Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski (spr.)

SędziowieSądu Okręgowego Włodzimierz Hilla

Sądu Okręgowego Adam Sygit

Protokolant Olga Szałapska

przy udziale Jana Bednarka - prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 25 września 2019 r. sprawy

J. B. (2) s. J. i B. ur. (...) w I.

oskarżonego z art. 286§1 k.k. z zb. z art. 229 § 1 i 3 k.k., art. 271 § 1 i 3 k.k., art. 272 k.k., art. 273 k.k. oraz w zw. z art. 11 § 2 k.k.

A. N. (1) c. J. i K. ur. (...) w B.

oskarżonej z art. 229 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 271 § 1 i 3 k.k. oraz w zw. z art. 11 § 2 k.k.

M. Z. (1) s. M. i J. ur. (...) w J.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 229 § 1 i 3 k.k., art. 270 § 1 k.k. i art. 271 § 1 i 3 k.k., art. 272 k.k. i art. 273 k.k. oraz w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 229 § 1 i 3 k.k. i art. 271 § 1 i 3 k.k., art. 272 k.k. i art. 273 k.k. oraz w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego M. Z. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu

z dnia 25 kwietnia 2019 r. sygn. akt II K 322/17

1.  zmienia zaskarżony wyrok w części dotyczącej oznaczenia poszczególnych punktów w wyroku w ten sposób, że eliminuje oznaczenie w postaci pkt 11, pkt 12 oznacza jako pkt 11, a pkt 13 jako pkt 12;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  wymierza oskarżonemu M. Z. (1) opłatę w wysokości 780 (siedemset osiemdziesiąt) złotych za II instancję i obciąża go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych, a koszty postępowania dotyczące oskarżonych A. N. (1) i J. B. (2) ponosi Skarb Państwa.

SSO Adam Sygit SSO Mirosław Kędzierski SSO Włodzimierz Hilla

Sygn. akt IV Ka 802/19

UZASADNIENIE

J. B. (2) oskarżony został o to, że :

- w okresie od 8.09.2015r. do 5.01.2016r. w Z., I., W., K. i in. miejscowościach, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał wyłudzenia nienależnego odszkodowania w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu z M. M. (2), T. I., M. Z. (1), R. K. i K. R. (1) w związku z pełnieniem obowiązków służbowych przez K. R. (1) jako funkcjonariusza Posterunku Policji w Z., który w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i osobistej, których obietnicę złożył mu M. M. (2), wskazał współsprawcom dogodne miejsca do spowodowania fikcyjnej kolizji drogowej oraz poinstruował o sposobie zawiadomienia dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w I. o tym zdarzeniu, po czym podejrzany T. I. kierujący samochodem osobowym (...) należącym do M. Z. (1) nr rej. (...) i R. K. kierujący samochodem osobowym (...) należącym do J. B. (3) nr rej. (...) w dniu 8.09.2015r. około godz.20:25 zgłosili fikcyjną kolizję drogową, mającą mieć miejsce w Z. na ul. (...), czym doprowadzili do wydania przez policję poświadczającej nieprawdę „Notatki informacyjnej o zdarzeniu drogowym” z dnia 16.09.15r. i przekazania jej ubezpieczycielowi, w wyniku czego wprowadzono w błąd pracowników firmy ubezpieczeniowej (...) S.A. zs. w W. ul. (...) (...), co do faktu powstania przedmiotowej kolizji w miejscu, czasie i okolicznościach wskazanych w przedmiotowym poświadczającym nieprawdę zgłoszeniu, a M. Z. (1), właściciel pojazdu (...) na podstawie polisy ON rej. (...) otrzymał w dniu 5.01.2016r. na pośrednictwem firmy Centrum (...) zs. w I. nienależne odszkodowanie w kwocie 7.100 zł z tytułu likwidacji szkody w pojeździe (...) nr rej. (...) oraz 2.640 zł z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego, doprowadzając w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę (...) S.A. a podejrzany w imieniu J. B. (3) , właściciela pojazdu (...), na podstawie polisy (...) nr (...) otrzymał w dniu 7.10.2015r. za pośrednictwem firmy Centrum (...) zs. w I. nienależne odszkodowanie w kwocie 1.869,35 zł z tytułu likwidacji szkody w pojeździe (...) nr rej. (...), doprowadzając w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę (...) S.A. tj. o czyn z art.286§1 kk w zb. z art.229§1 i 3 kk , art.271§1 i 3 kk, art.272 kk i art.273 kk oraz w zw. z art.11§2 kk.

A. N. (1) oskarżona została o to, że :

- w dniu 20.10.2015r. w G., w trakcie kontroli drogowej przeprowadzonej przez K. R. (1) funkcjonariusza Posterunku Policji w Z., pełniącego służbę patrolową, w zamian za odstąpienie od czynności służbowych w postaci odebrania dowodu rejestracyjnego z powodu braku aktualnych badań technicznych samochodu osobowego marki (...) nr rej. (...) i ukarania mandatem karnym, złożyła temu funkcjonariuszowi obietnicę osiągnięcia korzyści osobistej w postaci możliwości utrzymywania kontaktów towarzyskich, aby ten nie dopełnił swoich obowiązków, poświadczając nieprawdę w notatniku służbowym poprzez nieodnotowanie faktu braku aktualnych badań technicznych pojazdu, a następnie w dniu 12.11.2015r. udzieliła korzyści osobistej K. R., odbywając z nim stosunek płciowy, tj. o czyn z art.229§1 i 3 kk w zb. z art.271§1 i 3 kk oraz w zw. z art.11§2 kk;

M. Z. (1) oskarżony został o to, że :

- w okresie od 7.09.2015r. do 28.01.2016r. w G., W., B. i innych miejscowościach, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał wyłudzenia nienależnego odszkodowania w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu z M. M. (2), Ł. M., K. R. (1) w związku z pełnieniem przez K. R. (1) obowiązków służbowych jako funkcjonariusza Posterunku Policji w Z., który w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i osobistej, których obietnicę złożył mu M. M. (2), wskazał współsprawcom dogodne miejsca do spowodowania fikcyjnej kolizji drogowej oraz poinstruował o sposobie zawiadomienia dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w I. o tym zdarzeniu, po czym podejrzany M. M. (2) kierujący użytkowanym przez siebie na mocy umowy leasingu, a należącym do firmy (...) sp. z o.o. zs. w T., (...) nr rej. (...) i podejrzany Ł. M. kierujący samochodem osobowym (...) nr rej. (...) należącym do podejrzanego, w dniu 7.09.2015r. ok. godz.20:40 zgłosili fikcyjną kolizję drogową, mającą mieć miejsce w (...) na drodze gruntowej w pobliżu sklepu (...); a podejrzany K. R. (1) poświadczył nieprawdę w dokumentacji służbowej, dokonując nieprawidłowych wpisów w notatniku służbowym z wyżej opisanego fikcyjnego zdarzenia oraz czym doprowadzili do wydania przez policję poświadczającego nieprawdę „Zaświadczenia o zdarzeniu drogowym” z dnia 7.09.2015r. i przekazania go ubezpieczycielowi, w wyniku czego wprowadzono w błąd pracowników firmy ubezpieczeniowej Towarzystwo (...) S.A. zs. w W. ul. (...), co do faktu powstania przedmiotowej kolizji w miejscu, czasie i okolicznościach wskazanych w przedmiotowym poświadczającym nieprawdę zgłoszeniu a podejrzany działając w imieniu właściciela pojazdu działając w imieniu właściciela pojazdu „M.: nr rej. (...) M. Z. (2) na podstawie polisy (...) nr (...), posługując się dokumentami, w których podrobił podpis brata M. Z. (2) w postaci „Umowy wypożyczenia samochodu „V. (...): nr re. (...) z dnia 8.09.2015r. (...) z dnia 8.09.2015r. oraz (...) z dnia 8.09.2015r. otrzymał w dniu 22.10.2015r. za pośrednictwem firmy Centrum (...) zs. w I. nienależne odszkodowanie w kwocie 42.409,10 zł z tytułu likwidacji szkody w pojeździe „M.: nr rej. (...) oraz w dniu 28.01.2016r. w kwocie 5.760 zł z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego, doprowadzając w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę Towarzystwo (...) S.A. ; tj. o czyn z art.286§1 kk w zb. z art.229§1 i 3 kk, art.270§1 kk i art.271§1 i 3 kk, art.272 kk i art.273 kk oraz w zw. z art.11§2 kk;

- w okresie od 8.09.2015r. do 5.01.2016r. w Z., I., W., K. i innych miejscowościach działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał wyłudzenia nienależnego odszkodowania w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu z M. M. (2), J. B. (2), R. K., T. I. i K. R. (1) w związku z pełnieniem obowiązków służbowych przez K. R. (1) jako funkcjonariusza Posterunku Policji w Z., który w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i osobistej, których obietnicę złożył mu M. M. (2), wskazał współsprawcom dogodne miejsca do spowodowania fikcyjnej kolizji drogowej oraz poinstruował o sposobie zawiadomienia dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w I. o tym zdarzeniu, po czym podejrzany T. I., kierujący samochodem osobowym (...) należącym do podejrzanego nr rej. (...) i podejrzany R. K. , kierujący samochodem osobowym (...) należącym do J. B. (3) nr rej. (...) w dniu 8.09.2015r. ok. godz.20:25 zgłosili fikcyjna kolizję drogową, mającą mieć miejsce w Z. na ul. (...) (...) (...), doprowadzając do wydania przez policję poświadczającej nieprawdę „Notatki informacyjnej o zdarzeniu drogowym” z dnia 16.09.2015r. i przekazanie jej ubezpieczycielowi , w wyniku czego wprowadzono w błąd pracowników firmy ubezpieczeniowej (...) S.A. zs. w W. ul. (...) (...) co do faktu powstania przedmiotowej kolizji w miejscu, czasie i okolicznościach wskazanych w przedmiotowym poświadczającym nieprawdę zgłoszeniu , a podejrzany jako właściciel pojazdu (...) na podstawie polisy (...) nr (...) otrzymał w dniu 5.01.2016r. za pośrednictwem firmy Centrum (...) zs. w I. nienależne odszkodowanie w kwocie 7.100 zł z tytułu likwidacji szkody w pojeździe (...) nr rej. (...) oraz 2.640 zł z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego, doprowadzając w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę (...) S.A., a podejrzany J. B. (2) w imieniu J. B. (3), właściciela pojazdu (...) na podstawie polisy (...) nr (...) otrzymał w dniu 7.10.2015r. za pośrednictwem firmy Centrum (...) zs. w I. nienależne odszkodowanie w kwocie 1.869,35 zł z tytułu likwidacji szkody w pojeździe (...) nr rej.(...), doprowadzając w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę (...) S.A. ; tj. o czyn z art.286§1 kk w zb. z art.229§1 i 3 kk i art.271§1 i 3 kk, art.272 kk i art.273 kk oraz w zw. z art.11§2 kk.

Wyrokiem z dnia 25.04.2019r. Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w sprawie II K 322/17:

1.  osk. J. B. (2) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art.,286§1 kk w zb. z art.229§1 i 3 kk, art.271§1 i 3 kk, art.272 kk i art.273 kk w zw. z art.21§2 kk oraz w zw. z art.11§2 kk i za to na podstawie art.229§3 kk w zw. z art.11§3 kk wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art.69§1 kk i art.70§1 kk wykonanie orzeczonej J. B. (2) kary pozbawienia wolności zawiesił na 3 lata próby;

3.  na podstawie art.72§1 pkt 1 kk zobowiązał osk. J. B. (2) do informowania Sądu o przebiegu okresu próby;

4.  na podstawie art.33§2 kk wymierzył osk. J. B. (2) karę grzywny w wymiarze 30 stawek dziennych, przy określaniu wysokości jednej stawki na 30 zł;

5.  oskarżonego M. Z. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt VIII i IX tj. przestępstwa z art.286§1 kk w zb. z art.229§1 i 3 kk, art.270§1 kk i art.271§1 i 3 kk, art.272 kk i art.273 kk w zw. z art.21§2 kk oraz w zw. z art.11§2 kk z tym ustaleniem, że zostały one popełnione w ciągu przestępstw i za to na podstawie art.229§3 kk przy zastosowaniu art.91§1 kk wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;

6.  na podstawie art.69§1 kk i art.70§1 kk wykonanie orzeczonej M. Z. (1) kary pozbawienia wolności zawiesił na 3 lata próby;

7.  na podstawie art.72§1 pkt 1 kk zobowiązał osk. M. Z. (1) do informowania Sądu o przebiegu okresu próby;

8.  na podstawie art.33§2 kk wymierzył osk. M. Z. (1) karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, przy określaniu wysokości jednej stawki na 30 zł;

9.  oskarżoną A. N. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej czynu;

10.  na podstawie art.46§1 kk zasądził od osk M. Z. (1) na rzecz Towarzystwa (...) S.A. kwotę 48.469,10 zł tytułem naprawienia szkody, przy czym za zapłatę tej kwoty odpowiedzialny jest solidarnie z M. M. (2), Ł. M., K. R. (1), co do których zapadły już odrębne orzeczenia;

11.  na podstawie art.46§1 kk zasądził od osk. M. Z. (1) i J. B. (2) na rzecz (...) S.A. kwotę 11.609,35 zł tytułem naprawienia szkody , przy czym za zapłatę tej kwoty odpowiedzialni są solidarnie z M. M. (2), T. I., R. K. i K. R. (1), co do których zapadły już odrębne orzeczenia.

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli prokurator i obrońca osk. M. Z. (1).

P r o k u r a t o r na podstawie art.425§1, 2 i 3 kpk oraz art.444kpk i art.447§1 i 2 kpk zaskarżył powyższy wyrok w zakresie dotyczącym osk. J. B. (2) i osk. M. Z. (1) w części co do kary, na niekorzyść oskarżonych; w zakresie dotyczącym osk. A. N. (1) w całości na jej niekorzyść.

Na podstawie art.427§2 kpk oraz art.438 pkt 3 i 4 kpk wyrokowi temu zarzucił :

1.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że istnieje co do osk. J. B. i osk. M. Z. pozytywna prognoza kryminologiczna, podczas gdy analiza zebranych dowodów wskazuje na tego przeciwieństwo;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu przez Sąd I instancji, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do przyjęcia, iż osk. A. N. (1) dopuściła się zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu zabronionego i w konsekwencji uniewinnił ww. oskarżoną od czynu zarzucanego jej w pkt II aktu oskarżenia , podczas gdy prawidłowa, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego ocena materiału dowodowego zebranego w sprawie, głównie w postaci zabezpieczonych rozmów telefonicznych i wiadomości tekstowych oraz zeznań śwd. K. R., prowadzi do wniosku, iż oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu.

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art.427§1 i 2 kpk oraz art.437§1 i 2 kpk skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dot. J. B. (2) poprzez uchylenie pkt 1 i 3 orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności ; zmianę zaskarżonego wyroku w części dot. M. Z. (1) poprzez uchylenie pkt 6 i 7 orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności ; uchylenie zaskarżonego wyroku w części dot. A. N. (1) i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

O b r o ń c a osk. M. Z. (1) na podstawie art.438 pkt 1, 2 i 3 kpk podniósł zarzuty:

1.  obrazy prawa materialnego, polegającej na wadliwej ocenie przestępności czynów przypisanych oskarżonemu;

2.  naruszenia przepisów postępowania, poprzez obrazę art.4, art.5§2, art.7, art.410, art.424§1 pkt 1 kpk ;

3.  błędu w ustaleniach faktycznych.

Na zasadzie art.427§1 kpk i art.437§2 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie osk. M. Z. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Inowrocławiu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Ponieważ wniosek o uzasadnienie wyroku złożył prokurator, Sąd Okręgowy odniesie się wyłącznie do apelacji wniesionej przez ten podmiot.

Apelację prokuratora należało uznać za bezzasadną.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest jakichkolwiek podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania błędnych ustaleń faktycznych.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonując następnie zgodnej z wszelkimi wymogami i zasadami procesowymi, rzetelnej i prawidłowej oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Wskazał jakie fakty uznał za dowiedzione, na czym opierał poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a następnie z dokonanych ustaleń wyprowadził prawidłowe wnioski. Pozostają one w związku z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Przy czym, przedmiotem rozważań sądu meriti były także te okoliczności, które stanowią istotę wniesionej apelacji. Sąd odwoławczy podzielając argumentację zawartą w rzeczonym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pragnie się do niej odwołać, nie dostrzegając w związku z tym konieczności ponownego jej szczegółowego przytaczania.

Uzasadnienie Sądu w pełni poddawało się kontroli instancyjnej, pozwalając zorientować się w sposobie rozumowania i argumentowania sądu pierwszej instancji, zwłaszcza w zakresie ustalonej podstawy faktycznej orzeczenia, uwzględniającej wszystkie okoliczności ujawnione na rozprawie i wpływające na przekonanie sądu w tym względzie. Dokument ów daje wyczerpującą i logiczną odpowiedź na pytanie, dlaczego właśnie taki, a nie inny wyrok został wydany.

W tym miejscu przytoczyć należy kilka uwag natury ogólnej odnośnie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych jaki postawił wyrokowi skarżący i to w zakresie rozstrzygnięć wobec wszystkich oskarżonych. Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. i w związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględni przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., i brak będzie podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto sąd nie orzeknie z obrazą art. 410 k.p.k. i 424 § 2 k.p.k. oraz nie uchybi dyrektywie art. 5 § 2 k.p.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2003 V KK 119/02, LEX nr 76996, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 listopada 2008 r., II AKa 176/03, KZS 2009/5/65).

W tej sprawie skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie ( choć uczynił to tylko w uzasadnieniu apelacji nie stawiając stosownych zarzutów ) nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).

Tego rodzaju uchybień jakie oskarżyciel podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonej A. N., aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Uwzględniając powyższe zastrzeżenia Sąd Okręgowy stwierdził, że prokurator tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, w ocenie Sądu odwoławczego analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżona swoim zachowaniem nie zrealizowała znamion zarzucanego jej przestępstwa. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżącego całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami w postaci zwłaszcza treści rozmów telefonicznych i korespondencji tekstowej między K. R. i oskarżoną , jego zeznań i wyjaśnień oskarżonej, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Reasumując w ocenie organu ad quem, apelacja oskarżyciela publicznego nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ów środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych i niekwestionowanych dowodów.

Analiza treści sformułowanego przez skarżącego zarzutu oraz jego uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący dokonania błędnych ustaleń faktycznych upatruje przede wszystkim w nienależytej ocenie zeznań K R., wyjaśnień oskarżonej oraz treści rozmów telefonicznych i korespondencji tekstowej między nimi.

Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonej. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen. Nie budzi też zastrzeżeń analiza treści rozmów telefonicznych i korespondencji tekstowej między K. R. i oskarżoną.

Stwierdzić należy też, iż apelacja nie dostarcza rzeczowych argumentów co do tego, z jakich to powodów należało zakwestionować przekonujące wywody tego sądu stwierdzające brak zawinienia oskarżonej w kontekście przesłanek z art.229 § 1 k, a uznać za przekonujące polemiczne argumenty zawarte w apelacji. Przy tym co niezmiernie istotne argumentacja prokuratora abstrahuje od treści poszczególnych dowodów.

Odnosząc się do argumentacji prokuratora, zawartej w uzasadnieniu jego apelacji, stwierdzić należy, iż żaden z dowodów zebranych w sprawie nie daje podstaw do przyjęcia, że oskarżona A. N. dopuściła się zarzucanego jej czynu. Dowodem winy oskarżonej nie są bowiem zabezpieczone rozmowy telefoniczne i wiadomości tekstowe oraz zeznania K. R. , ani jej wyjaśnienia. Z faktu, iż z rozmów i wiadomości tekstowych wynika, że A. N. wiedziała, że winna mieć aktualne badania techniczne pojazdu i że ich brak grozi brakiem możliwości dalszego jego użytkowania nie wynika, że oskarżona podczas kontroli w dniu 20.10.2015r. złożyła K. R. propozycję korupcyjną. Podobnie rzecz się ma z tym fragmentem korespondencji, w którym A. N. dziękuje K. R. za ostrzeżenie przed kolejna kontrolą, która mogła się zakończyć zatrzymaniem dowodu rejestracyjnego. Powyższe bowiem nie dowodzi złożenia określonej propozycji trzy tygodnie wcześniej.

Nie inaczej rzecz się ma z faktem zmiennych, nielogicznych wyjaśnień, jakie w toku postępowania składała oskarżona. To, że kwestionowała fakt „zażyłej” znajomości z K. R., podawała mylne informacje co do przebiegu samej kontroli, nie dowodzi popełnienia przez nią przestępstwa. Można nawet przyjąć, że z ludzkiego punktu widzenia jest zrozumiałym, że początkowo, przy braku dowodów z nagrań jej rozmów i treści korespondencji zaprzeczała kontaktom seksualnym z żonatym mężczyzną, w sytuacji zamieszkiwania w małej miejscowości. Choć jest to dla niej z moralnego punktu widzenia sytuacja dalece niekomfortowa, z pewnością nie dowodzi jej winy.

Także niewiarygodne w tej części zeznania K. R. nie dowodzą, że odstąpił od czynności służbowych z uwagi na obietnicę korzyści osobistej udzieloną mu przez oskarżoną, Świadek ten w żadnym z zeznań nie wskazywał na tego rodzaju okoliczność. Jest oczywistym, że dalece nie przekonują jego twierdzenia o braku pamięci co do jakichkolwiek istotnych okoliczności jego interwencji w dniu 20.10.2015r. , a nawet rodzaju kontaktów z oskarżoną po dniu 12.11.2015r. jednak brakuje jego „pozytywnej relacji” w przedmiocie stawianego A. N. zarzutu.

Jak się wydaje skarżący ma świadomość „braków dowodowych” w niniejszej sprawie wskazując, iż „gdy brak jest dowodów bezpośrednich, stosuje się rozumowanie pośrednie” (poszlakowe) … „ . Otóż owe „poszlaki” bynajmniej nie pozwalają na wnioski, które sugeruje skarżący. Przecież z faktu, że ponad trzy tygodnie po kontroli drogowej kontrolujący i kontrolowana „zostali kochankami” nie wynika, że fakt ten był niejako zapłatą za jej przebieg. A. N. i K. R. znali się wcześniej i choć nie była to znajomość zażyła, intymna to przez owe trzy tygodnie nie sposób wykluczyć jej rozwoju w finalnym kierunku bez związku z przebiegiem i wynikiem kontroli drogowej 20.10.2015r. Być może gdyby owe kontakty seksualne miały miejsce krótko po 20.10.2015r. sugestie prokuratora byłyby bardziej prawdopodobne, jednak realizacja rzekomej obietnicy korzyści osobistej po upływie ponad trzech tygodni na powyższe nie pozwala.

Co do zarzutu dokonania błędnych ustaleń faktycznych. odnośnie osk. J. B. i M. Z. a polegających na przyjęciu , że istnieje wobec nich pozytywna prognoza kryminologiczna stwierdzić należy, że nie budzą wątpliwości ustalenia, które wprost rzutowały na wymiar kary tym oskarżonym, a w szczególności na zastosowanie „dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary”. Nie ma jakichkolwiek podstaw dla przyjęcia, iż błędne są ustalenia tego sądu jakoby postawa oskarżonych, ich właściwości i warunki osobiste nie uzasadniały takiego właśnie rozstrzygnięcia oraz iżby nie było to wystarczającym dla osiągnięcia wobec nich celów kary, a w szczególności zapobieżenia ich powrotowi do przestępstwa.

Sąd Rejonowy bowiem odniósł się do wszystkich aspektów tego rozstrzygnięcia i wszystkich okoliczności sprawy, które miały wpływ na taką, a nie inną ocenę. Sąd odwoławczy ocenę tę w pełni aprobuje.

Tymczasem skarżący poza sferą polemiczną swego środka odwoławczego nie zaprezentował w nim przekonujących argumentów, które czyniłyby ocenę Sądu Rejonowego błędną i która w konsekwencji wymagałaby ingerencji Sądu Okręgowego.

Nie sposób nie dostrzec, iż zawartość merytoryczna uzasadnienia apelacji przekonuje, iż skarżący de facto wyrokowi stawia zarzut rażącej łagodności kary wymierzonej tym oskarżonym poprzez warunkowe zawieszenie jej wykonania. Stąd cała dalsza argumentacja sprowadza się do jej wykazania.

Tymczasem Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska prokuratora, że oskarżeni nie zasługują na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności zasługują bowiem sprawcy, co do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość.

Wymierzając karę sąd kieruje się dyrektywami określonymi w art.53 kk, jednakże w wypadku uznania, na skutek prawidłowego ustalenia i oceny tych wszystkich dyrektyw, że wymierzona kara pozbawienia wolności nie powinna przekraczać roku, to kwestią istotną do warunkowego zawieszenia jej wykonania jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestępstwa, a więc rozstrzygnięcie to musi znajdować uzasadnienie w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej.

W niniejszej sprawie należy przyjąć, że dla wdrożenia procesu resocjalizacji wobec oskarżonych nie jest niezbędne wykonanie kary w warunkach izolacji więziennej, a przeciwnie większy skutek osiągnie oddziaływanie na oskarżonych w warunkach wolnościowych. Oskarżeni nie są osobami zdemoralizowanymi, wobec których tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności osiągnie zakładane przez ustawodawcę cele. Nie jest tak, że oskarżeni są osobami niepoprawnymi, wobec których dotychczas orzekane kary nie osiągnęły żadnych celów zapobiegawczych i wychowawczych.

J. B. (2) co prawda był uprzednio karany sądownie, ale fakt uprzedniej karalności nie jest sam w sobie przeszkodą w późniejszym orzeczeniu o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności. Co istotne w jego wypadku były to krótkoterminowe kary ograniczenia wolności oraz pozbawienia wolności przy czym co istotne każdorazowo orzekano je za inne rodzajowo czyny niż w niniejszej sprawie.

Z kolei M. Z. nie byk karany sądownie.

Nadto Sąd Rejonowy wskazał powody rozstrzygnięcia w oparciu o przepis art.69§1 kk, należycie rozważył wszystkie jego aspekty, które sąd odwoławczy akceptuje.

Mając na uwadze powyższe rozważania – zdaniem sądu odwoławczego – orzeczona wobec oskarżonych kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie utrwali u nich przekonania o faktycznej bezkarności, a w przypadku stwierdzenia, że nie sprostali oni założeniu o istnieniu pozytywnej prognozy kryminologicznej, może nastąpić zarządzenie wykonania warunkowo zawieszonej mu kary.

Wisząca nad oskarżonymi przez 3 lata groźba zarządzenia wykonania kary winna powstrzymać oskarżonych od popełnienia w przyszłości przestępstwa.

Określonej zmianie podlegał wyrok w części dotyczącej orzeczenia poszczególnych punktów wyroku, gdyż ten zawiera punkt 11, który nie zawiera jakiegokolwiek rozstrzygnięcia. W konsekwencji omawianej zmianie podlegało oznaczenie kolejnych punktów wyroku tj. punktu 12 i 13.

Mając na uwadze powyższą argumentację, orzeczono jak w sentencji wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636 k.p.k. Przepis ten wprowadza bowiem zasadę, że w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł ten środek odwoławczy, a w przypadku środka wniesionego przez oskarżyciela publicznego - Skarb Państwa.