Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała - Małkowska

Protokolant: Emil Ruciński

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2016 r. w W.,

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko R. Z. (1)

o zapłatę kwoty 47.822,96 zł

I.  zasądza od pozwanego R. Z. (1) na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 47.822,96 (czterdzieści siedem tysięcy osiemset dwadzieścia dwa 96/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 października 2013 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego R. Z. (1) na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 4.809 (cztery tysiące osiemset dziewięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.417 (dwa tysiące czterysta siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt XVI GC 2591/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 października 2013 r. (data nadania) powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (dalej: (...) Sp. z o.o.) wniósł o zasądzenie od pozwanego R. Z. (1) kwoty 47 822,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzona kwota stanowi nadpłatę w ramach zapłaty, którą powód jako zamawiający uiścił na rzecz pozwanego jako wykonawcy. Strony bowiem w dniu 29 grudnia 2009 r. zawarły umowę, której przedmiotem była sprzedaż, dostarczenie poduszek oraz dostarczenie zasłon i ich zawieszanie w lokalach w budynkach mieszkalnych przy ul. (...) w W., według opisu i specyfikacji cenowo-asortymentowej stanowiącej załącznik nr 1 do tejże umowy. W trakcie trwania umowy pozwany kilkukrotnie nieprawidłowo obliczył należność za usługę szycia i wieszania zasłon, która zgodnie z umową miała być liczona w odniesieniu do metrów obwieszonych zasłonami karniszy, pozwany zaś w toku trwania umowy arbitralnie i bez uzgodnienia z powodem zmienił sposób liczenia kwot należnych za tę usługę. Ponadto w ocenie powoda, pozwany błędnie wykazywał na fakturach wystawianych na rzecz powoda ilość metrów użytej tkaniny zasłonowej, która również, zdaniem powoda, miała odpowiadać metrom karniszy. Dodatkowo na jednej z faktur pozwany popełnił błąd matematyczny na niekorzyść powoda, który ten zauważył dopiero po dokonaniu zapłaty. W związku z tym, iż powód wykrył wszystkie nieprawidłowości dopiero po zapłacie należności wyliczonych przez pozwanego oraz nieskutecznie przez prawie dwa lata próbował doprowadzić do porozumienia stron w tym zakresie, w jego ocenie pozew jest konieczny i uzasadniony ( pozew, k. 2-18).

W dniu 06 listopada 2013 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla miasta stołecznego Warszawy w W. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygnaturze akt XVI GNc 6822/13, w którym nakazał zapłatę kwoty żądanej pozwem wraz z odsetkami oraz zwrot kosztów procesu (nakaz zapłaty k. 142).

Pozwany zaskarżył powyższy nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował dochodzone roszczenie zarówno co do zasady jak i co do wysokości. W pierwszej kolejności pozwany poniósł zarzut przedawnienia. Nadto pozwany zarzucił, iż nieprawdą jest jakoby strony umówiły się, iż metry tkaniny zasłonowej będą równe metrom karniszy, bowiem zasłony przeszywane są taśmą marszczącą, co oznacza, że na jeden metr bieżący karnisza przypada co najmniej 1,4 metra bieżącego tkaniny. Ilość zużytego materiału jest również uzależniona od wymiaru i położenia konkretnego okna, zatem nie jest stała, a do ilości zużytego materiału należy doliczyć tzw. „odpad”. W odniesieniu do podniesienia cen za świadczone materiały i usługi, pozwany wskazał, iż nielogicznym byłoby prowadzenie dalszej sprzedaży i dostawy zasłon na zasadach ustalonych w 2009 roku w umowie i załączniku w związku ze zmianą sytuacji gospodarczej, cen materiałów i robocizny w okresie 2009-2011 r. Ponadto pozwany w korespondencji mailowej poinformował powoda o podwyżce cen. Pozwany zaznaczył, iż zarówno w spornych, jak i tych zdaniem powoda prawidłowo wystawianych fakturach cena montażu jednego metra bieżącego karnisza oraz cena za szycie jest taka sama ( sprzeciw – k. 135-156).

W dniu 09 maja 2014 r. odbyło się postępowanie mediacyjne z udziałem stron niniejszego postępowania, na którym nie ustaliły one warunków porozumienia ( protokół z postępowania mediacyjnego, k. 199).

Pismem z dnia 22 lutego 2016 r. powód sprecyzował żądanie pozwu w ten, iż wskazał, że na dochodzoną przez niego w postępowaniu kwotę 47 822,96 zł składają się:

- kwota 9 008,52 zł wynikająca z nadpłaty powstałej w związku z zapłatą należności z faktury VAT nr (...) z dnia 04 marca 2011 r., której przyczyną było błędne mnożenie sum na fakturze;

- kwota 12 941,66 zł wynikająca z nadpłaty, która powstałą w związku z zapłatą należności z faktury VAT nr (...) z dnia 08 listopada 2011 r. w wyniku samowolnej zmiany sposobu liczenia usługi szycia i wieszania zasłon;

- kwota 14 666,10 zł wynikająca z nadpłaty, która powstałą w związku z zapłatą należności z faktury VAT nr (...) z dnia 13 lipca 2011 r. w wyniku samowolnej zmiany sposobu liczenia usługi szycia i wieszania zasłon;

- kwota 11 206,68 zł wynikająca z nadpłaty, która powstałą w związku z zapłatą należności z faktury VAT nr (...) z dnia 12 maja 2011 r. w wyniku samowolnej zmiany sposobu liczenia usługi szycia i wieszania zasłon ( pismo procesowe powoda, k. 469-470).

W toku dalszego postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Sp. z o.o. oraz R. Z. (1) prowadzą działalność gospodarczą. (...) Sp. z o.o. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się między innymi wykonywaniem robót budowlanych wykończeniowych, R. Z. (1) zaś działalnością w zakresie specjalistycznego projektowania ( okoliczności bezsporne, nadto dowód : (...) Sp. z o.o. – k. 21-23, (...) R. Z. (1) – k. 24).

W dniu 24 grudnia 2009 r. wyżej wskazani przedsiębiorcy zawarli pisemną umowę o produkcję, dostawę i montaż, której przedmiotem było: sprzedaż i dostarczanie poduszek oraz dostarczanie zasłon i ich zawieszanie w lokalach w budynkach mieszkalnych przy ul. (...) w W., według opisu i specyfikacji cenowo-asortymentowej stanowiącej załącznik nr 1 do umowy. (...) Sp. z o.o. została określona w umowie jako zamawiający, zaś R. Z. (1) jako wykonawca. Dostawa i montaż wyposażenia miała następować partiami, a zamawiający miał informować e-mailem wykonawcę na adres (...), że dostawa ma nastąpić w wyznaczonym terminie do wyznaczonej ilości lokali z wyprzedzeniem nie krótszym niż 7 dni. Strony określiły cenę jednostkową za metr bieżący tkaniny na kwotę 22,50 zł brutto, zaś za sztukę poduszki na kwotę 36,00 zł brutto. Ceny jednostkowe miały być traktowane jako ceny stałe w terminie realizacji zamówienia do dnia 01 grudnia 2010 r. z wyłączeniem kosztu materiału. W przypadku zmiany kosztu materiału, cena miała zostać odpowiednio zmieniona. W terminie dwóch dni od dnia zawarcia umowy zamawiający miał zapłacić wykonawcy zaliczkę w wysokości 62 183,68 zł brutto obejmującą koszt materiałów i 50% kosztów szycia zasłon. Pozostała część ceny (13 049,53 zł brutto) miała zostać zapłacona na podstawie protokół odbiorów częściowych w terminie 7 dni od dnia prawidłowo wystawionej faktury VAT. Za wykonane etapy bądź elementy robót wyszczególnione w harmonogramie rzeczowo-finansowym miały być wystawiane faktury przejściowe w wysokości 80%, pozostała zaś część miała być ujęta na fakturze końcowej. W załączniku do wyżej opisanej umowy strony określiły, iż cena jednostkowa za usługę szycia i wieszania zasłon wynosiła będzie 55,00 zł brutto. W umowie pisemnej strony nie określiły jednak w oparciu o jaki miernik wynagrodzenie za świadczenie tych usług ma być liczone. Pierwotnie umowa miała dotyczyć około 100 lokali ( dowód : umowa z dnia 24 grudnia 2009 r. wraz z załącznikami – k. 26-34).

W trakcie realizacji projektu liczba lokali w stosunku do opisanej w umowie wzrosła, a kolejne pomieszczenia miały być wyposażane przez R. Z. (1) wedle zasad uzgodnionych między (...) Sp. z o.o. a R. Z. (1) w umowie z 24 grudnia 2009 r. wraz z załącznikami do niej. Co do kolejnych lokali strony nie zawarły odrębnej umowy na piśmie, a współpraca została przedłużona w sposób dorozumiany na dotychczasowych warunkach ( dowód : zeznania M. M. – k. 238-241, zeznania świadka B. Z. – k. 386v.-388, zeznania świadka J. B. – k. 449-456)

W związku z realizacją zamówienia (...) Sp. z o.o., R. Z. (1) wystawił na rzecz (...) Sp. z o.o. następujące faktury:

I.  Faktura nr (...) z dnia 24 września 2009 r. na kwotę brutto 62 183,68 zł ( dowód : faktura - k. 35);

II.  Faktura nr (...) z dnia 03 marca 2010 r. na kwotę brutto 7 185,80 zł ( dowód : faktura - k. 37);

III.  Faktura nr (...) z dnia 04 marca 2010 r. na kwotę brutto 2 963,63 zł ( dowód : faktura - k. 39);

IV.  Faktura nr (...) z dnia 20 maja 2010 r. na kwotę brutto 8 189,14 zł – ( dowód : faktura - k. 41);

V.  Faktura nr (...) z dnia 01 czerwca 2010 r. na kwotę brutto 5 650,50zł – ( dowód : faktura - k. 43);

VI.  Faktura nr (...) na kwotę brutto 1 316,06 zł – ( dowód : faktura - k. 45);

VII.  Faktura nr (...) z dnia 01 lipca 2010 r. na kwotę brutto 7 522,52 zł ( dowód : faktura - k. 47);

VIII.  Faktura nr (...) z dnia 02 lipca 2010 r. na kwotę brutto 39 957,13 zł ( dowód : faktura - k. 49);

IX.  Faktura nr (...) z dnia 09 sierpnia 2010 r. na kwotę brutto 10 386,82 zł ( dowód : faktura - k. 51);

X.  Faktura nr (...) z dnia 14 października 2010 r. na kwotę brutto 5 939,47 zł ( dowód : faktura - k. 53);

XI.  Faktura nr (...) z dnia 20 grudnia 2010 r. na kwotę brutto 4 788,55 zł ( dowód : faktura - k. 55);

XII.  Faktura nr (...) z dnia 07 lutego 2011 r. na kwotę brutto 4 825,71 zł ( dowód : faktura - k. 57);

XIII.  Faktura nr (...) z dnia 22 lutego 2011 r. na kwotę brutto 3 280,26 zł ( dowód : faktura – k. 59);

XIV.  - Faktura nr (...) z dnia 04 marca 2011 r. na kwotę brutto 52 708,21 zł ( dowód : faktura – k. 61);

XV.  Faktura nr (...) z dnia 11 marca 2011 r. na kwotę brutto 5 405,12 zł ( dowód : faktura – k. 63);

XVI.  Faktura nr (...) z dnia 12 kwietnia 2011 r. na kwotę brutto 15 894,84 zł ( dowód : faktura – k. 65);

XVII.  Faktura nr (...) z dnia 12 maja 2011 r. na kwotę brutto 38 074,05 zł ( dowód : faktura – k. 67);

XVIII.  Faktura nr (...) z dnia 13 lipca 2011 r. na kwotę brutto 30 298,15 zł ( dowód : faktura – k. 69);

XIX.  Faktura nr (...) z dnia 05 września 2011 r. na kwotę brutto 9 980,96 zł ( dowód : faktura – k. 71);

XX.  Faktura nr (...) z dnia 25 października 2011 r. na kwotę brutto 3 680,16 zł ( dowód : faktura – k. 73);

XXI.  Faktura nr (...) z dnia 08 listopada 2011 r. na kwotę brutto 24 322,27 zł ( dowód : faktura – k. 75);

XXII.  Faktura nr (...) z dnia 01 lutego 2012 r. na kwotę brutto 9 165,85 zł ( dowód : faktura – k. 77).

Opisane wyżej faktury obejmowały wynagrodzenie za materiał zużyty na wykonanie przez R. Z. (1) usługi m.in. szyny PCV, łuki, agrafki, bloczki, łączniki, karnisze, tkaninę zasłonową, tkaniny i dodatki na poduszki oraz za samo wykonanie usług na rzecz (...) Sp. z o.o. czyli szycie poszewek na poduszki, szycie zasłon, montaż karniszy, wieszanie zasłon. Wynagrodzenie należne za poszczególne materiały czy usługi (...) obliczał w następujący sposób:

- w odniesieniu do wynagrodzenia za tkaninę zasłonową: mnożył cenę jednostkową za jeden metr bieżący tkaniny przez ilość metrów bieżących tkaniny a uzyskany iloczyn powiększał o należny podatek VAT;

- w odniesieniu do wynagrodzenia za materiały i dodatki na poduszki, a także pozostałe materiały (bloczki, agrafki, szyny, karnisze itd.): mnożył cenę jednostkową za dany materiał przez ilość odpowiedniego materiału (sztuki poduszek, bloczków, agrafek, metry bieżące szyn itd.) a uzyskany iloczyn powiększał o należny podatek VAT, przy czym na fakturze nr (...) R. Z. (2) popełnił błąd matematyczny w obliczaniu wynagrodzenia za karnisze PCV, bowiem 606 mb karnisza x 10 zł + 23% VAT ≠ 16 462,32 zł brutto;

- w odniesieniu do wynagrodzenia za usługi szycia poduszek: mnożył cenę jednostkową za uszycie jednej poduszki przez ilość poduszek a uzyskany iloczyn powiększał o należny podatek VAT;

- w odniesieniu do wynagrodzenia za usługi montażu karniszy: mnożył cenę jednostkową za jeden metr bieżący karnisza przez ilość zamontowanych metrów bieżących karniszy a uzyskany iloczyn powiększał o należny podatek VAT;

- w odniesieniu do wynagrodzenia za usługi szycia i wieszania zasłon: do dnia 11 marca 2011 r. (tj. do faktury nr (...)) mnożył cenę jednostkową przez ilość zamontowanych metrów bieżących karniszy a uzyskany iloczyn powiększał o należny podatek VAT, zaś od dnia 12 kwietnia 2011 r. (tj. od faktury nr (...)) mnożył cenę jednostkową przez ilość metrów bieżących zużytej tkaniny a uzyskany iloczyn powiększał o należny podatek VAT ( dowód : zeznania świadka B. Z. – k. 386v.-388, zeznania świadka I. H. – k. 445-449, zeznania świadka J. B. – k. 449-456, zeznania pozwanego – k.512v.–514v., faktury VAT - k. 35-77, zestawienia załączane do faktur – k. 127-131).

W toku współpracy stron nie było żadnych uzgodnień odnośnie zmiany zasad rozliczeń za usługę szycia i wieszania zasłon ( dowód : zeznania M. M. – k. 238-241, zeznania świadka B. Z. – k. 386v.-388, zeznania świadka I. H. – k. 445-449).

Wszystkie kwoty brutto wskazane na wyżej opisanych fakturach (...) Sp. z o.o. uiszczał na rachunek R. Z. (1) we wskazanym na nich terminie tj. 7 dni od dnia wystawienia ( dowód : potwierdzenia przelewów – k. 36-77).

E-mailem z dnia 10 listopada 2011 r. przedstawicielka (...) Sp. z o.o. - I. H. - wystosowanym na adres (...) prośbę o ustosunkowanie się do rozliczenia umowy z dnia 24 grudnia 2009 r., bowiem dostrzegła niezgodności w ilości materiałów i usługach faktycznie wykonanych, a zadeklarowanych przez R. Z. (2) w wystawianych fakturach. Przedstawicielka przedsiębiorstwa prowadzonego przez R. S. Z. – w wiadomości mailowej z dnia 28 listopada 2011 r. przyznała, iż na fakturze nr (...) w kwestii wynagrodzenia za karnisze popełniła błąd w mnożeniu oraz, że do dnia 09 grudnia 2011 r. przygotuje protokół rozbieżności. W dniu 01 grudnia 2011 r. S. Z. przesłała M. M. i I. Z. zestawienie dotyczące wykonanych na rzecz (...) Sp. z o.o. poduszek. W dniu 17 stycznia 2012 r. M. M. przesłała S. Z. zestawienie dotyczące wykonanych, dostarczonych i zawieszonych zasłon oraz zamontowanych łuków i karniszy z prośbą o ustosunkowanie się do owego zestawienia. W wykazie tym M. M. wyszczególniła przede wszystkim rozbieżności w jej wyliczeniach oraz wyliczeniach dokonywanych przez R. Z. (2) bądź jego przedstawicieli w trakcie realizacji umowy. W dniu 16 lutego 2012 r. S. Z. przesłała A. Z. cennik usług przedsiębiorstwa prowadzonego przez R. Z. (2) na 2012 r. W dniu 14 lutego 2012 r. doszło do spotkania pomiędzy przedstawicielami obydwu stron zainicjowanego przez (...) Sp. z o.o., zaś, w dniu 18 lutego 2012 r., r. S. Z. przesłała M. M. częściowe rozliczenie zużytej na zasłony tkaniny. Do dnia 26 marca 2012 r. ani R. Z. (2), ani działający w jego imieniu przedstawiciele nie przedstawili (...) Sp. z o.o. kompletnego rozliczenia umowy sprzedaży, dostarczania poduszek oraz dostarczania zasłon i ich zawieszanie w lokalach w budynkach mieszkalnych, mimo kilkukrotnych mailowych próśb o stworzenie i udostępnienie takiego rozliczenia ( dowód : korespondencja mailowa, k. 79-88, k. 203-216, rozliczenia - k. 96-104, zeznania M. M. – k. 238-241, zeznania świadka I. H. – k. 445-449).

W związku z powyższym mailem z dnia 28 marca 2012 r. M. M. zaproponowała R. Z. (1) kolejne spotkanie w celu finalnego rozliczenia dostarczanego i montowanego przez niego asortymentu na zamówienie (...) Sp. z o.o., bowiem z jej obliczeń wynikało, iż posiadają w stosunku do R. Z. (2) nadpłatę z tytułu realizacji łączącej strony umowy w przybliżonej kwocie 58 000 zł. W odpowiedzi R. Z. (1) przesłał swoje zestawienie należności z tytułu umowy, które nie było tożsame z zestawieniem wykonanym przez (...) Sp. z o.o. Różnice polegały m.in. w cenie za usługę szycia, która została podniesiona z 45,08 zł do 51,84 zł netto za tzw. „metr przeszycia” jeszcze przed zaakceptowaniem przez (...) Sp. z o.o. nowego cennika swojego kontrahenta (tj. 16 lutego 2012 r.). Nadto w opinii (...) Sp. z o.o. przez pewien czas cena za usługę szycia i wieszania zasłon liczona była niezgodnie z umową, bo w odniesieniu do szerokości bryty, a nie długości karnisza ( dowód : korespondencja mailowa – k. 88-90, rozliczenia – k. 105-107, zeznania M. M. – k. 238-241, zeznania świadka I. H. – k. 445-449).

Pismem z dnia 21 maja 2012 r. (data nadania) (...) Sp. z o.o. wezwała R. Z. (1) do zwrotu nadpłaty w kwocie 56 594,01 zł brutto. Pismo to R. Z. (1) odebrał w dniu 22 maja 2012 r. ( dowód : wezwanie do zapłaty wraz z zpo – k. 116-122).

W dniu 19 lipca 2012 r. M. M. wystosowała na firmowego maila R. Z. (1) wiadomość z wezwaniem do zwrotu nadpłaty w kwocie 45 533,60 zł, wskazując iż ten na spotkaniu, które odbyło się w dniu 09 lipca 2012 r. przyznał, iż jego dług w stosunku do (...) Sp. z o.o. z tytułu nadpłat wynosi ok. 23 tys. zł. W związku zaś z propozycją inwestora i różnicami w wyliczeniu zaległości R. Z. (1) względem (...) Sp. z o.o. (wg R. Z. (1) kwota zaległości to 12 212,78 zł netto, zaś wg (...) Sp. z o.o. – 37 368,22 zł netto), M. M. mailem z dnia 19 września 2012 r. zaproponowała rozliczenie wzajemnych zobowiązań w ten sposób, że R. Z. (1) zwróci (...) Sp. z o.o. kwotę 24 841 zł i na tym zakończy się rozliczanie umowy pomiędzy stronami ( dowód : korespondencja mailowa – k. 90-94, zeznania M. M. – k. 238-24, zeznania świadka I. H. – k. 445-449).

W związku z brakiem zapłaty obniżonej kwoty 24 841 zł pismem z dnia 04 października 2012 r. (data nadania) odebranym przez R. Z. (1) w dniu 09 października 2012 r. (...) Sp. z o.o. wezwała go zapłaty kwoty 47 822,96 zł, załączając do wezwania wyliczenia dot. powstania w/w długu ( dowód : wezwanie do zapłaty – k. 123, rozliczenie – k. 124, zpo – k. 125-126)

Mailem z dnia 29 stycznia 2013 r. K. L. przesłała R. Z. (2) projekt porozumienia, zgodnie z którym R. Z. (1) miał zapłacić na rzecz (...) Sp. z o.o. kwotę 27 710,64 zł tytułem rozliczenia łączącej strony umowy z dnia 24 grudnia 2009 r. Porozumienie nie zostało jednak przez strony podpisane ( dowód : korespondencja mailowa, k. 94, projekt porozumienia – k. 113).

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o twierdzenia przyznane przez drugą stronę (niesporne) oraz dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, uznając, że stanowią one pełnowartościowy materiał dowodowy. Złożone do akt sprawy dokumenty w większości stanowiły dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c. Stosownie do treści art. 233 k.p.c. Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za przydatne dla ustalenia faktycznego.

Ponadto Sąd dopuścił dowód z zeznań świadków: M. M., B. Z., I. H., J. B. oraz M. Z. oraz z zeznań pozwanego – R. Z. (1).

W odniesieniu do zeznań świadka M. M., Sąd dał im wiarę w całości, ponieważ zostały złożone w sposób jasny i logiczny, a treść zeznań korespondowała z treścią dokumentów zgromadzonych w trakcie postępowania dowodowego, które stanowiły podstawę dokonanych ustaleń faktycznych. Świadek ta potwierdziła, iż w pewnym momencie trwania łączącej strony umowy, pozwany w sposób odmienny niż dotychczas liczył należne mu wynagrodzenie tytułem usługi szycia i wieszania zasłon bez wcześniejszych uzgodnień, co do tej zmiany dokonanych ze stroną powodową. Potwierdziła również treść wszystkich ustaleń dokonanych przez powoda z pozwanym oraz osobami działającymi w jego imieniu w toku nawiązywanych przez powoda prób polubownego, pozasądowego rozstrzygnięcia powstałego sporu. W taki sam sposób Sąd ocenił zeznania świadka I. H..

Zeznaniom świadka B. Z. Sąd dał wiarę jedynie w części dotyczącej samego faktu zawarcia umowy na szycie oraz montaż zasłon oraz na szycie poduszek przez pozwanego na rzecz powoda za wynagrodzeniem oraz tego, iż pozwany w trakcie trwania umowy zmienił sposób obliczania kwot należnych mu za szycie i wieszania zasłon. Za niewiarygodne uznał Sąd twierdzenie świadka, jakoby strony od początku trwania umowy w sposób wyraźny umówiły się, iż cena za wyżej wymienioną usługę będzie liczona w oparciu o długość karnisza, a nie inny miernik. Z całokształtu materiału dowodowego bowiem wynika, iż pierwotnie, ani w toku prowadzonych negocjacji, ani na piśmie strony nie umówiły w ogóle jaki rodzaj miernika zastosują do ustalenia wynagrodzenia należnego pozwanemu za szycie i wieszania zasłon. Była to swego rodzaju luka w umowie pomiędzy nimi, którą w trakcie umowy uzupełniona została per facta concludentia dzięki wykształconej praktyce liczenia ceny za ową usługę w odniesieniu do długości obwieszonych zasłonami karniszy oraz akceptacji tych wyliczeń przez stronę powodową.

Wartość dowodową zeznań J. B. również Sąd uznał w większości za wątpliwą. Każdy bowiem wskazany przez nią sposób prawidłowego, w jej ocenie, obliczania należności pozwanego tytułem usługi szycia i wieszania zasłon nie dawał kwot wskazanych na wystawianych przez pozwanego fakturach. Również twierdzenie świadka, iż pozwany „odpracował” swój dług u powoda wykonując zlecone usługi w 27 lokalach bez wynagrodzenia nie zasługuje na uznanie, jest ono bowiem gołosłowne i nie znajduje potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Biorąc pod uwagę bogatą korespondencję mailową, prowadzoną pomiędzy stronami przez ok. 2 lata, gdzie z inicjatywą, a wręcz nakłanianiem do polubownego rozwiązania sporu z pozwanym zawsze wychodził powód, trudno uznać twierdzenie w kwestii odpracowania długu za wiarygodne. W korespondencji tej nie ma żadnego potwierdzenie takiego twierdzenia, czy chociażby propozycji ze strony pozwanej odpracowania nienależnie przyjętej nadpłaty, toteż skoro jedynym dowodem są zeznania pani J. B. – przez długi czas pracującej na rzecz R. Z. (1) – nie sposób przyznać zeznaniom tym wiarę.

Zeznania świadka M. Z., który nie miał żadnej wiedzy na temat sposobu rozliczania umowy zawartej pomiędzy stronami niniejszego postępowania a także jej treści, Sąd uznał za nieistotne w odniesieniu do kwestii spornych w sprawie. Sąd zatem pominął dowód z zeznań świadka M. Z..

Zeznania strony pozwanej Sąd uznał za wiarygodne w części dotyczącej samego faktu zawarcia umowy, wykonywania przez pozwanego na rzecz powoda wskazanych w niej usług. Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego, co do wykonania na rzecz powoda 27 lokali w ramach rozliczenia inwestycji. Zeznania te, oprócz równie niewiarygodnych zeznań J. B., nie mają bowiem potwierdzenia w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Sąd uznał, iż skoro oświadczenie pozwanego jest niespójne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, który w ocenie Sądu był wiarygodny, nie sposób dać wiarę zeznaniom złożonym przez pozwanego w tej części, w której pozostają one z powyższym w sprzeczności.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż niesporny pomiędzy stronami był fakt zawarcia w dniu 24 grudnia 2009 r. umowy o dostawę zasłon i poduszek do określonych lokali oraz usług szycia i montażu zasłon za wynagrodzenie oraz to, iż w toku współpracy strony w sposób dorozumiany rozszerzyły tę umowę na inne niż określone w niej lokale. Bezsporna jest również okoliczność dostarczenia przez pozwanego na rzecz powoda do wskazanych pomieszczeń poduszek, zasłon i karniszy oraz innych elementów związanych z ich montażem, a także świadczenie usług szycia zasłon i poduszek oraz montażu karniszy i wieszania zasłon. Powód z tytułu wykonania przez pozwanego umowy płacił mu wskazane na fakturach kwoty, co również nie zostało przez stronę pozwaną zakwestionowane. Co do jakości świadczonych przez pozwanego usług oraz rzeczy, mimo iż w pozwie strona powodowa czyni pozwanemu zarzut nieprawidłowego wykonania umowy w tym zakresie (m.in. wykazywanie przez pozwanego zbyt dużej ilości zużytej tkaniny), który to zarzut pozwany odpiera, w okolicznościach wniesienia przez powoda pisma precyzującego żądanie pozwu z dnia 22 lutego 2016 r., gdzie powód nie wskazuje, iżby którakolwiek z dochodzonych przez niego kwot w postępowaniu dotyczyła zwrotu nadpłaty z tytułu zużycia przez pozwanego za dużej ilości materiału na zasłony, uznać należy, iż okoliczności te również pozostają poza przedmiotem niniejszego postępowania. Sąd zatem w związku z w/w pismem z 22 lutego 2016 r. zaniechał dążenia do ustalenia za jaką ilość tkaniny powód faktycznie powinien zapłacić pozwanemu, ponieważ okoliczność ta pozostawała poza przedmiotem sporu niniejszej sprawy.

Istota sporu w postępowaniu sprowadzała się zatem po pierwsze do ustalenia czy pozwany faktycznie na jednej z wystawionych faktur popełnił błąd matematyczny, a powód zapłacił mu w związku z tą nieprawidłowością za dużą kwotę, po drugie na ustaleniu jaka była treść łączącej strony umowy w odniesieniu do miernika, zgodnie z którym miało być liczone wynagrodzenie należne pozwanemu z tytułu świadczenia usług szycia i wieszania zasłon.

Zanim jednak Sąd przejdzie do rozważań na temat istoty sporu, warto w pierwszej kolejności przyjąć kwalifikację prawną zawartej przez strony umowy. Trafnie pozwany wskazał, iż umowa miała charakter mieszany. Sąd dopatrzył w wielozakresowej umowie pomiędzy powodem a pozwanym, aż trzech rodzajów umów:

- umowy sprzedaży w odniesieniu do sprzedawanych przez pozwanego na rzecz powoda materiałów, których sam nie wykonywał, czyli m.in. karniszy, bloków, łuków, agrafek;

- umowy o dzieło w odniesieniu do wykonywanych i dostarczanych powodowi przez pozwanego zasłon i poduszek;

- umowy o świadczenie usług w odniesieniu do świadczenia usług montażu karniszy i wieszania zasłon.

Mając na względzie tak ustaloną kwalifikację prawną łączącej strony umowy, przejść w tym momencie należy do kwestii będącej osią sporu pomiędzy stronami tj. tego jaka była treść umowy pomiędzy stronami, jeżeli chodzi o sposób liczenia wynagrodzenia powodowi z tytułu szycia i wieszania zasłon. Sąd nie miał wątpliwości, co do tego, iż strony w pisemnej umowie z dnia 24 grudnia 2009 r. pominęły, prawdopodobnie nieświadomie, tę kwestię. Nie oznacza to jednak, iż treść umowy łączącej powoda z pozwanym w tym zakresie nie została w ogóle ustalona. Sąd badając materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, a także analizując zeznania świadków uznał, iż sposób obliczania wynagrodzenia należnego pozwanemu tytułem szycia i wieszania zasłon został przez strony ustalony per facta conludentia to jest poprzez wykształconą w tym zakresie przez ponad rok praktykę. Pozwany bowiem od marca 2010 r. do marca 2011 r. wystawiał na rzecz powoda faktury, licząc powyższą należność w ten sposób, że mnożył cenę jednostkową, na którą strony się umówiły przez ilość zamontowanych metrów bieżących karniszy a uzyskany iloczyn powiększał o należny podatek VAT. Powód faktury te przyjmował i uznając w taki sposób obliczone wynagrodzenie płacił je w formie przelewu bankowego pozwanemu.

Warto podkreślić, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem oświadczeniem woli osoby zawierającej umowę nie wymagającą dla swej skuteczności zachowania szczególnych warunków jest każde takie zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny - art. 60 KC. Z uwagi na to, że każda umowa składa się z dwóch co najmniej oświadczeń woli, zaś określona umowa nie poprzedzona rokowaniami dochodzi do skutku wówczas, gdy strony oświadczyły zgodną wolę co do postanowień, które wyróżniają tę umowę spośród innych umów ( essentialia negotii), ocena zachowań w rozumieniu art. 60 k.c. dotyczyć może przynajmniej jednej z tych osób, same zaś te zachowania obejmować muszą takie czynności faktyczne, które dostatecznie wyrażają wolę uzgodnienia warunków istotnych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 marca 1988 r., sygn. akt. II CKN 519/97).

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, pozwany w wystawianych przez siebie od marca 2010 r. do marca 2011 r. fakturach oświadczał, iż jego wolą jest przyjęcie za miernik wynagrodzenia za szycie i wieszanie zasłon metrów bieżących karniszy, zaś pozwany poprzez zachowanie wyrażone w zapłacie ceny za powyższe oświadczał, że wskazany przez pozwanego sposób obliczania akceptuje. W ten sposób strony przez ponad roczną opisaną wyżej praktykę zapełniły lukę w umowie pisemnej z dnia 24 grudnia 2009 r. i per facta concudentia zawarły porozumienie w tym zakresie.

Pozwany jednak od dnia 12 kwietnia 2011 r. (tj. od faktury nr (...)) zmienił sposób naliczania wynagrodzenia za wieszanie i szycie zasłon, mnożąc od tej pory cenę jednostkową zazwyczaj przez ilość metrów bieżących zużytej tkaniny, a uzyskany iloczyn powiększał o należny podatek VAT. Zmiana taka nie była wcześniej konsultowana z powodem, który pozostając w przeświadczeniu, iż dokonywane przez pozwanego obliczenia są prawidłowego, płacił na jego rzecz wskazywaną w fakturach zawyżoną kwotę. Takie działanie pozwanego należy uznać za delict ex contractu. Pozwany bowiem zmieniając ustaloną przez strony praktykę, nie poinformowawszy wcześniej swojego kontrahenta o wprowadzonych zmianach naruszył postanowienia umowne, licząc prawdopodobnie na to, iż powód owej zmiany nie zauważy. Pozwany w swoich zeznaniach wielokrotnie podkreślał, iż zmiana sposobu liczenia podyktowana była tym, iż wcześniej przez rok obliczał należne mu wynagrodzenie za szycie i wieszanie zasłon w sposób, który był nierynkowy i spowodował u niego stratę, zatem kiedy dostrzegł swój błąd, zaczął wystawiać faktury, w jego ocenie prawidłowo. Sąd nie neguje twierdzenia pozwanego, iż sposób obliczania przez niego wynagrodzenia nie był rynkowy, wszak mogło tak się zdarzyć. Nie zmienia to jednak faktu, iż zawarte przez strony per facta concludentia porozumienie w tym zakresie było inne, a zastosowanie odmiennej metody obliczeń należnej powodowi kwoty w ponad rok od zawarcia umowy bez uprzedniego porozumienia co do owej modyfikacji z powodem – nieuczciwe i dające podstawę do stwierdzenia, że od tego momentu pozwany w nieprawidłowy sposób, ze szkodą dla powoda wykonywał łączącą strony umowę. Nie można zapominać, iż nawet do stosunków zobowiązaniowych zawieranych w sposób dorozumiany zastosowanie znajdzie wywodząca się jeszcze z prawa rzymskiego zasada pacta sunt servanda. Nawet jeśli pozwany dostrzegł po czasie, iż zawarta przez niego umowa w odniesieniu właśnie do obliczania wynagrodzenia za szycie i wieszanie zasłon była nierynkowa powinien zastosować inne, zgodne z prawem środki mające na celu spowodowanie zmiany umowy w tym zakresie. Pozwany jednak działań takich nie podjął, co więcej po wykryciu przez powoda owej nieprawidłowości, mimo dążeń ze strony powodowej do porozumienia w kwestii wzajemnych rozliczeń, nie wykazywał się zbytnim zainteresowaniem w osiągnięciu konsensusu. Nie sposób pominąć faktu, iż od listopada 2011 r. aż do wniesienia pozwu powód dążył do polubownego rozstrzygnięcia z pozwanym sporu, przedstawiając pozwanemu kilka kompromisowych propozycji rozliczenia nadpłaty, rezygnując nawet z jej części, które to propozycje pozwany, nie wnosząc alternatywnych rozwiązań, odrzucał.

Nie świadczy również o ewentualnej nienależności świadczenia powoda dochodzonego w postępowaniu, to, iż dokonywał on wpłat na rzecz pozwanego zgodnie z wystawianymi przez niego fakturami. Jak już wcześniej wspomniano przez ponad rok ścisłej współpracy gospodarczej obojga stron wykształciła się pomiędzy nimi praktyka obliczania wynagrodzenia należnego pozwanemu od powoda poprzez mnożenie ceny jednostkowej przez długość obwieszonych zasłonami karniszy. Współpraca ta przez większy okres trwania umowy przebiegała pomyślnie, toteż relacja gospodarcza pomiędzy stronami polegała w dużej mierze na wzajemnym zaufaniu. Świadczy o tym nie tylko fakt braku dokładnej analizy przez powoda każdej z faktur wystawionych przez pozwanego przed dokonaniem zapłaty, ale również sam sposób rozliczeń, mianowicie to, iż większą część umówionego wynagrodzenia powód płacił w formie zaliczkowej jeszcze przed odbiorem wykonanych prac czy weryfikacją świadczonych usług, a także rozszerzenie pisemnej umowy w sposób ustny, bez potwierdzenia na piśmie. Również treść korespondencji prowadzonej przez strony potwierdza, iż wykształcona pomiędzy nimi gospodarcza więź była dość nieformalna. Nadto strona powodowa ewidentnie przez niemalże dwa lata dążyła do pozasądowego, kompromisowego rozwiązania powstałego sporu, być może licząc nawet na kontynuowanie współpracy w przyszłości.

Z uwagi na powyższe pozwany jako dłużnik powinien zgodnie z dyspozycją art. 471 k.c. naprawić szkodę wyrządzoną powodowi z tytułu nieprawidłowego wykonania umowy. Gdyby bowiem pozwany wystawiał faktury przez cały czas jej trwania zgodnie z umową, nie wykorzystując zaufania gospodarczego jakim obdarzył go powód, nie doprowadziłby do uszczerbku w majątku powoda jakim była różnica pomiędzy wynagrodzeniem naliczonym przez pozwanego za szycie i wieszanie zasłon niezgodnie z umową, a wynagrodzeniem należnym mu, gdyby obliczeń tych dokonywał prawidłowo.

W związku z tym, iż długość zamontowanych karniszy została wskazana na fakturze nr (...) jako 132,6 mb, a pozwany obliczając wynagrodzenie za szycie zasłon przemnożył wartość jednostkową – 45,08 – przez 366 winien zwrócić powodowi nadpłatę w kwocie 12 941,66 zł (366 x 45,08 + 23% VAT = 20 294,11 zł brutto, zaś 132 x 45,08 + 23% VAT = 7 352,46 zł brutto). Z kolei na fakturze nr (...) pozwany obliczając wynagrodzenie za szycie użył mnożnika 447, podczas, gdy długość karniszy wynosiła 182,5 mb, zatem winien zwrócić powodowi nadpłatę w kwocie 14 666,10 zł (447 x 45,08 zł + 23% VAT = 24 785,43 zł brutto, zaś 182,5 x 45,08 zł + 23% VAT = 10 119,33 zł brutto). Na fakturze nr (...) pozwany należność za usługę szycia zasłon obliczył według mnożnika 560, podczas gdy długość zamontowanych karniszy wynosiła 225,6 mb. W związku z tym, iż powód dokonał na rzecz pozwanego wpłaty zgodnie z fakturą, która została wystawiona niezgodnie z umową, pozwany powinien zwrócić mu nadpłatę w wysokości 18 541,94 zł (560 x 45,08 zł + 23% VAT = 31 051,10 zł brutto, zaś 225,6 x 45,08 zł + 23% VAT = 12 509,16 zł brutto). Powód jednak w odniesieniu do ostatniej z wymienionych nadpłat dochodzi kwoty 11 206,68 zł, a w związku z tym, iż sąd nie może zasądzić ponad żądanie pozwu (art. 321 § 1 k.p.c.), należało za zasadną uznać kwotę dochodzoną przez powoda, tzn. wskazaną w piśmie precyzującym żądanie pozwu z dnia 22 lutego 2016 r.

Co do kwoty należnej powodowi z uwagi na błąd matematyczny pozwanego w jednej z faktur, Sąd nie miał wątpliwości, iż błąd taki zaistniał (faktura VAT – k. 61). Przemnożenie ilości sprzedanych przez pozwanego na rzecz powoda karniszy przez ich cenę za metr bieżący nie jest bowiem skomplikowanym rachunkowo działaniem. 606 mb karnisza x 10 zł + 23% VAT ≠ 16 462,32 zł brutto, co wskazał pozwany na fakturze nr (...). Prawidłowo obliczona należność za karnisze powinna wynosić 7 453,80 zł brutto (606 mb karnisza x 10 zł + 23% VAT = 7 453,80 zł brutto). W wyniku błędu pozwanego w tym równaniu, powód zapłacił na jego rzecz kwotę o 9 008,52 zł za dużą. Co więcej działająca w imieniu pozwanego S. Z., w wiadomości mailowej z dnia 28 listopada 2011 r. skierowanej do M. M. przyznała się do błędu w obliczeniach po stronie pozwanego, w związku z którym powstało zadłużenie, które jest jedną ze składowych dochodzonych przez powoda roszczeń w niniejszej sprawie. Przyznanie to należy zakwalifikować jako uznanie długu w tym zakresie przez pozwanego, które Sąd ocenił jako tzw. „niewłaściwe” uznanie długu.

Uznanie niewłaściwe długu różni się istotnie od uznania właściwego, które ma charakter czynności prawnej związanej ze złożeniem oświadczenia woli zmierzającego do wywołania skutków prawnych. Celem uznania właściwego jest ustalenie lub stabilizacja istniejącej między stronami sytuacji prawnej. Stąd w doktrynie wyrażane były poglądy o możliwości zaliczenia uznania właściwego długu do kategorii umów ustalających. Uznanie niewłaściwe długu jest zaś aktem wiedzy dłużnika. Według poglądów części autorów uznanie niewłaściwe w rzeczywistości stanowi przyznanie prawa. Taki charakter uznania niewłaściwego zaaprobował też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z dnia 7 grudnia 1957 r. (OSPiKA 1958, póz. 194) stwierdzając między innymi, że „uznanie niewłaściwe nie jest czynnością prawną, a jedynie przyznaniem obowiązku świadczenia wynikającego z innego źródła, a więc deklaratywnym stwierdzeniem, że taki obowiązek istnieje i że dłużnik nie zamierza się uchylić od jego wypełnienia”. Sąd miał na uwadze także uchwalę składu siedmiu sędziów z dnia 30 grudnia 1964 r. (OSNCP z 1965 r. póz. 90), odnośnie kwestii charakteru prawnego uznania roszczenia w jego postaci tzw. właściwej i niewłaściwej. SN stwierdził, iż „właściwe uznanie roszczenia" stanowi czynność prawną, której treścią jest ustalenie zakresu istniejącego długu, podczas gdy tzw. „uznanie niewłaściwe” jest oświadczeniem wiedzy, jednostronnym przyznaniem faktów, dla skuteczności którego nie jest wymagana żadna szczególna forma i które może być także dorozumiane, np. na skutek częściowego wykonania zobowiązania, prośby dłużnika o odroczenie terminu płatności lub też jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie - prośby o nie występowanie na drogę sądową; czy prośby aby poczekać na potwierdzenie salda bo pracownik jest na urlopie. Oświadczenie takie nie jest wprawdzie oświadczeniem woli w technicznym tego słowa znaczeniu, a więc nie jest czynnością prawną w rozumieniu art. 56 k.c. W rzeczywistości oświadczenie takie jest bowiem aktem woli, lecz w znaczeniu potocznym - poprzez złożenie takiego oświadczenia dłużnik nie dąży przez to do zmiany istnienia stosunku prawnego, lecz zmierza do stwierdzenia wobec wierzyciela, że jego należność istnieje i jest wymagalna (art. 60 k.c.) i w związku z tym rodzi ono skutki materialnoprawne uznania wierzytelności. Okoliczność, że dłużnik nie miał woli uznania roszczenia jest obojętna, jak również jest rzeczą obojętną, czy zdawał sobie sprawę z tych skutków, gdyż następują one niezależnie od woli stwierdzającego. To właśnie odróżnia je od oświadczenia woli sensu stricto.

Wobec zasadności całości roszczenia dochodzonego przez powoda w niniejszej sprawie oraz w związku z podniesionym przez pozwanego zarzutem przedawnienia, należy w tym miejscu dokonać analizy ewentualnej słuszności tego zarzutu. Dochodzone w niniejszej sprawie roszczenie wynika z szkody wyrządzonej powodowi nieprawidłowym wykonaniem umowy przez pozwanego. Trzeba podkreślić, że roszczenie o naprawienie szkody ex contractu istnieje w ramach osobnego stosunku prawnego, niż pierwotny stosunek zobowiązaniowy, jak wskazywał podnosząc zarzut przedawnienia pełnomocnik pozwanego. W konsekwencji, z perspektywy przepisów regulujących przedawnienie, roszczenia istniejące w obu wypadkach zachowują autonomię. Odnoszące się do nich terminy przedawnienia powinny być też obliczane osobno. Zasady przedawnienia roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym zostały przez ustawodawcę określone w art. 4421 k.c.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2013 r. (sygn. akt. III CZP 72/13), gdy chodzi o odpowiedzialność kontraktową, to dla wybranych stosunków prawnych z tego zakresu ustawodawca określił długość terminów przedawnienia roszczeń o wykonanie wynikających z nich zobowiązań, a czasami także moment, od którego należy liczyć termin ich przedawnienia się (np. art. 390 § 3, art. 541, art. 624 § 1 i 2, art. 646 k.c., art. 677, art. 719, art. 722, art. 778, art. 792, art. 803 § 2 k.c.), ale nie stworzył ogólnych przepisów, które by regulowały zasady przedawnienia roszczeń o wykonanie zobowiązania albo o naprawienie szkody wyrządzonej ich niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem. Co do zasady, do tych roszczeń muszą być zatem stosowane przepisy ogólne o przedawnieniu (art. 117-125 k.c.). Roszczenia o naprawienie szkody w reżimie kontraktowym przedawniają się zatem zgodnie z ogólną regułą wynikającą z art. 117 i n. k.c. Oznacza to przede wszystkim, że stosownie do art. 118 k.c. termin ich przedawnienia wynosi dziesięć lat, a ewentualnie - trzy lata, jeśli są one związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Analizując rozważania Sądu Najwyższego w odniesieniu do niniejszej sprawy należy przyjąć zatem 3-letni termin przedawnienia roszczeń powoda względem pozwanego.

W wyżej cytowanej uchwale Sąd Najwyższy zaznaczył również, iż termin biegu przedawnienia w przypadku roszczeń o naprawienie szkody ex contractu powinien być liczony od czasu powstania szkody, a nie dowiedzenia się o szkodzie przez poszkodowanego. W niniejszej sprawie za moment powstania szkody należy uznać moment powstania uszczerbku w majątku powoda w związku z nienależytym wykonaniem umowy przez pozwanego, zatem moment przekazania mu nienależnych środków pieniężnych, co:

- w odniesieniu do faktury nr (...) z dnia 04 marca 2011 r. miało miejsce w dniu 22 marca 2011 r. (potwierdzenie przelewu, k. 62),

- w odniesieni faktury nr (...) z dnia 08 listopada 2011 r. miało miejsce w dniu15 listopada 2011 r. (potwierdzenie przelewu, k. 76),

- w odniesieniu do faktury nr (...) z dnia 13 lipca 2011 r. miało miejsce w dniu 04 sierpnia 2011 r. (potwierdzenie przelewu, k. 70),

- w odniesieniu do faktury nr (...) z dnia 12 maja 2011 r. miało miejsce w dniu 18 maja 2011 r. (potwierdzenie przelewu, k. 68).

W związku z powyższym, przyjmując 3-letni termin przedawnienia roszczeń powoda, przedawniłyby się one odpowiednio w dniu 04 marca 2014 r., 08 listopada 2014 r., 13 lipca 2014 r. oraz 18 maja 2014 r. Zgodnie z art. 123 § 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się: przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje; przez wszczęcie mediacji. Po każdym przerwaniu biegu przedawnienia biegnie on na nowo, zaś w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone (art. 124 § 1 i 2 k.c.).

W sprawie niniejszej za przerwanie biegu przedawnienia w odniesieniu do roszczeń z tytułu nadpłaty powoda w związku z błędem matematycznym pozwanego doszło poprzez uznanie niewłaściwe długu przez pozwanego w dniu 28 listopada 2011 r. i od tego dnia zaczął on biec na nowo. Kolejnym momentem przerwania biegu przedawnienia, tym razem w stosunku do całego roszczenia powodowej spółki, była chwila wniesienia pozwu czyli 30 października 2013 r. (data nadania).

Konkludując, zarzut przedawnienia poniesiony przez pozwanego okazał się bezzasadny, a roszczenie jako udowodnione, podlegało zasądzeniu w całości, o czym Sąd orzekł w punkcie pierwszym sentencji.

O roszczeniu odsetkowym Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Powód wniósł o zasądzenie odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W związku z tym, że roszczenie co do należności głównej okazało się zasadne, w przedmiocie roszczenia odsetkowego należało orzec zgodnie z żądaniem pozwu. Roszczenie o zapłatę kwoty dochodzonej pozwem stało się wymagalne wcześniej, bowiem z datą doręczenia wezwania do zapłaty – dnia 09 października 2012 roku (k. 123-125). Termin spełnienia świadczenia (art. 455 k.c.) upłynął zatem znacznie wcześniej aniżeli data wytoczenia powództwa, od której to daty powód żądała zasądzenia odsetek w niniejszej sprawie tj. 30 października 2013 roku.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł, zgodnie z zasadną odpowiedzialności za jego wynik (art. 98 k.p.c.). Pozwany przegrał sprawę w całości, a zatem jest zobowiązany do pokrycia kosztów powoda poniesionych w sprawie. Na koszty procesu poniesione przez powoda składa się: opłata sądowa od pozwu (art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010 nr 90 poz. 594) w wysokości 2 392 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone na kwotę 2 400 zł na podstawie § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) wraz z kwotą 17 zł kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Mając na uwadze wszystkie, przytoczone wyżej okoliczności, Sąd orzekł jak w wyroku.