Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XI GC 265/19

​ 

​  U Z A S A D N I E N I E

Powód B. K. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 1863,45 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 1549,80 zł od dnia 7 maja 2018 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 313,65 zł od dnia 17 lipca 2018 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. Powód podał, że poszkodowana w związku z kolizją drogą z winny ubezpieczonego u pozwanego, wynajęła na czas likwidacji szkody samochód zastępczy i z tego tytułu poniosła koszty 3321 zł brutto. Powód podał, że poszkodowana podniosła też koszt holowania uszkodzonego pojazdu w kwocie 467,40 zł. Ubezpieczyciel wypłacił poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 1771,20 zł z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego weryfikując stawkę najmu pojazdu zastępczego do kwoty 80 zł. Pozwana na skutek wezwania do zwrotu również kosztów holowania wypłaciła dodatkowo kwotę 153,75 zł.

W dniu 12 grudnia 2018 roku wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw, w którym zaskarżyła nakaz zapłaty w całości oraz domagała się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia na swoją rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana m.in. uzasadniała, że zrekompensowała szkodę, tj. wypłaciła kwotę 1771,20 zł tytułem pokrycia kosztów najmu oraz kwotę 153,75 zł tytułem kosztów holowania. Pozwana podniosła, że poszkodowana nie skorzystała z możliwości zorganizowania najmu przez pozwaną. Nadto, pozwana zakwestionowała stawkę najmu oraz legitymację czynną powoda do występowania w niniejszym procesie.

W toku procesu strony podtrzymały swe stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W wyniku kolizji w dniu 12 stycznia 2018 roku uszkodzeniu uległ samochód marki P. (...) o nr rej. (...), którego użytkownikiem była J. D..

Sprawca kolizji posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Bezsporne, nadto dow ód:

- odpis z KRS pozwanej k.47-49,

- umowa użyczenia k.11-12,

W wyniku uszkodzenia, pojazd nie nadawał się do dalszej jazdy i musiał być odholowany do warsztatu naprawczego w P.. Poszkodowana nie posiadała żadnego innego samochodu, którym mogłaby zastąpić uszkodzony. Szkodę w imieniu poszkodowanej zgłaszał jej szwagier. Poszkodowana nie otrzymała od ubezpieczyciela oferty najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- zeznania świadka J. D. k.64-65,

- oświadczenie poszkodowanej k.13,

- akta szkody na płycie CD k.50

J. D. w dniu 12 stycznia 2018 roku najęła pojazd zastępczy od powoda za cenę 150 zł netto. Najem zakończył się w dniu 10 lutego 2018 roku.

Powód obciążył poszkodowaną fakturą VAT opiewającą na kwotę 3321 zł za 18 dni najmu oraz fakturą za załadunek i rozładunek uszkodzonego samochodu oraz transport uszkodzonego samochodu z miejsca wypadku do warsztatu w P. na kwotę 467,40 zł.

Dowód:

- zeznania świadka J. D. k.64-65,

- umowa najmu – k. 14,

- protokół zwrotu pojazdu – k.15,

- faktura Vat nr (...) k.16,

- faktura Vat nr (...) k.17,

- zestawienie cenników k.30-36,

W dniu 10 lutego 2018 roku poszkodowana i powód zawarli dwie umowy cesji, na mocy których cedent – J. D. – przelała na rzecz cesjonariusza – B. K. - wierzytelność (czyli prawo do odszkodowania) przysługującą w związku z holowaniem pojazdu oraz najmem pojazdu zastępczego.

Dowód:

- umowy cesji – k. 37-38,

Powód wezwał pozwaną do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 3321 zł oraz do zwrotu kosztów holowania uszkodzonego pojazdu w kwocie 467,40 zł, na który składała się kwota 180 zł netto za transport pojazdu i kwota 200 zł netto za jego załadunek i rozładunek.

Decyzją z dnia 6 kwietnia 2018 roku pozwana przyznała poszkodowanej kwotę 1771,20 zł z tytułu zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego. Pozwana zaakceptowała 18 dni najmu, lecz uwzględniła cenę dobowej stawki najmu w kwocie 80 zł netto.

Decyzją z dnia 25 lipca 2018 roku pozwana przyznała poszkodowanej kwotę 153,75 zł z tytułu zwrotu kosztów holowania.

Pozwana wypłaciła powodowi wymienione wyżej kwoty.

Bezsporne, nadto dowód:

- pisma powoda o zwrot kosztów najmu i holowania k.18, 19,

- decyzja pozwanej z dnia 6.04.2018 r. k.20,

- potwierdzenie przelewu k.21,

-reklamacja powoda z dnia 25.05.2018 r. wraz z potwierdzeniem odbioru k.22-24,

- reklamacja powoda z dnia 16.06.2018 r. wraz z potwierdzenia odbioru k.25-26,

- pismo pozwanej z dnia 25.06.2018 r. k.27,

- decyzja pozwanej z dnia 25.07.2018 r. k.28,

- potwierdzenie przelewu k.29,

Przeciętna dobowa cena najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego w opcji bez limitu kilometrów, w spornym okresie, wynosiła przeciętnie 212 zł netto na dobę.

Ryczałtowe ceny usługi holowania pojazdu wraz z jego załadunkiem i rozładunkiem zawierały się na początku 2018 roku w przedziale od około 80 zł do 300 zł brutto, czyli 65-244 zł netto. Z uwagi na realizację usługi w godzinach nocnych ceny ulegały zwiększeniu o 50%, zatem stawki te wynosiły 100-366 zł netto, przeciętnie 180 zł netto.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego - k. 71-84

Sąd zważył co następuje:

Powództwo było uzasadnione w całości w zakresie kosztów najmu, a w przeważającej części w zakresie kosztów holowania.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 kc, zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z § 4 art. 822 kc, uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela konieczne jest zaistnienie przesłanek odpowiedzialności, a więc zdarzenia, z którym umowa wiąże obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody oraz związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym, a faktem, z którego szkoda wynika, przy czym zgodnie z art. 361 kc powinien to być adekwatny związek przyczynowy.

W sprawie niespornym był fakt odpowiedzialności pozwanej, zaistnienie zdarzenia powodującego szkodę, konieczność najmu pojazdu zastępczego i holowania oraz okres najmu – 18 dni, sporna była legitymacja procesowa powoda, wysokość stawki najmu i kosztu holowania.

Analizując w pierwszej kolejności legitymację procesową powódki, ustalono, że wynika ona z przedłożonych umów cesji oraz art. 509 kc i 510 kc, zgodnie z którymi wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Zdaniem sądu nie mogło ulegać wątpliwości, że cesja na rzecz powoda wierzytelności o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego i holowania, stanowiła formę zapłaty za świadczone usługi. Zatem umowa przelewu została zawarta w celu zwolnienia się ze zobowiązania – solvendi causa. Zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego należy się zarówno w sytuacji wykazania, że poszkodowany wynajął pojazd zastępczy i jest zobowiązany do poniesienia kosztów z tym związanych, jak również w sytuacji wykazania faktycznego poniesienia przez poszkodowanego takich kosztów. Bez wątpienia więc zapłatą za najem było przeniesienie analogicznej wierzytelność przysługującej poszkodowanej, a która została w umowie cesji precyzyjnie określona. Szkoda – w postaci zobowiązania poszkodowanego do zapłaty za najem - powstała w majątku poszkodowanego już w dniu zawarcia umowy najmu i holowania. Z chwilą powstania szkody, powstała jednocześnie po stronie poszkodowanej wierzytelność o zwrot kosztów najmu i holowania, którą to wierzytelnością poszkodowany mógł swobodnie dysponować. Wystawienie faktury VAT na rzecz poszkodowanej sprecyzowało wysokość zobowiązania, a jednocześnie wartość przelanej wierzytelności. Co więcej sama poszkodowana zeznając przed sądem wskazywała, że ostatecznie nie zapłaciła powodowi za najem i holowanie, potwierdzając jednocześnie zawarcie umowy cesji. Było więc oczywistym, że przelew wierzytelności stanowił niejako zapłatę za świadczone usługi.

W zakresie zarzutu pozwanej o złożeniu oferty najmu pojazdu w trakcie rozmowy telefonicznej, sąd pominął dowód z nagrania rozmowy. Załączona do akt sprawy płyta CD, została zabezpieczona hasłem. Zobowiązaniem z dnia 8.03.2019r., doręczonym pełnomocnikowi pozwanej 15.03.2019r., wezwano pozwaną do wskazania hasła umożliwiającego przeprowadzenie dowodu, w terminie 7 dni pod rygorem jego pominięcia. Pozwana ani w zakreślonym terminie, ani też później nie wykonała zobowiązania tym samym dowód ten pominięto. Nadto pozwana nie przedłożyła żadnego innego dowodu na okoliczność rzeczywistego złożenia poszkodowanej propozycji najmu i to za cenę 80 zł netto. Co więcej sama poszkodowana zeznając na tę okoliczność zaprzeczyła aby dotarła do niej jakakolwiek oferta od pozwanej. Mając zaś na względzie, że szkodę zgłaszał - upoważniony wyłącznie do tej czynności – szwagier poszkodowanej, to ustalono, że istotnie poszkodowana takiej oferty nie otrzymała.

Badając więc wysokości stawki najmu i holowania konieczne było wykazanie przez powoda czy nie odbiegały one od cen rynkowym obowiązujących w chwili świadczenia tych usług. Na te okoliczność dopuszczono dowód z opinii biegłego, która nie była kwestionowana przez strony, a jej ustalenia nie nastręczały logicznych wątpliwości. Na tej podstawie ustalono, że cena za jaką poszkodowany najął pojazd zastępczy – 150 zł netto – w żaden sposób nie przekraczała stawek najmu obowiązujących na lokalnym rynku, w danej klasie pojazdów, a wręcz była od nich niższa. Tym samym w pełni zasadny był koszt najmu łącznie 3321 zł brutto (18 x 184,50 zł brutto), a przez to roszczenie o zakresie 1549,80 zł ( (...),20).

Opierając się również o ustalenie biegłego, uznano, że przyjęta stawka za holowanie (łącznie 380 zł netto), na które składa się oczywiście rozładunek, załadunek i transport – przekraczała stawki obowiązujące w tym czasie na lokalnym rynku. Jak wynikało bowiem z ustaleń biegłego, koszt holowanie pojazdu, w porze nocnej (godz. 22), wynosił od 100 zł do 366 zł netto. Tym samym uznano, że powód zdołał wykazać wysokości roszczenia właśnie do kwoty 366 zł netto tj. 450,18 zł. Mając więc na uwadze, że pozwany wypłacił z tego tytułu 153,75 zł z tego tytułu zasądzono kwotę 296,43 zł.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 kc, uznając za zasadne ich naliczenia od dat wskazanych w pozwie, co zresztą w tym zakresie nie było kwestionowane przez pozwaną.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 kpc i art. 100 kpc, mając na uwadze, że powód ustąpił jedynie w 1% roszczenia oraz § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Koszt powódki to opłata od pozwu – 94 zł, wynagrodzenie pełnomocnika z opłatą skarbową – 917 zł oraz wykorzystana część zaliczki na opinię biegłego – 472,32 zł. Z uwagi na ujawnienie błędu rachunkowego w wyliczeniu kosztów należnych powodowi od pozwanego, sąd wyda w tym zakresie odrębne postanowienia.

Na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2015r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócono stronom nadpłaconą zaliczkę w sprawie. Łączny koszt opinii wyniósł 944,64 zł, zaś łączna zaliczka wpłacona przez strony (po 800 zł) wynosiła 1600 zł. Zatem 1600 – 944,64 zł = 655,36 zł. Łączną pozostałą do rozliczenia zaliczkę należało więc zwrócić stron w częściach równych po 327,68 zł.