Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 26 marca 2019 roku

Na podstawie art. 424 § 3 k.p.k. zakres uzasadnienia wyroku został ograniczony do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych w nim rozstrzygnięć z uwagi na to, że wniosek o uzasadnienie wyroku dot. wyroku wydanego w trybie art. 387 k.p.k.

Sąd zważył, co następuje:

Analizując przesłanki określone w art. 387 § 1 i 2 k.p.k., zgodnie z którymi oskarżony, któremu zarzucono przestępstwo zagrożone karą nieprzekraczającą 15 lat pozbawienia wolności, może, do czasu zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej, złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego bez przeprowadzania postępowania dowodowego, zaś Sąd ów wniosek może uwzględnić, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości i cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości, zaś prokurator i prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy i możliwości zgłoszenia takiego wniosku pokrzywdzony, nie sprzeciwią się temu, Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie, wszystkie z wyżej wymienionych przesłanek zostały spełnione, co umożliwiło uwzględnienie przez Sąd wniosku K. K. i wydanie wobec oskarżonego wyroku skazującego oraz wymierzenie mu określonej we wniosku kary bez przeprowadzania postępowania dowodowego.

Obrońca K. K. na rozprawie w dniu 26 marca 2019 roku złożył w jego imieniu wniosek o dobrowolne poddanie się karze przez oskarżonego, który ten wniosek potwierdził. Oświadczenie to zostało złożone podczas rozprawy przed zakończeniem pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych, a więc w terminie przewidzianym w treści art. 387 k.p.k.

Aktem oskarżenia zarzucono oskarżonemu popełnienie czynu z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 266 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., zatem czyn ten stanowi występek, zagrożony karą nieprzekraczającą 15 lat pozbawienia wolności.

Obecny na rozprawie Prokurator wyraził zgodę na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności przez oskarżonego zgodnie ze złożonym na rozprawie w jego imieniu wnioskiem obrońcy. Pokrzywdzeni byli prawidłowo zawiadomieni o terminie rozprawy oraz pouczeni o możliwości złożenia sprzeciwu od wniosku o dobrowolne poddanie się karze przez oskarżonego. Z prawa do zaskarżenia wniosku jednak nie skorzystali.

Jednocześnie okoliczności przestępstwa, jakie było przedmiotem osądu w niniejszej sprawie, zdaniem Sądu również nie budzą wątpliwości.

Sformułowanie „okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości” oznacza, że zarówno istnienie czynu, jak również możność przypisania sprawstwa i wina oskarżonego nie mogą budzić wątpliwości (por. T. Grzegorczyk Kodeks Postępowania Karnego, Komentarze Zakamycze 2003), przy czym przyznanie się oskarżonego do winy nie stanowi przesłanki konstytutywnej skrócenia postępowania zgodnie z treścią art. 387 k.p.k., jednak w takiej sytuacji wyjaśnienia oskarżonego muszą być nie tylko wiarygodne, ale powinny również korespondować z pozostałym materiałem dowodowym, by w związku
z tym służyć mogły za podstawę poczynionych przez sąd ustaleń faktycznych (por. A. Czapigo, Wojskowy Przegląd Prawniczy 2001/1/61; D. Wysocki Państwo i Prawo 2000/9/47).

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż K. K. w toku postępowania przygotowawczego najpierw przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, następnie nie przyznał się, zaś na rozprawie ponownie przyznał się i złożył wyjaśnienia, w których podkreślił, że wcześniejsze jego nieprzyznanie się do winy stanowiło jego linię obrony.

Rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że zarówno istnienie czynu, jak również sprawstwo i wina (poczytalność oskarżonego nie budzi wątpliwości – opinia k. 1470-1508, 1509-1588) K. K. w zakresie postawionego mu zarzutu nie budzą wątpliwości.

Zdaniem Sądu także ostatnia z przesłanek określonych w art. 387 k.p.k., warunkujących możliwość uwzględnienia wniosku złożonego przez obrońcę w imieniu oskarżonego K. K. o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie określonej kary bez przeprowadzania postępowania dowodowego, tj. przeświadczenie, że cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości, została w przedmiotowej sprawie spełniona.

Oskarżony ostatecznie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, na etapie postępowania przygotowawczego złożył rzeczowe wyjaśnienia, w których potwierdził fakt podżegania do przekroczenia uprawnień przez B. E. poprzez ujawnienie mu informacji, których nie miał prawa pozyskać, które to wyjaśnienia potwierdził na rozprawie.

Mając na uwadze powyższe Sąd uwzględnił złożony w imieniu K. K. przez jego obrońcę na rozprawie w dniu 26 marca 2019 roku wniosek o wydanie wobec oskarżonego wyroku skazującego i wymierzenie zaproponowanej przezeń kary bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy zdaniem Sądu umożliwia zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa skrócenia rozprawy i orzeczenia kary zgodnej z wnioskiem.

Jednocześnie Sąd uznał, że zaproponowana przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej (...) w W. kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu czynu jest prawidłowa, a jego zachowanie wypełniło znamiona występku z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 266 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do znamion podżegania z art. 18 § 2 k.k. Sąd zważył, że zgodnie z treścią art. 18 § 2 k.k., jako podżegacz odpowiada ten, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego. Nakłanianie zaś może przybrać różne postacie oddziaływania na sferę psychiki innej osoby (jej świadomość i wolę), mające wywołać u niej zamiar popełnienia czynu zabronionego, takie jak: prośba, rada, zlecenie, propozycja, sugestia, naleganie, składanie obietnicy korzyści, żądanie, polecenie (zob. wyr. Sądu Najwyższego z 16.11.2007 r., V KK 31/07, L.; wyr. Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 8.7.1999 r., II AKa 121/99, KZS 1999, Nr 8–9, poz. 37; wyr. Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 17.12.2008 r., II AKa 96/08, KZS 2009, Nr 3, poz. 28; wyr. Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 22.10.2009 r., II AKa 164/09, KZS 2009, Nr 12, poz. 56).

K. K. w przedmiotowej sprawie zwracał się z prośbą do B. E., będącej z tytułu zatrudnienia na stanowisku podreferendarza Zespołu (...) Komendy Głównej Policji i wykonywania czynności służbowych w Policji funkcjonariuszem publicznym, aby ta, bez podstawy prawnej i faktycznej, uzyskała dla niego i przekazała mu informacje i wydruki z Krajowego Systemu Informacyjnego Policji i Centralnej Ewidencji Ludności, dotyczące danych osobowych, miejsc zamieszkania, dokumentów potwierdzających tożsamość, dokumentów uprawniających do kierowania pojazdami i przekraczania granicy państwowej oraz prowadzonych przez Policję czynnościach w odniesieniu do osób A. K., M. K., O. K., H. K., K. I., M. S., T. S., P. R., I. S., J. S., P. K., P. C., J. C., M. M., M. J..

Wobec powyższego należało uznać, że skoro oskarżony chciał i namawiał B. E. do pozyskania dla niego danych, do których nie był on uprawniony, czym w oczywisty sposób kobieta przekraczała swoje uprawnienia i działała na szkodę zarówno interesu Policji, jako instytucji zobowiązanej do ochrony posiadanych informacji, jak i interesu wskazanych osób fizycznych, jako podmiotów pozostających w zainteresowaniu organów ścigania i posiadających prawo do ochrony danych osobowych, to nie ulega wątpliwości, że K. K. wypełnił znamiona przestępstwa podżegania do czynu z art. 231 § 1 k.k.

Z uwagi na to, że żądane przez oskarżonego od B. E. dane stanowiły informacje, które kobieta uzyskała w związku z wykonywaniem czynności służbowych, zachowanie K. K. stanowiło także podżeganie do występku z art. 266 § 2 k.k.

Zgodnie zaś z art. 11 § 2 k.k. jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, uznać należało, że zachowanie K. K. wypełniło znamiona podżegania do występku z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 266 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Dodatkowo podnieść należy, że zachowanie oskarżonego polegało na kilkukrotnym nakłanianiu B. E. do przekazywania mu żądanych danych i informacji o wymienionych wyżej osobach, co miało miejsce w okresie od 2 do 30 listopada 2010 roku i następowało w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, dlatego też zachowanie K. K. stanowiło czyn ciągły w rozumieniu art. 12 k.k.

Mając powyższe na uwadze Sąd zaakceptował zaproponowaną przez obrońcę oskarżonego K. K. karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości każdej stawki na kwotę 25 (dwudziestu pięciu) złotych.

Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary, Sąd uwzględnił przede wszystkim znaczny stopień winy oskarżonego, który umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, dopuścił się przypisanego mu występku, ponawiając swoje przestępcze zachowanie w ramach czynu ciągłego kilkukrotnie. K. K. miał pełną świadomość swojego przestępczego działania.

Na podobną ocenę zdaniem Sądu zasługuje również stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, na który składa się przede wszystkim rodzaj, charakter oraz wielość naruszonych dóbr, którymi są prawidłowe funkcjonowanie instytucji Policji (art. 231 § 1 k.k.), ochrona danych osobowych osób, co do których oskarżony żądał ujawnienia mu informacji (art. 231 § 1 k.k.), tajemnica służbowa (art. 266 § 2 k.k.), jak i okoliczności popełnienia przedmiotowego czynu, które świadczą o lekceważącym stosunku oskarżonego do obowiązującego prawa i norm społeczno-obyczajowych oraz wielość zachowań składających się na czyn ciągły.

Jako okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary Sąd uwzględnił to, że aktualnie oskarżony nie figuruje w kartotece karnej jako osoba skazana oraz fakt przyznania się K. K. do popełnienia zrzucanego mu czynu.

Ustalając stawkę dzienną grzywny, Sąd wziął pod uwagę dochody K. K. (aktualny ich brak z uwagi na przebywanie w warunkach izolacji penitencjarnej), jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe i uznał, że wysokość każdej stawki dziennej grzywy winna być określona na kwotę 25 złotych.

W przekonaniu Sądu, zaproponowana przez obrońcę oskarżonego w jego imieniu kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, zaś jej dolegliwość nie przekracza stopnia zawinienia oskarżonego. Jednocześnie kara ta, w ocenie Sądu, spełni swe cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, a także będzie właściwie kształtować świadomość prawną społeczeństwa.

Jednocześnie w punkcie II wyroku Sąd, uznając, że dowody rzeczowe w postaci płyty i dokumentów winny dzielić los akt, nakazał pozostawienie ich w miejscu doczasowego przechowywania, czyli właśnie w aktach sprawy.

Z uwagi na fakt, iż K. K. korzystał w toku postępowania karnego
z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, którego wynagrodzenie z tytułu udzielanej pomocy prawnej nie zostało w całości ani w części uiszczone, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. O. wynagrodzenie na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (t. j. Dz. U. z 2018 roku, poz.1184 ze zm.), jego wysokość ustalają na podstawie § 17 ust. 2 pkt. 3, § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 roku poz. 18).

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w postaci wydatków i opłaty.

Zauważyć bowiem należy, że uznanie, iż sytuacja materialna sprawcy, przy uwzględnieniu jego możliwości zarobkowych, nie wyklucza orzeczenia kary grzywny, nie oznacza automatycznie możliwości uiszczenia przez oskarżonego również kosztów sądowych, bowiem przy obciążaniu tymi ostatnimi bada się, czy ich poniesienie nie stanowi dla oskarżonego zbytniej uciążliwości przy uwzględnieniu aktualnej sytuacji materialnej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 kwietnia 2009 r., sygn. akt II AKa 19/09, Lex nr 511970). Wobec powyższego Sąd uznał, że sytuacja materialna oskarżonego, pozbawionego aktualnie wolności w innej sprawie, uzasadnia odstąpienie od zasądzenia od niego kosztów procesu, albowiem ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.