Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący S.S.R. Tomasz Kalsztein

Protokolant st. sekr. sąd. Izabella Bors

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko D. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego D. K. na rzecz powoda Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 1.581,26 zł (jeden tysiąc pięćset osiemdziesiąt jeden złotych i dwadzieścia sześć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 maja 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego D. K. na rzecz powoda Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 317 zł ( trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 84/19

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2018 roku powód Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu D. K. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 1.581,26 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwany zawarł z nim umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nr (...), na mocy której ochroną ubezpieczeniową objęty został samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...). W związku z zawartą umową, pozwany obowiązany był do zapłaty składki za ubezpieczenie w wysokości 1.481 zł, której to powinności uchybił. Na żądanie pozwu, poza w/w kwotą, składają się skapitalizowane odsetki za opóźnienie naliczone od dnia 31 maja 2017 roku do dnia 31 maja 2018 roku w wysokości 100,26 zł.

(pozew w e.p.u. k. 3-6)

W dniu 25 czerwca 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Powyższy nakaz pozwany zaskarżył sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył, aby łączyła go z powodem umowa ubezpieczenia OC, dodając, iż roszczenie wynika z umowy ubezpieczenia AC, której jednak nie podpisał.

Postanowieniem z dnia 7 sierpnia 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

(nakaz zapłaty k. 7v., sprzeciw k. 9-9v., postanowienie k. 12)

W odpowiedzi na sprzeciw powód wyjaśnił, iż w pozwie omyłkowo wskazano, że dochodzone w sprawie roszczenie wynika z umowy ubezpieczenia OC, w sytuacji, w której w ramach polisy nr (...) strony łączyła umowa ubezpieczenia AC.

Na rozprawie w dniu 17 września 2019 roku pełnomocnik powoda nie stawił się. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

(pismo procesowe k. 26-26v., protokół rozprawy k. 34-35)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany D. K., jako właściciel samochodu marki M. (...) o nr rej. (...), zawarł w dniu 30 maja 2017 roku z powodowym Towarzystwem umowę ubezpieczenia Auto-Casco (polisa nr (...)) na okres od dnia 30 maja 2017 roku do dnia 29 maja 2018 roku. Składka za ubezpieczenie została oznaczona w umowie na kwotę 1.481 zł, a termin jej płatności na dzień 30 maja 2017 roku. Składka miała zostać uiszczona przez ubezpieczającego w formie przelewu.

Pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania i nie zapłacił składki za ubezpieczenie.

(polisa AC k. 29-30, okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwany nie zapłacił kwoty dochodzonej przedmiotowym powództwem.

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź w oparciu o dowody z powołanych dokumentów, których prawdziwość ani rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości Sądu. Wprawdzie pozwany na rozprawie w dniu 17 września 2019 roku kwestionował, aby zawierał przedmiotową umowę oraz oświadczył, iż nie wie, czy podpisał się pod sporną polisą, to jednocześnie nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych, które miałyby na celu ustalenie, czy podpis pod polisą jest jego autorstwa, w szczególności nie wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego. W konsekwencji Sąd uznał twierdzenia pozwanego za nieudowodnione.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

W sprawie znajdują zastosowanie przepisy Księgi pierwszej – części ogólnej Kodeksu cywilnego, przepisy Księgi trzeciej dotyczące umowy ubezpieczenia oraz postanowienia umowy ubezpieczenia zawartej przez strony.

Zgodnie z treścią przepisu art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Ubezpieczyciel zobowiązany jest potwierdzić zawarcie umowy dokumentem ubezpieczenia (art. 809 § 1 k.c.).

W przedmiotowej sprawie nie budziła wątpliwości Sądu okoliczność, że pozwany, jako właściciel samochodu marki M. (...) o nr rej. (...), zawarł w dniu 30 maja 2017 roku z powodowym Towarzystwem umowę ubezpieczenia AC (polisa nr (...)), dotyczącą w/w pojazdu. Na okoliczność spornego stosunku zobowiązaniowego powód przedłożył dokument polisy, w którym, jako ubezpieczającego i właściciela samochodu wskazano pozwanego i pod którym to dokumentem pozwany złożył podpis. Jednocześnie, o czym była już mowa, D. K. nie zdołał wykazać, iż podpis ten nie pochodzi od niego. Przypomnienia wymaga w tym miejscu, że w myśl przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. W niniejszej sprawie to na pozwanym ciążyła powinność wykazania, że nie podpisał spornej polisy, jeśli z faktu tego chciał wywodzić korzystne dla siebie skutki prawne, któremu to obowiązkowi D. K. jednak nie sprostał. W świetle powyższych rozważań Sąd przyjął, iż pozwany był stroną umowy ubezpieczenia AC nr (...), w konsekwencji czego był zobowiązany do uiszczenia składki za ubezpieczenie. Podkreślenia wymaga, że ubezpieczający jest zobligowany do zapłaty składki ubezpieczeniowej niezależnie od tego, czy jest faktycznym użytkownikiem pojazdu. Podnoszona przez pozwanego okoliczność, że z samochodu marki M. od samego początku korzysta jego brat jest zatem irrelewantna z punktu widzenia w/w obowiązku. Jednocześnie w sprawie poza sporem pozostawało, iż sporna składka nie została uiszczona.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.581,26 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 maja 2018 roku do dnia zapłaty.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Powód wygrał proces w całości, a zatem należy mu się od pozwanego zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości.

Na koszty te złożyły się: 30 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 270 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Mając powyższe na względzie, orzeczono jak w sentencji.