Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Iwona Szybka

Sędziowie: SSA Maria Padarewska - Hajn

SSO del. Beata Michalska (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Sztuka

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2014 r. w Łodzi

sprawy Z. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o emeryturę,

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt: V U 1043/12,

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 822/13

UZASADNIENIE

Wnioskodawca Z. D. w dniu 1 października 2012r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z 21 września 2012r., odmawiającej mu prawa do emerytury na podstawie art.27 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Wnioskodawca domagał się zaliczenia do stażu pracy okresu zatrudnienia w Oddziale Budowlano – Montażowym (...) w R. oraz lat 1982-1987, kiedy jako działacz opozycji był pozbawiony pracy z powodów politycznych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie i podniósł, że zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 24 maja 1989 r. o przywróceniu praw pracowniczych osobom pozbawionym zatrudnienia za działalność związkową (Dz.U. Nr 32, poz. 172 ze zm.) skarżący ma obowiązek przedłożyć na tę okoliczność świadectwo pracy z informacją o okresie pozostawania bez pracy z powyższych przyczyn, czego ten nie dokonał. Z tych względów brak było podstaw dla zaliczenia mu do stażu spornego okresu pozostawania bez pracy. Nadto organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca ukończył 65 lat w dniu 26 lipca 2012 r., ale na wymagane 25 lat udowodnił tylko 12 lat, 2 miesiące i 14 dni okresów składkowych.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 28 marca 2013r., wydanym w sprawie VU 1043/12 zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał Z. D. prawo do emerytury od 26 lipca 2012r.

Powyższe orzeczenie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i prawne:

Z. D. , ur. (...), w dniu 17 lipca 2012 r. wystąpił do organu rentowego o przyznanie mu prawa do emerytury. Zaskarżoną decyzją z 21 września 2012 r. organ rentowy odmówił mu prawa do emerytury z uwagi na brak wymaganego ustawą okresu składkowego i nieskładkowego w wymiarze 25 lat. ZUS przyjął , że wnioskodawca legitymuje się łącznie okresem składkowym w wymiarze 12 lat, 2 miesięcy i 14 dni na które złożyły się: okres służby wojskowej od 25 października 1966r. do 18 października 1968 r. , okres zatrudnienia od 1 lipca 1969 r. do 29 lipca 1972 r. i okres działalności gospodarczej od 1 czerwca 1987 r. do 30 kwietnia 1994 r. i od 12 lipca do 30 września 1994 r.

Jak ustalił Sąd Okręgowy, Z. D. rozpoczął pracę 23 marca 1966 r. w Zakładach (...) w R.. Pracował tam do 16 lutego 1970 r. z przerwą na odbycie zasadniczej służby wojskowej . W dniu 17 lutego 1970r. został zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w R., gdzie pracował do 29 lipca 1972 r. Wg ustaleń Sądu I instancji, od 30 lipca 1972 r. do 11 grudnia 1982 r. Z. D. zatrudniony był w Zakładzie Usług (...) z siedzibą B., który w 1973 r. zmienił nazwę na (...) w R. ,a od 1976 r. działał pod nazwą (...) P. Tryb. Zakład Budowlano (...) w R. B.. Jak wskazał Sąd Okręgowy potwierdzeniem tego okresu zatrudnienia są wpisy w legitymacji ubezpieczeniowej z następującymi datami: 12.01.1973 r., 11.05.1973 r., 13.11.1973 r., 20.11. 1973 r., 24.05.1974 r., 1.03.1975 r., 9.12.1975 r., 22.03. 1976 r., 17.12.1976 r., 20.05.1982 r., 13.09.1982 r., 11.12.1982 r. Sąd Okręgowy podniósł też, że w legitymacji tej znajduje się też szereg wpisów z porad ambulatoryjnych, pierwszy z dnia 12.09.1966 r., a kolejne z sierpnia 1970 r., grudnia 1971 r., stycznia 1973 r., czerwca 1974 r., marca - kwietnia 1975 r., grudnia 1975 r., maja 1976 r., września 1977 r., stycznia 1978 r., września 1979 r., lutego 1980 r., października 1980 r., lipca 1981 r. i grudnia 1981 r. Wnioskodawca w Spółdzielni (...) pracował bez żadnej przerwy aż do jego zwolnienia w dniu 11 grudnia 1982r. Jego zatrudnienie w spółdzielni (...) potwierdzili przesłuchani świadkowie, których zeznania Sąd uznał za wiarygodne, logiczne i korespondujące w zeznaniami samego wnioskodawcy oraz z wpisami w legitymacji ubezpieczeniowej. Nie sposób bowiem za organem rentowym przyjąć, iż pieczątki potwierdzające zatrudnienie nie świadczą o tym, iż skarżący w datach tych pozostawał w stosunku pracy. Wręcz przeciwnie, choć są one w pewnym sensie nieuporządkowane, tj. nie wskazujące w sposób nie budzący wątpliwości dat początkowych i końcowych zatrudnienia to jednak w oparciu o zeznania wnioskodawcy można zdaniem Sądu uznać, iż skarżący od 23 marca 1966 r. do 11 grudnia 1982 r. pozostawał w stosunkach pracy w zakładach, których pieczątki widnieją w legitymacji i cały ten okres winien być mu zaliczony przy ustaleniu jego uprawnień emerytalnych.

Z ustaleń Sądu wynika nadto, że w czasie zatrudnienia w Zakładzie Usług (...) wnioskodawca był przewodniczącym (...) i że został zwolniony z pracy za działalność związkową. Z. D. po zwolnieniu go w dniu 11 grudnia 1982 r. pozostawał bez pracy do czerwca 1987 r., kiedy to podjął działalność gospodarczą. Okres prowadzenia działalności został mu zaliczony do stażu pracy. Sąd Okręgowy powołał się na zeznania świadków W. C. i K. R., ustalając, iż wnioskodawca był przewodniczącym związku zawodowego (...) i pozostawał bez pracy z powodu represji politycznych. Potwierdza to również fakt wytoczenia powództwa o nawiązanie stosunku pracy z pracodawcą na podstawie ustawy z 24 maja 1989 r. o przywróceniu praw pracowniczych osobom pozbawionym zatrudnienia za działalność związkową samorządową, przekonania polityczne i religijne (Dz.U. Nr 32, poz. 172 ze zm.). Wnioskodawca w pierwszej kolejności wystąpił do (...) Komisji Pojednawczej w W. o rozstrzygnięcie odmowy ponownego zatrudnienia go w Spółdzielni (...) i zapadło orzeczenie uwzględniające wniosek o ponowne zatrudnienie wnioskodawcy (sygn. SKP 73/89). Po uzyskaniu tego orzeczenia Z. D. wystąpił do Sądu Okręgowego w Łodzi o zobowiązania pozwanego zakładu pracy do ponownego nawiązania stosunku pracy i został on przywrócony do pracy wyrokiem z 21 grudnia 1989 r. w sprawie VII P 73/89, w której Sąd Okręgowy w Łodzi zobowiązał zakład pracy reprezentowany przez Wojewódzki Związek Gminnych Spółdzielni (...) w P. do ponownego nawiązania stosunku pracy ze Z. D.. Mimo pozytywnego wyroku, wnioskodawca nie podjął pracy w Wojewódzkim Związku Gminnych Spółdzielni (...) w P., gdyż zaangażował się w działalność polityczną i został radnym. Jak wywodził Sąd Okręgowy, tylko ustawa incydentalna z 24 maja 1989 r. dawała osobom, które utraciły zatrudnienie za działalność związkową, samorządową, przekonania polityczne i religijne prawną możliwość żądania ponownego zatrudnienia. Także doświadczenie życiowe i znajomość realiów okresu po 13 grudnia 1981 r. pozwalała, w ocenie Sądu I instancji, na uznanie za w pełni wiarygodne zeznania skarżącego w tym zakresie. W rezultacie poczynionych ustaleń Sąd Okręgowy przyjął, że okres od 12 grudnia 1982 r. do 31 maja 1987 r. to okres pozostawania bez pracy z powodu działalności związkowej i nie może stać tu na przeszkodzie ani brak świadectwa pracy, ani brak akt sprawy VII P 73/89, które uległy zniszczeniu w 2006 r.

Jak ustalił Sąd Okręgowy, po doliczeniu wnioskodawcy do stażu pracy całego okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w R. oraz w Zakładzie Usług (...) od 23 marca 1966 r. do 11 grudnia 1982 r. , legitymuje się on okresem składkowym 23 lat, 8 miesięcy i 28 dni. Doliczenie mu do powyższego okresu, jako okresu nieskładkowego, okresu pozostawania bez pracy od 12 grudnia 1982 r. do 31 maja 1987 r. (4 lata i 5 miesięcy i 18 dni) spowoduje osiągnięcie okresu przewyższającego 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

W uzasadnieniu stanu prawnego Sąd Okręgowy powołał art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS w brzemieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1) osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn;

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

Jeśli chodzi o okres pozostawania bez pracy w powodu represji politycznych od 12 grudnia 1982 r. do 1987 r. to żądanie doliczenia tego okresu do stażu pracy Sąd wziął pod uwagę przepisy ustawy z 24 maja 1989 r. o przywróceniu praw pracowniczych osobom pozbawionym zatrudnienia za działalność związkową samorządową przekonania polityczne i religijne (Dz.U. Nr 32, poz. 172 ze zm.). Jak wskazał Sąd I instancji, celem tej ustawy było zrekompensowanie krzywd doznanych przez osoby, z którymi stosunek pracy został rozwiązany z przyczyn, o których mowa w art. 1 ustawy. Przepis art. 11 ust. 2 tej ustawy stanowi, że okresy pozostawania bez pracy po ustaniu stosunku pracy z osobą o której mowa w art. 1, wlicza się do stażu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze, w tym również z ubezpieczenia społecznego. Tak więc omawiana ustawa stworzyła fikcję prawną, zgodnie z którą osobie, która była pozbawiona pracy, należą się uprawnienia w niej wymienione tak jakby ten stan rzeczy nie zaistniał. Istotnym jest przy tym, że ustawa z dnia 24 maja 1989 r. przewiduje uprawnienie tego rodzaju, że okresy pozostawania bez pracy wlicza się do stażu pracy (od którego zależą uprawnienia pracownicze, również z ubezpieczenia społecznego) w trybie i na zasadach przewidzianych przez ustawę o emeryturach i rentach z FUS.

Dodatkowo powołał art. 7 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie z którym okres niewykonywania pracy w okresie przed dniem 4 czerwca 1989 r. na skutek represji politycznych, nie więcej jednak niż 5 lat, jest okresem nieskładkowym. Zatem okres pozostawania przez ubezpieczonego bez pracy wlicza się do stażu pracy w zakresie uprawnień z ubezpieczenia społecznego, ale uprawnienie to w przełożeniu na przepisy ubezpieczeniowe, oznacza możliwość zaliczenia takich okresów wyłącznie do okresów nieskładkowych, przy czym zaliczeniu podlega jedynie okres 5 lat pozostawania bez pracy z przyczyn, o których mowa w art. 1 ustawy z dnia 24 maja 1989 r. W uzasadnieniu powołano dodatkowo wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2006 r., II UK 180/05 . Po doliczeniu tego okresu wnioskodawca legitymuje się wymaganym przepisem art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z FUS okresem składkowym i nieskładkowym w wymiarze przeszło 25 lat i dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd I instancji zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał Z. D. prawo do emerytury od ukończenia 65 lat.

Apelację od wyroku wniósł w terminie organ rentowy, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu:

- rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 27 w zw. z art. 117 ust. 4 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przez błędne przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury w sytuacji, gdy nie spełnia warunków do jej przyznania.

Organ rentowy podniósł, iż bezspornie wnioskodawca, aby nabyć prawo do emerytury, musi legitymować się okresem składkowym i nieskładkowym wynoszącym co najmniej 25 lat . Sąd Okręgowy przyjął wnioskodawcy, jako okres nieskładkowy, okres pozostawania bez pracy od 12 grudnia 1982 r. do 31 maja 1987 r., gdyż uznał, że w dniu 11 grudnia 1982 r. został pozbawiony zatrudnienia za działalność związkową.

Zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 24 maja 1989 r. o przywróceniu praw pracowniczych osobom pozbawionym zatrudnienia za działalność związkowa, samorządową, przekonania polityczne i religijne (Dz. U. z 1989 r. Nr 32, poz. 172) okresy pozostawania bez pracy po ustaniu stosunku pracy z osobą, o której mowa w art. 1 ustawy, wlicza się do stażu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze, w tym również z ubezpieczenia społecznego. Stosownie do art. 7 pkt. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS okresem nieskładkowym jest niewykonywanie pracy w okresie przed dniem 4 czerwca 1989 r. na skutek represji politycznych, nie więcej jednak niż 5 lat. Składkowe okresy świadczenia pracy po 1956 r. na rzecz organizacji politycznych związków zawodowych nielegalnych w rozumieniu przepisów obowiązujących do kwietnia 1989 r. mogą być udowadniane zarówno dokumentami jak i zeznaniami świadków . Zgodnie z art. 117 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oceny tych dokumentów i zeznań dokonuje Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.

W konkluzji swojego stanowiska organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W dniu 27 maja 2013r.Z. D. załączył do akt dodatkowo kopię decyzji, której oryginał złożył 11 kwietnia 2013r. w ZUS, wydanej przez Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z 5 kwietnia 2013r., Nr DO (...)- (...), wydanej na podstawie art.117 ust.4 w związku z art.6 ust.1 pkt 10 cyt. ustawy o emeryturach i rentach z FUS, art.22 ustawy z 24 stycznia 1991r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego ( tekst jedn. Dz.U. z 2012r., poz.400) oraz art.104§1 i art. 107§1 k.p.a. Na mocy powołanej decyzji Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych potwierdził, że Z. D. w okresie od 1 stycznia 1982r. do 15 kwietnia 1989r. świadczył pracę na rzecz organizacji politycznych i związków zawodowych, nielegalnych w rozumieniu przepisów obowiązujących do kwietnia 1989r. ( decyzja-k.89 akt sprawy) .

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie, a podniesione zarzuty stanowią wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Mając na uwadze treść zarzutów apelacyjnych , w sporze pozostaje uwzględniony przez Sąd Okręgowy do stażu pracy wnioskodawcy, jako okres nieskładkowy, czas pozostawania bez pracy od 12 grudnia 1982 r. do 31 maja 1987 r. z powodu działalności związkowej na podstawie art. 7 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.). W przypadku jego uwzględnienia wnioskodawca spełni bowiem wymagany art. 27 ust.1 cyt. ustawy 25-letni okres składkowy i nieskładkowy uprawniający go do nabycia prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym .

Apelujący nie kwestionuje ustaleń Sądu I instancji dotyczących okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Zakładach (...) w R. i (...) w R. . Precyzując jedynie poczynione ustalenia, należy zauważyć , że z wpisów w załączonej do akt rentowych legitymacji ubezpieczeniowej wynika ,iż początek zatrudnienia w Zakładach (...) datuje się na 14 marca 1966r. ( a nie jak przyjął Sąd Okręgowy – 23 marca 1966r.) – wpis na k.82 legitymacji ubezpieczeniowej. Przy czym nie mógł tam pracować dłużej niż do 30 czerwca 1969r. ( a nie jak ustalono – do 16 lutego 1970 r. ), ponieważ od 1 lipca 1969r. podjął zatrudnienie w (...) Przedsiębiorstwie (...) - wpis na k.82 legitymacji ubezpieczeniowej. Uwzględniając jednak niesporny w świetle zarzutów apelacji okres zatrudnienia w Zakładach (...) od 14 marca 1966r. do 30 czerwca 1969r. ( 1 rok , 3 miesiące i 23 dni – z pominięciem uwzględnionego przez ZUS okresu zasadniczej służby wojskowej) oraz prawidłowo ustalony okres pracy w (...) od 9 sierpnia 1972r. do 11 grudnia 1982r. – łączny okres z niespornym uwzględnionym przez ZUS ( 12 lat, 2 miesiące i 14 dni) wyniósł nieznacznie więcej niż ustalił to organ rentowy, mając na uwadze wskazane przez Sąd I instancji dodatkowe okresy zatrudnienia, tj. na 23 lata, 8 miesięcy i 28 dni (pismo procesowe-k.36 akt sprawy), co pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie prawa do emerytury, ponieważ spór odnosi się do uwzględnienia dodatkowo okresu ponad 4 lat. W rezultacie nadal kwestią istotną dla rozstrzygnięcia uprawnienia wnioskodawcy do emerytury na podstawie art.27 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS pozostaje okres niewykonywania pracy od 12 grudnia 1982 r. do 31 maja 1987 r. Przeprowadzone przez Sąd Okręgowy postępowanie dowodowe wykazało ,że wnioskodawca został zwolniony z pracy z dniem 11 grudnia 1982r. z powodu działalności politycznej związkowej. Sąd poczynił w oparciu o przedstawione przez wnioskodawcę dowody ustalenia ,iż został pozbawiony pracy wyłącznie z powodu przynależności związkowej – był przewodniczącym (...) i pozostawał bez pracy z przyczyn politycznych. Zaistniała zatem podstawa do uwzględnienia ww. okresu do stażu pracy jako okresu nieskładkowego na podstawie art.7 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie z powołanym art.7 ust.4 zalicza się do okresów nieskładkowych okres niewykonywania pracy w okresie przed dniem 4 czerwca 1989 r. na skutek represji politycznych, nie więcej jednak niż 5 lat. Przy czym apelujący zasadniczo nie kwestionuje powyższych ustaleń Sądu Okręgowego, jak też nie zwalcza uwzględnionych przez Sąd Okręgowy dowodów, podnosząc jedynie, że okoliczności dotyczące niewykonywania pracy z powodu represji politycznych nie zostały potwierdzone, jak wymaga tego art.117 ust.4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS przez Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.

Na marginesie rozważań należy zaznaczyć, że z dniem 1 stycznia 2014r. weszła w życie ustawa z 22 listopada 2013r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS ( Dz.U. z 2013r., poz. 1734), mocą której uchylono art.7 pkt 4 , a do art.6 ust.2 dodano pkt 6a. Oznacza to, że okres niewykonywania pracy przed 4 czerwca 1989r. na skutek represji politycznych ustawodawca zaliczył do okresów składkowych. W niniejszej sprawie, w której spór dotyczy prawa do emerytury, okoliczności dotyczące ustalenia długości okresów składkowych i nieskładkowych, o ile nie mają wpływu na ustalenie prawa do świadczenia , nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Z tych samych względów złożony przez odwołującego dokument w postaci decyzji Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z 5 kwietnia 2013r. potwierdzającej wnioskodawcy sporny okres jako okres składkowy wskazany w art.6 ust.1 pkt 10 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ma istotne znaczenie tylko w zakresie zaliczenia spornego okresu pozostawania bez pracy do stażu pracy uprawniającego w konsekwencji do nabycia prawa do emerytury . Dodatkowo można wskazać, iż składając ww. dokument wnioskodawca zwalczył skutecznie główny zarzut apelacji , iż domagając się uwzględnienia do stażu pracy spornego okresu nie przedstawił wymaganego treścią art. 117 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS stosownej decyzji Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Na uwagę zasługuje przy tym fakt ,że powyższe zarzuty apelujący formułuje w piśmie procesowym z 25 kwietnia 2013r., podczas gdy oryginał ww. decyzji, której niezłożenie zarzucono wnioskodawcy w apelacji, wpłynął do organu rentowego, jak wynika z prezentaty na dokumencie , wcześniej - w dniu 11 kwietnia 2013r. W rezultacie należy przyjąć ,że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, iż wnioskodawca udowodnił, że okres niewykonywania pracy po 11 grudnia 1982r. na skutek represji politycznych winien mieć zaliczony do stażu pracy w wymiarze, który łącznie z pozostałymi okresami zatrudnienia bezspornie przekracza wymagany ustawą 25-letni okres składkowy i nieskładkowy.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż Sąd I instancji zasadnie zastosował przepisy prawa materialnego, przyjmując, że wnioskodawca spełnia przesłanki do nabycia prawa do emerytury, ponieważ legitymuje się wymaganym 25-letni okresem składkowym i nieskładkowym. Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego było zatem trafne, nie naruszało prawa i w tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego, jako niezasadną.