Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2019 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa A. N.

przeciwko (...)w G.

o odprawę pieniężną

I.  powództwo oddala.

II.  zasądza od powoda A. N. na rzecz pozwanego (...) w G. kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI P 597/18

UZASADNIENIE

Powód A. N. pozwem z dnia 3 grudnia 2018 roku wniósł przeciwko pozwanemu(...) w G. o zasądzenie na jego rzecz kwoty 17.424, 36 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2017 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż był zatrudniony u pozwanego w (...) w G. Urzędzie (...)w G., (...) w G. w okresie od dnia 6 maja 1996 r. do dnia 31 sierpnia 2017 roku.

Powód został zwolniony z pracy w pozwanej (...) w trybie ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej. W związku z nieotrzymaniem pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby w jednostkach Krajowej Administracji Skarbowej do dnia 31 maja 2017 roku stosunek pracy powoda wygasł w dniu 31 sierpnia 2017 r.

Powód w pozwie wskazał, że przysługuje mu wypłata odprawy w wysokości 6-cio miesięcznego wynagrodzenia.

Na podstawie art. 170 ust. 4 przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej z dnia 16 listopada 2016 roku w związku z treścią art. 163 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o Służbie Celnej w momencie wygaśnięcia stosunku pracy powód nabył prawo do jednorazowej odprawy w wysokości trzymiesięcznego uposażenia, przy czym jej wysokości ulega zwiększeniu o 20% miesięcznego uposażenia za każdy pełny rok pełnienia służby ponad 5 lat nieprzerwanej służby, nie więcej niż do wysokości sześciomiesięcznego uposażenia.

Pozwany wypłacił na rzecz powoda odprawę w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, powołując się przy tym na regulację zawartą w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Powód wskazał, iż nie podzielił takiej oceny pozwanej (...) i w dniu 5 września 2017 r. oraz 26 września 2018 r. wezwał pozwanego do zapłaty odprawy w pełnej 6-cio miesięcznej wysokości. Pozwany pismami z dnia 11 sierpnia 2017 r., 15 września 2017 r. i 5 grudnia 2017 r. odmówił wypłaty wyrównania odprawy do wysokości 6-cio miesięcznego wynagrodzenia, wskazując, że do powoda jako pracownika cywilnego nie mają zastosowania przepisy ustawy PWUoKAS.

Powód wskazał, że podstawa prawna wskazana przez pozwaną dotycząca wysokości należnej powodowi odprawy jest błędna i nie znajduje zastosowania w jego przypadku. Regulacja dotycząca odpraw umieszczona w ustawie Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej z dnia 16 listopada 2016 r. oraz ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej stanowią regulacje szczególne oraz zupełne i nie ma żadnych podstaw prawnych do pomocniczego stosowania ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Powód podniósł, że instytucja odprawy z wyżej powołanej ustawy o zwolnieniach grupowych dotyczy jedynie pracowników, którym stosunek pracy został wypowiedziany przez pracodawcę z przyczyn nie dotyczących pracowników lub rozwiązany został na mocy porozumienia stron. Te tryby prawne w tym stanie nie wystąpiły, jak wynika ze świadectwa pracy powoda pracodawca wskazał jako powód ustania stosunku pracy art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej – czyli wygaśnięcie stosunku pracy.

Powód wskazuje, że wskazana przez pozwanego podstawa prawna dotycząca wypłaty odprawy, tj. ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w związku z trybem wygaśnięcia stosunku pracy powoda, nie może mieć zastosowania w sprawie ustalania wysokości odpraw dla pracowników KAS, których stosunek pracy ulega z dniem 31 sierpnia 2017 r. wygaszeniu, z co najmniej dwóch przeszkód prawnych. Następnie powód wskazuje, że zastosowanie wskazanej ustawy nastąpiłoby z pominięciem ustawy mającej charakter ustawy szczególnej tj. ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej, a także wskazana ustawa nie może mieć zastosowania do ustalenia wysokości odpraw dla tej grupy pracowników, gdyż zgodnie z art. 1 ustawy przepis ustawy stosuje się w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a także na mocy porozumienia stron, (…). W związku z powyższym powód wskazuje, że ustawa ma zastosowanie, gdy do rozwiązania stosunku pracy dochodzi na zasadach ogólnych poprzez dokonane wypowiedzenie lub zawarte porozumienie stron.

Pozwany (...) w G. w odpowiedzi na pozew z dnia 4 lutego 2019 roku wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwany podał, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Pozwany podkreślił, iż powód był zatrudniony w (...) (...) w G. do dnia 31 sierpnia 2017 . na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 16 sierpnia 2007 roku z (...) w G.. Stosunek zatrudnienia powoda ustał w wyniku wygaśnięcia na podstawie art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 roku przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej. Wskazany przepisy jest podstawą prawną wygaśnięcia stosunków pracy osób, które do dnia 31 maja 2017 roku nie otrzymały propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby.

W związku z wygaśnięciem stosunku zatrudnienia, pozwana (...) w G. wypłaciła powodowi odprawę pieniężną w kwocie brutto 21.249,36 zł tj. w wysokości 3 miesięcznego wynagrodzenia. Wyliczenia i wypłaty odprawy pieniężnej dokonano zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Pozwany wskazuje, iż wbrew twierdzeniom powoda istniały podstawy prawne do zastosowania w przedmiotowej sprawie w/w ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Do zastosowania tych przepisów odsyła bowiem art. 170 ust. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej. Przepis ten stanowi, ze w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pracownikom oraz funkcjonariuszom przysługują świadczenia należne odpowiednio w związku z likwidacją urzędu albo zniesienia jednostki organizacyjnej w rozumieniu ustawy uchylanej w art. 159 pkt 3.

Pozwany wskazał, że zastosowanie w/w ustawy i jej art. 8 znajduje oparcie w zasadach legislacji oraz w wykładni prawniczej, co potwierdzają coraz liczniejsze wyroki sądów, a także uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2019 r. sygn. akt. III PZP 5/18. W uchwale tej Sąd Najwyższy stwierdził, że „pracownikowi o statusie członka korpusu służby cywilnej, którego stosunek pracy wygasł na podstawie art. 170 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 roku - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948), przysługuje odprawa pieniężna na podstawie art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1969)” oraz wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Powód był zatrudniony w (...) w G. od dnia 6 maja 1996 r. na czas określony do dnia 5 sierpnia 1996 r. na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 6 maja 1996 r. w wymiarze pełnego etatu na stanowisku radcy prawnego.

W dniu 2 sierpnia 1996 r. zawarto z powodem kolejną umowę o pracę na czas określony tj. do dnia 5 maja 1999 r. na pełen etat na stanowisku radcy prawnego.

Następnie w dniu 5 maja 1999 r. zawarto z powodem umowę o pracę na czas nieokreślony na pełen etat w charakterze radcy prawnego.

Aktem mianowania z dna 2 czerwca 2000 r. nadano powodowi stopień starszego aspiranta celnego. Mianowano powoda do służby stałej w (...) w G. na stanowisku radcy prawnego.

Aneksem z dnia 2 maja 2002 r. do aktu mianowania z dnia 15 czerwca 2002 r. określono powodowi miejsce pełnienia służby w (...) (...) w G..

Pismem z dnia 31 lipca 2007 r. Dyrektor (...) (...) w G. złożył powodowi propozycję przeniesienia do służby cywilnej w (...) (...) w G. z dniem 16 sierpnia 2007 r. na stanowisko radcy prawnego. Pismem z dnia 1 sierpnia 2007 r. powód oświadczył, iż przyjmuje propozycję.

W dniu 16 sierpnia 2007 r. (...) w G. zawarła z powodem umowę o pracę na pełen etat na czas nieokreślony na stanowisku radcy prawnego.

W związku z wejściem w życie przepisów wprowadzających ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej z dnia 16 listopada 2016 roku powodowi wyznaczono do dnia 31 sierpnia 2017 roku miejsce wykonywania obowiązków służbowych w Referacie Obsługi Prawnej w Pionie Wsparcia (...) w G. oraz pouczono, iż wobec braku przedstawienia powodowi propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby stosunek pracy powoda wygasa z dniem 31 sierpnia 2017 r.

Zgodnie z treścią art. 170 ust. 1 pkt 1 -2 ustawy z dnia 16 listopada 2016 roku przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej stosunki pracy osób zatrudnionych w jednostkach Krajowej Administracji Skarbowej wygasają z dniem 31 sierpnia 2017 roku, jeżeli osoby te w terminie do dnia 31 maja 2017 roku nie otrzymają pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby albo odmówią przyjęcia propozycji.

Powód A. N. do dnia 31 maja 2017 roku nie otrzymał propozycji pracy.

Stosunek pracy powoda wygasł z dniem 31 sierpnia 2017 roku.

W związku z wygaśnięciem stosunku pracy powód otrzymał odprawę w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia w oparciu o art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w kwocie 21 249, 36 zł .

(okoliczności bezsporne)

Wynagrodzenie miesięczne powoda brutto liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wyniosło 7 083, 12 zł brutto miesięcznie .

Dowód : zaświadczenie k. 25

Powyższy stan faktyczny w całości bezsporny Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron popartych dokumentami znajdującymi się w aktach osobowych powoda oraz na podstawie zaświadczenia o wynagrodzeniu powoda.

Spór jest sporem co do prawa.

Sąd zważył co następuje :

W przedmiotowej sprawie powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 17.424, 36 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2017 roku do dnia zapłaty tytułem uzupełninia odprawy pieniężnej .

W niniejszym postępowaniu pozwany zakwestionował podstawę materialnoprawną do naliczenia powyższej kwoty oraz wniósł o oddalenie powództwa.

Za bezsporny należało uznać fakt, iż stosunek pracy powoda A. N. wygasł na podstawie przepisu art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 roku przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej ( Dz. U z 2016r. , poz. 1948).

Stosownie zaś do treści art. 170 ust. 4 ww. ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 1, pracownikom oraz funkcjonariuszom przysługują świadczenia należne odpowiednio w związku z likwidacją urzędu albo zniesieniem jednostki organizacyjnej w rozumieniu ustawy uchylanej w art. 159 pkt 3 tj. ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o Służbie Celnej.

Powód stał na stanowisku, iż art. 163 ustawy z dnia 27 sierpnia 209r. o Służbie Celnej uprawniał go do otrzymania odprawy.

Jednakże w/w ustawa rozróżniała funkcjonariuszy i pracowników cywilnych.

Przepis art. 163 ustawy o Służbie Celnej / powoł. Powyżej/, na który powoływał się w niniejszej sprawie powód stanowił:

- w ust. 1., iż funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy przysługuje jednorazowa odprawa w wysokości trzymiesięcznego uposażenia. Odprawa ulega zwiększeniu o 20% miesięcznego uposażenia za każdy pełny rok pełnienia służby ponad 5 lat nieprzerwanej służby, nie więcej niż do wysokości sześciomiesięcznego uposażenia.

- w ust. 2, do okresu służby, o którym mowa w ust. 1, wlicza się poprzednie zakończone okresy służby lub zatrudnienia oraz inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze.

- w ust. 3, odprawę, o której mowa w ust. 1 oblicza się jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy, na zasadach określonych w przepisach wydanych na podstawie Kodeksu pracy.

Z kolei ust. 4 powyżej regulacji określał, iż funkcjonariuszowi służby stałej, zwolnionemu ze służby w związku ze zniesieniem lub reorganizacją jednostki organizacyjnej, przysługuje odprawa na zasadach i w wysokości określonych w ust. 1-3.

Wskazać należy, iż powyższa regulacja miała zastosowanie tylko do funkcjonariuszy celnych.

Natomiast do pracowników cywilnych zastosowanie miały przepisy ogólne.

Powód w chwili wygaśnięcia stosunku pracy nie był funkcjonariuszem, był natomiast pracownikiem służby cywilnej. W związku z powyższym należało uznać, iż w niniejszej sprawie należało zastosować przepisy dotyczące pracowników cywilnych.

Zauważyć należy, że skoro ustawodawca dokonał podziału na funkcjonariuszy i pracowników cywilnych , to należy stosować przepisy stworzone dla każdej z tych grup oddzielnie, a nie według własnego uznania.

Powód zatem jako pracownik był uprawniony tylko do takich świadczeń, które należały się pracownikom, a nie funkcjonariuszom.

Z tego względu brak podstaw do obliczania należnej powodowi odprawy w oparciu o przepis art. 163 nieobowiązującej już w dniu 31 sierpnia 2017 roku ustawy o Służbie Celnej.

Do pracowników służby cywilnej mają zastosowanie ogólne przepisy prawa pracy. Dotyczy to również prawa do odprawy, które to prawo regulują przepisy ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Powód miał prawo do odprawy stanowiącej równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia i taką też należność od pozwanego w związku z wygaśnięciem stosunku pracy otrzymał.

Stanowisko powyższe znajduje uzasadnienie również w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2019 roku (III PZP 5/18), z którą Sąd orzekający zgadza się w pełni , stanowi ona , iż pracownikowi o statusie członka korpusu służby cywilnej, którego stosunek pracy wygasł na podstawie art. 170 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 roku - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948), przysługuje odprawa pieniężna na podstawie art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1969).

W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy konkludując przyjął, iż prawidłowa wykładnia art. 170 ust 4 ustawy p.w. KAS nakazuje, w zakresie przysługującej odprawy z tytułu wygaśnięcia stosunku pracy na podstawie art. 170 ust. 1 p.w. KAS, odpowiednio stosować do pracowników KAS (niebędących funkcjonariuszami ani urzędnikami Służby Cywilnej zatrudnionymi na podstawie mianowania), art. 8 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników na podstawie odesłania zawartego w art. 9 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej.

Zdaniem Sądu Najwyższego taka wykładnia jest prawidłowa również ze względu na cel analizowanego przepisu, którym było zapewnienie funkcjonariuszom oraz pracownikom, których stosunki pracy wygasały w związku z dokonaną reorganizacją administracji skarbowej, odpowiednich świadczeń mających zrekompensować im utratę zatrudnienia, która była spowodowana czynnikami niezależnymi od pracowników. Jednocześnie systematyka oraz cele ustawy o KAS i przepisów wprowadzających ustawę o KAS wskazują, że nowa regulacja prawna podtrzymuje zróżnicowanie sytuacji prawnej funkcjonariuszy oraz pracowników KAS, przyznając szczególną, stabilniejszą pozycję funkcjonariuszom, co powinno znaleźć wyraz również w odniesieniu do świadczeń należnych tym dwóm grupom pracowników z tytułu wygaśnięcia ich stosunków pracy.

Sąd Najwyższy podkreślił, iż nie sposób też pominąć, że przyznanie pracownikom, o których mowa w art. 170 ust. 4 p.w. KAS, odprawy na podstawie art. 8 ustawy o zwolnieniach grupowych wpisuje się również w pewną historyczną praktykę ustawodawcy, który w szeregu aktów prawnych nowelizujących rozmaite elementy administracji publicznej często odsyłał bezpośrednio właśnie do przepisów ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Sąd Najwyższy wspomniał tu choćby art. 33 ust 3 ustawy z dnia 22 marca 1990 roku o pracownikach samorządowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593), który przewidywał, że pracownikom samorządowym mianowanym, w przypadkach wygaśnięcia stosunku pracy na podstawie przepisów tej ustawy, przysługuje wynagrodzenie przewidziane w art. 10 ust. 3 wspomnianej ustawy o pracownikach samorządowych. Pozostałym pracownikom przysługują w tych przypadkach świadczenia przewidziane w art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 z późn. zm.). Podobnie art. 99 ust 12 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku - Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241) przyznawał w przypadku wygaśnięcia stosunków pracy, o których mowa w ust. 9 tego artykułu, lub wypowiedzenia, o którym mowa w jego ust. 11, pracownikom świadczenia przewidziane dla pracowników, z którymi stosunki pracy rozwiązuje się z przyczyn niedotyczących pracowników. W końcu, wprost do przepisów dotyczących odpraw przysługujących pracownikom z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn ich niedotyczących odwoływał się także art. 58 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 roku - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872), który przewidywał, że w przypadku wygaśnięcia stosunku pracy, o którym mowa w ust. 1 tego przepisu, lub wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 3 omawianego artykułu, pracownikom innym niż pracownicy mianowani przysługuje odprawa, o której mowa w art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 z późn. zm.).

W związku z tym, zdaniem Sądu Najwyższego uznać należy, że przyznawanie pracownikom administracji publicznej, nieposiadającym statusu funkcjonariusza, zatrudnionym na innej podstawie niż mianowanie, odprawy z tytułu wygaśnięcia ich stosunku pracy, na takich samych zasadach, jak odprawa należna pracownikom z tytułu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracowników stanowi pewną utrwaloną praktykę legislacyjną, co dodatkowo pozwala utwierdzić się w przekonaniu, że właśnie odprawę z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników miał na myśli ustawodawca, przyznając w art. 170 ust. 4 p.w. KAS pracownikom odpowiednio prawo do świadczeń należnych w związku z likwidacją urzędu.

O powyższym orzeczono zatem na podstawie powołanych wyżej przepisów art. 8 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 13 marca 2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2015 r. poz. 192 ze zmianami). w zw. Z art. 170 ust 4 ustawy z dnia 16 listopada 2016r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej w punkcie I wyroku.

Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 k.p.c., art. 99 k.p.c. zgodnie z zawartą w tych przepisach zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, z której wynika, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowej obrony.O kosztach orzeczono również na podstawie rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r w sprawie opłat za czynności radców prawnych / Dz U z 2015r. , poz. 1804 ze zmianami/ na podstawie § 2 ust. 5 w zw. z § 9 ust1 pkt 1 zgodnie ze stawka minimalną .

O powyższym orzeczono w punkcie II wyroku.