Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 31 sierpnia 2012 roku

Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

na posiedzeniu niejawnym w składzie:

po rozpoznaniu sprawy z odwołania R. M. (R. M.)

przy udziale zainteresowanego H. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Z.

o ustalenie obowiązku ubezpieczenia

wobec cofnięcia apelacji przez ubezpieczonego R. M.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach

z dnia 19 kwietnia 2012 roku, sygn. akt XI U 2916/11

postanawia:

umorzyć postępowanie apelacyjne.

/-/ SSA I.Goik /-/ SSA M.Procek (ref.) /-/ SSA M.Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 1607/12

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach (sygn. akt XI U 2916/11) oddalił odwołanie ubezpieczonego R. M. od decyzji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Z. z dnia 13 października 2011 roku odmawiającej wszczęcia postępowania z wniosku ubezpieczonego o ponowne ustalenie podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym jako osoby zgłoszonej do ubezpieczeń z tytułu wykonywania pracy nakładczej u płatnika składek H. B..

Sąd Okręgowy wskazał, że decyzją nr (...) z dnia 29 września 2010 r. organ rentowy stwierdził, że R. M. jako osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę nakładczą u płatnika składek H. B. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym w okresie od dnia 01 lipca 2008 r. do dnia 28 lutego 2009 r. Odwołanie od tej decyzji złożył R. M.. Prawomocnym postanowieniem z dnia 29 listopada 2010 r. o sygn. akt XI U 3028/10 Sąd Okręgowy w Katowicach umorzył postępowanie w sprawie, wobec cofnięcia odwołania od w/w decyzji przez R. M. i wyrażenia na powyższe zgody przez organ rentowy.

Sąd I instancji powołując się na treść art. 180 § 1 k.p.a., art. 61 a § 1 k.p.a. oraz art. 83 a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r., Nr 205, poz. 1585 z późn. zm.) uznał, że zaskarżona decyzja organu rentowego odpowiada przepisom prawa i stanowi faktycznemu sprawy. Motywując swoje rozstrzygniecie podniósł, że na mocy ostatecznej decyzji organu rentowego z dnia 29 września 2010 roku ustalono już w sposób wiążący, że R. M. w okresie od dnia 1 lipca 2008 r. do dnia 28 lutego 2009 r. nie podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę nakładczą. Natomiast wbrew treści powołanego art. 83 a ust. 1 w/w ustawy - po uprawomocnieniu się tej decyzji nie zostały przedłożone nowe dowody ani też nie ujawniono takich okoliczności, które istniały przed wydaniem tej decyzji, a które miałyby wpływ na to prawo, zatem brak podstaw do ponownego ustalenia prawa, tak zarówno na wniosek osoby zainteresowanej, jak i z urzędu. Dlatego też w ocenie Sądu Okręgowego nie sposób ponownie ustalać okoliczności podlegania R. M. ubezpieczeniom społecznym ze wskazanego tytułu w oparciu o te same dowody i na podstawie tych samych okoliczności, które wzięto już pod uwagę przy wydaniu decyzji, w której po raz pierwszy poczyniono w tym zakresie wiążące ustalenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd I instancji na mocy art 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. - oddalił odwołanie R. M., jako bezzasadne, o czym orzekł, jak w sentencji.

W apelacji od przedstawionego rozstrzygnięcia ubezpieczony, zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 83 a ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez uznanie, że ma on zastosowanie do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy wniósł o jego uchylenie w całości.

W piśmie procesowym datowanym na dzień 24 sierpnia 2012 roku ubezpieczony R. M. oświadczył, że cofa apelację z tego powodu że będzie regulował z organem rentowym wszystkie swoje zobowiązania finansowe.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Przyjmując ustalenia poczynione przez Sąd I instancji jako własne uznał, że cofnięcie apelacji jest dopuszczalne i skutkuje umorzeniem postępowania apelacyjnego.

Zgodnie bowiem z art. 391 § 2 k.p.c, w razie cofnięcia apelacji Sąd Apelacyjny umarza postępowanie apelacyjne.

Zakres kontroli sądu rozpoznającego sprawę z zakresu ubezpieczeń społecznych w odniesieniu do czynności dyspozytywnych stron wyznacza art. 469 k.p.c, zgodnie z którego treścią w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalność cofnięcia środka odwoławczego poddana jest kontroli sądu, który może uznać taką czynność za niedopuszczalną wówczas, gdyby była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego, zmierzała do obejścia prawa lub naruszała słuszny interes ubezpieczonego.

Innymi słowy, ocena skuteczności procesowej oświadczenia ubezpieczonego w zakresie zrzeczenia się dochodzenia swoich praw na drodze sądowej musi być oparta na właściwej wykładni prawa materialnego oraz poprzedzona rozważeniem zasadności podniesionych przez niego zarzutów w środku odwoławczym. Jeśliby bowiem okazały się one o tyle zasadne, że mogłyby doprowadzić do uchylenia lub zmiany orzeczenia Sądu pierwszej instancji, to w takiej sytuacji oświadczenie o cofnięciu środka odwoławczego, należałoby uznać za szkodzące jego prawom.

W ocenie Sądu Apelacyjnego poczynione na gruncie niniejszej sprawy ustalenia faktyczne przez Sąd I instancji jednoznacznie wskazują że na mocy ostatecznej decyzji administracyjnej organu rentowego z dnia 29 września 2010 roku o nr (...) ustalono, iż ubezpieczony jako osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę nakładczą u płatnika składek H. B. nie podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym w okresie od dnia 1 lipca 2008 roku do dnia 28 lutego 2009 roku. Skoro zatem ubezpieczony wystąpił do organu rentowego o ponowne ustalenie podlegania obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu z tytułu zatrudnienia na umowę o pracę nakładczą w okresie od 1 lipca 2008 roku do 28 lutego 2009 roku u płatnika składek H. B. to należy wskazać, że Sąd Okręgowy był związany w tym zakresie ostateczną decyzją z dnia 29 września 2010 roku r.

Trzeba bowiem podkreślić, że Sąd ubezpieczeń społecznych jest związany ostateczną decyzją organu rentowego, od której strona nie wniosła odwołania. Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 29 stycznia 2008 r. (I UK 173/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 78) i dnia 10 czerwca 2008 r. (I UK 376/07, OSNP 2009 nr 21-22, poz. 295, Monitor Prawa Pracy 2010 nr 6 z glosą A. Kurzycha). Pogląd ten należy w pełni podzielić. Ubezpieczony wprawdzie początkowo złożył odwołanie od decyzji z dnia 29 września 2010 roku, jednak później je cofnął, co jest równoznaczne z brakiem takiego odwołania, skoro w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych pełni ono rolę pozwu, zaś pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa (art. 203 § 2 k.p.c). Powoduje to związanie sądu ubezpieczeń społecznych tą decyzją w zakresie, w jakim nie uległa ona zmianie przez wydanie przez organ rentowy nowej decyzji na podstawie art. 83a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze m).

Ponadto należy wskazać, że wbrew zarzutowi ubezpieczonego Sąd I instancji prawidłowo uznał, że przepis art. 83 a ust. 1 wskazanej wyżej ustawy nie ma zastosowania w niniejszej sprawie. Zgodnie bowiem z powołanym przepisem prawo lub zobowiązanie stwierdzone decyzją ostateczną Zakładu ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Na gruncie niniejszej sprawy ubezpieczony nie przedłożył nowych dowodów ani też nie ujawnił takich okoliczności, które miałyby wpływ na jego prawo stwierdzone ostateczną decyzją organu rentowego z dnia 29 września 2010 roku. Nie budzi zatem wątpliwości, że w tej sytuacji brak jest jakichkolwiek podstaw aby ponownie ustalać prawo ubezpieczonego zarówno z jego wniosku jak i z urzędu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na mocy art. 469 k.p.c. uznał, że cofnięcie apelacji przez ubezpieczonego w rozpoznawanej sprawie nie naruszyło jego słusznego interesu.

W tym stanie rzeczy, opierając się na treści art. 391 § 2 k.p.c. i art. 355 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł, jak na wstępie.

/-/ SSA I.Goik /-/ SSA M.Procek (ref.) /-/ SSA M.Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

ek

Sygn. akt III AUa 1607/12

ZARZĄDZENIE:

1.  odnotować postanowienie;

2.  odpis postanowienia doręczyć stronom z pouczeniem o prawie do wniesienia skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego.

Katowice, dnia 31 sierpnia 2012 r. SSA Marek Procek