Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

27 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Skibińska

Protokolant: Katarzyna Jagiełło

po rozpoznaniu na rozprawie

s p r a w y : P. B.

córki A. i J. zd. K.

ur. (...)

obwinionej o to, że:

W dniu 10 stycznia 2019 roku około godziny 14:00 w K. przy ulicy (...), woj. (...), nie zachowała nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu psa w wyniku czego doszło do pogryzienia A. M., które spowodowało zagrożenie dla jej zdrowia,

tj. o czyn z art. 77 par. 2 kw.

I.  uznaje obwinioną P. B. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 77 § 2 k.w. i za to na podstawie art. art. 77 § 2 k.w. wymierza jej karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.o w. zwalnia obwinioną P. B. od ponoszenia kosztów sądowych w całości,

III.  na podstawie art. 119 § 1 k.p.o w. zasądza od obwinionej P. B. na rzecz I. M. - przedstawicielki ustawowej małoletniej oskarżycielki posiłkowej A. M. kwotę 360 (trzystu sześćdziesięciu) złotych tytułem ustanowienia pełnomocnika z wyboru

Sygn. akt II W 320/19

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

10 stycznia 2019 roku około godziny 14:00 w K. przy ulicy (...) P. B. nie zachowała środków ostrożności przy trzymaniu psa, na skutek czego doszło do pogryzienia dłoni A. M., które spowodowało zagrożenie dla jej zdrowia.

Dowód: wyjaśnienia obwinionej P. B. – k. 23, zeznania świadka P. M. – k. 11, zeznania świadka I. M. – k. 19, dokumentacja medyczna – k. 14,, notatka urzędowa – k. 5, 9,10.

P. B. nie była uprzednio karana.

Dowód – dane o niekaralności k. 25.

P. B. nie posiada majątku. W. pracę zarobkową w oparciu o umowę o pracę uzyskując miesięczny dochód w kwocie 1.300 złotych. Ma na utrzymaniu dwóch synów.

Dowód: dane o osobie – k. 22.

W toku czynności wyjaśniających P. B. przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionej wobec braku podstaw do ich kwestionowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków przesłuchanych w sprawie, albowiem wzajemnie ze sobą korespondowały. Relacje świadków i obwinionej różnią się w detalach, zgodnie potwierdzają zaistnienie czynu zarzucanego obwinionej.

Treść dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości, gdyż zostały on sporządzone w prawidłowy sposób, przez osoby posiadające ku temu stosowne uprawnienia, a ich treść nie była w toku postępowania kwestionowana.

P. B. jest zdolna do zawinienia. Nie była niepoczytalna, osiągnęła odpowiedni wiek i stopień rozwoju intelektualnego, a więc miała możliwość rozpoznania bezprawności popełnionego czynu.

Sprawstwo obwinionej w zakresie stawianego zarzutu nie budzi wątpliwości. Materiał dowodowy jednoznacznie potwierdza popełnienie zarzucanego obwinionej czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 77 § 2 k.w.

Art. 33 k w. stanowi, że organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego (§1). Wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia (§ 2). Jako okoliczności łagodzące uwzględnia się w szczególności działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem ciężkich warunków rodzinnych lub osobistych; działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem silnego wzburzenia wywołanego krzywdzącym stosunkiem do niego lub do innych osób; działanie z pobudek zasługujących na uwzględnienie; prowadzenie przez sprawcę nienagannego życia przed popełnieniem wykroczenia i wyróżnianie się spełnianiem obowiązków, zwłaszcza w zakresie pracy; przyczynienie się lub staranie się sprawcy o przyczynienie się do usunięcia szkodliwych następstw swego czynu (§ 3). Jako okoliczności obciążające uwzględnia się w szczególności działanie sprawcy w celu osiągnięcia bezprawnej korzyści majątkowej; działanie w sposób zasługujący na szczególne potępienie; uprzednie ukaranie sprawcy za podobne przestępstwo lub wykroczenie; chuligański charakter wykroczenia; działanie pod wpływem alkoholu, środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji lub środka; popełnienie wykroczenia na szkodę osoby bezradnej lub osoby, której sprawca powinien okazać szczególne względy; popełnienie wykroczenia we współdziałaniu z małoletnim (§ 4). Przepisy § 1-4 stosuje się odpowiednio do środków karnych (§ 5).

Dokonując wymiaru kary i środka karnego Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 33 k.w. Za okoliczność łagodzącą Sąd przyjął przyznanie się do popełnienia zarzucanego obwinionej czynu. Sąd nie dopatrzył się okoliczności obciążających. W ocenie Sądu grzywna w wysokości trzystu złotych będzie kwotą odpowiednią, a jednocześnie wypełni cele kary w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej, uświadamiając sprawcy nieopłacalność niepoprawnego zachowania, zwłaszcza, że czyny takie należą do powszechnie bezzasadnie lekceważonych.

Sąd nie dopatruje się żądnych podstaw prawnych do uwzględnienia w postępowaniu w sprawie o wykroczenie wniosku pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej o zasądzenie zadośćuczynienia.

Z uwagi na sytuację życiową obwinionej Sąd zwolnił ją od kosztów sądowych w całości.

Sąd zasądził od obwinionej na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 360 złotych tytułem kosztów ustanowienia pełnomocnika z wyboru. Sąd nie zasądził tej należności w wysokości żądanej przez pełnomocnika, albowiem brak jakichkolwiek dowodów, ze należność z tytułu ustanowienia pełnomocnika wynosiła więcej niż kwota wskazana w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności adwokackie. Sprawa ma charakter prosty, nieskomplikowany, dlatego też Sąd nie dopatrzył się z urzędu przesłanek do zasądzenia tej należności w wysokości wyższej niż stawka minimalna.