Pełny tekst orzeczenia

[Sędzia Bogdan Jachowicz 00:03:36.408]

Początek uzasadnienia. Zaskarżonym wyrokiem w sprawie z powództwa C. M. przeciwko (...) S.A. w S. o zapłatę Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi wyrokiem z dnia 6 lutego 2019 r. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 marca 2015 r. do dnia zapłaty. Oddalił powództwo w pozostałym zakresie, ustalił wynagrodzenie adwokata z urzędu M. G. na kwotę 2.952 zł, którą to kwotę zasądził od pozwanego. Nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łódź Widzewa w Łodzi od pozwanego 2.464 zł 36 gr tytułem brakującej części opłaty od pozwu oraz kosztów wynagrodzenia biegłych. Z rozstrzygnięciem tym nie zgodziła się strona pozwana, wyrok zaskarżyła co do pkt. 1 w całości, punktu 4 w całości, co do pkt. 5 w całości. Zarzucono naruszenie przepisów prawa procesowego, w szczególności art. 233 § 1 kpc w związku z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału oraz pominięcie znaczenia ustalonych w postępowaniu dowodowym okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Szczegółowo zarzuty sformułowane są w punktach apelacji, która jest zawarta w aktach sprawy na karcie 185, 188, która to tekst przyjmujemy jako integralną część uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Zarzucono także naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 445 paragraf 1 k.c. przez zasądzenie zadośćuczynienia rażąco wygórowanej kwoty 15.000 złotych w sytuacji, gdy z przeprowadzonych dowodów z opinii biegłych z zakresu neurologii, psychologii i psychiatrii wynika, że przyczynę obecnego stanu powódki stanowi jej wiek, proces starzenia, schorzenia somatyczne, na które cierpiała wcześniej, a zdarzenie szkodzące jedynie spowodowało niewielkie przyspieszenie wystąpienia aktualnego stanu. Zarzucono naruszenie też prawa materialnego 481 k.c. w związku z 817 paragraf 1 kc przez zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od 27 marca 2015 r., kiedy zdaniem skarżącego odsetki powinny być zasądzone najwcześniej od daty wyrokowania, od 1 stycznia 2016 r. Sąd Okręgowy zważył co następuje. Apelacja jest niezasadna. Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje je za własne, jak również w następstwie prawidłowo zastosowanych przepisów prawa materialnego. Nie jest uzasadniony zarzut apelacji naruszenia przez Sąd Rejonowy artykułu 233 § 1 k.p.c. Przepis ten wyznacza ramy dla Sądu w zakresie oceny wiarygodności i mocy dowodów, która winna być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia całego zebranego materiału dowodowego zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zebrane dowody i na ich podstawie dokonał trafnych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy w pełni podziela i uznaje je za własne. Wbrew wywodom apelacji Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił charakter wypadku, zakres obrażeń powódki oraz wynikające z nich pogorszenie jej stanu zdrowia. W tym zakresie Sąd Rejonowy oparł się przede wszystkim na opinii biegłej psychiatry, która nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Opinia ta jest fachowa, rzetelna, w sposób jasny odpowiada na pytania Sądu. Wynika z nich wyraźnie zakres uszczerbku powódki na zdrowiu i cierpień w związku z wypadkiem z dnia 17 września 2013 roku. Jeżeli pozwany miał jakiekolwiek uwagi ido wniosków opinii biegłej to winien je formułować na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. Wywodzenie na obecnym etapie wniosków przeciwnych do zawartych w opinii nie może odnieść zamierzonego skutku. Dlatego też zarzut naruszenia art. 278 paragraf 1 k.p.c. uznać należy za bezzasadny. Oceny zaprezentowanej nie może zmienić fakt, co podnosi skarżący, że powołani biegli ortopeda i neurolog orzekli o dobrych rokowaniach w odniesieniu do stanu zdrowia powódki na przyszłość po zakończeniu procesu leczenia w 2015 r. Dla zadośćuczynienia z art. 445 paragraf 1 kc okoliczność co do stanu zdrowia nie może mieć jedynie znacze..., może mieć jedynie znaczenie z punktu widzenia wysokości tego świadczenia, jakie przysługuje poszkodowanemu i w sprawie okoliczność ta nie została przez Sąd Rejonowy pominięta. Odnosząc się do zarzutów naruszenia prawa materialnego zauważyć należy, że apelujący zarzuca Sądowi przede wszystkim niewłaściwe określenie kwoty należnego zadośćuczynienia. Zdaniem pozwanego powódce nie należy się żadne zadośćuczynienie ponad kwotę 1.800 zł wypłaconą w postępowaniu likwidacyjnym. Sąd Rejonowy wbrew zarzutom apelacji dokonał trafnej subsumcji stanu faktycznego pod przepis prawa materialnego, a ocena wysokości przyznanego świadczenia nie jest obarczona błędem i nie wykracza poza ramy sędziowskiego uznania oraz poza ramy zakreślone przeprowadzonymi dowodami w sprawie. Nie można też podzielić racji skarżącego, iż przyznane powództwo o zadośćuczynienie w kwocie 15.000 ponad już wypłaconą kwotę 1.800 zł narusza normę art. 445 paragraf 1 k.c. Sąd I Instancji trafnie punktem wyjścia prowadzonej analizy uczynił stwierdzenie, że celem zadośćuczynienia jest wyrównanie szkody niemajątkowej, które powinno spełniać funkcję kompensacyjną. Odpowie..., posiadać odpowiednią wartość ekonomiczną, gdyż w przeciwnym razie będzie jedynie świadczeniem symbolicznym. Stwierdzić trzeba, że w realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy prawidłowo zidentyfikował wszystkie okoliczności istotne dla oceny rozmiaru i intensywności cierpień doznanych przez powódkę w związku z następstwami wypadku z 30 października 2015 r. i prawidłowo je zważył w aspekcie oznaczenia należnego zadośćuczynienia. Nie pominął przy tym wielkości doznanego uszczerbku na zdrowiu wskazanego przez biegłą psychiatrę. Powódka w wyniku wypadku doznała wstrząśnienia mózgu, ogólnych potłuczeń. Pamiętać należy, że przed wypadkiem była sprawnym człowiekiem. Skutkiem niezawinionego przez siebie wypadku na trwale utraciła tę sprawną, tę pełną sprawność, a uraz spowodował nasilenie dolegliwości somatycznych. Zdarzenie spowodowało znaczne zaburzenie emocjonalne. Wskazać należy za biegłą psycholog, że uraz mógł być katalizatorem dla ujawnienia się zmian chorobowych. W tym kontekście i uwzględniając wiek powódki 71 lat uznać należy, że skutki urazów były dla niej bardziej dotkliwe, niż dla osoby młodej. O wymiarze cierpień świadczy także konieczność korzystania z pomocy osób trzecich po wypadku przez okres kilku miesięcy, co wynika wprost z opinii biegłego ortopedy. Notabene powódka nie występowała o zapłatę odszkodowania z tego tytułu. Odnośnie ostatniego zarzutu przypomnieć należy, że zgodnie z treścią artykułu 481 paragraf 1 kc wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia w przypadku, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W myśl artykułu 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania powinno być świadczenie spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W rozpoznawanej sprawie jak ustalono powódka odsetek domaga się dopiero od daty otrzymania decyzji o wypłacie odszkodowania zaniżonego, czyli po bez mała 2 latach od zdarzenia i zgłoszenia szkody. A w myśl art. 14 ustęp 1 Ustawy z 22 maja 2003 o ubezpieczeniach obowiązkowych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30, 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Podkreślenia wymaga fakt, że aktualne orzecznictwo Sądu Najwyższego nie pozostawia wymaga..., wątpliwości że wymagalność zadośćuczynienia z artykułu 445 paragraf 1 k.c. i związany z nią obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie przypadają na dzień doręczenia dłużnikowi wezwania do zapłaty przed wytoczeniem powództwa lub odpisu pozwu. Brak jest w realiach niniejszej sprawy do uznania, żeby zaistniały podstawy do zasądzenia odsetek od innej daty, niż data wskazana w pozwie. Reasumując stwierdzić należy, że w świetle przedstawionych wyników kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia zarzuty apelacyjne okazały się chybione, dlatego też Sąd z mocy artykułu 385 k.p.c. apelację oddalił. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z artykułem 391 § 1 k.p.c., na którą to złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu na podstawie § 5 punkt 5 w związku z § 16 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, Dziennik Ustaw poz. 1714...

[koniec 00:14:48.916]