Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 lutego 2019 roku Sąd Rejonowy w Kutnie w sprawie z powództwa P. S. (1) przeciwko B. S. i P. S. (2) o zapłatę 1) zasądził solidarnie od pozwanych B. S. i P. S. (2) na rzecz P. S. (1) kwotę 4000 zł. z ustawowymi odsetkami, określanymi od dnia 1 stycznia 2016 roku jako odsetki ustawowe za opóźnienie, liczonymi od dnia 11 września 2012 roku do dnia zapłaty, 2) zasądził od pozwanej B. S. na rzecz P. S. (1) kwotę 6000 zł z ustawowymi odsetkami, określanymi od dnia 1 stycznia 2016 roku jako odsetki ustawowe za opóźnienie, liczonymi od dnia 11 września 2012 roku do dnia zapłaty, 3) oddalił powództwo w pozostałej części, 4) zasądził solidarnie od pozwanych B. S. i P. S. (2) na rzecz P. S. (1) kwotę 300 zł tytułem kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku złożyli pozwani, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucili:

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez rażąco niezasadną i całkowicie dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów zebranych w sprawie, a w konsekwencji odmowę wiary zeznaniom pozwanych i świadka w zakresie spłaty zaciągniętych u powoda zobowiązań,

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wyciągnięcie w oparciu o przeprowadzone dowody sprzecznego z treścią materiału dowodowego wniosku, iż pożyczki nie zostały powodowi spłacone przez pozwanych,

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nie wyciągnięcie wniosków z faktu, iż wskazana jako świadek żona powoda, mająca zeznawać na okoliczność spłaty pożyczek przez pozwanych, odmówiła złożenia zeznań w tym zakresie oraz z faktu, iż we wcześniejszym okresie pozwani spłacili powodowi 30000 zł także nie otrzymując pokwitowania od powoda,

- nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy poprzez nie ustalenie z jakich powodów powód przez okres 6 lat nie wystąpił do pozwanych z żadnym wezwaniem do zapłaty /wręcz nie przedstawił żadnego dowodu, iż spłaty pożyczek domagał/, nie mówiąc już o wytoczeniu powództwa, a wytoczył to powództwo dopiero teraz.

Dodatkowo na podstawie art. 382 k.p.c. wnieśli o dopuszczenie dowodu z treści wiadomości SMS wysłanych przez powoda do pozwanej po wyroku sądu I instancji na okoliczność wykazania spłaty zobowiązań pozwanych w stosunku od powoda, dowodu z zeznań pozwanej na tę samą okoliczność a także z dokumentów wypłat gotówki z konta pozwanej i jej syna na okoliczność skąd pochodziły środki na spłatę powoda, dowodu z zeznań pozwanej na te same okoliczności.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na rzecz powodów kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję. Ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Sąd drugiej instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego, to stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku zostaje ograniczone jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. Uznając ustalenia faktyczne poczynione w postępowaniu pierwszoinstancyjnym za prawidłowe, Sąd Okręgowy podziela je i przyjmuje za własne.

Zgłoszony wniosek dowodowy przez pełnomocnika pozwanych o dopuszczenie dokumentów wypłat gotówki i zeznań pozwanej podlegał oddaleniu na podstawie art 381 k.p.c. jako spóźniony. Pozwana była przesłuchiwana na okoliczności związane ze spłatą zobowiązań przed Sądem Rejonowym i brak było podstaw do ponownego jej przesłuchania, zaś wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z wypłat gotówki z konta pozwanej i jej syna mógł zostać powołany w postępowaniu przed Sądem I instancji. Przeprowadzenie zaś przez Sąd Odwoławczy dowodu z treści SMS było niemożliwe, bowiem dowód ten nie został zaprezentowany Sądowi II instancji wraz z apelacją. Na marginesie należy zwrócić uwagę, że również nie został Sądowi Okręgowemu zaprezentowany dowód z dokumentów wypłat z konta pozwanej i jej syna, na który to dowód apelujący się powoływali.

Przechodząc do omawiania zarzutu apelacyjnego polegającego na naruszeniu przepisów prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej w miejsce swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającego na jednostronnej ocenie materiału dowodowego, to należy podnieść wbrew zarzutom skarżących, że Sąd Rejonowy nie naruszył art. 233§ 1 k.p.c. poprzez dokonanie wadliwej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Przy ocenie materiału dowodowego sądowi przysługuje bowiem swoboda zastrzeżona treścią powołanego wyżej przepisu. W razie tylko pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, może mieć miejsce skuteczne kwestionowanie tej swobody oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Tego rodzaju uchybień, co wynika z przedstawionych wyżej rozważań, nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu Rejonowego, zaś argumenty apelujących nie wykazały, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. . Pozwani nie wskazali na czym miałby polegać wadliwa ocena zebranego materiału dowodowego. Zwalczenie swobodnej oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu własnej korzystnej dla skarżącego wersji zdarzeń, ustaleń stanu faktycznego opartej na jego własnej ocenie lecz konieczne jest przy posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznymi wykazywanie, że wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy (wyr. SA w Katowicach z 10.4.2003 r., I ACa 1137/02, niepubl.).Dlatego formułując taki zarzut musi strona wskazać i wykazać te właśnie okoliczności a nie może poprzestać na ogólnikowym stwierdzeniu, że zachodzi sprzeczność ustaleń sądu z regułami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych przyczyn omawiane zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku. Podniesione przez stronę pozwaną zarzuty ograniczały się bowiem jedynie do kwestionowania ustaleń Sądu pierwszej instancji, wskazywania na to, że zgromadzony materiał może prowadzić do ustaleń o innej treści czy wskazywaniu na to, że inne pożądane przez pozwanych ustalenia faktyczne byłyby prawidłowe.

Jeżeli chodzi o rozkład ciężaru dowodu, to powód powinien udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa, tj. okoliczności prawo tworzące, a pozwany, jeżeli faktów tych nie przyznaje, ma obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących prawo powoda.

W świetle powyższych uwag należy stwierdzić, że słusznie wskazał Sąd Rejonowy na fakt nie wykazania przez pozwanych spłaty zaciągniętej pożyczki oraz uznał, że ciężar dowodu w tym zakresie, zgodnie z ogólną regułą z art. 6 k.c., w całości spoczął na stronie pozwanej. To pozwani winni udowodnić dokonanie spłaty zaciągniętej pożyczki. Wobec nie przedstawienia przez pozwanych na powyższą okoliczność wiarygodnych dowodów, Sąd I instancji prawidłowo uznał twierdzenia pozwanych o spłacie pożyczki za gołosłowne. Trzeba wskazać, że Sąd Rejonowy dokonał oceny przeprowadzonych dowodów z zeznań pozwanych i świadka M. S. (1), wskazał szczegółowo z jakich powodów nie dał wiary tym dowodom. Natomiast nie przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. S. (2) nastąpiło na podstawie uprawnień przysługujących bliskiej osobie. A zatem Sąd nie miał podstaw do zobowiązania żony powoda do złożenia zeznań. Tym bardziej, nie przekonały Sądu twierdzenia pozwanych, iż nie brali pokwitowań od powoda, gdyż pozostawali w relacjach koleżeńskich. Skoro powód zażądał pokwitowania od pozwanej, nic nie stało na przeszkodzie, aby pozwani również żądali od powoda pokwitowań o dokonywanych spłatach i ich wysokościach. W świetle powyższych uwag podnoszona przez pozwanych okoliczność o niewyjaśnieniu przez Sąd I instancji przyczyn zwlekania przez powoda z dochodzeniem od nich należności nie może odnieść zamierzonego skutku, bowiem okoliczność ta nie ma kluczowego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Wobec powyższego należy uznać, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny przedłożonych przez strony dowodów. Stosownie zaś do art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, stąd też to powód powinien udowodnić istnienie dochodzonej wierzytelności, okoliczności jej powstania oraz wysokość. Sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne.

Mając na względzie powyższe okoliczności stwierdzić należy, że postawione w apelacji zarzuty nie znajdują uzasadnionych podstaw, zaś rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i znajduje oparcie w obowiązujących przepisach prawa.

Dlatego też Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. art. 505 ¹⁰ §1 i 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.