Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSR del. Mariola Basińska

Protokolant : Ewa Lenartowicz

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2018 roku w Częstochowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko M. K. (K.)

o zapłatę

1.w odniesieniu do pozwanego M. K. utrzymuje w mocy nakaz zapłaty wydany przez Sąd Okręgowy w Częstochowie w dniu 20 listopada 2017 roku w sprawie INc (...)

2.zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 5434 zł (pięć tysięcy czterysta trzydzieści cztery) złote tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt I C 104/18

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł 11.10.2017 r. przeciwko A. K. i M. K. pozew o zapłatę solidarnie kwoty 197.966,64 złotych z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 10% rocznie, stanowiącymi czterokrotność stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, ale nie większymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie wynoszące dwukrotność sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych, liczonymi od kwoty 189.784,50 zł od 11.04.2017 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu. Pozew powód skierował do postępowania nakazowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że strony łączyła umowa o Kredyt Mieszkaniowy (...) nr (...), z której pozwani nie wywiązali się, dlatego na dzień 29.09.2017r. istnieje zadłużenie w kwocie 197.966,64 złotych, na które składają się: należność główna (kapitał) 189.784,50 zł i odsetki umowne liczone od 11.04.2017 r. do 29.09.2017r. w kwocie 8.182,14 zł. Powód dodał, że wierzytelność jest wymagalna. Odsetki umowne wynoszą 10% rocznie i zostały wyliczone według zmiennej stopy procentowej obowiązującej u powoda, stanowiącej każdorazowo czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, ale nie więcej niż odsetki maksymalne za opóźnienie wynikające z powszechnie obowiązujących przepisów prawa. Jako podstawę prawną żądania odsetek umownych powód wskazał art. 359 § 2 ^{( 1)} k.c. Ponadto powód wskazał, że w dniu 12.05.2017 r. skierował do pozwanych wezwania do zapłaty, które zostały skutecznie doręczone (doręczenie zastępcze) 25.05.2017 r. W treści wezwań powód zaznaczył, iż w przypadku braku możliwości dokonania jednorazowej spłaty istnieje możliwość zawarcia ugody/porozumienia w spłacie wymagalnego zadłużenia, ale do dnia wniesienia pozwu pozwani nie podjęli próby dobrowolnego uregulowania zadłużenia, nie wystąpili też z żadnym wnioskiem o zawarcie ugody, a nawet nie skontaktowali się z powodem.

Nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Okręgowy w Częstochowie w postępowaniu nakazowym w dniu 20.11.2017r. w sprawie I Nc (...) żądanie pozwu zostało uwzględnione wraz z kosztami procesu w kwocie 2.393,69 zł. Nakaz ten uprawomocnił się w stosunku do pozwanej A. K..

Zarzuty (błędnie nazwane „sprzeciwem”) od przedmiotowego nakazu zapłaty wniósł skutecznie pozwany M. K. domagając się oddalenia powództwa. Pozwany nie sformułował konkretnych zarzutów, podniósł że chce uniknąć dalszych kosztów egzekucyjnych w sprawie (koszty komornika) i chciałby podpisać ugodę z powodowym Bankiem, w tym celu wysłał pismo pojednawcze z możliwością zawarcia ugody i ewentualne przywrócenie warunków umowy. Pozwany wskazał, że kredyt został zaciągnięty na poczet inwestycji, która miała powstać na zakupionej nieruchomości i z przyczyn od niego niezależnych nie doszła ona do skutku (wycofał się inwestor), co spowodowało że pozwany znalazł się w trudnej sytuacji finansowej i z powodu braku środków nie był w stanie dokonywać bieżącej obsługi kredytu. Pozwany dodał, ze aktualnie pojawiła się szansa na sprzedaż nieruchomości co pozwoli na spłatę kredytu. Pozwany nie kwestionował istnienia zobowiązania oraz jego wymagalności.

Pozwany będąc prawidłowo zawiadomionym nie stawił się na rozprawie 10.04.2018 r.

W odpowiedzi na zarzuty powód wniósł o utrzymanie nakazu zapłaty w stosunku do pozwanego M. K., wskazując że nie został one skutecznie podważony przez pozwanego. Powód wyjaśnił, że strona pozwana wnosiła wcześniej o wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego jednak nie spełniała warunków do zawarcia ugody restrukturyzacyjnej. Powód podniósł, że jako wierzyciel nie musi od razu kierować sprawy do komornika o wszczęcie egzekucji, w przypadku woli współpracy po stronie pozwanego w postępowaniu windykacyjnym jest możliwości prowadzenia windykacji bez udziału komornika. Nie będzie też czynił żadnych przeszkód w sprzedaży nieruchomości obciążonej hipoteką, jednak zamiar ten nie został wykazany przez pozwanego. Powód podkreślił, że stanowisko pozwanego wskazuje że nie kwestionuje on istnienia ani wymagalności zobowiązania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

29.09.2017r. powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) na kwotę 197.966,64 zł, w tym 189.784,50 zł jako kapitał i 8.182,14 zł jako odsetki umowne za okres od 11.04.2017 r. do 29.09.2017 r. wynoszące w tym okresie 10% rocznie oraz dalsze należne odsetki od dnia 30.09.2017r. do dnia zapłaty naliczane od należności głównej w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, aktualnie wynoszących 10% w stosunku rocznym, jednak nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa tj. dwukrotność sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

Powód ponadto stwierdził, że wyciąg z ksiąg bankowych wystawiony został na podstawie ort. 95 ustawy z dnia 29.08.1997r. Prawo bankowe oraz że należność wynika z umowy o Kredyt Mieszkaniowy (...) w PLN nr (...).

Wyciąg został podpisany przez osobę uprawnioną do składania w imieniu Banku oświadczeń woli w zakresie jego praw i obowiązków.

(okoliczności bezsporne, dowody: wyciąg z ksiąg bankowych k. 4, odpis pełnomocnictwa k. 9-9v, odpis KRS k. 10-11v).

Pismem z 12.05.2017 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty długu w związku z wypowiedzeniem umowy łączącej strony nr (...), a zawartej 29.12.2014 r. Powód w wezwaniu poinformował też pozwanego o możliwości zawarcia porozumienia lub ugody ustalających warunki spłaty zadłużenia, jeśli pozwany nie będzie w stanie jednorazowo zapłacić żądnej należności, a decyzję winien podjąć w ciągu 7 dni od otrzymania wezwania. Pozwany nie odebrał pisma, w związku z nie zastaniem adresata zostało ono awizowane 25.05.2017 r. i po upływie wymaganego okresu do jego odbioru, zwrócone nadawcy 9.06.201 r.

(okoliczność bezsporne, dowody: odpis wezwania do zapłaty z dowodem nadania i doręczenia zastępczego k. 7 i 8).

Wszystkie istotne dla sprawy okoliczności były bezsporne dotyczyło to : faktu zawarcia umowy kredytowej, udzielenia kredytu, naruszenia przez pozwanego warunków umowy, powstania zadłużenia w związku z brakiem płatności, podstaw i skuteczności wypowiedzenia umowy kredytowej przez powodowy Bank. Okoliczności niesporne nie wymagają dowodu, nadto zostały wykazane przy pomocy powołanych wyżej dowodów z dokumentów, których autentyczność nie budziła w ocenie Sądu żadnych wątpliwości. Ustalając stan faktyczny Sąd dał więc wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, iż dokumenty sporządzone zostały przez osoby, których podpisy znajdują się pod ich treścią lub też że pochodzą one od organów w ich treści wskazanych. Forma i treść tych pism są właściwe dla dokonania wskazanych w nich czynności.

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie powoda jest uzasadnione. Umowa kredytu została wypowiedziana, więc przestała ona wiązać strony, wobec tego powód może skutecznie domagać się jego zwrotu wraz z należnymi odsetkami. Pomiędzy stronami nie toczą się żadne pertraktacje w celu zawarcia ugody, pozwany nie spełnił kryteriów umożliwiających wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego, co mogłoby doprowadzić do zawarcia umowy restrukturyzacyjnej. Strona powodowa stwierdziła, że nie prowadzi żadnych rozmów z pozwanym zmierzających do zawarcia ugody co do spłaty długu. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów, aby takie rozmowy prowadził, chociażby poprzez przedstawienie pism kierowanych do powoda. Nadto pozwany nie przedstawił żadnych zarzutów, które podważałby wydany nakaz zapłaty.

Strona pozwana nie kwestionowała istnienia zadłużenia wobec powoda. Wyciągiem z ksiąg bankowych strona powodowa wykazała rozmiar długu pozwanego. Wyciąg ten jest dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Nie ma żadnych podstaw, aby twierdzić, że oświadczenie powoda zawarte w wyciągu z ksiąg bankowych nie było prawdziwe. Nadto pozwany nie podważał prawdziwości tego dokumentu. Wobec tego jest on wystarczającym dowodem potwierdzającym zasadność żądania pozwu. Pozwany nie kwestionował również skuteczności wypowiedzenia i wymagalności zadłużenia, potwierdził te okoliczności, co wynika z pisma procesowego z zarzutami. Pozwany, poza złożeniem zarzutów, nie uczestniczył w postępowaniu, nie składał wniosków dowodowych, był całkowicie bierny. Podniesione przez niego okoliczności związane z trudną sytuacją materialną, która spowodowała zaprzestanie spłaty kredytu, nie mogą stanowić skutecznej podstawy do uchylenia nakazu zapłaty. Zasada odpowiedzialność pozwanego jest przesądzona i wynika z zawartej przez niego umowy kredytu z dnia 14 kwietnia 2014 roku. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Pozwany pomimo przyjęcia na siebie zobowiązania wynikającego z zawartej umowy kredytu, naruszył jej warunki, w pewnym momencie zaniechał dokonywania jego spłaty. Powyższe zaniechanie stanowiło naruszenie przez pozwanego postanowień zawartej umowy. W konsekwencji doprowadziło to do opóźnienia w płatności i powstania zaległości uprawniającej Bank do wypowiedzenia umowy i postawienia w stan wymagalności całej należności.

Orzeczono na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z 29.08.1997r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2017r., poz. 1976 ze zm.).

Z kolei podstawą prawną rozstrzygnięcia o odsetkach umownych za opóźnienie jest art. 481 § 1, 2 i 2 ¹ k.c., a gdy chodzi o odsetki umowne kapitałowe – art. 359 § 2 ¹ k.c.

Ponieważ zarzuty pozwanego okazały się nieskuteczne, dlatego należało nakaz zapłaty utrzymać w mocy w oparciu o art. 496 k.p.c.

Podstawą prawną orzeczenia o kosztach procesu jest art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Pozew wniósł pracownik powoda i on reprezentował powoda do dnia wydania nakazu zapłaty, dlatego nakaz zapłaty nie obejmuje wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika, który reprezentował powoda w postępowaniu wywołanym wniesieniem zarzutów. Na koszty postępowania uwidocznione w wyroku składa się wynagrodzenie pełnomocnika powoda 5400 zł - § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. nr 1804 ze zm.) i 34 zł jako opłata skarbowa od pełnomocnictwa.