Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Jaśle I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Wanat

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Wojtunik

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2019 roku w Jaśle

sprawy z powództwa Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.

przeciwko J. M.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 1070/18 upr.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Jaśle z 29.05.2019 r.

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. domagał się zasądzenia od pozwanej J. M. kwoty 186,75 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie, powód wskazał, że na mocy umowy przelewu wierzytelności z 19.09.2017 r. zawartej z (...) Sp. z o.o. sp. j. nabył przysługującą wobec pozwanego wierzytelność pieniężną, wynikającą
z umowy pożyczki o nr (...) z 27.07.2015 r. Zadłużenie wynikające
z tej umowy nie zostało przez pozwaną uregulowane, pomimo wezwania do zapłaty i zawiadomienia o zmianie osoby wierzyciela. Na dochodzoną sumę składa się 152 zł tytułem należności głównej i 34,75 zł jako skapitalizowane odsetki.

Powyższe roszczenie powoda zostało uwzględnione nakazem zapłaty
z dnia 11.09.2018 r. wydanym w elektronicznym postepowaniu upominawczym sygn. akt VI (...)

W sprzeciwie od tego orzeczenia pozwana wnosiła o oddalenie powództwa.

Zarzuciła, że umowę pożyczki zawartą z (...) o nr (...) spłaciła w całości, na co przedstawiła dowody wpłaty w postaci potwierdzenia przelewów (k. 7v. - 8).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. zawarł 19 września 2017 r.
z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji. W ramach tej umowy strony przewidziały, że cedent przenosi na nabywcę m.in. wierzytelności pieniężne wynikające z umów pożyczek gotówkowych, zawartych pomiędzy dłużnikami
a spółką (...) Sp. z o.o. lub pomiędzy dłużnikami a spółką (...) sp.
z o.o., które to wierzytelności zostały nabyte przez zbywcę - (...) Sp. z o.o. (dowód: kserokopia wyciągu z umowy przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji – k. 23 - 26).

W wyciągu z elektronicznego załącznika do umowy cesji pomiędzy tymi samymi stronami, datowanej na 19.09.2017 r. figuruje wierzytelność wobec pozwanej J. M. na kwotę należności głównej 152 zł, odsetki – 25,80 zł i koszty – 32 zł (dowód: wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności pomiędzy (...) sp. z o.o. a Prokura (...) k. 27).

Z kolei, w wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego
i ewidencji analitycznej, wystawionym przez powoda 24 lipca 2018 r. ujęta jest wierzytelność wobec J. M. w kwocie 152 zł jako należność główna
i odsetki 34,75 zł. Treść wyciągu naprowadza, że wierzytelność wynika z umowy ramowej o nr (...) (dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej – k. 14).

Powyższy stan faktyczny sprawy Sąd Rejonowy ustalił w oparciu
o przedłożone dokumenty oraz potwierdzone z za zgodność - ich kserokopie. Ich autentyczność nie była kwestionowana przez strony i jednocześnie nie budziła też wątpliwości Sądu, przy czym przedłożony w sprawie wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu, w myśl art. 194 ust. 2 ustawy o funduszach inwestycyjnych, Sąd ocenił jako dowód prywatny (art. 245 k.p.c.), potwierdzający, że osoba, która go podpisała, złożyła zawarte w nim oświadczenie. W świetle przytoczonych w pozwie okoliczności przydatność dowodowa ww. dokumentów jawi się jednak jako niedostateczna dla uwzględnienia żądania powoda.

Podkreślenia wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać źródło zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, a obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

Powód wywodząc roszczenie o zapłatę kwoty 186,75 zł w zakresie jego podstawy faktycznej, powinien zatem wykazać zarówno fakt istnienia wymagalnego zobowiązania wynikającego z opisanej w pozwie pożyczki, jak też – nie będąc kontrahentem pozwanej (pożyczkodawcą) – skuteczne wstąpienie
w prawa pierwotnego wierzyciela, a zatem własną legitymację w sprawie.

Przedstawione dokumenty nie dają tymczasem wystarczających podstaw do przyjęcia, że w chwili przelewu, cedentowi przysługiwała wierzytelność
w wysokości opisanej w pozwie, którą to skutecznie nabył powód. Nie stanowi - zdaniem Sądu - dowodu jej istnienia i wysokości automatycznie wygenerowany wyciąg z załącznika do umowy cesji, ani też oświadczenie zawarte w wyciągu
z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej. Przedstawiony wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji (k. 27) stanowiący w istocie wydruk niepodpisany przez strony umowy cesji, z całą pewnością nie jest załącznikiem do tej umowy i w żaden sposób nie potwierdza, że przedmiotem przelewu była wierzytelność względem pozwanej. Nie wykazano, czy ów "wydruk" zawiera dane wymienione w Załączniku numer 4 do umowy przelewu wierzytelności. Nie został on też poświadczony za zgodność
z oryginałem przez pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym, nie jest opatrzony jego pieczęcią, lecz jedynie parafką. Podkreślić należy, że jest to pismo sporządzone jednostronnie przez stronę powodową, nie podpisane przez zbywcę wierzytelności, a więc stanowi jedynie dowód tego, że zostało sporządzone
o treści w nim podanej.

Z uwagi na nieprzedłożenie samej umowy pożyczki ani strona, ani Sąd nie ma możliwości weryfikacji kwoty ujętej przez powoda w wyciągu. Wątpliwości w tym zakresie pogłębia fakt, że powód w treści pozwu nawet nie wskazał osoby pożyczkodawcy.

Jako, że podstawę materialnoprawną zgłoszonego żądania stanowi stosunek zobowiązaniowy – umowa pożyczki, to – zgodnie z dyspozycją art. 720 k.c. – uznanie zasadności powództwa w pierwszym rzędzie wymagało stwierdzenia, że powód bądź jego poprzednik prawny tj. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. jako pożyczkodawca przeniósł na pozwaną własność środków pieniężnych, a pozwana przyjęła na siebie zobowiązanie do ich zwrotu. Dla weryfikacji wysokości zgłoszonego żądania niezbędnym było również wykazanie na jakich warunkach pozwana uzyskała kwotę pożyczki (odsetki, ewentualne koszty uzyskania pożyczki, termin wymagalności zobowiązania). Zaniechanie inicjatywy dowodowej przez powoda uniemożliwiło poczynienie przez sąd jakichkolwiek ustaleń w tym zakresie.

Wypada podkreślić, że to interes powoda nakazywał mu podjąć wszelkie czynności procesowe w celu udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne skutki prawne, tym bardziej z uwagi na stanowisko procesowe pozwanej, która stanowczo zaprzeczyła istnieniu jakiejkolwiek wierzytelności wobec powoda. Należy przy tym pamiętać, że sąd rozstrzyga sprawę według właściwego prawa materialnego na podstawie koniecznych ustaleń faktycznych uzyskanych dzięki zebranym środkom dowodowym. Na te właśnie ustalenia składają się dowody, które przedstawiają w pierwszej kolejności same strony, zgodnie z brzmieniem art. 232 k.p.c.

W zaistniałych okolicznościach, na podstawie art. 720 k.c. w zw. z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.