennictwie, jak w judykaturze (T. Zieliński: Ubezpieczenia społeczne pracowników, Warszawa Kraków 1994, s. 85 oraz wyrok SN z dnia 28 października 2003 r., II UK 122/03). Należy zauważyć, iż wszelkie obowiązki dotyczące ustalania wysokości podstawy wymiaru zasiłku chorobowego dla danego pracownika, spoczywają jedynie na płatniku składek. W tym zakresie ubezpieczony będący pracownikiem nie jest bowiem adresatem norm, które nakładałyby na niego jakiekolwiek obowiązek. To sprawia, że zasady określające sposób ustalania zasiłku chorobowego pracownika pozostają bez wpływu na obowiązek jego wypłaty, co winien dopilnować pracodawca. Z punktu widzenia wskazanego obowiązku płatnika, stan ten nie rodzi po stronie ubezpieczonego jakichkolwiek obowiązków w stosunku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zwłaszcza zaś w zakresie obliczania, rozliczania i ustalania podstawy w oparciu, o którą wyliczany jest mu następnie zasiłek chorobowy. Wszystkie obowiązki w tym zakresie obciążają bowiem pracodawcę.

W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, pracodawca niewątpliwie nie wyliczył i nie podał prawidłowo podstawy w oparciu, o którą następnie ZUS ustalił i wypłacił pozwanemu zasiłek chorobowy. Należy zauważyć, że jedną z cech stosunku pracy jest ryzyko gospodarcze pracodawcy i w ramach tego ryzyka w niniejszej sprawie należało uznać, że wadliwe wyliczenie podstawy do wypłaty następnie przez ZUS pozwanemu zasiłku chorobowego w zawyżonej wysokości obciąża skutkami wyłącznie stronę powodową.

Nadto pozwany zużył wypłacony mu zasiłek chorobowy w całości. Zgodnie z art. 409 k.c. obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien się liczyć z obowiązkiem zwrotu. Skoro pozwany wykazał, iż zużył w całości wypłacony mu zasiłek chorobowy, w związku z tym obowiązek zwrotu uzyskanej korzyści wygasł. Brak jest podstaw do uznania, iż pozwany powinien liczyć się z obowiązkiem zwrotu uzyskanych korzyści. Pozwany bowiem otrzymywał zasiłek chorobowy w niższej wysokości od jego wynagrodzenia miesięcznego za pracę, w nieregularnych odstępach i w różnej wysokości trudnej do ustalenia, czy jest prawidłową i jaki okres obejmuje, będąc przekonanym iż otrzymuje go w należnej mu wysokości, nie podejrzewając nawet, że coś może być nie tak. Kwestia wyliczenia prawidłowo jego wysokości nie była przedmiotem jego zainteresowania, a zawierając umowę o pracę, nawet jako kierownik tej jednostki Centrum (...) w S., podpisywał ją w przeświadczeniu, iż w tym zakresie to pracodawca wie w jakie wysokości winien on otrzymywać prawidłowo naliczone mu wynagrodzenie za prace, czy zasiłek chorobowy. Z tych powodów nie miał pozwany żadnych podstaw do przypuszczenia, iż z tego tytułu powstaje dług wobec ZUS, a część otrzymywanego przez niego zasiłku chorobowego będzie musiał kiedykolwiek zwrócić swojemu pracodawcy. W tym zakresie działał w dobrej wierze, wykorzystując otrzymany zasiłek chrobry na bieżące życiowe potrzeby i nie doprowadzając tym samym do swojego wzbogacenia.

Zresztą sam powodowe Centrum nie liczyło się z obowiązkiem zwroty ZUS czegokolwiek z tytułu wypłaconego pozwanemu zasiłku chorobowego. Dopiero decyzja ZUS w tym zakresie wymusiła zapłatę tego świadczenia. Należy wskazać w tym miejscu orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2010 r., I PK 31/10. W orzeczeniu tym wskazano, że pracownik, który nie zawinił ani nie przyczynił się w żaden sposób do wypłaty nienależnego mu składnika wynagrodzenia za pracę, co do zasady nie musi liczyć się z obowiązkiem zwrotu tego typu płatności ze stosunku pracy, choćby nie były mu one należne, ponieważ pracownik ma prawo swobodnego dysponowania wypłaconym mu wynagrodzeniem za pracę, które z reguły zużywa na własne potrzeby w taki sposób, że nie jest już wzbogacony. Takim zużyciem jest przeznaczenie przez pracownika wynagrodzenia na bieżące potrzeby – jedzenie, ubranie, zapewnienie opieki nad dzieckiem, leczenie. Są to wydatki typowo bezproduktywne i konsumpcyjne w rozumieniu wskazanego przepisu. Podobny pogląd wyraził w uchwale z dnia 5 grudnia 2013 r. Sąd Najwyższy, sygn. akt III PZP 6/13.

Na koniec należy zauważyć, iż powód w procesie przedstawia się jako strona poszkodowana, która wyłożyła za pracownika na rzecz ZUS dodatkowe środki pieniężne, których de facto nie powinien on w ogóle uzyskać. Zdaniem Sądu, w przypadku tych żądań pracodawcy nie można rozpatrywać ich w oderwaniu od całego kontekstu tej sprawy zapominając, iż w stosunkach pracowniczych stroną słabszą, która winna znaleźć większą ochronę nie jest pracodawca wyposażony w wyspecjalizowane służby, fachowców z zakresu księgowości, czy przepisów prawa, którzy dbają o jego interesy tylko pracownik, który takiej wiedzy nie musi mieć, nawet jeśli kieruje danym zakładem pracy, tego od niego się nie wymaga, w związku z tym ma prawo żyć w przekonaniu, iż to co zarobił i otrzymał do ręki świadcząc pracę na jego rzecz, czy przebywając na zwolnieniu lekarskim w pełni się mu należy i nie musi liczyć się z ewentualną koniecznością zwrotu tych środków pieniężnych jako nienależnych, no bo niby dlaczego.? Nie można pominąć, więc iż w stosunku pracy inaczej niż w stosunku cywilistycznym pracownik winien być w pozycji uprzywilejowanej względem pracodawcy, co jest niewątpliwie przejawem funkcji ochronnej, realizowanej przez normy prawa pracy. Zdaniem Sądu, odpowiedzialność za uregulowanie powyższych zobowiązań względem ZUS z uwagi na wszystkie wyżej podniesione kwestie winno ponieść w całości powodowe Centrum, a domaganie się ich obecnie od pozwanego w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy stanowi nadużycie prawa, które nie powinno zasługiwać na ochronę. Dochodzenie bowiem tych roszczeń przez powoda względem pozwanego w tym postępowaniu narusza zasady słuszności, dobrej wiary w sensie obiektywnym, zasady uczciwości obowiązujące w stosunkach cywilnoprawnych oraz zasady lojalności, których należy przestrzegać. Pozwany z dużym poświęceniem wykonywał pracę na rzecz powoda. Za organizację takiego sposobu wykonywania pracy odpowiedzialność ponosi powód, a pozwany nie ponosi żadnej winy w tym, iż nie otrzymał zasiłku chorobowego w prawidłowo wyliczonej wysokości.

Z uwagi na brak podstaw do uwzględnienia powództwa należało orzec jak w sentencji.

Orzeczenie o kosztach procesu wydane zostało w oparciu o art. 98 k.p.c. w związku z art. 102 k.p.c. i § 2 pkt. 2, pkt. 3 w związku z § 9 ust. 2 w związku z § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r., w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z dnia 5 listopada 2015 r., poz. 1799).

Sędzia Sądu Rejonowego

E. D.