Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Monika Skalska
Sędziowie:	SO Wiktor Piber SO Paweł Kieta
Protokolant:	Prot. sąd. Patryk Kaczmarski

po rozpoznaniu w dniu 6 września 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w W.

przeciwko (...) Deweloper spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 17 października 2018 r., sygn. akt XVI GC 220/17

I. oddala apelację,

II. zasądza od (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz (...) Deweloper spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. 1800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Paweł Kieta

Monika Skalska

Wiktor Piber

Sygn. akt XXIII Ga 278/19

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 27 października 2016 r. powód (...) spółka akcyjna w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kwoty 53436,94zł wraz
z odsetkami w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r.

Powódka wniosła również o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż dochodzone roszczenie wywodzi z umowy
o współpracy w zakresie sprzedaży nieruchomości na rynku pierwotnym zawartej z pozwaną w dniu 24 września 2012 r. Podniosła, iż kwota objęta pozwem stanowi wynagrodzenie za usługi pośrednictwa tj. za doprowadzenie do zawarcia przez pozwaną umów z kontrahentami wskazanymi przez powódkę. Powódka wskazała pozyskanych kontrahentów, z którymi pozwana zawarła umowy sprzedaży nieruchomości. Wskazała także, że wykonała na własny koszt czynności organizacyjno-marketingowe oraz inne czynności mające na celu promocję
i reklamę inwestycji. Podniosła nadto, że zgodnie z zawartą przez strony umową, należne jej wynagrodzenie było płatne na podstawie faktur, wystawianych przez powódkę, po uprzednim zgłoszeniu do deweloperów drogą mailową pozyskanych kontrahentów. Deweloper miał obowiązek poinformować powódkę, jeżeli zgłoszony przez nią kontrahent figurował w bazie jego klientów, a w przypadku braku takiej informacji zgłoszony przez powódkę kontrahent uznawany był przez strony za poleconego przez powódkę. Powódka podniosła również, iż zgłoszenia kontrahentów odbywały się drogą mailową, a od dnia 28 lutego 2014 r. zgodnie
z postanowieniami zawartego w tym dniu do umowy aneksu, w formie papierowej po wizytacji inwestycji z danym klientem na budowie.

W sprzeciwie od wydanego w niniejszej sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zaprzeczyła twierdzeniom powódki. Zarzuciła, iż roszczenie powódki pozbawione jest podstaw prawnych i faktycznych. Podniosła nadto zarzut przedawnienia roszczenia o zapłatę prowizji w stosunku do wskazanych w uzasadnieniu sprzeciwu lokali. Pozwana powołując się na zawartą przez strony w dniu 24 września 2012 r. umowę oraz na zawarty w dniu 28 lutego 2014 r. do umowy aneks podniosła także, iż powódka pośredniczyła w sprzedaży lokali znajdujących się wyłącznie w budynku
nr 1 położonym w Z. przy ulicy (...). Pozwana jednocześnie przyznała, że strony także współpracowały na innych budowach na tych samych zasadach, które określała zawarta umowa i aneks do umowy. Wskazała, że wszelkie zmiany umowy wymagały zachowania formy pisemnej. Podniosła nadto, że powódka nie przedstawiła dokumentów, na podstawie których wyliczyła wysokość dochodzonego roszczenia, jak również nie wykazała wykonania czynności, za które domaga się zapłaty wynagrodzenia.

W dalszym toku postępowania strony potrzymały swoje dotychczasowe stanowiska
w sprawie.

Wyrokiem z dnia 17 października 2018 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy
w W. w pkt 1 zasądził od pozwanego (...) Deweloper spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na rzecz powoda (...) spółki akcyjnej w W. kwotę 20.173,36 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, w pkt 2 oddalił powództwo
w pozostałym zakresie, w pkt 3 zasądził od powoda (...) spółki akcyjnej
w W. na rzecz pozwanego (...) Deweloper spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kwotę 1.478,24 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w pkt 4 nakazał ściągnąć od stron na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych następujące należności: od powoda (...) spółki akcyjnej w W. kwotę 1.788,58 zł, od pozwanego (...) Deweloper spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w G. kwotę 1.096,22 zł.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych oraz rozważaniach prawnych:

(...) spółka akcyjna w (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. w dniu 29 września 2012r. zawarły umowę w zakresie sprzedaży nieruchomości na rynku pierwotnym. Zawarta przez strony umowa określała ich wzajemne prawa i obowiązki w zakresie wszelkich czynności dokonanych przez (...) S.A., zmierzających do dokonania sprzedaży lokali mieszkalnych
i użytkowych wraz prawami związanymi z tymi lokalami oraz domów, zlokalizowanych
w inwestycjach realizowanych przez (...) Deweloper sp. z o.o. i określonych w ofercie,
o której mowa w umowie, i na warunkach określonych umową. Inwestycje realizowane przez (...) Deweloper sp. z o.o. zostały wyszczególnione w załączniku nr 1 do umowy (par. 1). Na mocy zawartej umowy (...) S.A. zobowiązał się wykonać na własny koszt czynności organizacyjno-marketingowe oraz inne czynności mające na celu promocję
i reklamę inwestycji wskazanej przez (...) Deweloper oraz doprowadzenie do zawarcia przez (...) Deweloper sp. z o.o. z kontrahentem pozyskanym przez (...) S.A. przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości, umowy deweloperskiej albo umowy przedwstępnej w rozumieniu ustawy z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub jednorodzinnego (par.2 ust. 1). (...) Deweloper sp. z o.o. miał dokonać prezentacji (...) S.A. oferty wskazanej do prezentacji w terminie 7 dni od daty zawarcia umowy. Zgłoszenie do (...) Deweloper sp. z o.o. kontrahentów pozyskanych przez (...) S.A. miało odbywać się osobiście, listem poleconym, mailowo lub faxem z potwierdzeniem nadania. (...) Deweloper sp. z o.o. mógł zmienić ofertę wskazaną w prezentacji po uprzednim zawiadomieniu (...) S.A. listem poleconym, e-mailem, faxem z potwierdzeniem wysłania z 7-dniowym wyprzedzeniem
(par. 4 ust. 1 i 2). W przypadku, gdy zgłoszony przez (...) kontrahent znajdował się w bazie klientów (...) Deweloper sp. z o.o., ta miała obowiązek powiadomienia o tym fakcie (...) S.A. W przeciwnym razie kontrahent zostawał uznany za pozyskanego przez (...) S.A. (par.4 ust. 5 i 7). Za doprowadzenie przez (...) S.A. do zawarcia przez (...) Deweloper sp. z o.o. z kontrahentem pozyskanym przez (...) S.A. umów określonych umową, (...) S.A. należało się wynagrodzenie w wysokości 2 procent netto od wartości netto przedmiotu umowy. Wypłata tak określonego wynagrodzenia następowała pod warunkiem dokonania przez kontrahenta pierwszej wpłaty
w wysokości 10 procent wartości przedmiotu umowy. (...) S.A. nie przysługiwało wynagrodzenie, jeżeli kontrahent nie dokonał pierwszej wpłaty i umowa została rozwiązana. W dokonanej pierwszej wpłacie (...) Deweloper sp. z o.o. miał informować (...) S.A. w formie pisemnej. Wypłata należnej prowizji miała nastąpić w terminie 14 dni od dnia wystawienia przez (...) S.A. faktury (par. 5 ust. 1, 2, 4 i 5). Strony zastrzegły, że wszelkie zmiany postanowień umowy wymagają formy pisemnej w postaci aneksu, porozumienia lub ugody podpisanych przez obie strony pod rygorem nieważności
(par.11 ust. 2). Do umowy dołączono załącznik nr 1 (wykaz inwestycji), w którym wpisano, że umowa stosowana jest do sprzedaży mieszkań znajdujących się w Z. przy
ul. (...), budynek nr(...).

Po dokonaniu sprzedaży lokali mieszkalnych w budynku nr (...) wyżej opisanej inwestycji, w dniu 28 lutego 2014 r. (...) Deweloper sp. z o.o. i (...) S.A. zawarli aneks nr (...) do umowy zawartej w dniu 24 września 2012 r., którym uchylili paragraf
4 umowy, nadając mu nowe brzmienie. W ustępie 2 strony ustaliły, że zgłoszenie kontrahenta oraz rezerwacja lokalu może nastąpić jedynie po wizytacji inwestycji z danym klientem na budowie. Zgłoszenie kontrahenta mogło nastąpić poprzez zgłoszenie złożone przez (...) S.A. na piśmie (par.2). Jednocześnie strony ustaliły nowy załącznik nr 2A do umowy, tj. zgłoszenie kontrahenta, w ramach którego przedstawiciel pozwanego miał poświadczyć na piśmie zgłoszenie klienta.

W dniu 29 stycznia 2015 r. Pani M. W. (1) nabyła lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...) w cenie 131.500,00 zł. M. S. (1) nabył lokal nr (...) przy ulicy (...) wraz z prawami z nim związanymi w cenie 180.500,00 zł. (...) Deweloper
sp. z o. o. o wpłacie otrzymanej od wyżej wskazanych klientów poinformowała (...) S.A. e-mailem, wysłanym w dniu 27 października 2014 r. W dniu 4 listopada 2014 r. (...) Deweloper sp. z o.o. zwróciła się do (...) S.A. o potwierdzenie poprawności danych do naliczenia prowizji i wystawienia faktury dotyczących następujących kontrahentów: J. i A. C., M. W. (2), M. S. (1). (...) S.A.
w dniu 31 lipca 2015 r. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 2.995,28 zł. brutto, tytułem prowizji za pośrednictwo sprzedaży mieszkania M. W. (2). (...) S.A. w dniu 31 lipca 2015 r. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 4111,38 zł brutto, tytułem prowizji za pośrednictwo sprzedaży mieszkania M. S. (1).

W dniu 10 lutego 2016 r. Pan H. S. nabył lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...) w cenie 175.500,00 zł. (...) S.A. zgłosiła wymienionego kontrahenta w dniu 13 stycznia 2014 r. (...) S.A. w dniu 31 lipca 2015 r. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 4.290,37 zł. brutto, tytułem prowizji za pośrednictwo sprzedaży mieszkania.

W dniu 21 maja 2015 r. Pani W. W. (1) nabyła lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...) w cenie 168.000,00 zł. (...) S.A. zgłosiła wymienionego kontrahenta w dniu 25 czerwca 2013 r. (...) S.A. w dniu 31 lipca 2015 r. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.881,88 zł. brutto, tytułem prowizji za pośrednictwo sprzedaży mieszkania.

W dniu 12 czerwca 2015 r. małżonkowie K. i Ł. G. nabyli lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...) za cenę 229.500,00 zł. (...) S.A. zgłosiła wymienionych kontrahentów w dniu 08 stycznia 2015 r. (...) S.A. w dniu 31 lipca 2015 r. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 5.451,72zł brutto, tytułem prowizji za pośrednictwo sprzedaży mieszkania.

W dniu 10 sierpnia 2015 r. małżonkowie M. i M. B. nabyli lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...) w cenie 238.500,00 zł. (...) S.A. zgłosiła wymienionych kontrahentów w dniu 23 lipca 2013 r. (...) S.A. w dniu
31 lipca 2015 r. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 5.554,68 zł brutto tytułem prowizji za pośrednictwo sprzedaży mieszkania.

W dniu 12 marca 2015 r. małżonkowie E. i A. L. nabyli lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...) w cenie 218.000,00 zł. (...) S.A. zgłosiła wymienionych kontrahentów w dniu 21 marca 2013 r. (...) S.A. w dniu
31 lipca 2015 r. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 4.555,55zł brutto, tytułem prowizji za pośrednictwo sprzedaży mieszkania.

W dniu 15 grudnia 2015 r. A. S. nabył lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...). (...) S.A. zgłosiła wymienionego kontrahenta w dniu
30 października 2014 r. Tego samego dnia (...) Deweloper sp. z o.o. zaakceptowała kontrahenta. (...) S.A. w dniu 31 lipca 2015 r. wystawiła fakturę VAT
nr (...) na kwotę 4.101,64zł brutto, tytułem prowizji za pośrednictwo sprzedaży mieszkania (...) S.A. W dniu 12 sierpnia 2015 r. (...) S.A. skorygowało ww. fakturę, wystawiając fakturę VAT korekta nr (...)na kwotę 3.924,51 zł brutto.

W dniu 22 grudnia 2015 r. małżonkowie A. i W. B. nabyli lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...). (...) S.A. zgłosiła wymienionych kontrahentów w dniu 13 listopada 2014 r. Tego samego dnia (...) sp. z o.o. zaakceptowało kontrahentów. W dniu 03 sierpnia 2015 r. (...) sp. z o.o. potwierdziła otrzymanie od Pani A. B. (1) wpłatę. (...) S.A. w dniu 31 lipca 2015 r. wystawiła fakturę VAT
nr (...) na kwotę 5.125,00 zł. brutto, tytułem prowizji za pośrednictwo sprzedaży mieszkania.

W dniu 22 grudnia 2015 r. Pani M. S. (2) nabyła lokal mieszkalny
nr 3 przy ulicy (...). (...) S.A. zgłosiła wymienionego kontrahenta
w dniu 16 czerwca 2013 r. Tego samego dnia (...) sp. z o.o. zaakceptowało kontrahenta. (...) sp. z o.o. w dniu 31 lipca 2015 r. potwierdziła otrzymanie od Pani M. S. (2) wpłatę. (...) S.A. w dniu 31 sierpnia 2015 r. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 4017,18 zł. brutto, tytułem prowizji za pośrednictwo sprzedaży mieszkania.

Kierownikiem oddziału (...) S.A. w Z. był R. S..

W dniu R. S. 23 lipca 2014 r. zawarł z (...) Developer sp. z o.o. umowę deweloperską. Na mocy tej umowy nabył prawa do lokalu mieszkalnego i praw z nim związanymi, w które na mocy umowy zastępczej weszli A. i R. M. (1).
Ww. umowa deweloperska została rozwiązana w dniu 13 listopada 2014 r. W dniu
21 stycznia 2016 r. małżonkowie A. i K. M. nabyli lokal mieszkalny
nr 2 przy ulicy (...). (...) S.A. w dniu 31 lipca 2015 r. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.003,37 zł. brutto, tytułem prowizji za pośrednictwo sprzedaży mieszkania.

W dniu 23 lipca 2014 r. R. S. zawarł z (...) Developer sp. z o.o. kolejną umowę deweloperską. Na mocy tej umowy nabył prawa do lokalu mieszkalnego
i praw z nim związanymi, w które na mocy umowy zastępczej weszli P. i M. O.. Ww. umowa deweloperska została rozwiązana w dniu 23 czerwca 2015 r. W dniu 09 grudnia 2015 r. małżonkowie P. i M. O. nabyli lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...). (...) S.A. w dniu 31 lipca 2015 r. wystawiła fakturę VAT
nr (...) na kwotę 3.250,16 zł. brutto, tytułem prowizji za pośrednictwo sprzedaży mieszkania.

W dniu 23 lipca 2014 r. R. S. zawarł z (...) Developer sp. z o.o. dalszą umowę deweloperską. Na mocy tej umowy nabył prawa do lokalu mieszkalnego i praw z nim związanymi, w które na mocy umowy zastępczej wszedł M. S. (3). Ww. umowa deweloperska została rozwiązania w dniu 30 stycznia 2015 r. W dniu 25 stycznia 2016 r. Pan M. S. (3) nabył lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...). (...) S.A. w dniu 31 lipca 2015 r. wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.275,82 zł brutto, tytułem prowizji za pośrednictwo sprzedaży mieszkania.

R. S. zawierał umowy deweloperskie lokali pozwanego celem ich dalszej odsprzedaży. (...) S.A. nie brała udziału przy zawarciu umów zastępczych. Klienci, którzy weszli w prawa R. S. wskazał sam R. S., działający w imieniu własnym. Pozwany bowiem wyraził zgodę na rozwiązanie umów deweloperskich łączących go z R. S. i zwrot zapłaconego przez niego zadatku (10.000 zł od umowy), pod warunkiem wskazania klientów, którzy wstąpią w jego prawa i obowiązki.

(...) S.A pismami z dnia 2 września oraz 30 listopada 2015 r. zgłosiła żądanie zapłaty za wystawione faktury, na co pozwany nie wyraził zgody.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy oraz twierdzeń stron, co do okoliczności bezspornych.

Nadto Sąd I instancji dopuścił dowód z zeznań świadków M. G., A. B. (2), T. N. (1) i R. S., którym dał wiary w takim zakresie,
w jakim znalazły potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie, jednak tylko w części.

Sąd wskazał, iż bezspornym w sprawie pozostawało, że strony podjęły współpracę
w zakresie sprzedaży mieszkań budowanych przez pozwanego dewelopera w Z. przy ul. (...). Strona pozwana nie kwestionowała wysokości poszczególnych faktur dołączonych do pozwu, tj. nie negowała sposobu obliczenia przez powoda prowizji za pośrednictwo w sprzedaży danego lokalu, jednak kwestionowała powództwo co do zasady.
W toku niniejszego postępowania strona pozwana podjęła szereg zarzutów, w tym zarzut przedawnienia czy też sprzedaży części mieszkań z udziałem R. S., ale
z pominięciem powodowej spółki. Przede wszystkim jednak pozwana spółka podnosiła, że strony nie łączył żaden stosunek zobowiązaniowy w zakresie lokali znajdujących się
w budynkach nr (...) wyżej opisanej inwestycji.

W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy odniósł się do najdalej idącego zarzutu strony pozwanej, a mianowicie zarzutu przedawnienia.

Sąd wskazał, że zgodnie z treścią § 5 umowy z dnia 24 września 2012 r., powodowi należała się wypłata prowizji (wynagrodzenia) po dokonaniu przez klienta wpłaty
w wysokości 10% wartości przedmiotu umowy. O dokonaniu takiej wpłaty pozwany informował powoda pisemnie w postaci listu poleconego, fax’u lub korespondencji mailowej, w terminie 7 dni roboczych licząc od dnia wpływu środków na rachunek bankowy pozwanego. Po myśli § 5 ust. 5 umowy, wypłata należnej prowizji miała nastąpić w terminie 14 dni od dnia wystawienia przez powoda faktury VAT.

Jednocześnie Sąd wskazał, że na mocy art. 751 pkt 1 k.c. roszczenia o wynagrodzenie za spełnione czynności i o zwrot poniesionych wydatków przysługujące osobom, które stale lub w zakresie działalności przedsiębiorstwa trudnią się czynnościami danego rodzaju, przedawniają się z upływem dwóch lat. Sąd Rejonowy zważył, że w realiach niniejszej sprawy powód bezsprzecznie dochodzi wynagrodzenia za czynności, które stale realizuje
w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z czym Sąd podzielił stanowisko pozwanego, wedle którego termin przedawnienia roszczeń powoda wynosi 2 lata.

Sąd I instancji stwierdził, że od momentu zapłaty przez klientów 10 % wartości ceny nabywanego lokalu, powód miał podstawy do żądania wypłaty należnego mu wynagrodzenia (prowizji). Dodał, iż bez wpływu na powyższe pozostaje okoliczność, że pozwany nie poinformował powoda o dokonaniu wszystkich wpłat od klientów, skoro powód jako profesjonalista zaniechał podjęcia czynności zmierzających do ustalenia przebiegu zawartych transakcji (strony pozostawały ze sobą w stałym kontakcie, a mimo to nie zwrócił się do pozwanego o złożenie stosownych wyjaśnień).

Mając powyższe na uwadze Sąd ustalił, że roszczenie powoda przedawniło się
w zakresie następujących transakcji (dotyczących poniższych klientów): H. S. (wpłata klienta dokonana w dniu 07 sierpnia 2014 r., co oznacza, że powód mógł wystawić fakturę we wrześniu 2014 r.), W. W. (1) (wpłata klienta dokonana 01 lipca 2014 r., powód mógł domagać się wynagrodzenia na przełomie lipca i sierpnia 2014 r.), K.
i Ł. G. (wpłata od klienta nastąpiła w dniu 25 kwietnia 2014 r., powód mógł wystawić fakturę w maju 2014 r.), M. i M. B. (wpłata od klienta 30 kwietnia 2014 r., powód mógł się domagać wynagrodzenia w maju 2014 r.), E. i A. L. (wpłata w dniu 28 stycznia 2014 r., powód mógł żądać wypłaty wynagrodzenia najpóźniej
w lutym 2014 r.).

Sąd zaznaczył, że pozew w przedmiotowej sprawie został złożony w dniu
20 października 2016 r. Wobec powyższego Sąd I instancji zważył, iż roszczenie powoda
o zapłatę wynagrodzenia za wyżej opisane transakcje przedawniło się, a tym samym Sąd oddalił powództwo w ich zakresie. Jednocześnie Sąd nie uwzględnił podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia w zakresie dwóch transakcji, a mianowicie co do klienta M. W. (1) oraz M. S. (1). Sąd wskazał, że M. W. (1) dokonała wpłaty 10% wartości mieszkania w dniu 14 października 2014 r., zaś M. S. (1)
w dniu 30 września 2014 r., przy czym o dokonaniu powyższych wpłat pozwany poinformował powoda w mailu z dnia 27 października 2014 r. Oczywistym w ocenie Sądu Rejonowego było zatem, iż składając pozew w dniu 20 października 2016 r. nie upłynął okres dwóch lat od dnia, w którym powód mógł żądać zapłaty należnego wynagrodzenia za doprowadzenie do sprzedaży mieszkań M. W. (1) i M. S. (1).

Następnie Sąd wskazał, iż kolejny zarzut pozwanego odnosił się do grupy klientów, którzy – jak podał – nie zostali pozyskani przez powoda, lecz przez R. S. jako osobę fizyczną. Zdaniem pozwanego, R. S. zawarł z nim trzy umowy deweloperskie, od których w późniejszym czasie chciał odstąpić. Pozwana spółka zezwoliła na rozwiązanie przedmiotowych umów za porozumieniem stron, z jednoczesnym zwrotem zadatku w łącznej kwocie 30.000 zł, pod warunkiem, że R. S. wskaże osoby zainteresowane zakupem przedmiotowych lokali mieszkalnych. Powód natomiast stanął na stanowisku, że R. S. (ówczesny kierownik oddziału powoda) rzeczywiście dokonał rezerwacji trzech lokali jako osoba prywatna, niemniej w późniejszym czasie (po rezygnacji) zgłosił klientów pozwanemu działając jako przedstawiciel powodowej spółki.

Zdaniem Sądu Rejonowego twierdzeniom powoda przeczyła jednak treść aktów notarialnych stanowiących rozwiązanie umów zawartych pomiędzy R. S.
a pozwaną spółkę, w której wyraźnie wskazano, że strony rozwiązują umowy deweloperskie, przy czym dotychczasowy kupujący (R. S.) wskazał nowych nabywców, którzy wejdą w jego prawa i obowiązku wynikające z rozwiązywanych umów deweloperskich.
W związku ze wskazaniem nowego nabywcy pozwana spółka wyraziła zgodę na dokonanie zwrotu zadatku uiszczonego przez R. S.. Sąd podkreślił, że natomiast
w żadnym fragmencie wspomnianego dokumentu nie została umieszczona informacja, jakoby R. S. działał w imieniu lub na rzecz powodowej spółki. Wręcz przeciwnie,
z treści przedmiotowych oświadczeń stron umowy deweloperskiej jednoznacznie wynika, że warunkiem dokonania zwrotu zadatku wpłaconego przez R. S. (jako klienta indywidualnego) było wskazanie przez niego innych nabywców, którzy wstępują w jego prawa i obowiązki. Sąd stwierdził, że można zatem domniemywać, że gdyby R. S. nie zgodził na znalezienie klientów celem wstąpienia w jego prawa i obowiązki (jako nabywcy mieszkania), pozwany nie wyraziłby zgody na zwrot uiszczonego zadatku.

Dodatkowo Sąd Rejonowy wskazał, że treść oświadczeń stron zmierzających do rozwiązania umów deweloperskich została zawarta w formie aktu notarialnego, w związku
z czym przeprowadzenie dowodu o charakterze osobowym w tym zakresie podlega znacznemu ograniczeniu. Uwzględniając powyższe Sąd nie znalazł podstaw do zasądzenie na rzecz powoda wynagrodzenia za doprowadzenie do sprzedaży lokali klientom A.
i R. M. (2), P. i M. O. oraz M. S. (3).

Natomiast Sąd uznał, że powodowi należy się wypłata prowizji za pośrednictwo
w sprzedaży mieszkań zakupionych przez następujących klientów: M. W. (1) – 2.995,28 zł, M. S. (1) – 4.111,39 zł, A. S. – 3.924,51 zł, W.
i A. B. (1) – 5.125 zł, M. S. (2) – 4.017,18 zł. Sąd ponownie wskazał, że poza sporem stron pozostawały kwestie związane ze sposobem wyliczenia wynagrodzenia należnego powodowi. Wobec powyższego zdaniem Sądu zbędnym stało się szczegółowe omawianie ewentualnych składników należnego powodowi wynagrodzenia (prowizji).

Sąd I instancji wskazał, iż w kontekście powyższych transakcji pozwany podnosił, że strony obowiązywała umowa z dnia 24 września 2012 r. wyłącznie co do budynku
nr 1 położonym w Z. przy ul. (...). Zdaniem pozwanego, skoro przedmiotowa umowa zastrzegała, że wszelkie jej zmiany wymagają dla swej ważności zachowania formy pisemnej, to powodowi nie należy się wynagrodzenie za pośrednictwo
w sprzedaży lokali znajdujących się w innych budynkach. Jednocześnie pozwany podkreślił, że ani T. N. (1), ani M. G. nie posiadali umocowania do dokonywania zmiany umowy z dnia 24 września 2012 r.

Zdaniem Sądu rację miała strona pozwana podnosząc, że wszelkie zmiany treści przedmiotowej umowy wymagały formy pisemnej pod rygorem nieważności, jednak umowa zawiera wyjątek w postaci treści § ust. 1 umowy, w którym jest mowa o przekazaniu oferty do realizacji w inny sposób (także osobiście). Są dzaznaczył, że należy pamiętać, iż umowa
z dnia 24 września 2012 r. miała charakter generalny, tj. określała zasady współpracy stron przy realizowanych inwestycjach (nie była zawarta tylko na potrzeby budynku nr (...)). Dlatego też w treści samej umowy nie ma mowy o budynku nr (...) przy ul. (...), dopiero załącznik do umowy powołuje się na przedmiotową inwestycję. Natomiast w umowie nie zastrzeżono, że załączniki do umowy stanowią jej integralną część, a tym samym że zmiana ich treści także wymaga formy pisemnej dla ważności. Trudno zdaniem Sądu I instancji było przy tym pominąć okoliczność, że aneks do umowy z dnia 25 września 2012 r. został podpisany już po sprzedaży wszystkich mieszkań z budynku nr (...), co potwierdza, że strony nadal deklarowały chęć współpracy. Sąd wskazał, że co więcej, aneksem z dnia 28 lutego 2014 r. zmieniono treść załącznika nr 2a, stanowiący zgłoszenie kontrahenta (k. 148), który był następnie stosowany przez strony przy realizowaniu współpracy w zakresie budynku
nr 2 - 4.

Sąd stwierdził, że nawet jeśli uznać odmiennie, tj. że przedmiotowa umowa nie została rozszerzona na piśmie na pozostałe budynki inwestycji przy ul. (...), to powyższe nie może stanowić podstawy do oddalenia powództwa w zakresie wyżej opisanych transakcji. Sąd Rejonowy wskazał, iż korespondencja mailowa prowadzona pomiędzy stronami oraz zeznania świadków jednoznacznie potwierdzają, że strony każdorazowo zawierały (co najmniej) ustną lub dorozumianą umowę o współpracy w pośrednictwie sprzedaży danego lokalu mieszkalnego, na warunkach obowiązujących w ramach umowy z dnia 24 września 2012 r. Bezspornym w ocenie Sądu było przy tym, że zawarcie odrębnych stosunków zobowiązaniowych co do poszczególnych lokali nie wymagało dla swojej ważności formy pisemnej.

W kontekście powyższego Sad I instancji wskazał, że pozwany sam informował powodową spółkę o dokonaniu wpłat przez wyżej wskazanych klientów, wnosząc
o wystawienie faktur tytułem wynagrodzenia za pośrednictwo w sprzedaży lokalu (np. k. 24). Nadto Sąd zauważył, że po wystawieniu faktur, na podstawie powyższych informacji, powód zwracał się o potwierdzenie poprawności danych do naliczenia prowizji, co pozwany czynił. Niezależnie od powyższego powód przedłożył do akt sprawy potwierdzone karty zgłoszenia kontrahenta (według załącznika do umowy z dnia 24 września 2012 r. – zmienionego aneksem). Poszukując klientów na zakup lokali od pozwanego powód posługiwał się dokumentacją m. in. techniczną przekazaną od samej strony pozwanej (k. 97 - 109). Jednocześnie pozwana spółka wskazywała, aby wszelką korespondencję dotyczącą inwestycji w Z. kierować - zgodnie z treścią aneksu – do T. N. (1) (k. 110). Powyższe stanowił odpowiedź na dokonaną przez powoda na rzecz klienta rezerwację mieszkania w budynku nr (...).

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy uznał, że wyżej opisani klienci, którzy następnie zakupili od pozwanego lokal mieszkalny, zostali zgłoszeni przez powoda jako potencjalni nabywcy. Jednocześnie zdaniem Sądu brak było dowodu stanowiącego podstawę do uznania, że klienci ci nabyli lokale pozwanego na skutek działań innego podmiotu (innego pośrednika nieruchomości lub przez pracowników pozwanego).

Sąd zważył, iż na wyżej dokonaną ocenę nie mogły mieć wpływu podnoszone przez pozwanego argumenty, jakoby M. G. i T. N. (2) nie byli upoważnieni do reprezentowani spółki w zakresie innych lokali niż te znajdujące się w budynku nr (...).
Sąd I instancji wskazał, że twierdzeniom powyższym przeczą m. in. zeznania świadka M. G., która jednoznacznie zeznała, że czynności przez nią dokonywane były konsultowane
z prezesem pozwanej spółki. Oczywistym zdaniem Sądu było, że M. G. nie weryfikowała każdego wysyłanego maila z prezesem, jednak, jak sama przyznała, wiedziała, że stron nie łączyła umowa pisemna na sprzedaż lokali z innych budynków. W tej sytuacji Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że świadek konsultowała ewentualne działania w spornym zakresie z przedstawicielem pozwanej spółki. Poza tym Sądu podniósł, że jak słusznie powód wskazuje, strony współpracowały ze sobą w ramach innych inwestycji realizowanych przez pozwaną spółkę i niejednokrotnie była ona reprezentowana przez T. N. (1) i M. G.. Sąd wskazał, że wprawdzie pozwany wnosił
o dopuszczenie dowodu z jego przesłuchania celem wykazania, że jego pracownicy nie posiadali upoważnienia do działania w imieniu spółki (w zakresie budynku nr (...)), jednak
z uwagi na nieusprawiedliwione niestawiennictwo pozwanego dowód w tym zakresie został przez Sąd I instancji pominięty (k. 370).

W tym miejscu wskazać należy, że jak zeznał T. N. (1), posiada on od pozwanej spółki pełnomocnictwo do działania w obrębie Z. w zakresie doprowadzenia do sprzedaży nieruchomości. Z zeznań świadka M. G. wynika natomiast, iż pozwany nie wypłacił prowizji za sprzedaż mieszkań tym klientom, którzy wcześniej znajdowali się w bazie danych dewelopera (wcześniej zgłosili się do niego). Pomijając okoliczność, że pozwany nie podnosił w sprzeciwie od nakazu zapłaty twierdzeń
w tym zakresie (art. 503 k.p.c.), wskazać należy, że w toku postępowania nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego, iż konkretni klienci zostali pozyskani przez niego we wcześniejszym terminie (np. wydruk z bazy danych klientów). Skoro zatem powód przedstawił dokumenty obrazujące, że dany klient został zgłoszony pozwanemu, co ten potwierdził poprzez złożenie stosownego podpisu (np. k. 85 i k. 92), to zdaniem Sądu pozwanego obciążało przeprowadzenie dowodu, że klient został już wcześniej zarejestrowany przez samego pozwanego. Sąd dodał, iż wprawdzie w aktach sprawy znalazły się dokumenty w postaci oświadczeń klientów, którzy podali, że do zawarcia umowy deweloperskiej doszło
z pominięciem powodowej spółki (k. 158 – 162), jednak pozwany nie przedstawił takich oświadczeń klientów, co do których Sąd uwzględnił powództwo.

Jednocześnie Sąd przypomniał, że w umowie zawartej pomiędzy stronami zastrzeżono, iż jeśli po zgłoszeniu klienta powód nie otrzyma w ciągu 2 dni informacji
o wcześniejszym pozyskaniu go przez inne osoby (podmiot) przyjmuje się, iż został on zarejestrowany w bazie klientów na skutek zgłoszenia powoda.

Podsumowując Sąd I instancji zważył, iż strony łączył stosunek zobowiązaniowy
w zakresie pośrednictwa przy sprzedaży lokali znajdujących się w budynkach nr (...) przy
ul. (...) w Z.. W tym stanie rzeczy zdaniem Sądu powód uprawniony był do żądania wypłaty wynagrodzenia za zgłoszenie klientów na łączną kwotę zł (W., S., S., B., S.).

Mając powyższe na uwadze, na mocy wyżej przywoływanych zapisów umownych, art. 6 k.c., art. 751 pkt 1 k.c. w zw. z art. 120 k.c. i art. 735 § 1 k.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 20.173,36 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty (punkt I wyroku), oddalając powództwo w pozostałym zakresie (punkt II wyroku). O roszczeniu odsetkowym Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd Rejonowy oparł się na dyspozycji przepisu
art. 100 zd. 2 k.p.c., tj. dokonując stosunkowego rozdzielenia kosztów i uznając że powód przegrał sprawę w 62 %, pozwany zaś - w 38 %.

Nadto, na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
w zw. z art. 100 k.p.c., Sąd nakazał ściągnąć od stron tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa następujące kwoty: od powoda 1.788,58 zł, od pozwanego 1.096,22 zł.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł powód zaskarżając je w zakresie w jakim Sąd Rejonowy oddalił powództwo o zapłatę kwoty 33.263,58 zł wraz z odsetkami,
tj. w zakresie pkt 2,3, i 4. Apelujący zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

a)  art. 118 k.c. w zw. z art. 758 § 1 k.c. poprzez ich niezastosowanie i nieuzasadnione przyjęcie, że roszczenia o zapłatę prowizji z tytułu wykonania umowy z dnia
24 września 2012 roku przedawniły się w terminie 2 - letnim, podczas gdy roszczenia z Umowy, tj. umowy pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, jako roszczenia pochodzące ze szczególnej formy umowy agencyjnej przedawniają się w terminie trzech łat, tj. zgodnie z art. 118 k.c.,

b)  art. 120 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i nieuzasadnione przyjęcie, że wymagalność roszczenia uzależniona była od podjęcia przez powoda jakichkolwiek czynności, w szczególności od czynności polegającej na zgłoszeniu żądania zapłaty pozwanej lub wystawienia faktury VAT, w sytuacji gdy Umowa uzależniała wymagalność roszczenia od faktu zapłaty 10% ceny za lokal przez klienta pozwanej
i działania pozwanej polegającego na poinformowaniu powoda o w/w zapłacie, brak jest zatem jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że to od obowiązku podejmowania jakichkolwiek czynności przez powoda uzależniona była wymagalność roszczenia,
a gdyby przyjąć, że działaniem powoda od którego uzależniona jest wymagalność roszczenia było wystawienie faktury VAT, to uznać należy, że wystawienie faktury nastąpić mogło dopiero w sytuacji, gdy powód dysponował informacją, że roszczenie powstało,

c)  art. 120 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i nieuzasadnione przyjęcie, że najwcześniejszym możliwym terminem na zgłoszenie roszczenia o zapłatę prowizji na rzecz powoda była chwila zapłaty wynagrodzenia przez klienta 10% wartości ceny nabywanego lokalu na rzecz pozwanej podczas, gdy powód nie miał wglądu
w rachunek bankowy pozwanej, a pozwana nie tylko zaniechała obowiązkowi wynikającemu z § 5 ust. 4 Umowy, tj. nie poinformowała powoda o uzyskaniu wpłat w terminie, ale i odmawiając udzielenia jakichkolwiek informacji, utrzymywała powoda w przekonaniu, że do zapłaty ze strony klientów jeszcze nie doszło, bezpodstawne jest zatem przyjęcie, że powód obiektywnie mógł żądać zapłaty prowizji od momentu zapłaty wynagrodzenia przez klienta, gdy zaniechanie udzielania informacji o zapłacie skłaniała powoda do przyjęcia, że do zapłaty nie doszło i roszczenie w ogóle nie powstało, a w konsekwencji powyższego najwcześniejszym możliwym terminem na zgłoszenie roszczenia było założenie ksiąg wieczystych dla lokali, które nabyły osoby zgłoszone przez powoda i zapisanie ich
w powszechnie dostępnym rejestrze ksiąg wieczystych,

d)  w przypadku nieuwzględnienia zasadności powyższych zarzutów, powód zarzucił naruszenie art. 5 k.c., poprzez uwzględnienie stanowiącego nadużycie prawa podmiotowego zarzutu przedawnienia, w sytuacji gdy Sąd ustalił, iż powód wykonał swoje obowiązki wynikające z Umowy w terminie, zaś pozwana zaniechała obowiązkowi wynikającemu z § 5 ust. 4 umowy z dnia 24 września 2012 roku, tj. nie poinformowała powoda o uzyskaniu wpłat w terminie oraz nie udzieliła powodowi stosownych informacji nawet po otrzymaniu faktur utrzymując powoda
w przekonaniu, że roszczenie było niewymagalne przez co powód do chwili założenia KW dla lokali, które nabyły osoby zgłoszone przez Powoda nie mógł skutecznie ubiegać się o zapłatę prowizji,

e)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej, sprzecznej
z doświadczeniem życiowym oraz zasadami logicznego rozumowania oceny dowodów, tj. zeznań R. S. oraz aktów notarialnych polegającą na ustaleniu, że R. S. zaoferował A. i R. M. (1), P. i M. O. oraz M. S. (3) lokale będące w ofercie Pozwanej, działając na własny rachunek, podczas, gdy R. S. podkreślał, że wszelkie działania związane z oferowaniem lokali pozwanej wykonywał w ramach współpracy z Powodem i zakresie swoich obowiązków, brak jest zatem podstaw do przyjęcie, że powód nie wykonał obowiązków wynikających z Umowy w odniesieniu do w/w osób.

W przypadku nieuwzględnienia w/w zarzutów apelujący podniósł zarzut nadużycia prawa podmiotowego przez stronę pozwaną polegającego na podniesieniu zarzutu przedawnienia, w sytuacji, gdy strona powodowa nie zgłaszała swoich roszczeń o zapłatę prowizji, gdyż działała w zaufaniu do pozwanej, tj. oczekując, że pozwana zrealizuje obowiązek z § 5 ust. 4 Umowy, tj. poinformuje powoda, że zgłoszony przez powoda klient zawarł z pozwaną umowę i zapłacił pozwanej wynagrodzenie za nabyty lokal, co uzasadniało wystawienie faktury przez powoda.

Wobec powyższego strona powodowa wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku
i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uwzględnienie powództwa w całości. Ewentualnie, wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji powoda oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania za II instancję,
w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazania wymaga, że zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c. Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach apelacji. Obowiązek wynikający z wyżej przywołanego przepisu należy rozumieć jako bezwzględny zakaz wykraczania przez Sąd II instancji poza granice apelacji i zarazem jako nakaz wzięcia pod uwagę i rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów oraz wniosków. Rozpoznając apelację Sąd II instancji winien zastosować właściwe przepisy prawa materialnego, a zatem usunąć również ewentualne błędy prawne Sądu I instancji, niezależnie od tego, czy zostały one wskazane
w apelacji i pod warunkiem, że mieszczą się w granicach zaskarżenia. Jest to obowiązkiem niezależnym od obowiązku rozważenia wszystkich zarzutów podniesionych w apelacji.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy należy podkreślić, że zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I Instancji poczynił w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd odwoławczy przyjmuje za własne. Jednakże w ocenie Sądu Okręgowego umowa z dnia 24 września 2012 r., na którą powoływała się strona powodowa w zakresie współpracy stron w sprzedaży mieszkań położonych w Budynkach Mieszkalnych Wielorodzinnych nr (...) położonych w Z. przy ul. (...) (...), w związku z którą to współpracą wystawione zostały przez powoda faktury VAT objęte niniejszym pozwem była umową nieważną.

Wskazać należy bowiem, że w niniejszej sprawie doszło do zawarcia pomiędzy stronami umowy o pośrednictwie w obrocie nieruchomościami. Zgodnie z treścią art. 180 ust. 3 Ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia przez strony przedmiotowej umowy (Dz.U.2010.102.651), zakres czynności pośrednictwa w obrocie nieruchomościami określa umowa pośrednictwa. Umowa pośrednictwa wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności. Natomiast w myśl przepisu art. 73 § 1 k.c. jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, dokumentową albo elektroniczną, czynność dokonana bez zachowania zastrzeżonej formy jest nieważna tylko wtedy, gdy ustawa przewiduje rygor nieważności. Niedochowanie ustawowej formy skutkuje zatem nieważnością czynności prawnej.

W rozpoznawanej sprawie zakres oraz zasady współpracy stron określony został
w treści umowy z dnia 24 września 2012 r. Zdaniem Sądu Okręgowego nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem strony powodowej, jakoby załącznik nr 1 do umowy z dnia 24 września 2012 r. nie stanowił integralnej części przedmiotowej umowy. Powyższe wynika bowiem wprost z treści § 1 zd. ost. wyżej wskazanej umowy, który stanowi, że wyszczególnienie Inwestycji zrealizowanych przez Zleceniodawcę stanowi załącznik numer 1 do umowy.
W załączniku nr 1 wymieniony został natomiast jedynie Budynek Mieszkalny Wielorodzinny nr (...) położony w Z. przy u. R. – Trasa Północna. W świetle powyższego za słuszną uznać należy argumentację strony pozwanej, iż zapisy przedmiotowej umowy znajdowały odniesienie jedynie do budynku nr (...), natomiast do podjęcia przez powoda czynności w zakresie sprzedaży mieszkań położonych w Budynkach Mieszkalnych Wielorodzinnych nr (...) koniecznym było uprzednie zawarcie aneksu. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby strony zawarły na piśmie umowę
w odniesieniu do współpracy w zakresie sprzedaży mieszkań w budynkach nr (...) położonych w Z. przy ul. (...) Północna. Brak spełnienia przesłanki pisemności z art. 180 ust. 3 Ustawy o gospodarce nieruchomościami, zastrzeżonej pod rygorem nieważności skutkować musiał zatem uznaniem, iż zawarta przez strony jedynie w formie ustnej umowa nie była umową ważną. W okolicznościach przedmiotowej sprawy brak więc było umowy, która stanowiłaby podstawę żądania strony powodowej co do zapłaty należności wynikających z objętych pozwem faktur VAT wystawionych przez stronę powodową w związku ze współpracą stron w sprzedaży mieszkań położonych w Budynkach Mieszkalnych Wielorodzinnych nr (...) położonych w Z. przy ul. (...) (...).

Z tych wszystkich względów nie było podstaw do zasądzenia dochodzonego
w niniejszej sprawie żądania. Zaskarżone orzeczenie Sądu I instancji w części oddalającej powództwo jest więc zdaniem Sądu Okręgowego w pełni prawidłowe, choć zapadło na innej niż wskazana przez Sąd I instancji podstawie prawnej. Raz jeszcze podkreślenia wymaga, iż Sąd odwoławczy ma obowiązek stosowania właściwych przepisów prawa materialnego.
W ocenie Sądu II instancji w rozpoznawanej sprawie właściwą podstawę prawną do oddalenia powództwa stanowił art. 180 ust. 3 Ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia przez strony umowy z dnia 24 września 2012 r.

Podkreślić należy, iż powodowa spółka przez całe postępowanie wskazywała na umowę jako podstawę roszczenia wywiedzionego w stosunku do pozwanej. Również na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik pozwanej potwierdził, iż podstawą żądania jest umowa łącząca strony. Skoro zaś pomiędzy stronami nie było zawartej ważnie umowy, która mogłaby stanowić podstawę żądań wywodzonych w niniejszym postępowaniu, to powództwo nie mogło być uwzględnione. W tej sytuacji zbędnym stało się również odniesienie do zarzutów podniesionych przez powódkę w apelacji. Wyrok Sądu I instancji w zaskarżonym zakresie był bowiem prawidłowy.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy oddalił apelację strony powodowej na mocy
art. 385 k.p.c. jako niezasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając obowiązkiem ich zwrotu powoda, gdyż apelacja została oddalona w całości. Koszty te sprowadzają się do wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego ustalonego od wartości przedmiotu zaskarżenia na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 180) w kwocie 1800 zł.

Paweł Kieta

Monika Skalska

Wiktor Piber