Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 września 2019 r. w Piszu

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko K. K.

o zapłatę

o r z e k a

Powództwo oddala.

Sygn. akt I C 404/19

UZASADNIENIE

(...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wytoczył powództwo przeciwko K. K. o zapłatę kwoty 2 008,34 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od kwoty 2 008,34 zł od dnia 11 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wierzytelność wynika z tytułu umowy (...) zwartej w dniu 19 sierpnia 2015 pomiędzy (...)Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, a pozwanym. Pozwany nie wywiązał się z warunków umowy w szczególności nie zwrócił pobranych środków pieniężnych.

Powód na podstawie umowy o przelew wierzytelności w ramach sekurytyzacji zawartej pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. a (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym.

Powód wskazał, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się:

- 1 450 zł – kwota niespłaconego kapitału,

- 385,27 zł - koszty naliczone przez poprzedniego,

- 23,74 zł - odsetki naliczone przez poprzedniego wierzyciela,

- 149,33 zł – odsetki naliczone przez powoda.

Pozwany K. K., mimo należytego powiadomienia go o terminie, nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, nie złożył żadnych wyjaśnień i nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swojej nieobecności.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W związku z niestawieniem się pozwanego K. K. na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę i brakiem jakichkolwiek wyjaśnień, Sąd zobligowany był do wydania w przedmiotowej sprawie wyroku zaocznego (art. 339 § 1 k.p.c.).

Zgodnie z treścią art. 339 § 2 k.p.c., w wypadku wydania przez Sąd wyroku zaocznego, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Twierdzenia pozwu uznaje się za budzące uzasadnione wątpliwości, m.in. w sytuacji, gdy dowody i twierdzenia przedstawione przez powoda są niekompletne, pozostawiają wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, nie przedstawiają pełnego obrazu rzeczywistości. W takiej sytuacji wydając wyrok sąd nie może oprzeć się wyłącznie na twierdzeniach powoda i należy przeprowadzić postępowanie dowodowe celem wyjaśnienia powstałych wątpliwości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 sierpnia 1972 r. w sprawie III CR 153/72).

W ocenie Sądu, dowody przedstawione przez stronę powodową są niekompletne, w konsekwencji czego twierdzenia strony powodowej o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie budzą uzasadnione wątpliwości.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tak więc w niniejszej sprawie na powódce spoczywał obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, a ponadto w myśl art. 232 kpc ciążył na niej obowiązek wskazywania dowodów, z których wywodziła skutki prawne.

Odnośnie inicjatywy dowodowej Sąd Rejonowy w Piszu w pełni podziela utarte orzecznictwo Sądu Najwyższego wyrażające się w tezie: „Rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).” (vide wyrok Sądu Najwyższego z 17.12.1996r. w sprawie I CKU 45/96; podobnie również wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 21.10.2003r. w sprawie I ACa 516/03; wyrok Sądu Najwyższego z 07.10.1998r. w sprawie II UKN 244/98).

Zdaniem Sądu przedstawione przez powódkę dowody były niewystarczające dla wykazania zasadności żądania pozwu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż powódka nie przedłożyła żadnych dowodów na to, że:

- 19 sierpnia 2015 roku pozwany dokonał rejestracji w systemie informatycznym (...)Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością,

- po dokonaniu rejestracji, pozwany złożył 19 sierpnia 2015 roku wniosek o pożyczkę za pośrednictwem formularza zamieszczonego na stronie internetowej (...)

- po wygenerowaniu profilu klienta, spółka (...).pl wysłała pozwanemu Ramową Umowę Pożyczki regulującą zasady udzielania pożyczek przez (...)Sp. z o.o.,

- pozwany 19 sierpnia 2015 roku zalogował się – za pośrednictwem strony internetowej pożyczkodawcy – do własnego rachunku bankowego prowadzonego w systemie bankowości elektronicznej, czym potwierdził swoją tożsamość i wyraził wolę zawarcia Ramowej Umowy Pożyczki.

Powódka nie udowodniła również, że wykonała przedmiotową umowę dokonując przelewu na konto pozwanego. Gdyby Sąd uznał nawet, że potwierdzenie wypłaty skonstruowane jako integralna część umowy pożyczki rzeczywiście jest potwierdzeniem wypłaty środków pieniężnych to powódka w żaden sposób nie wykazała, że to pozwany jest posiadaczem wskazanego tamże rachunku bankowego.

Brak jest również dowodu doręczenia pozwanemu zawiadomienia o cesji wierzytelności z 1 grudnia 2017 roku i wezwania do zapłaty z 12 grudnia 2017 roku (k. 51-52), co uniemożliwia poczynienie ustaleń w zakresie wymagalności roszczenia.

W przedmiotowej sprawie również poświadczona za zgodność z oryginałem umowa cesji wierzytelności zawarta 1 grudnia 2017 roku (k. 24-32) nie może stanowić dowodu uzasadniającego uwzględnienie żądania pozwu. Zaznaczyć należy, iż umowa cesji wierzytelności jest dokumentem prywatnym stanowiącym jedynie dowód na to, że osoba, która ją podpisała złożyła oświadczenie określonej treści i w danej formie. Natomiast nie stanowi dowodu na istnienie wierzytelności nią objętych i w tym zakresie to na powodzie, który wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne spoczywał ciężar wykazania istnienia wierzytelności. Skuteczność cesji wierzytelności jest zależna od istnienia zobowiązania nią objętego.

W tym stanie rzeczy, uznając, iż powódka nie dowiodła swojego roszczenia, Sąd powództwo oddalił.