Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2019 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący sędzia Ewa Taberska

Protokolant aplikant radcowski Karolina Drąg

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu Jacka Derdy

po rozpoznaniu w dniach 11 lipca 2019 r. i 9 września 2019r.

sprawy W. W.

oskarżonej z art.177 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gnieźnie

z dnia 28 lutego 2019r. sygn. akt II K 66/18

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  w miejsce orzeczenia zawartego w punkcie 1, uznaje W. W. za winną wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. polegającego na tym, że w dniu 15 listopada 2017 r. w T., na ul. (...), woj. (...), kierując samochodem osobowym marki T. (...) nr rej. (...), nie zachowała należytej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa pieszemu J. P. (1), znajdującemu się na oznakowanym przejściu dla pieszych, doprowadzając do jego potrącenia, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza jej karę 800 (osiemset) złotych grzywny;

b)  uchyla orzeczenie zawarte w punkcie 2.

2.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w punkcie 3 w zakresie kosztów postępowania przygotowawczego oraz wydatków sądowych za I instancję.

3.  Zwalnia obwinioną od zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oraz od uiszczenia opłaty za obie instancje.

Ewa Taberska

UZASADNIENIE

W. W. została oskarżona o to, że w dniu 15 listopada 2017 r. w T., na ul. (...), woj. (...), kierując samochodem osobowym marki T. (...) nr rej. (...), naruszyła nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że jadąc ul. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na oznakowanym przejściu dla pieszych, doprowadzając do potrącenia J. P. (1), w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci wstrząśnienia mózgu oraz stłuczenia licznych okolic ciała, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Trzciance wyrokiem z dnia 28 lutego 2019 r. sygn. akt II K 66/18:

⚫

uznał oskarżoną W. W. za winną tego, że w dniu 15 listopada 2017 r. w T., powiat czarnkowsko- (...), woj. (...), kierując samochodem osobowym marki T. (...) o nr rej. (...) nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, ze jadąc ul. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności przy zbliżaniu się do oznakowanego przejścia dla pieszych, nienależycie obserwując przedpole jazdy i nie ustępując pierwszeństwa pieszemu – małoletniemu J. P. (1), w wyniku czego doprowadziła do jego potrącenia, w następstwie czego nieumyślnie spowodowała u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci wstrząśnienia mózgu oraz stłuczenia licznych okolic ciała, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, tj. występku z art. 177 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu i przy zastosowaniu art. 37a k.k. wymierzył jej karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych),

⚫

na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądził od oskarżonej W. W. na rzecz małoletniego pokrzywdzonego J. P. (1) kwotę 1.000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, płatne do rąk opiekuna prawnego J. P. (2), oraz orzekł o kosztach sądowych obciążając nimi oskarżoną.

Apelację od tego wyroku złożył obrońca oskarżonej – k. 99 – 104, który zarzucił mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów postępowania karnego, a w szczególności :

⚫

art. 7 k.p.k. polegające na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów przejawiające się w uznaniu, za w pełni wiarygodną sporządzoną w sprawie opinię biegłego, w której wskazano, że obrażenia występujące u pokrzywdzonego naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni

⚫

art. 201 k.p.k. polegające na braku uzupełnienia dowodów z opinii biegłego w sytuacji jej niepełności, skutkującej dokonaniem błędnej kwalifikacji obrażeń, jakich doznał pokrzywdzony

Podnosząc ten zarzut obrońca wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonej zasługiwała na uwzględnienie w zakresie stawianego zarzutu. Natomiast wnioski apelacji nie mogły zostać uwzględnione.

I tak w pierwszej kolejności podnieść należy, iż wniesiona apelacja w istocie nie kwestionowała ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego w zakresie przebiegu zaistniałego zdarzenia drogowego. Apelacja ta dotyczyła bowiem oceny tegoż zdarzenia pod względem kwalifikacji prawnej czynu oskarżonej, albowiem istotnie dla przyjęcia faktu, iż oskarżona popełniła występek, kluczowe znaczenie miało ustalenie, czy obrażenia, które wystąpiły u pokrzywdzonego J. P. (1) były obrażeniami w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.

Ponieważ apelację obrońcy należało uznać za dotyczącą całości wyroku, Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności zbadał jednak ocenę materiału dowodowego dokonanego przez Sąd Rejonowy, by można było przystąpić do oceny prawnej czynu pod kątem przyjętej przez Sąd I instancji kwalifikacji prawnej czynu.

I tak Sąd Okręgowy uznał, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie w zakresie winy jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku.

Sąd Okręgowy chciałby również podkreślić, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i wszechstronny rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych, co do samego przebiegu zdarzenia. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana przez Sąd Rejonowy co do przebiegu zdarzenia została dokonana z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach art. 5 § 2 k.p.k. i 7 k.p.k. Co więcej, jest ona oceną wszechstronną i bezstronną, która w szczególności nie narusza granic swobodnej oceny dowodów i jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy nie stwierdził też błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego. Ponadto treść apelacji, jak to już podniesiono powyżej nie wskazuje, by obrona kwestionowała ustalenia Sądu Rejonowego co do przebiegu zdarzenia.

Takie ustalenia pozwoliły zatem Sądowi odwoławczemu na zbadanie, czy przyjęta przez Sąd Rejonowy kwalifikacja prawna czynu przypisanego W. W. jest prawidłowa. W związku z powyższym kontrola apelacyjna skupiła się przede wszystkim na wartości dowodowej kwestionowanego przez obrońcę dokumentu w postaci opinii lekarza biegłego sądowego w dziedzinie chirurgii M. S. znajdującej się na k. 13.

Przedstawiony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny, a także treść zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, wskazujący na sposób zachowania się pokrzywdzonego po zdarzeniu, nie wskazywał na utratę przez pokrzywdzonego przytomności po zdarzeniu, co wymagało zdaniem Sądu Okręgowego, który brał udział w licznych szkoleniach w tym zakresie i niejednokrotnie w postępowaniu odwoławczym na skutek opinii biegłych, rozważał tę kwestię, co najmniej powzięcia z urzędu decyzji o przesłuchaniu biegłego M. S., zapoznania się z dokumentacją medyczną pokrzywdzonego i zakwestionowania wniosków opinii biegłego M. S..

W postępowaniu odwoławczym zatem, Sąd Okręgowy podzielając wątpliwości obrony uznał, iż istnieje konieczność zwrócenia się do innego biegłego sądowego, który po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną leczenia pokrzywdzonego na Oddziale Chirurgicznym Szpitala (...) w T. winien był ocenić, jakich obrażeń ciała doznał J. P. (1) w wyniku zdarzenia komunikacyjnego, które miało miejsce w dniu 15.11.2017r. w T. i czy obrażenia jakich doznał J. P. (1) spowodowały u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej czy poniżej 7 dni.

Biegły Sądu Okręgowego w Poznaniu, specjalista medycyny sądowej dr n. med. J. K. w pisemnej opinii z dnia 5.08.2019r., po zapoznaniu się do dokumentacją medyczną udostępnioną Sądowi przez Szpital w T., wskazał, iż pokrzywdzony J. P. (1) w wyniku zdarzenia z dnia 15.11.2017r. doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia lewej okolicy skroniowej, wstrząśnienia mózgu lekkiego stopnia oraz podbiegnięć krwawych w obrębie pleców.

Zdaniem biegłego obrażenia powyższe, a w szczególności wstrząśnienie mózgu lekkiego stopnia, stanowi naruszenie czynności narządów ciała na czas krótszy aniżeli 7 dni.

Opinia ta została wydana w sposób fachowy, jest spójna i logiczna, a jej treść i przede wszystkim wnioski, nie były kwestionowane przez strony. Strony też nie domagały się przesłuchania biegłego na rozprawie odwoławczej.

Sąd Okręgowy zatem uznał wydaną w postępowaniu odwoławczym opinię za jedynie w pełni przydatną dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy i mając na uwadze jej treść uprzedził strony o zmianie kwalifikacji prawnej czynu W. W. z art. 177 § 1 k.k. na art. 86 § 1 k.w. Prawidłowe bowiem ustalenia Sądu Rejonowego odnośnie przebiegu zdarzenia W. W. co do zdarzenia z dnia 15.11.2017r. z udziałem J. P. (1) pozwoliły Sądowi Okręgowemu na uznanie, iż W. W. była sprawcą zdarzenia drogowego i czyn W. W. polegał na tym, że w dniu 15 listopada 2017 r. w T., na ul. (...), woj. (...), kierując samochodem osobowym marki T. (...) nr rej. (...), nie zachowała należytej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa pieszemu J. P. (1), znajdującemu się na oznakowanym przejściu dla pieszych, czym doprowadziła do jego potrącenia, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy uznał obwinioną W. W. za winną wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierzył jej karę 800 (osiemset) złotych grzywny oraz uchylił orzeczenie zawarte w punkcie 2, albowiem brak było podstaw, na gruncie kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia do orzeczenia w zakresie obowiązku naprawienia szkody – art. 28 § 2 k.w. – środki karne można orzec, jeżeli są one przewidziane w przepisie szczególnym, a orzeka się je, jeżeli przepis szczególny tak stanowi, natomiast art. 86 § 1 k.w. nie dopuszcza możliwości orzeczenia środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2005 r.V KK 67/05V KK 67/05 - LEX nr 152475).

Wszelkich roszczeń z tytułu naprawienia szkody czy też zadośćuczynienia za doznaną krzywdę pokrzywdzony może dochodzić w takim przypadku jedynie na drodze procesu cywilnego.

Wymierzając natomiast obwinionej karę grzywny w kwocie 800 złotych Sąd Okręgowy, zgodnie z treścią art. 33 § 1 i § 2 k.w. uwzględnił stopień jej winy oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ta kara osiągnąć wobec obwinionej, a także potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta, zadaniem Sądu odwoławczego nie przekracza stopnia winy obwinionej i uwzględnia jej dochody oraz warunki osobiste i rodzinne.

Zaskarżony wyrok Sąd Okręgowy utrzymał w mocy w punkcie 3 w zakresie kosztów sądowych, a na podstawie art. 121 § 1 k.p.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. wg. zasad słuszności, zwolnił obwinioną od zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oraz od uiszczenia opłaty za obie instancje.

SSO Ewa Taberska