Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2019 r. w Warszawie na rozprawie sprawy

z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko A. G.

o zapłatę

utrzymuje w mocy nakaz zapłaty wydany przez Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział I Cywilny w postępowaniu nakazowym w dniu 6 marca 2018 roku w sprawie o sygnaturze I Nc 363/17.

Sygn. akt: IC 649/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 grudnia 2017 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł do Sądu Okręgowego w Warszawie o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, że pozwany A. G. ma zapłacić na rzecz powoda kwotę 159.134,04 zł wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych i kwotą 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W przypadku skutecznego wniesienia przez pozwanego zarzutów powód wniósł o utrzymanie w mocy wydanego nakazu zapłaty w całości, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że zawarła z pozwanym umowę kredytu. Z uwagi na niewywiązywanie się A. G. z umowy bank wypowiedział dłużnikowi umowę i wezwał go do zapłaty. Z uwagi na brak reakcji ze strony pozwanego powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych. Zadłużenie A. G. na dzień 14 grudnia 2017 roku wynosiło 43 266,46 CHF, co stanowi równowartość 159.134,04 zł. Bank od żądanej kwoty 159.134,04 zł dochodzi odsetek za opóźnienie stosownie do przepisu art. 481 k.c. od daty wytoczenia powództwa do dnia zapłaty / pozew k. 2-4/.

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 6 marca 2018 roku Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny nakazał aby pozwany A. G. zapłacił na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 159.134 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 14 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 5607 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaty albo wniósł w tym terminie zarzuty / nakaz zapłaty k. 62/.

W dniu 30 marca 2018 roku pozwany wniósł zarzuty od nakazu zapłaty, w których uzasadnieniu nie zaprzeczył, że łączyła go z powodowym Bankiem umowa kredytu. Dodał, iż Bank został przez niego poinformowany o jego złej sytuacji finansowej i jego zdaniem pracownicy Banku nie podjęli żadnych czynności w tej sprawie. Ponadto wniósł na podstawie art. 519 § 1, § 2 pkt 1 k.c. o zmianę dłużnika tj. K. S.-tj. osobę, której zostało zapisane mieszkanie na podstawie przepisów prawa cywilnego, przepisów umowy kredytu hipotecznego. Odwołując się od nakazu zapłaty wniósł o uchylenie nakazu zapłaty w całości. /zarzuty k. 68 i pismo k. 82/.

Powód w piśmie przygotowawczym z dnia 18 lipca 2018 roku podtrzymał wszystkie wnioski i twierdzenia zawarte w pozwie oraz zaprzeczył wszelkim zarzutom, wnioskom i twierdzeniom pozwanego za wyjątkiem wyraźnie przyznanych. Dodał, iż zaproponował pozwanemu restrukturyzację kredytu na warunkach wskazanych pismem z dnia 18 kwietnia 2016 roku, jednak pozwany nie przyjął zaproponowanego przez powoda modelu zobowiązania /pismo k. 90-91/.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie /protokół rozprawy k. 115/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 czerwca 2006 roku strony zawarły Umowę kredytu hipotecznego nr (...). Na jej podstawie powód zobowiązał się udzielenia pozwanemu kredytu hipotecznego z przeznaczeniem na sfinansowanie przedpłat na poczet budowy i zakupu od inwestora zastępczego lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...) położonego w R. przy ul. (...) oraz refinansowanie nakładów poniesionych związanych z wniesionym wkładem własnym oraz sfinansowanie prac wykończeniowych w ww. lokalu, a pozwany do jego spłaty zgodnie z treścią umowy.

Stosownie do § 16 ust. 3 umowy z chwilą wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego od dnia wytoczenia powództwa o zapłatę wierzytelności banku z tytułu umowy kredytowej, bank dokonuje przeliczenia wierzytelności na złote polskie po kursie sprzedaży CHF z tabeli kursowej (...) Banku S.A. z dnia wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego lub wytoczenia powództwa.

Zgodnie z § 22 umowy pisma wysyłane przez bank pod ostatni znany bankowi adres kredytobiorcy awizowane, a nie odebrane przez adresata uważa się za doręczone. Skutki doręczenia wywołuje także doręczenie zastępcze określone w art. 138 i 139 kodeksu postępowania cywilnego. Bank pozostawia w aktach pismo ze skutkiem doręczenia, jeżeli kredytobiorca nie powiadomi banku o zmianie adresu, a wysłane zawiadomienie wróci z adnotacją „adresat nieznany” lub podobną / dowód: umowa k. 28-36/.

Pozwany A. G. nie wywiązywał się należycie ze swoich zobowiązań wobec Banku, w związku z tym powód przesłał mu pod ostatni znany mu adres pozwanego wypowiedzenie umowy kredytu nr (...) datowane na dzień 10 września 2014 roku z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Pozwany odebrał ww. pismo/ dowody: pismo k. 40 , zpo k. 41/.

W dniu 7 marca 2016 roku powód wysłał do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty wyznaczając pozwanemu dodatkowy termin na spełnienie świadczenia. W odpowiedzi na wezwanie pozwany w piśmie z dnia 31 marca 2016 roku wniósł o rozłożenie na raty tj. zmniejszenie wysokości rat kredytu hipotecznego z uwagi na niskie zarobki w jego nowej pracy, w której jest zatrudniony od dnia 1 kwietnia 2014 roku / dowody: pismo k. 42, zpo k. 43, pismo k. 91/.

W odpowiedzi na pismo pozwanego powód przygotował propozycję restrukturyzacji zadłużenia z tytułu umowy kredytu hipotecznego nr (...). Pozwany nie przyjął zaproponowanego przez powoda modelu spłaty zobowiązania / dowody: pismo k. 96, pismo k. 99, pismo k. 100/.

(...) S.A. w dniu 14 grudnia 2017 roku wystawił „Wyciąg z ksiąg bankowych (...) S.A. (...)” stwierdzający, że w księdze bankowej w dziale wierzytelności pod numerem (...) ujawniona jest jako wierzytelność banku kwota 159.134,04 zł przysługująca od dłużnika A. G. wynikająca z umowy o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych (...) z dnia 5 czerwca 2006 roku z późniejszymi zmianami, na którą składają się kwoty: 38.117,97 CHF tytułem kapitału; 1.608,44 CHF tytułem odsetek umownych zwykłych naliczonych od kapitału w kwocie 41.175,43 CHF za okres od 11 czerwca 2014 roku do dnia 21 stycznia 2016 roku wg stopy procentowej w wysokości 3,25 % w skali roku; oraz 3.540,05 CHF tytułem odsetek umownych karnych naliczonych od kapitału w kwocie 38.117,97 CHF za okres od dnia 22 stycznia 2016 roku do dnia 14 grudnia 2017 roku wg stopy procentowej w wysokości 6,25% w skali roku. Równowartość zadłużenia wyrażonego w CHF na dzień 14 grudnia 2017 roku wynosi 159.134,04 złotych polskich. Wyciąg z ksiąg bankowych został sporządzony w przepisanej formie i podpisany przez upoważnionych pełnomocników D. O. i R. A. / dowody: wyciąg z ksiąg bankowych k. 37, pełnomocnictwa k. 38-39, odpis pełny z rejestru przedsiębiorców k. 11-27v).

Do chwili obecnej pozwany nie uregulował ciążącego na nim zobowiązania.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów. Sąd w całości dał im wiarę oraz zawartej w nich treści, albowiem ich autentyczność nie budzi w ocenie Sądu żadnych wątpliwości.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią art. 485 § 3 k.p.c. Sąd może wydać nakaz zapłaty, jeżeli bank dochodzi roszczenia na podstawie wyciągu z ksiąg bankowych podpisanego przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banku i opatrzonego pieczęcią banku oraz dowodu doręczenia dłużnikowi pisemnego wezwania do zapłaty.

W przedmiotowej sprawie powód na podstawie wyciągu z ksiąg bankowych i dowodu doręczenia dłużnikowi pisemnego wezwania do zapłaty dochodził od pozwanego A. G. należności w kwocie 159.134,04 zł wynikającej z umowy nr (...) z dnia 5 czerwca 2006 roku o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych (...) waloryzowany kursem CHF. Jednocześnie bank wnosił o zasądzenie odsetek za opóźnienie stosownie do przepisu art. 481 k.c. od kwoty 159.134,04 zł od daty wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

Sąd biorąc pod uwagę materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie doszedł do przekonania, że powodowy bank należycie wykazał podstawę oraz wysokość dochodzonego roszczenia, dlatego też orzekł nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym o obowiązku zapłaty przez pozwanego na rzecz powoda kwoty 159.134 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 14 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 5607 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Niewątpliwie istnienie zobowiązania pozwanego względem banku oraz jego wysokość potwierdzają dołączone do pozwu dokumenty w postaci: umowy o kredyt, wezwań do zapłaty oraz wyciągu z ksiąg bankowych, z treści których jednoznacznie wynika, w jaki sposób kształtowało się zadłużenie pozwanego. Zauważyć również należy, że w zarzutach od nakazu zapłaty pozwany nie kwestionował ani istnienia, ani wymagalności oraz wysokości zadłużenia, jak i faktu skutecznego wypowiedzenia umowy przez bank umowy kredytu. Wystawiony przez bank wyciąg, co do którego pozwany nie zgłosił jakichkolwiek zastrzeżeń, stwierdza, iż A. G. na dzień 14 grudnia 2017 roku zobowiązany jest do zapłaty na rzecz powoda kwoty 159.134,04 zł wynikającej z umowy o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych (...) nr z dnia 5 czerwca 2006 roku z późniejszymi zmianami, na którą składają się kwoty: 38.117,97 CHF tytułem kapitału; 1.608,44 CHF tytułem odsetek umownych zwykłych naliczonych od kapitału w kwocie 41.175,43 CHF za okres od 11 czerwca 2014 roku do dnia 21 stycznia 2016 roku wg stopy procentowej w wysokości 3,25 % w skali roku; oraz 3.540,05 CHF tytułem odsetek umownych karnych naliczonych od kapitału w kwocie 38.117,97 CHF za okres od dnia 22 stycznia 2016 roku do dnia 14 grudnia 2017 roku wg stopy procentowej w wysokości 6,25% w skali roku. Jako, że do dnia wniesienia pozwu A. G. nie uregulował wierzytelności banku w dochodzonej w pozwie wysokości, a spełnione zostały przesłanki o których mowa w art. 485 § 3 k.p.c., żądanie powoda na etapie wydania nakazu zapłaty należało uznać za w pełni zasadne. Niewątpliwie bank sprostał obowiązkowi przedstawienia ściśle określonych środków dowodowych, które są wystarczające w postępowaniu nakazowym dla uprawdopodobnienia roszczenia i w konsekwencji wydania nakazu zapłaty.

O odsetkach za opóźnienie Sąd w wydanym przez siebie nakazie orzekł na podstawie przepisu art. 481 k.c. zgodnie z którym wierzycielowi przysługuje prawo żądania odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd uwzględnił żądanie pozwu zasądzając odsetki od dnia wniesienia powództwa.

Zgodnie z art. 493 § 1 k.p.c. pismo zawierające zarzuty wnosi się do sądu, który wydał nakaz zapłaty. W piśmie pozwany powinien wskazać, czy zaskarża nakaz w całości, czy w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy oraz okoliczności faktyczne i dowody. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w zarzutach bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Tym samym stosownie do art. 493 § 1 k.p.c. pozwany A. G. już w treści zarzutów do nakazu zapłaty powinien sformułować wszystkie zarzuty i dowody, które wówczas mógł podnieść.

Pozwany we wniesionych zarzutach nie kwestionował podstawy wydania nakazu zapłaty. Jednak odwołał się wnosząc o zmianę dłużnika tj. K. S.- tj. osobę, której zostało zapisane mieszkanie na podstawie przepisów prawa cywilnego, przepisów umowy kredytu hipotecznego.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego należy wskazać, iż pozwany nie wykazał, iż doszło do przejęcia długu przez osobę trzecią. Należy dodać, iż sporządzenie testamentu przez pozwanego nie wywołuje skutków prawnych za życia testatora. Pozwany powołał się również na treść art. 519 k.c. Dodać należy, iż w aktach niniejszej sprawy brak jest również umowy przejęcia długu zawartej pomiędzy pozwanym a osobą trzecią stosownie do treści art. 519 k.c. W ocenie Sądu także nawet ciężka sytuacja finansowa pozwanego w połączeniu ze sporządzonym testamentem nie może być podstawą do przejęcia długu zgodnie z dyspozycją art. 519 k.c. § 2 pkt 1. Hipotetycznie jest taka możliwość do zawarcia takiej umowy pomiędzy dłużnikiem o osobą trzecią jedynie za zgodą wierzyciela. A jak skutecznie podniósł powód, nie dokonał on nigdy żadnej zmiany podmiotowej w umowie kredytu zawartej z pozwanym A. G..

W ocenie sądu, biorąc pod uwagę materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie i poczynione ustalenia faktyczne, podniesione przez pozwanego zarzuty uznać należy za nieuzasadnione.

Jak zostało powyżej wykazane, podniesione przez pozwanego zarzuty od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 6 marca 2018 roku okazały się nieuzasadnione, dlatego też wobec zasadności powództwa i stosownie do przytoczonego art. 496 k.p.c. Sąd w wyroku utrzymał w całości w mocy nakaz zapłaty wydany w dniu 6 marca 2018 roku przez Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w sprawie sygn. akt I Nc 363/17.