Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Kalisz, dnia 25 października 2018r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: sekr. sąd. Anna Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2018r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: V. O.

przeciwko: A. Z.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej A. Z. na rzecz powódki V. O. kwotę 14.760,00 zł (czternaście tysięcy siedemset sześćdziesiąt złotych 00/100)
z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 11 lipca 2017r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanej A. Z. na rzecz powódki V. O. kwotę 3.917,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 2867/17

UZASADNIENIE

W dniu 24 sierpnia 2017 r. (data wpływu) powódka V. O. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wystąpiła do Sądu Rejonowego w Kaliszu V Wydziału Gospodarczego przeciwko A. Z. z pozwem o zapłatę kwoty 14.760,00 zł
z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 11 lipca 2017 r. do dnia zapłaty oraz obciążenie pozwanej kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

W uzasadnieniu swojego żądania powódka wskazała, iż w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej strony zawarły umowę, której przedmiotem był wynajem zagęszczarki. Z tego tytułu w dniu 26 czerwca 2017 r. wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) z terminem płatności oznaczonym na dzień 10 lipca 2017 r. Powódka wskazała, że listem poleconym z dnia 05 czerwca 2017 r. nadała fakturę na adres pozwanej. Po dwukrotnym awizowaniu przesyłka została jej zwrócona. Podniosła również, że pismem
z dnia 18 lipca 2017 r. wezwała pozwaną do zapłaty należności objętej pozwem, jednakże również to pismo nie zostało przez pozwaną podjęte w terminie i wróciło do nadawcy.

Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 05 września 2017 r. wydanym w sprawie sygn. akt V GNc 3672/17 Referendarz Sądowy uwzględnił roszczenie pozwu.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodziła się pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika i w dniu 13 grudnia 2017 r. (data wpływu) złożyła sprzeciw,
w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powódki kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Podniosła zarzut istnienia dochodzonego roszczenia oraz braku swojej legitymacji biernej, a także zakwestionowała roszczenie pozwu co do zasady i co do wysokości.

W uzasadnieniu podniosła, że powódka w żaden sposób nie wykazała, za co została wystawiona faktura VAT objęta pozwem. Zaprzeczyła, by pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy najmu zagęszczarki, z tytułu czego powódka domaga się wynagrodzenia. Wskazała, że w marcu 2017 r. jej mąż T. Z. oddał powódce do naprawy zagęszczarkę. Jednocześnie ustalono, że pozwana kupi od powódki zagęszczarkę W. 700 kg, która miała być wcześniej testowana przez pozwaną. Po pewnym czasie pojechał odebrać naprawioną zagęszczarkę i jednocześnie zapłacić za zagęszczarkę, która miała mu zostać sprzedana. Pozwana podała, że po przyjeździe do powódki T. Z. zapłacił gotówką za naprawę zagęszczarki 4.600,00 zł netto oraz 5.000,00 zł za zagęszczarkę W. 700 kg, którą kupił. Pieniądze na ten cel wypłacił z bankomatu w C.. Uzgodniono, że po wystawieniu przez powódkę faktur i przesłaniu ich pocztą dopłaci podatek VAT. Pozwana wskazała nadto, że po kilku tygodniach popsuła się u niej kolejna zagęszczarka W. (...), którą T. Z. zawiózł powódce do naprawy. Po dwóch tygodniach ja odebrał i zapłacił za naprawę kwotę 1.800,00 zł. Wszelkie rozmowy mąż pozwanej prowadził z mężem powódki.

Pozwana podniosła, że powódka nie wykazała, by doszło do zawarcia umowy najmu zagęszczarki, iż uzgodniono żądaną cenę, kiedy i w jakich okolicznościach pozwana miała odebrać zagęszczarkę i kiedy miała ją oddać.

W odpowiedzi na pozew z dnia 11 stycznia 2018 r. (data wpływu) powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka V. O. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w P. w oparciu o wpis do (...). Pozwana A. Z. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w J. w oparciu o wpis do (...).

(okoliczności bezsporne).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej powódka zajmuje się m.in. naprawą maszyn, wynajmem maszyn oraz świadczeniem usług koparką. W prowadzeniu działalności pomaga jej mąż R. O.. Powódka zajmuje się prowadzeniem biurowości
i księgowości, wystawia faktury VAT, on pracami technicznymi.

W firmie powódki funkcjonują dwa zeszyty: zeszyt napraw i zeszyt wypożyczeń. Jeżeli nowy klient wypożycza maszynę od powódki, jest sporządzana umowa najmu, w którą są wpisywane jego dane z dowodu osobistego. Stałych klientów mąż powódki i jej pracownicy wpisują w zeszyt wypożyczeń. W odpowiednią rubrykę jest wpisywana maszyna, imię
i nazwisko wypożyczającego, firma, data wypożyczenia, zaliczka, o ile klient ja uiszcza, data zwrotu i wysokość dokonanej wpłaty. Wpisy są dokonywane po wydaniu maszyny klientowi. W zeszycie napraw są wpisywane użyte części i wykonane czynności. W przypadku sprzedaży maszyny lub urządzenia spisywana jest umowa.

(dowód: zeszyt napraw i zeszyt i zeszyt wypożyczeń załączone do akt, zeznania świadków: J. D. k. 87-88, e-protokół rozprawy z dnia 07.06.2018r. 00:03:38-00:26:10, M. S. k. 88-90, e-protokół rozprawy z dnia 07.06.2018r. 00:26:16-00:00:48:10, R. O. k. 109-110, przesłuchanie powódki V. O. k. 113-114).

T. Z. pomaga swojej żonie – pozwanej w prowadzeniu działalności gospodarczej. Zajmuje się sprawami technicznymi. Ma pełnomocnictwo do działania w imieniu żony. Wcześniej prowadził własną działalność gospodarczą pod firmą P. P.H.U. (...) w Ż.. Obie firmy zajmowały się podobnymi rzeczami. Kupno
i naprawa maszyn odbywało się w ramach firmy pozwanej.

(dowód: zeznania świadka T. Z. k. 111-112).

Powódka współpracowała wcześniej z T. Z.. Wynajmowała mu koparko-ładowarkę.

(dowód: przesłuchanie powódki V. O. k. 113-114).

Dnia 11 grudnia 2014 r. T. Z. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą P. P.H.U. (...) w Ż. wynajął od (...) Sp. z o.o. Oddział w P. zagęszczarkę W. (...). Dobowa stawka najmu została ustalona na kwotę 70,00 zł netto.

(dowód: dowód wydania do umowy najmu k. 41, protokół zwrotu k. 42)

Dnia 14 marca 2017 r. o godz. 15.00 K. G. (1) zabrał z warsztatu zagęszczarkę W. 700 kg, którą T. Z. działając w imieniu pozwanej wynajął od powódki.
Z uwagi na wcześniejszą współpracę stron nie uiścił żadnej kaucji. Przed wynajęciem T. Z. ją oglądał i poinformował R. O., ze zamierza ją kupić. Ustalono, że jeżeli T. Z. zdecyduje się na zakup, to zapłaci cenę maszyny, jeżeli nie, to wynagrodzenie za okres wynajmu. W jego imieniu zagęszczarkę odebrał od powódki T. G.. Zawiózł ją na budowę do W..

W dacie wypożyczenia maszyna była sprawna. W trakcie jej użytkowania pozwana nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń do stanu technicznego urządzenia. Wystąpiła jakaś drobna usterka, ale poradzili sobie z nią sami i pospawali maszynę. To było używane urządzenie.
W 2015 r. przeszło remont silnika i wymianę spodniej płyty.

(dowód: kopia notatek z zeszytu wypożyczeń k. 58-59 – oryginał w zeszycie załączonym do akt, zeznania świadków: J. D. k. 87-88, e-protokół rozprawy z dnia 07.06.2018r. 00:03:38-00:26:10, R. O. k. 109-110, T. Z. k. 111-113).

Dnia 13 kwietnia 2017 r. pozwana oddała powódce do naprawy zagęszczarkę W. 500 kg. Do naprawy zawiózł ja pracownik pozwanej K. G. (1). Koszt naprawy wyniósł 4.200,00 zł. Należność uregulowano w dniu 21 kwietnia 2017 r.

(dowód: kopia notatek z zeszytu napraw k. 60 – oryginał w zeszycie załączonym do akt, zeznania świadków: J. D. k. 87-88, e-protokół rozprawy z dnia 07.06.2018r. 00:03:38-00:26:10, R. O. k. 109-110, K. G. (1) k. 110-111).

T. Z. nie dokonał zakupu maszyny. Wobec tego R. O. naliczył mu wynagrodzenie za wynajem. W cenniku z 2010 r. funkcjonującego w firmie powódki praca zagęszczarki jest wyceniona na kwotę 280,00 zł za dzień pracy. R. O. naliczył 200,00 zł, bo przy dłuższym okresie najmu cena ulega obniżeniu. Przed wypożyczeniem rozmawiał z T. Z. o cenach. Ten wcześniej wynajmował od nich mniejszą maszynę, więc był zorientowany.

(dowód: zeznania świadka R. O. k. 109-110).

Dnia 25 kwietnia 2017 r. T. Z. dokonał trzech wypłat z bankomatu
w C. z konta firmowego pozwanej na łączną kwotę 10.000,00 zł (3.000,00 zł + 3.500,00 zł + 3.500,00 zł).

(dowód: potwierdzenie wypłaty k. 37-38).

Dnia 20 maja 2017 r. pozwana oddała powódce do naprawy zagęszczarkę (...). Koszt naprawy wyniósł 1.830,00 zł. Należność została uregulowana w dniu 20 czerwca
2017 r.

(dowód: kopia notatek z zeszytu napraw k. 61-62 – oryginał w zeszycie załączonym do akt).

W dniu 23 czerwca 2017 r. T. Z. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą P. P.H.U. (...) w Ż. wynajął od W. N. Sp.
z o.o. Oddział w P. koparkę wraz z akcesoriami. Dobowa stawka najmu została ustalona na kwotę 260,00 zł netto.

(dowód: umowa najmu k. 39, dowód wydania do umowy najmu k. 40).

Zapłata za wykonane naprawy urządzeń wyglądała tak, że T. Z. w dacie odbioru maszyn zapłacił kwotę netto w warsztacie, a faktury wystawiła powódka w biurze
w P.. Były to dwie faktury: faktura VAT nr (...) z dnia 12 czerwca 2017 r. na kwotę 4.200,00 zł netto, tj. 5.166,00 zł brutto oraz faktura VAT nr (...) z dnia 26 czerwca 2017 r. na kwotę 1.80,00 zł netto, tj. 2.250,00 zł brutto. Powódka początkowo chciała wystawić faktury na firmę P. P.H.U. (...), ale T. Z. poinformował ją, że ta firma już nie istnieje.

Pozwana nie dopłaciła kwoty wynikającej z podatku, ani nie odebrała faktur.

(dowód: faktura VAT k. 54, 56, zeznania świadka R. O. k. 109-110, przesłuchanie powódki V. O. k. 113-114).

W dniu 26 czerwca 2017 r. powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) za wynajem zagęszczarki z terminem płatności oznaczonym na dzień 10 lipca 2017 r. Faktura objęła 60 dni wynajmu w kwocie po 200,00 zł netto za dobę. Listem poleconym z dnia 05 czerwca 2017 r. nadała fakturę na adres pozwanej. Przesyłka została zwrócona do nadawcy
z adnotacją „zwrot, nie podjęto w terminie”.

(dowód: faktura VAT k. 12, potwierdzenie nadania przesyłki pocztowej k. 16-17).

Pismem z dnia 18 lipca 2017 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 14.760,00 zł wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 26 czerwca 2017 r. w terminie 3 dni od daty doręczenia wezwania pod rygorem wystąpienia na drogę postępowania sądowego. Dokument został nadany w urzędzie pocztowym w dniu 21 lipca 2017 r. Przesyłka została zwrócona do nadawcy z adnotacją „zwrot, nie podjęto w terminie”.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 13, potwierdzenie nadania przesyłki pocztowej k. 14-15).

Wobec braku zapłaty powódka anulowała wystawione faktury VAT i w ich miejsce wystawiła tzw. faktury zerowe, aby nie ponosić kosztów podatku VAT.

(dowód: faktury VAT k. 54-57, wyciąg z podatkowej księgi przychodów i rozchodów k. 98-100).

Maszyna W. 700 kg nie została powódce zwrócona. Obecnie znajduje się u pozwanej, na ternie budowy w J. przy ul. (...).

(okoliczność bezsporna).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów, dokumentów przedłożonych przez powoda do akt sprawy, dokumentów w aktach szkodowych, zeznań świadków oraz przesłuchania powódki.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty, z których dowód przeprowadzono w toku postępowania. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, nie zostały one również zakwestionowane przez żadną ze stron procesu. Strona pozwana zażądał przedłożenia do akt oryginałów zeszytów wynajmu i napraw, co też powódka uczyniła.

Sąd uznał za prawdziwe również zaznania słuchanych w sprawie świadków J. D., M. S. R. O., w szczególności co do okoliczności, że pozwana wynajęła od powódki zagęszczarkę W. 700 kg i że maszyna była sprawna technicznie, co do faktu, iż wynajęcie miało miejsce mniej więcej w tym samym okresie co naprawa, jak również, że naprawy i wypożyczenia maszyn są odnotowywane w warsztacie w specjalnie do tego przeznaczonych zeszytach, przy czym osoby znane mężowi powódki nie musza wypełniać dodatkowych dokumentów ani uiszczać kaucji. Zeznania te były spójne, logiczne
i wzajemnie się uzupełniały. Nadto nie zostały zakwestionowane przez strony procesu (art. 230 kpc). Przy czym jest zgodne z zasadami logicznego myślenia i doświadczenia życiowego, że osoby ze sobą współpracujące, których współpraca opiera się na wzajemnym zaufaniu, zgodnie dążą do minimalizacji formalności.

Sąd uznał za prawdziwe również zeznania świadka K. G. (2) poza twierdzeniem, że zabrał zagęszczarkę od powódki w dniu zawiezienia do naprawy urządzenia W. 500 kg. Jest to sprzeczne z zapisem figurującym w zeszycie wypożyczeń, którego po przedłożeniu oryginału zeszytu strona pozwana nie kwestionowała.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka T. Z., że nie wynajął od powódki w imieniu żony zagęszczarki W. 700 kg. Świadek sam przyznał, iż wziął tą maszynę na próbę, chciał sprawdzić czy dobrze chodzi i kupić ją jeżeli się sprawdzi. Nie zasługiwały również na wiarę jego twierdzenia, że sprzętów nie wynajmuje, tylko kupuje. Jest to sprzeczne z dokumentami wynajmu maszyn przedłożonymi przez stronę pozwaną do akt oraz zeznaniami świadków strony powodowej, że wcześniej wynajmował od powódki przez dłuższy czas koparko-ładowarkę.

Nie dał również wiary jego twierdzeniom, że maszyna została przez pozwaną kupiona za kwotę 5.000,00 zł netto. Sama okoliczność, że w dniu 25 kwietnia 2017 r. T. Z. dokonał trzech wypłat z bankomatu w C. z konta firmowego pozwanej na łączną kwotę 10.000,00 zł (3.000,00 zł + 3.500,00 zł + 3.500,00 zł) nie jest dowodem na okoliczność zawarcia przez strony umowy sprzedaży zagęszczarki. Przed wszystkim pozwana nie dysponuje umową, pokwitowaniem zapłaty ceny, ani fakturą VAT. Tym bardziej, że zgodnie z adnotacją w zeszycie koszt naprawy wyniósł 4.200,00 zł netto, a nie jak twierdzi świadek 4.600,00 zł, zatem brak było podstaw do wpłaty 9.600,00 zł. Nadto T. Z. zeznał, że miał uregulować cenę nabycia zagęszczarki W. 700 kg, gdy będzie odbierał swoją W. 500 kg. Jak wynika z zapisów w zeszycie napraw, należność za to urządzenie została uregulowana w dniu 21 kwietnia 2017 r., zaś wypłata środków z bankomatu w dniu 25 kwietnia 2017 r., zatem 4 dni po dokonaniu płatności za naprawę. Przy czym zauważyć należy, że gdyby pozwana zakupiła maszynę w tak złym stanie technicznym, niewątpliwie żądałaby realizacji uprawnień wynikających z rękojmi, gdy tymczasem nie zgłosiła nawet reklamacji. Nie zasługują również na wiarę zeznania tego świadka, że strony umówiły się, że przed sprzedażą pozwana będzie mogła testować maszynę przez okres 2-3 tygodni. Jest sprzeczne
z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego myślenia, a także ekonomii, by przedsiębiorca godził się na bezpłatne używanie swojej maszyny przez pozwaną w sytuacji, gdy mógłby ją wynająć komuś innemu (powódka ma wynajem maszyn w zakresie swojej działalności gospodarczej) i osiągnąć z tego tytułu korzyść majątkową.

Sąd uznał za prawdziwe zeznania powódki V. O., gdyż były spójne, logiczne
i znalazły potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Nadto nie zostały zakwestionowane przez strony procesu (art. 230 kpc).

Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanej, albowiem jak wynikało z zeznań słuchanych w sprawie świadków, w szczególności T. Z., nie brała ona udziału w żadnych czynnościach związanych ze współpraca z powódką, gdyż wszystkim zajmował się on. Nadto Sąd pominął dowód ze zdjęć zagęszczarki przedłożonej przez stronę powodową do akt, gdyż brak było możliwości dostatecznego określenia jakie urządzenie się na nim znajduje.

Sąd zważył, co następuje:

Pozostaje poza sporem, że pozwana A. Z. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w J. w oparciu o wpis do (...), zaś jej mąż T. Z. jest pełnomocnikiem firmy i w jej imieniu zajmuje się sprawami technicznymi. Okoliczność ta została przyznana przez pozwaną w odpowiedzi na pozew, potwierdził to również T. Z. słuchany w charakterze świadka. Niesporne jest również, iż w czasie naprawy maszyny pozwanej W. 500 kg pracownik T. Z. zawiózł mu urządzenie W. 700 kg, zaś T. Z. rozważał jej zakup. Poza sporem pozostaje także okoliczność, że zagęszczarka W. 700 kg pozostaje
w posiadaniu pozwanej, a obecnie znajduje się u pozwanej, na ternie budowy w J. przy ul. (...).

Sporne natomiast było, czy strony łączy umowa najmu maszyny, czy też maszyna stanowi własność pozwanej, gdyż została kupiona przez jej męża w dniu 25 kwietnia 2017 r.

Zgodnie z wynikającą z art. 6 kc regułą rozłożenia ciężaru dowodu na stronach spoczywa ciężar udowodnienia wskazywanych przez siebie faktów. Ta strona, która twierdzi, że określony fakt miał miejsce obowiązana jest zgłosić dowody wykazujące jego istnienie. Strona, która powołuje się na nieistnienie określonego faktu powinna również udowodnić swoje twierdzenie, zgłaszając dowody dla wykazania faktów przeciwnych. Ciężar udowodnienia faktu należy zatem rozumieć z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu (por. wyrok SN z dnia 07 listopada 2007 r., II CSK 239/07).

W myśl art. 232 kpc zd. 1 strony są obowiązane wykazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Podkreślić przy tym należy, iż rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która wywodzi z tych faktów skutki prawne (art. 6 kc) (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, Legalis z glosą A. Zielińskiego). Zaś zgodnie z treścią art. 233§1 kpc Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

W pierwszej kolejności należy rozpoznać zarzut braku legitymacji biernej pozwanej wobec braku zobowiązania.

Pozwana w odpowiedzi na pozew podniosła, że nie zawierała umowy najmu zagęszczarki, gdyż powódka sprzedała jej tą maszynę za kwotę 5.000,00 zł netto. Powinna zatem tą okoliczność udowodnić. Tymczasem na poparcie swojego stanowiska pozwana zaoferowała wyłącznie zeznania swojego męża T. Z., które Sąd uznał za niewiarygodne w tym zakresie. Podkreślić w tym miejscu należy, iż pozwana nie dysponuje umową sprzedaży urządzenia, pokwitowaniem zapłaty ceny, ani fakturą VAT. Sama okoliczność, że w dniu 25 kwietnia 2017 r. T. Z. dokonał trzech wypłat
z bankomatu w C. z konta firmowego pozwanej na łączną kwotę 10.000,00 zł. Tym bardziej, że świadek T. Z. zeznał, że miał uregulować cenę nabycia zagęszczarki, gdy będzie odbierał z naprawy swoją maszynę. Jak wynika z zapisów w zeszycie napraw, należność za to urządzenie została uregulowana w dniu 21 kwietnia 2017 r., zaś wypłata środków z bankomatu w dniu 25 kwietnia 2017 r., zatem 4 dni po dokonaniu płatności za naprawę.

Tym samym pozwana nie wykazała, by była właścicielką zagęszczarki W. 700 kg.

Zaś powódka oferując przedłożone do akt dokumenty, zwłaszcza zeszyt wypożyczeń
i zeznania świadków J. D., M. S., R. O. wykazała zasadność swojego roszczenia.

Zgodnie z treścią 659§1 kc przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Zaś w myśl §2 powołanej regulacji czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Przepisy kodeksu cywilnego nie wymagają, poza art. 660 kc szczególnej formy zawarcia umowy. Umowa taka może zatem być zawarta ustnie, a nawet w sposób dorozumiany (por. wyrok SN z dnia 04 kwietnia 2003 r., III CKN 1278/00). Tym samym powódka nie była zobligowana do zawierania przedmiotowej umowy na piśmie, ani sporządzania dodatkowych dokumentów dotyczącej jej wydania i zwrotu.

Umowa najmu może być zawarta na czas oznaczony lub nieoznaczony, zależy to od woli stron. Zasadą jest określanie wysokości czynszu w umowie stron.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił, iż w dniu 14 marca 2017 r. strony zawarły umowę najmu zagęszczarki W. 700 kg na czas nieokreślony. Tego samego dnia T. G. dostarczył maszynę do pozwanej.
W cenniku z 2010 r. funkcjonującego w firmie powódki praca zagęszczarki jest wyceniona na kwotę 280,00 zł za dzień pracy. Czynsz najmu został ustalony na kwotę 200,00 zł, bo przy dłuższym okresie najmu cena ulega obniżeniu. Przy czym strona pozwana nie wykazała, a ja w tym zakresie obciążał obowiązek dowodowy, by czynsz ten był zawyżony.

W tym miejscu należy wskazać, że faktura VAT ma walor dokumentu prywatnego (art. 245 kpc), może jedynie dowodzić, iż osoba, która ją podpisała, złożyła oświadczenie w niej zawarte, jednakże stanowi powszechnie przyjęty dokument rozliczeniowy. Jej doręczenie umożliwia dłużnikowi podjęcie czynności mających na celu sprawdzenie, czy świadczenie jest zasadne tak co do zasady, jak i co do wysokości. Umożliwia też podjęcie czynności finansowych zmierzających do spełnienia świadczenia. Faktura, jako dokument rozrachunkowy, nie stanowi dowodu wykonania umowy w sposób uzasadniający żądane wynagrodzenie. Z punku jednak widzenia zasad doświadczenia życiowego powszechnie znanym jest, iż w kontaktach handlowych pomiędzy przedsiębiorcami, na potwierdzenie dokonanej transakcji wystawiane są faktury służące obu stronom do rozliczeń. Często samo wystawienie faktury zastępuje sporządzanie umów na piśmie.

Jak już wspomniano, choć w zasadzie faktura jest dokumentem techniczno-rozliczeniowym, to może zawierać także oświadczenie woli strony, która ją wystawiła,
a zatem ma istotne znaczenie dla wykładni oświadczeń woli stron (por. wyrok SN z dnia 18 marca 2004 r., III CK 411/02, Lex nr: 585805). Poza tym ponownie podkreślić należy, że umowa najmu, dla swej ważności, nie wymaga formy pisemnej, nie została również zastrzeżona przez ustawodawcę żadna inna forma, która ograniczałaby możliwości dowodzenia jej istnienia
w przypadku sporu sądowego. Strona może zatem wszelkimi środkami dowodowymi wykazać łączący ją stosunek prawny. Jednym z takich dowodów są faktury VAT, których obowiązek wystawienia wynika z przepisów prawa podatkowego w przypadku sprzedaży pomiędzy przedsiębiorcami. Nadto, co istotne, nie ma wśród informacji, które koniecznie muszą być zawarte na fakturze, aby stanowiła ona ważny dowód księgowy, wzmianki, aby podpis był wymagany. Można zatem założyć, że faktury pozbawione odręcznego podpisu są poprawne w rozumieniu prawa oraz nie ma podstaw do kwestionowania ich wiarygodności ze względu na te braki.

Podkreślić należy, że pozwana nie podjęła dwukrotnie awizowanej przesyłki pocztowej zawierającej fakturę VAT wystawioną z tytułu wynajmu zagęszczarki. Nie odebrała również wezwania do zapłaty czynszu najmu mimo, iż korespondencja była adresowana na jej firmę. Zaniechała zatem świadomie zapoznania się z fakturą i późniejszym pismem. Przy czym Sąd uznał za nieprzekonujące twierdzenie świadka T. Z., że z uwagi na prace zawodową pozwana czasami nie ma czasu chodzić na pocztę. Zachowanie należytej staranności przy prowadzeniu działalności gospodarczej niewątpliwie obejmuje również obowiązek odebrania i zapoznania się z korespondencją firmą, a jego zaniechanie stwarza ryzyko ponoszenia negatywnych tego konsekwencji.

Powódka w fakturze VAT objętej sporem naliczyła czynsz najmu w wysokości 200,00 zł netto za dobę za okres 60 dni, tj. kwotę 14.760,00 zł brutto. Do chwili obecnej zagęszczarka znajduje się w posiadaniu pozwanej. Przy czym nic nie stało na przeszkodzie rozdrobnieniu roszczenia przez powódkę i domaganiu się części należności wskazanej w fakturze.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał roszczenie powódki za uzasadnione, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

W związku z tym, że strony wiązała umowa najmu, wystawiona faktura VAT wskazywała sposób i termin spełnienia świadczenia. Zaś z uwagi na okoliczność, że pozwana spóźniła się ze spełnieniem świadczenia w zakreślonym terminie, to ziściły się przesłanki do uwzględnienia żądania powódki również w zakresie odsetek za czas opóźnienia.

Przy czy Sąd orzekł o tych odsetkach w oparciu o art. 481§1 kc w zw. z art. 476 kc i art. 359 kc, uwzględniając żądanie pozwu zasądzenia ich od dnia wytoczenia powództwa. Ponadto Sąd uznał, iż w związku z tym, iż pozew został złożony po dniu 01 stycznia 2016 r. powódka domaga się zasądzenia odsetek ustawowych od powyższego dnia według stawki wynikającej z treści art. 359 kc. Zasądzeniu odsetek w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie sprzeciwiał się art. 321 kpc, albowiem zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie, w sytuacji w której powódka żądała jedynie odsetek za opóźnienie (skoro wysokość tych pierwszych jest większa) stanowiłoby orzeczenie ponad żądanie (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 10 kwietnia 2017 r., I ACa 1261/16).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał roszczenie powódki w zakresie odsetek za uzasadnione, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98§1 i 2 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 300,00 zł obliczona zgodnie z art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2016 r., poz. 623 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 3.600,00 zł obliczone zgodnie z §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 09 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 86, poz. 960 z późn. zm.).

Pozwana przegrała proces w całości, winna więc w całości ponieść jego koszty.

Dlatego też Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.917,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2 sentencji wyroku).

SSR Katarzyna Górna-Szuława