Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Rafał Kaniok (spr.)

Sędziowie: SA – Marzanna Anna Piekarska - Drążek

SO (del.) – Katarzyna Capałowska

Protokolant: – sekr. sąd. Sylwester Leńczuk

przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej - Tomali

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2019 r.

sprawy

M. R. (1), syna W. i K. z domu O., urodzonego w dniu (...) w W.

oskarżonego o czyny z art. 258 & 2 kk, art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 & 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego oraz prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 11 stycznia 2017 r. sygn. akt XII K 41/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. R. (1) w ten sposób, że:

1.  prostuje oczywistą omyłkę w numeracji punktów wyroku poprzez zamieszczenie numeru „7a”w miejsce błędnego numeru „XIII”;

2.  przyjmując, ze czyn przypisany oskarżonemu M. R. (1) w pkt 7a wyroku został popełniony w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry podjętego zamiaru i stanowi czyn ciągły, poprawia kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu i uzupełnia ją o art. 12 kk, a także o art. 4 § 1 kk, a za podstawę skazania i podstawę wymiaru kary pozbawienia wolności i grzywny przyjmuje art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani w zw. z art. 4 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu, czyli przed zmianami wprowadzonymi w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii z dniem 9 grudnia 2011 r (Dz. U. nr 11 z 2011 r, poz. 678) oraz w ustawie kodeks karny z dniem 8 czerwca 2010 r (Dz. U. nr 206 z 2009 r, poz. 1589);

3.  przyjmuje za podstawę wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec M. R. (1) w pkt 8 wyroku art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu, czyli przed zmianą kodeksu karnego wprowadzoną z dniem 1 lipca 2015 r (Dz. U. 2015/396), a za podstawę orzeczonego w pkt 10 wyroku zaliczenia na jej poczet okresu rzeczywistego pozbawienia wolności przyjmuje art. 63 § 1 kk w zw. z art. 4 & 1 kk w powyższym brzmieniu;

I.  w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. R. (1) utrzymuje w mocy;

II.  zwalnia oskarżonego M. R. (1) od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

M. R. (1) został oskarżony o to, że:

III. w bliżej nieustalonym okresie od końca 2007 r. do sierpnia 2010 r. w W., M. i innych miejscowościach na terenie kraju działając wspólnie i w porozumieniu z A. G. (1) ps. (...), D. Z. ps. (...), P. D. (1), K. S. (1) ps. (...), P. P. ps. (...), E. P., D. W. ps. (...) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. grupie S., mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, życiu, zdrowiu , wolności oraz dotyczących obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w znacznych ilościach,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.,

IV. daty bliżej nieustalonej w okresie od końca 2007r. do sierpnia 2010 r., z wyłączeniem okresu od stycznia 2010 r. do końca kwietnia 2010 r., w W. i w M., działając wspólnie i w porozumieniu z A. G. (1), K. S. (1), E. P., D. W. , P. D. (1) oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości co najmniej 13,5 kg, kokainy w łącznej ilości co najmniej 3 kg i 100 gramy i 300 gram haszyszu oraz znacznymi ilościami substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w łącznej ilości co najmniej 10,5 kg oraz tabletek ekstazy w ilości łącznej co najmniej 12 tys. sztuk w ten sposób, że:

- w okresie od końca 2007 r. do końca 2009 r. w W. na ul. (...) i w M. w trakcie kilkudziesięciu transakcji nabył od K. S. (1) i A. G. (1) łącznie co najmniej 12 kg marihuany, w partiach od 200 do 300 gram, z częstotliwością dwa razy w miesiącu oraz łącznie co najmniej
3 kg kokainy, w miesięcznych partiach po 100 gram celem dalszej odsprzedaży,

- w 2008 r. w W. wspólnie z A. G. (1) nabył od E. P. i innej ustalonej osoby łącznie 10 kg amfetaminy w dwóch partiach po 5 kg każda, którą następnie zbył na ul. (...) ps. (...) w cenie
8 - 9 tys. za jeden kilogram celem dalszej odsprzedaży,

- w okresie od lutego 2008 r. do grudnia 2008 r. w W. w kilkudziesięciu transakcjach nabył od K. S. (1) i A. G. (1) łącznie co najmniej 12 tys. tabletek ekstazy, w tym jednorazowo 2 tys. tabletek i w porcjach od 100 do 500 tabletek jednorazowo celem dalszej odsprzedaży,

- wiosną 2008 r. w W. nabył od A. G. (1) i K. S. (1) jednorazowo 300 gram haszyszu w cenie 15 zł za gram celem dalszej odsprzedaży,

- latem 2008 r. w W. wspólnie z K. S. (1) nabył od nieustalonego mężczyzny jednorazowo 0,5 kg amfetaminy, którą następnie K. S. (1) zbył D. W. celem dalszej odsprzedaży,

- latem 2009 r. w W. na ul. (...) nabył od ustalonej osoby, za pośrednictwem P. D. (1), jednorazowo 100 gram kokainy celem dalszej odsprzedaży,

- w okresie od maja do sierpnia 2010 r. w W. w trakcie kilkudziesięciu transakcji nabył od D. W. łącznie co najmniej i 1,5 kg marihuany w partiach od 100 do 150 gram celem dalszej odsprzedaży,

przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dn. 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2017 r. Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł, że:

7. oskarżonego M. R. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu z pkt III a/o z art. 258 § 2 k.k., przy czym ustala, że działał on w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami w okresie od końca 2007 r. do stycznia 2010 r. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XIII. oskarżonego M. R. (1) w ramach czynu opisanego w pkt IV a/o uznaje za winnego tego, że daty bliżej nieustalonej w okresie od końca 2007r. do sierpnia 2010 r., z wyłączeniem okresu od stycznia 2010 r. do końca kwietnia 2010 r., w W. i w M., działając wspólnie i w porozumieniu z ustalanymi i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości co najmniej 9,5 kg, kokainy w łącznej ilości co najmniej 2 kg i 100 gram oraz 300 gram haszyszu oraz znacznymi ilościami substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w łącznej ilości co najmniej 10,5 kg oraz tabletek ekstazy w ilości łącznej co najmniej 12 tys. sztuk, czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, zaś w okresie od końca 2007 r. do stycznia 2010 r. działając w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65§1 k.k. skazuje go na karę 3 (trzech) lat i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza grzywnę w wysokości 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

8. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu M. R. (1) karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 3 (trzech) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

9. na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego M. R. (1) przepadek korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa w wysokości 91.000 (dziewięćdziesiąt jeden tysięcy) złotych;

10. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 17 kwietnia 2013 r. do dnia 30 kwietnia 2014 r.;

11. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca oskarżonemu M. R. (1) dowód rzeczowy z poz. 4 i 5 wykazu dowodów rzeczowych Drz (...)- (...).

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego oraz prokurator.

Obrońca oskarżonego zarzucił wyrokowi:

I. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść, tj.

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy, przyjmując że:

1. zeznania świadków A. G. (1) i K. S. (1) w zakresie w jakim mieli oni dostarczać zamawiane przez oskarżonego M. R. (1) narkotyki i przekazywać mu je na tyłach jego domu, za wiarygodne, w sytuacji gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego oraz wskazań wiedzy wynika, że we wskazanym przez świadków czasie, do tych rzekomych dostaw musiałoby by dochodzić na parkingu Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa przeznaczonym min. do postoju pojazdów służbowych policji, vis a vis policyjnej izby zatrzymań, w godzinach pracy Sądu, co jest oczywistą niedorzecznością;

2. zeznania świadków A. G. (1) i K. S. (1) w zakresie w jakim zeznali oni że oskarżony M. R. (1) był członkiem grupy zorganizowanej o charakterze zbrojnym, za wiarygodne, w sytuacji gdy nie wynika to z pozostałego materiału dowodowego a część materiału dowodowego w postaci zeznań pozostałych świadków, w tym świadka D. K. (1) temu zaprzecza;

3. zeznania świadka P. D. (1), w zakresie w jakim zeznał on że oskarżony miał być człowiekiem od K. lub Z. i odbierać od niego narkotyki, za wiarygodne , w sytuacji gdy ta okoliczność nie wynika z żadnego innego dowodu a oskarżony zdecydowanie temu zaprzeczył;

- art. 410 k.p.k. - poprzez zaniechanie oparcia wyroku na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej a w szczególności nieuwzględnieniu dowodu z zeznań świadka D. K. (1) w zakresie w jakim zeznał on, że oskarżony M. R. (1) nie był przez niego odbierany jako członek grupy oraz że nie widywał on M. R. (1) na rozkminkach;

II. błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony należał do grupy zorganizowanej oraz odbierał narkotyki w dni powszednie od K. S. (2) na parkingu dla samochodów służbowych policji przed wejściem do Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa, jak i odebrał narkotyki od P. D. (1), w sytuacji gdy nie wynika to ze zgromadzonego materiału dowodowego albo wręcz materiał dowodowy temu zaprzecza, co jest konsekwencją wyżej wskazanych naruszeń.

W konkluzji skarżący wniósł o:

a) zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu udziału w zorganizowanej oraz przyjęcie, że ilość narkotyków kupiona przez oskarżonego od K. S. (1) nie przekraczała ilości wskazanych przez samego oskarżonego,

b) ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Prokurator zarzucił wyrokowi obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485) , poprzez wymierzenie oskarżonym w tym M. R. (1) w pkt 7 (oznaczenie w wyroku XIII) przypisanych im w powyższych punktach wyroku przestępstw - kary grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. w sytuacji gdy prawidłową podstawą prawną wymiaru kary grzywny winien być art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179 poz. 1485).

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie, iż podstawą prawną wymiaru kary grzywny orzeczonej wobec oskarżonych w tym M. R. (1) jest art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. nr 179 poz. 1485)

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Na uwzględnienie zasługiwała jedynie apelacja oskarżyciela publicznego, natomiast apelacja obrońcy oskarżonego okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.

Trafny jest zarzut obrazy przepisu prawa materialnego zawarty w apelacji prokuratora.

Sąd I instancji bowiem wadliwie – na co wskazano na str. 50 uzasadnienia zaskarżonego wyroku –określił podstawę prawną wymiaru grzywny. W przypadku bowiem przypisania oskarżonemu czynu, polegającego na uczestniczeniu w obrocie środkami odurzającymi, samoistną podstawę prawną wymierzenia kary grzywny stanowi art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r.

Przepis art. 33 § 2 k.k. nie ma wówczas zastosowania i w tym zakresie wyrok Sądu I instancji w pkt 7a (przed sprostowaniem pkt XIII) został skorygowany. Nadto niezbędnym było dokonanie zmian tegoż wyroku z urzędu poprzez poprawienie błędnej kwalifikacji prawnej rozstrzygnięć z pkt 7a i 8 wyroku w postaci wskazania art. 4 § 1 k.k., który nakazuje stosowanie ustawy obowiązującej poprzednio jeżeli jest ona względniejsza dla sprawcy.

Z dniem 9 grudnia 2011 r. zmieniono bowiem treść art. 56 art. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (art. 1 pkt 11 ustawy z 11 kwietnia 2011 r. Dz. U. 11.117.678) poprzez zaostrzenie ustawowego zagrożenia karą pozbawienia wolności za czyn określony w tym przepisie, zaś oskarżonemu przypisano czyny popełnione w okresie do sierpnia 2010 r. [pkt 7a) wyroku].

Niezbędnym też było zamieszczenie przepisu art. 4 § 1 k.k. w pkt 8 wyroku, zawierającym rozstrzygnięcie dotyczące kary łącznej pozbawienia wolności, aczkolwiek treść tego rozstrzygnięcia (w którym przywołano art. 85 k.k. bez dodatkowych jednostek redakcyjnych) wskazuje, iż Sąd zastosował ustawę obowiązującą poprzednio tj. w brzmieniu przed zmianą kodeksu karnego z dniem 1 lipca 2015 r.

Kolejną obligatoryjną zmianą zaskarżonego wyroku w postępowaniu odwoławczym była konieczność wskazania, że czyn przypisany skazanemu w pkt 7a) wyroku został popełniony w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru.

Zaistniały zatem przesłanki nakazujące stwierdzenie, iż czyn ten jest czynem ciągłym określonym w art. 12 k.k.

Powyższe korekty zaskarżonego wyroku nie stanowią natomiast, w ocenie Sądu Apelacyjnego, uzasadnionej podstawy do poczynienia dalszych zmian tegoż wyroku w obrębie orzeczenia o karze wymierzonej oskarżonemu M. R. (1). Kara ta respektuje bowiem wszystkie zasady wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. R. (1) jest w całej rozciągłości bezzasadna. Bezpodstawne są podniesione w niej zarzuty obrazy prawa procesowego, w tym art. 7 i 410 k.p.k. i w efekcie powiązany z nimi zarzut poczynienia błędnych ustaleń faktycznych, jak też końcowe wnioski apelacyjne o zmianę zaskarżonego wyroku lub o jego uchylenie.

Co do zarzutu obrazy art. 410 k.p.k. stwierdzić należy, że skarżący nie wykazał we wniesionym środku odwoławczym by Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcia, bądź na okolicznościach nieujawnionych w trakcie rozprawy, bądź też oparł je tylko na części ujawnionych okoliczności. Sąd I instancji przeprowadził bowiem wszystkie dowody i zbadał wszystkie okoliczności, które były niezbędne do wydania orzeczenia w niniejszej sprawie. Powyższe dowody Sąd prawidłowo ujawnił na rozprawie głównej a następnie wszystkie te dowody i wypływające z nich okoliczności uwzględnił na etapie wyrokowania.

W szczególności nie jest tak (jak to wskazano w pkt II apelacji), iż Sąd I instancji nie uwzględnił, z obrazą art. 410 k.p.k., dowodu z zeznań świadka D. K. (1). Dowód ten, którego wiarygodność została oceniona pozytywnie, wszedł w całości w skład podstawy dowodowej ustaleń faktycznych przedmiotowego wyroku. Sąd I instancji analizując wszechstronnie zeznania świadka K. trafnie przyjął, iż potwierdzają one okoliczności przedstawione w zeznaniach świadka A. G. i K. S.. Jednocześnie Sąd zastrzegł, iż świadek K. nie mógł wiedzieć o szczegółach działalności A. G.. Jest zatem oczywistym, iż świadek K. nie musiał posiadać pełnej wiedzy, co do wszystkich zdarzeń, które ujęte zostały w ustaleniach faktycznych niniejszej sprawy, w ramach czynów przypisanych oskarżonemu M. R., w tym wiedzy odnośnie charakteru jego współdziałania ze zorganizowaną grupą przestępczą określoną w wyroku, również w zakresie uczestniczenia w tzw. „rozkminkach”.

Sąd I instancji trafnie przy tym zauważył, że świadek K. nie mógł mieć szczególnej wiedzy na temat transakcji handlowych związanych z oskarżonym albowiem świadek ten miał bliższe kontakty z (...) a nie z jego dealerami, zaś R. bardziej był związany z K. S. (str. 32 uzasadnienia).

Zauważyć przy tym należy, że świadek K. rozpoznał oskarżonego R. w trakcie rozprawy i wskazując, iż „kręcił się on koło G. i chyba dla niego handlował narkotykami, to było w 2007 bądź 2008 r.”, co odpowiada w pełni ustaleniom faktycznym poczynionym w powyższym zakresie przez Sąd I instancji (k. 2122 – 2124). Okoliczność, że świadek K. nie posiadał informacji wskazujących wprost, iż oskarżony należał do zorganizowanej grupy przestępczej, czy też, że uczestniczył demonstracjach siłowych tej grupy („rozkminkach”) nie podważa materiału dowodowego obciążającego oskarżonego w powyższym zakresie.

Podkreślić w szczególności należy, że to właśnie A. G., wokół którego zdaniem K. „ kręcił się” oskarżony, jednoznacznie zeznawał o przynależności oskarżonego do zorganizowanej grupy przestępczej i o jego udziale w ww. „rozkminkach”.

Tym samym za trafną i nie naruszającą zasady swobodnej oceny dowodów (określonej w art. 7 k.p.k.) uznać należy ocenę Sądu I instancji, że zeznania świadków G. i S., również w zakresie obciążającym oskarżonego M. R., znajdują odzwierciedlenie w relacjach innych osób, w tym w zeznaniach świadka K.. Należy nadmienić, że wbrew zarzutom skarżącego [pkt I.2)] świadek ten nie zaprzeczał w sposób stanowczy, iż M. R. był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej. Użył jedynie sformułowania, iż nie ma informacji by oskarżony należał do takiej grupy (k. 2124). Z kolei co do udziału w „rozkminkach” i działaniach siłowych, świadek nie w każdym przypadku pamiętał jaki był skład osobowy grupy uczestniczącej w danym zdarzeniu tego typu (np. str. 2123).

W tym miejscu należy podkreślić, że wbrew stanowisku skarżącego wyrażonemu w zarzutach z pkt I 1), 2), 3), Sąd I instancji dowody przeprowadzone na rozprawie, w tym w szczególności zeznania świadka A. G. (1) i K. S. (1) a także P. D. (1) i (o czym była mowa) D. K. (2), ocenił z uwzględnieniem wskazań wiedzy, prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego.

W swoich rozważaniach Sąd ocenił w sposób wszechstronny całokształt ujawnionego materiału dowodowego, wskazując w sposób logiczny i rzeczowy, którym dowodom w jakiej części dał wiarę a które dowody uznał za niewiarygodne. W oparciu o powyższą ocenę, spełniającą rygory określone w art. 7 k.p.k., Sąd I instancji poczynił kompletne i bezbłędne ustalenia faktyczne w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu P. R., zaś we wniesionej apelacji nie zaprezentowano takich zarzutów i argumentów, które mogłyby w sposób skuteczny podważyć trafność ocen i ustaleń dokonanych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Sądowej oceny materiału dowodowego nie naruszyły też wyniki postępowania dowodowego przeprowadzonego w postępowaniu odwoławczym (przesłuchanie świadka Z.). Ocena, iż zeznania A. G. i K. S., również w części odnoszącej się do R., są wiarygodne pozostaje pod ochroną art.7 k.p.k., zarówno ze względu na odnotowaną przez Sąd I instancji wewnętrzną konsekwencję i spójność tych zeznań, jak i z uwagi na okoliczność, iż znalazły one potwierdzenie w swoim całokształcie w relacjach innych osób w tym D. K., P D., M. H.. Nie zasługuje przy tym na uwzględnienie zarzut dowolnej, obrażającej art. 7 k.p.k., oceny zeznań świadka P. D. (1). Świadek ten w postępowaniu przygotowawczym wskazał, iż oskarżony R. rozprowadzał narkotyki dla K. S. (1), a nadto w jednym wypadku odbierał od świadka 100 g kokainy jako „ człowiek od K. lub Z.” (k. 905). Skarżący nie przedstawiał żadnych przekonujących argumentów, które mogłyby podważyć trafną ocenę Sądu I instancji, co do wiarygodności zeznań P. D. w powyższym zakresie. Nadto należy odnotować, że Sąd I instancji w sposób prawidłowy ocenił jako niewiarygodne, kolejne zeznania świadka D., złożone w postępowaniu sądowym, w zakresie w którym wyraził on wątpliwość, czy osobą odbierającą od niego 100g kokainy był faktycznie oskarżony R. (str. 33 uzasadnienia).

Z tych względów uznać należy, że zarzuty obrońcy oskarżonego dotyczące dowolnej oceny zeznań świadka D., oraz zeznań świadka K. i powiązany z nim zarzut błędu w ustaleniach faktycznych [pkt I.2), 3) apelacji, pkt II apelacji] nie zasługują na akceptację.

Za bezzasadny uznać też należy zarzut dowolnej oceny zeznań G. i S. oraz powiązany z nim zarzut błędnych ustaleń faktycznych, dotyczące rzekomej „oczywistej niedorzeczności” miejsca realizacji transakcji z oskarżonym tj. przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Mokotowa (pkt I 1) apelacji, pkt II apelacji). Z zeznań świadka S. wynika bowiem logicznie, że powodem wyboru takiego miejsca transakcji było po prostu miejsce zamieszkania oskarżonego R.. Była to pierwsza klatka schodowa w bloku mieszkalnym przy ul. (...). Do transakcji dochodziło na parkingu, przed, jak i za tym blokiem, a nie (jak wywodzi skarżący), na parkingu służbowym dla pojazdów policyjnych (k. 891 fotografia k. 899). Nadto zauważyć należy, że zgodnie z zeznaniami S., transakcje z oskarżonym odbywały się nie tylko przy ul. (...) ale i w mieszkaniu S. w M..

Mając na uwadze okoliczność, że wszystkie zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego M. R., kwestionujące oceny i ustalenia Sądu I instancji okazały się bezzasadne w stopniu oczywistym, Sąd Apelacyjny, uznał, iż nie ma jakichkolwiek przesłanek przemawiających za uwzględnieniem wniosków apelacyjnych o uchylenie zaskarżonego wyroku lub o jego zmianę w kierunku korzystnym dla oskarżanego.

Z tych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie.