Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.)

Sędziowie: SO Dorota Lutostańska

SO Karol Radaszkiewicz

Protokolant: st. sekr. sądowy Marzena Wach

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej O. - P. w O. K. G.

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2019 r.

sprawy: R. S. ur. (...) w K. (Ukraina), syna S. i A. z domu G.,

oskarżonego z art. 177§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego,

od wyroku Sądu Rejonowego w O. z dnia 28 marca 2019r., sygn. akt (...)

I zmienia zaskarżony wyrok jedynie w ten sposób, że okres próby z pkt II sentencji ustala na rok i w pozostałym zakresie utrzymuje go w mocy,

II zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę w kwocie 480 ( czterysta osiemdziesiąt ) zł za II instancję

Sygn. akt VII Ka 503/19

UZASADNIENIE

R. S. został skarżony o to że w dniu 21 października 2017 roku, na drodze (...) pomiędzy miejscowościami S. - O. przez umyślne naruszanie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym polegającego na nieobserwowaniu jezdni podczas kierowania pojazdem marki D. S. o nr rej. (...) spowodował nieumyślne wypadek drogowy doprowadzając do zdarzenia z pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...) skutkiem czego pasażerka pojazdu D. Y. K. doznała obrażeń ciała w postaci złamania dwóch prawych żeber krwawienia do jam opłucnowych, stłuczenia prawego płuca z zespołem ostrej niewydolności oddechowej , pojedynczego pęknięcia wątroby i śledziony z krwawieniem do jamy otrzewnej, pęknięcia prawej nerki z rozległym krwiakiem zaotrzewnym , złamania kości krzyżowej, złamania kości łonowej prawej z uszkodzeniem panewki stawu biodrowego i złamania kości kulszowej prawej, złamania głowy kości ramiennej prawej, przy czym skutkiem powyższych obrażeń jest ciężki uszczerbek na zdrowiu wymienionej w postaci choroby realnie zagrażającej jej życiu

tj. o czyn z art.177§2 kk

Sąd Rejonowy w O. wyrokiem z dnia 28 marca 2019 r. w sprawie (...)

I oskarżonego R. S. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i za to z mocy art. 177§2kk skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II na podstawie art. 69§1 i 2 kk art. 70§ 1 kk art. 72§1 pkt. l kk i art.71 § 1 kk wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres lat 3 (trzech) i w okresie próby zobowiązał go do informowania Sądu o przebiegu okresu próby co 6 (sześć) miesięcy oraz orzekł 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydzieści) zł.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego i zarzucił mu:

1/ obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, w tym pisemnej opinii sądowo-lekarskiej biegłego dr n. med. P. E. wydanej w Katedrze (...) Uniwersytetu (...) w O. i nieuprawnione uznanie, że na podstawie tego materiału można bezsprzecznie przypisać oskarżonemu odpowiedzialność za spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej, podczas gdy z treści wymienionej opinii wynika, że przy ustaleniu nie zapięcia pasów przez pokrzywdzoną po pierwsze „można domniemywać, że obrażenia na iei ciele nie powstały bezpośrednio na skutek zdarzenia się samochodów”, a po drugie, że gdyby oboje pasażerowie jadący z tyłu samochodu zapięli pasy, w tym pokrzywdzona, „niewykluczone, że w takim wypadku mogłaby doznać jedynie powierzchownych obrażeń, ti. ran i otarć naskórka głowy oraz stłuczeń i otarć naskórka od pasów bezpieczeństwa”, a także szereg innych wniosków, szczegółowo omówionych w uzasadnieniu apelacji, które to uchybienie procesowe skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, że skutkiem zachowania się oskarżonego był ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonej, tj. opisany w art. 177 § 2 k.k.:

- art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, w tym pisemnej opinii sądowo-lekarskiej biegłego dr n. med. P. E. wydanej w Katedrze (...) Uniwersytetu (...) w O. i nieuprawnione uznanie na podstawie tego materiału, że pokrzywdzona „zajmując nawet bez przypiętych pasów pozycję jak drugi siedzący z tyłu pasażer doznałaby ona podobnych do niego obrażeń” (str. 8 uzasadnienia), podczas gdy w żadnym fragmencie wymienionej opinii biegły tego rodzaju wniosku nie sformułował, co więcej wskazał wręcz, że gdyby oboje pasażerowie jadący z tyłu samochodu zapięli pasy, w tym pokrzywdzona, „niewykluczone, że w takim wypadku mogłaby doznać jedynie powierzchownych obrażeń, ti. ran i otarć naskórka głowy oraz stłuczeń i otarć naskórka od pasów bezpieczeństwa”, a zatem obrażeń odmiennych od pasażera siedzącego obok, które to uchybienie procesowe skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, że skutkiem zachowania się oskarżonego był ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonej, tj. opisany w art. 177 § 2 k.k.:

- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez poczytanie na niekorzyść oskarżonego wątpliwości dotyczących odpowiedzialności oskarżonego za skutek w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej, pomimo tego, że z treści opinii sądowo-lekarskiej biegłego dr n. med. P. E. wydanej w Katedrze (...) Uniwersytetu (...) w O., którą sąd w pełni podzielił uznając ją za jasną i pełną wynika szereg wątpliwości dotyczących zakresu odpowiedzialności oskarżonego odnośnie skutków wypadku wobec stanu zdrowia pokrzywdzonej, których wedle biegłego nie da się usunąć, jak choćby „brak jest możliwości jednoznacznego stwierdzenia, jakich konkretnie obrażeń pokrzywdzona mogłaby uniknąć gdyby miała zapięte pasy” oraz, że „na pewno zakres tych obrażeń byłby jeszcze mniejszy gdyby obaj pasażerowi siedzący z tyłu mieli zapięte pasy”, a także, że wówczas „niewykluczone, że w takim wypadku mogłaby doznać jedynie powierzchownych obrażeń, ti. ran i otarć naskórka głowy oraz stłuczeń i otarć naskórka od pasów bezpieczeństwa”, które to uchybienie procesowe skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, że skutkiem zachowania się oskarżonego był ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonej, tj. opisany w art. 177 § 2 k.k.;

- art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego w zakresie tego, czy oskarżony miał świadomość, że pokrzywdzona nie ma zapiętych pasów i nieuprawnione uznanie, że na ich podstawie można bezsprzecznie stwierdzić, że oskarżony miał „pełną świadomość, iż nie ma ona (pokrzywdzona - AZ) zapiętych pasów, a zajmowana w pojeździe pozycja naraża ją na niebezpieczeństwo nastąpienia obrażeń ciała, na wypadek jakiejkolwiek kolizji czy wypadku” (str. 8 uzasadnienia) oraz, że „jako osoba kierująca nie powinien pozwalać wymienionej na zajęcie takiego miejsca w pojeździe, a zgadzając się na to ponosi odpowiedzialność za spowodowanie w wyniku zdarzenia skutki wynikłe z jej miejsca w samochodzie” (str. 9 uzasadnienia), podczas gdy taki wniosek nie wynika z żadnej depozycji osób przesłuchiwanych w sprawie, ani tym bardziej z zeznań pokrzywdzonej, które to uchybienie procesowe skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, że skutkiem zachowania się oskarżonego był ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonej, tj. opisany w art. 177 § 2 k.k.;

- art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego w zakresie tego, ile razy oskarżony odwracał się do tyłu w trakcie jazdy samochodem i nieuprawnione uznanie, że na ich podstawie można bezsprzecznie stwierdzić, że oskarżony „nie raz odwrócił do tyłu, a wielokrotnie odwracał się po telefon” (str. 8 uzasadnienia), podczas gdy taki wniosek nie wynika z żadnej depozycji osób przesłuchiwanych w sprawie, ani tym bardziej z zeznań pokrzywdzonej, które to uchybienie procesowe skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, że skutkiem zachowania się oskarżonego był ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonej, tj. opisany w art. 177 § 2 k.k.

2/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, a który miał wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na zaniechaniu ustalenia stanu faktycznego w zakresie przyczynienia się pokrzywdzonej - Y. K. oraz innego pasażera - O. S., poprzez niezapięcie pasów bezpieczeństwa, do powstania skutku wypadku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej (tzw. błąd braku), które to uchybienie skutkowało przypisaniem oskarżonemu sprawstwa czynu opisanego w art. 177 § 2 k.k.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu: art. 177 § 2 k.k. i w to miejsce przypisanie mu czynu z art. 177 § 1 k.k. wraz ze stosowną zmianą opisu czynu w zakresie przyczynienia się pokrzywdzonej oraz O. S. do zaistnienia skutków zdarzenia, a nadto wyeliminowanie z tego opisu, że skutkiem zachowania się oskarżonego był ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonej w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i w to miejsce wpisanie, że skutkiem zachowania się oskarżonego był uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonej opisany w art. 157 § 1 k.k. i w konsekwencji o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonej kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary łagodniejszej niż orzeczona w zaskarżonym wyroku i w miejsce kary pozbawienia wolności orzeczenie kary grzywny w wymiarze odpowiadającym sądowym dyrektywom wymiaru kary z art. 53 k.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego co do zasady nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie podnieść należy, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego, jak również winy oskarżonego R. S.. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, dokonana przez Sąd I instancji analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, odpowiadająca dyrektywom określonym w art. 4 k.p.k., a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem winy oskarżonego R. S.. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska obrońcy oskarżonego.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących dokonania dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania R. S. nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Natomiast zarzut obrazy art. 7 k.p.k. jest tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady.

Również zarzut apelacji w zakresie rzekomego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia oraz nieprawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, które miały mieć wpływ na treść wyroku także nie są zasadne, albowiem sam fakt, iż skarżący nie zgadza się z oceną dokonaną przez Sąd I instancji nie oznacza, że jest ona nieprawidłowa. Analiza pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego wskazuje, że Sąd I instancji dokonał prawidłowego ustalenia stanu faktycznego. Zauważyć wreszcie w tym miejscu należy, że pomimo wielości zarzutów i obszerności argumentacji zawartej w apelacji sprowadza się ona w istocie do zakwestionowania przypisania oskarżonemu spowodowania skutków z §2 art.177 kk.

W zakresie wniesionego na korzyść oskarżonego środka odwoławczego wskazać trzeba, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił opinię sądowo-lekarską biegłego dra n. med. P. E. wydaną w Katedrze (...) Uniwersytetu (...) w O. i powziął słuszne wnioski. Z opinii tej wynikało, że Y. K. doznała obrażeń ciała w postaci złamania dwóch prawych żeber krwawienia do jam opłucnowych, stłuczenia prawego płuca z zespołem ostrej niewydolności oddechowej, pojedynczego pęknięcia wątroby i śledziony z krwawieniem do jamy otrzewnej, pęknięcia prawej nerki z rozległym krwiakiem zaotrzewnym, złamania kości krzyżowej, złamania kości łonowej prawej z uszkodzeniem panewki stawu biodrowego i złamania kości kulszowej prawej, złamania głowy kości ramiennej prawej, przy czym skutkiem powyższych obrażeń był ciężki uszczerbek na zdrowiu wymienionej w postaci choroby realnie zagrażającej jej życiu, a pasażer O. S. doznał stłuczenia prawego ramienia i lewego kolana z otarciami naskórka i bolesnością oraz niewielkiej rany palca III lewej ręki skutkiem obrażeń było naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k. Biegły w swojej opinii wskazał, że doznane przez Y. K. obrażenia skutkowały powstaniem choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu kodeksu karnego. Biegły ten dodatkowo w zakresie braku zapiętych pasów wskazał, iż pasy bezpieczeństwa zmniejszają urazowość i śmiertelność, związaną z wypadkami. Podkreślił, iż u pokrzywdzonej do najpoważniejszych obrażeń doszło w następstwie urazów działających na całej długości tułowia i barku po prawej stronie, gdy pokrzywdzona siedziała z tyłu po lewej stronie. Po jej prawej stronie siedział mężczyzna, który również nie miał zapiętych pasów i w trakcie wypadku częściowo wypadł przez okno. Biegły wskazał, iż w przedmiotowej sytuacji nie sposób wykluczyć, iż pokrzywdzona podczas podawania telefonu mogła być w innej pozycji, niż siedzącą opartymi plecami o fotel np. pochylona do przodu, a taka nietypowa pozycja mogłaby sprzyjać powstaniu poważniejszych obrażeń o Y. K. niż u pozostałych osób. Biegły zauważył również, iż niezapięcie pasów mogło przyczynić się do powstania u pokrzywdzonej obrażeń ciała, jak opisane w dokumentacji medycznej, i brak jest jednoznacznej możliwości stwierdzenia jakich konkretnie obrażeń pokrzywdzona mogłaby uniknąć gdyby miała zapięte pasy. Na pewno zakres tych obrażeń byłby mniejszy, gdyby obaj pasażerowie siedzący z tyłu mieli zapięte pasy bezpieczeństwa. Niewykluczone że w takim przypadku J. K. mogłaby doznać jedynie powierzchownych obrażeń np. ran i otarć naskórka głowy oraz stłuczeń i otarć naskórka od pasów bezpieczeństwa.

Sąd Okręgowy w ślad za Sądem I instancji w pełni podzielił przedmiotową opinię, albowiem jest ona jasna, pełna, została sporządzona w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał dowodowy przez doświadczonego biegłego z zakresu medycyny. Przy czym podkreślić należy, że biegły wskazał, iż nie sposób określić rzeczywistych obrażeń jakich mogła doznać pokrzywdzona w przypadku zapiętych pasów. Biegły uzasadnił w sposób logiczny i spójny z jakiego powodu inna pozycja niż normalnie zajmowana w pojeździe pokrzywdzonej tłumaczy znaczny i odrębny zakres doznanych przez nią obrażeń.

Zaakcentować należy, że przestępstwo z art. 177 k.k. jest przestępstwem skutkowym, a zatem w procesie jedynie dopuszczalnym jest rozumowanie, które prowadzi do ustalenia konkretnego, nie zaś hipotetycznego skutku. Nie można przecież jednoznacznie stwierdzić, że gdyby pasażerka miała zapięte pasy bezpieczeństwa to doznane przez nią obrażenia byłyby lżejsze, i jaki byłby ich zakres, czy taki pozwalający przypisać oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. czy też nawet jedynie wykroczenia. W doktrynie wskazuje się, że w ramach art.177§2 kk chodzi o faktyczne naruszenie dobra prawnego w postaci życia lub zdrowia człowieka- porównaj G. Bogan w Komentarzu do KK, część szczególna pod red. nauk. W. Wróbla i A. Zolla, t. II, strona 500, tez 36 do art.177, Wolters Kluwer, 5. Wydanie. Znamiona czynu z art. 177 § 2 k.k. wskazują, że warunkiem zwiększonej odpowiedzialności względem art. 177 § 1 k.k. jest wystąpienie skutku w postaci śmierci albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, pozostającego w związku z wypadkiem wynikającym z naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. (tak Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 14.02.2017 r., sygn. akt I ACa 1320/16, LEX nr 2289450)

W przedmiotowej sprawie jednoznacznie wykazano, że obrażenia, które powstały u pokrzywdzonej pozostawały w związku z wypadkiem spowodowanym przez oskarżonego. Ewentualna zaś kwestia przyczynienia się pokrzywdzonej do powstania jej obrażeń może być podnoszona w procesie cywilnym o odszkodowanie, nie zaś w przedmiotowym postępowaniu karnym. Trafnie zatem w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, że to oskarżony z przyczyn od siebie zależnych, zjechał na lewy pas ruchu, na wskutek czego doprowadził do zdarzenia z jadący z naprzeciwka w prawidłowy sposób samochodem marki T. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez K. P.. W tym miejscu podkreślić należy, że Y. K. w istocie wobec zagubienia drogi wykonywała polecenia oskarżonego aby umożliwić mu ustalenie trasy dojazdu co w konsekwencji spowodowało zajęcie przez nią „niebezpiecznej” pozycji w pojeździe.

Sąd i instancji w pełni prawidłowo odniósł się do kwestii rzekomego braku świadomości oskarżonego o niezapięciu pasów przez pokrzywdzoną i drugiego pasażera siedzącego z tyłu. Nie budzi w tym zakresie ocena Sądu Rejonowego w zakresie zeznań świadków, w szczególności pasażerów kierowanego przez oskarżonego pojazdu – porównaj k.241 odw.-242 odw.

W ślad za Sądem Rejonowym podkreślić należy, że R. S. pomimo przypomnienia pasażerom o konieczności zapięcia pasów faktycznie nie sprawdził czy osoby zajmujący tylne miejsca w aucie mają je zapięte. W tej sytuacji odwołać się należy do argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku gdzie miedzy innymi prawidłowo zauważono, że „Co więcej kontynuując jazdę, gdy osoba, która miała wskazywać mu drogę zajęta była rozmową, przy jednocześnie głośnej rozmowie i śmiechach w samochodzie, pozwalając aby pasażerka siedząca za nim przysunęła się do przodu, pomiędzy fotel kierowcy i pasażera i podawała mu wielokrotnie telefon z trasą, miał pełną świadomość iż nie ma ona zapiętych pasów, a zajmowana w pojeździe pozycja naraża ją na niebezpieczeństwo nastąpienia obrażeń ciała, na wypadek jakiejkolwiek kolizji czy wypadku. Materiał dowodowy wykazał również, iż oskarżony nie raz odwrócił się do tyłu, a wielokrotnie odwracał się po telefon, nadto pomimo zagubienia drogi, nie nakazał pasażerowi obok przerwania rozmowy, nie zwolnił, ani też nie zatrzymał się aby ustalić trasę, czy aby miejsce z przodu zajęła osoba wskazująca trasę, czym umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wszystkie te naruszenia miały miejsce przy równocześnie niedostatecznej obserwacji drogi w następstwie której przez dystans prawie 200 metrów zjechał on swym samochodem na przeciwległy pas jezdni, i kontynuował ją aż do zaistnienia kolizji” – k.242 odw.

W konsekwencji więc, w okolicznościach przedstawionych w niniejszym uzasadnieniu brak było podstaw do zakwestionowania tak ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy, jak i dokonanej oceny prawnej czynu oskarżonego. Niewątpliwie zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona czynu z art. 177 § 2 k.k.

Wobec zaskarżenia wyroku w całości oraz zgłoszonego postulatu w zakresie orzeczenia o karze stwierdzić należy, że co do zasady Sąd I instancji we właściwy sposób ocenił okoliczności przedmiotowo i podmiotowo istotne dla ukształtowania wymiaru orzeczonej kary, a swoje stanowisko przekonująco umotywował. W ocenie Sądu odwoławczego wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia jego winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa. Winna również spełnić wobec wymienionego cele określone w art. 53 k.k., w szczególności wychowawcze jak również właściwie kształtować świadomość prawną społeczeństwa. Przy czym Sąd II instancji uznał, że zachodzi konieczność modyfikacji okresu próby, na który zawieszone zostało wykonanie kary pozbawienia wolności. Stopnień pewności prognozy kryminologicznej przemawiał za tym, aby okres ten został skrócony do jednego roku. Dlatego też, Sąd Okręgowy skrócił okres próby do roku.

Mając powyższe na uwadze zmieniono zaskarżony wyrok jedynie w ten sposób, że okres próby z pkt II sentencji ustalono na rok i w pozostałym zakresie utrzymano go w mocy- art. 437§2 kpm, art.438pkt1-4 kpk.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym kwotę 480 złotych tytułem opłaty za II instancję.