Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2019 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Przemysław Majkowski

Protokolant : staż. Agnieszka Sobolczyk

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2019 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa D. S.

przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w S.

o ochronę dóbr osobistych

1.  oddala powództwo,

2.  nie obciąża powoda kosztami procesu.

Sygn. akt I C 147/19

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 02 stycznia 2019 r. (data wpływu) powód D. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa Zakładu Karnego w S. kwoty 1.000.000 zł zadośćuczynienia oraz 30.000 zł na rzecz fundacji (...) z ustawowymi odsetkami od dnia orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych związanych z jego przebywaniem w jednostce penitencjarnej. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, (pozew k. 4-11).

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego Skarbu Państwa-Zakładu Karnego w S. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, (odpowiedź na pozew k. 39-42).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powód D. S. przebywał w Zakładzie Karnym w S. od dnia 20 lipca 2017 r. do dnia 08 listopada 2017 r. W okresie od dnia 20 lipca 2017 r. do dnia 24 lipca 2017 r. powód był osadzony w pawilonie (...)na Oddziale I w celi nr (...), w okresie od dnia 24 lipca 2017 r. do dnia 25 lipca 2017 r. powód przebywał w pawilonie (...)na oddziale I w celi nr (...), w okresie od dnia 25 lipca 2017 r. do dnia 23 sierpnia 2017 r. powód przebywał w pawilonie (...)na oddziale I w celi nr (...), w okresie od dnia 23 sierpnia 2017 r. do dnia 24 sierpnia 2017 r. powód przebywał w pawilonie (...)na oddziale II w celu nr (...), zaś w okresie od dnia 24 sierpnia do dnia 08 listopada powód przebywał w pawilonie (...) na oddziale I w celi nr (...), (dowód: informacja o pobytach i orzeczeniach k. 44-45, historia rozmieszczenia osadzonych w celach k. 46).

W czasie gdy powód był osadzony w Zakładzie Karnym w S. wszystkie cele były wyposażone w standardowy sprzęt kwaterunkowy zapewniający każdemu osadzonemu osobne miejsce do spania i jedzenia oraz przechowywania żywności i rzeczy osobistych. W roku 2015-2017 cele te były wyremontowane. W tym okresie w Zakładzie Karnym w S. nie występowało zjawisko przeludnienia cel. Kącik sanitarny był wydzielony płytami paździerzowymi na profilach stalowych z drzwiami. Natomiast każda cela miała oświetlenie typu L., centralne ogrzewanie, instalację wodno-kanalizacyjną z ciepłą bieżącą wodą i instalację wentylacyjną, podlegającą okresowej kontroli. W każdej znajdował się stół i odpowiednia ilość taboretów. Łóżka w celach były koszarowe z możliwością ich piętrowania. Braki i usterki usuwane są w miarę możliwości i potrzeb, dla tych prac specjalnie zorganizowany został zakładowy zespół naprawczy. Światła jarzeniowe, które były w celach były dopuszczone do użytkowania w pomieszczeniach wewnętrznych przez ludzi, typu biura, mieszkania itd. W Zakładzie Karnym w S. nie było pluskiew i nie wydawano rzeczy zapluskwionych. W przypadku pojawienia się insektów w celi, osadzeni otrzymywali doraźnie pułapki feromonowe, a w razie potrzeby prowadzona była dezynsekcja przez firmę zewnętrzną. W pozwanym Zakładzie osadzeni korzystają z własnych ubrań, chyba że są karani porządkowo, wówczas otrzymują nowe lub używane lecz wyprane ubrania należące do jednostki penitencjarnej. Zawilgocenia ścian i sufitu występują okresowo, w porze jesienno-zimowej wskutek niedozwolonego prania i suszenia przez osadzonych w celach prywatnej odzieży oraz niedostatecznego wietrzenia cel.. W pozwanym Zakładzie każdy osadzony otrzymywał osobne łóżko i materac. Przed wydaniem osadzonemu materac jest sprawdzany, a osadzony ma prawo odmówić jego przyjęcia i zażądać innego. W zakresie warunków odbywania kary pozbawienia wolności Zakład Karny w S. podlega nadzorowi sądu i sędziego penitencjarnego, a w zakresie warunków sanitarno-bytowych kontroli powiatowej inspekcji sanitarno-epidemiologicznej. W Zakładzie Karnym w S. są organizowane zajęcia oświatowo – kulturalne i sportowe, które odbywają się w świetlicy centralnej. Osadzonym zapewnia się takie rozrywki jak gra w szachy, warcaby, tenis stołowy. Odbywają się też zajęcia sportowe na świeżym powietrzu. W świetlicy organizowane są projekcje filmowe, koncerty, spotkania z zaproszonymi gośćmi, turnieje gry w piłkarzyki. W większości cel osadzeni mają własne telewizory. Mogą również korzystać z działającej na terenie zakładu biblioteki oraz kółek zainteresowań. Mają dostęp do prasy oraz radiowęzła. Osadzeni biorą udział w takich zajęciach po uprzednim zgłoszeniu zainteresowania takimi zajęciami wychowawcy. Powód miał możliwość korzystania z takich zajęć. Osadzeni mogą korzystać z widzeń, są to dwa widzenia w miesiącu oraz ze znajdujących się na korytarzach aparatów telefonicznych. Osadzeni mogą również korzystać z komunikatora internetowego skype. Mają także zapewnioną codzienną zawodową opiekę lekarską i pielęgniarską. Więzienna służba zdrowia realizuje świadczenia medyczne w każdym zakresie. Nie ma górnej granicy świadczeń medycznych, więc jeśli są potrzebne badania czy operacje to są one realizowane. Czas oczekiwania na wizytę u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej wynosi tydzień, zaś u lekarza specjalisty dwa tygodnie. Świadczenia medyczne są realizowane w ramach więziennej służby zdrowia, a jeśli nie ma takiej możliwości to wówczas w placówce zewnętrznej. W placówkach zewnętrznych osadzonych kolejki nie obowiązują albowiem jednostka penitencjarna płaci za każdą usługę. Obowiązek cenzurowania korespondencji prywatnej wynika z treści art. 90 Kodeksu karnego wykonawczego. Zakupy w kantynie opisane są w regulaminie funkcjonowania Zakładu Karnego w S.. Skazanemu przysługuje możliwość zrobienia zakupów trzy razy w miesiącu, jeżeli posiada własne środki do dyspozycji i nie został ukarany karą porządkową. Działania ochronne są podejmowane przez pracowników służby więziennej w stosunku do wszystkich osadzonych i polegają między innymi na kontroli osobistej i przeszukiwaniu cel mieszkalnych, (dowód: zeznania świadka K. Ś. (1)- protokół rozprawy z dnia 02 września 2019 r. 00:05:40-00:22:11 w zw. z k. 70-71, zeznania świadka A. N.- protokół rozprawy z dnia 21 października 2019 r. 00:03:30-00:20:53 w zw. z k. 73-73v, częściowo zeznania powoda D. S.- protokół rozprawy z dnia 21 października 2019 r. 00:22:40-00:34:36 w zw. z k. 73v-74).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo wniesione przez D. S. podlegało oddaleniu w całości.

Podstawę materialno-prawną roszczeń powoda wskazuje treść art. 417 oraz art. 417 ² k.c. Zgodnie z treścią art. 417 k.c. za szkody wyrządzone przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa. Z mocy art. 417 ² k.c. Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność, jeżeli przez zgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej została wyrządzona szkoda na osobie. W takiej sytuacji poszkodowany może żądać całkowitego lub częściowego jej naprawienia oraz zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, gdy okoliczności, a zwłaszcza niezdolność poszkodowanego do pracy lub jego ciężkie położenie materialne wskazują, że wymagają tego względy słuszności. Niezbędną przesłanką dla zaistnienia odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanych na podstawie tegoż przepisu jest wystąpienie szkody na osobie oraz wykazanie związku przyczynowo- adekwatnego miedzy zaistniałą szkodą o działaniami podejmowanymi przez Skarb Państwa. Brak zaistnienia którejkolwiek z tych przesłanek wyłącza możliwość ustalenia odpowiedzialności pozwanego.

Odnosząc się co do zarzutów pozwu, to wskazać należy, że to na powodzie, jako dochodzącym ochrony prawnej spoczywał ciężar dowodu, że jego dobra osobiste zostały naruszone przez działania pozwanego Skarbu Państwa, czego powód w ocenie Sądu nie uczynił. Powód w pozwie zawarł tylko ogólnikowe twierdzenia dotyczące dyskryminowania jego osoby i dehumanizacji, które jego zdaniem prowadziły do naruszenia dóbr osobistych. Twierdzenia te nie znalazły jednak potwierdzenia w zebranych dowodach. Powód nie wskazał na żadne konkretne przejawy nieludzkiego, niegodziwego traktowania jego samego, a także nie wykazał bezprawności działania funkcjonariuszy strony pozwanej oraz szkody polegającej na negatywnych konsekwencjach dla jego zdrowia. Nie wykazał zatem okoliczności, które miałyby doprowadzić do naruszenia dóbr osobistych powoda i ostatecznie stanowiłyby podstawę zasądzenia świadczenia pieniężnego, a niewątpliwie to na powodzie, jako osobie, która wywodzi skutki prawne z faktów przez siebie podanych, spoczywał ciężar udowodnienia tych okoliczności (art. 6 k.c.). W tym miejscu wskazać należy, że na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, opubl. OSNC z 1997, z. 6-7, poz. 76).

Ocenę warunków bytowych i sanitarnych Sąd dokonał w kontekście obowiązujących norm prawnych, które regulują funkcjonowanie zakładów karnych, a które to normy zdaniem Sądu nie zostały tutaj przekroczone. Oceniając materiał dowodowy zaproponowany głównie przez stronę powodową stwierdzić należy, iż powód w sprawie niniejszej nie zaoferował jakiegokolwiek dowodu, który potwierdzałby jego zarzuty zawarte w pozwie, a które odnosiłyby się do okresu odbywania przez niego kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w S.. Powód winien był bowiem wykazać w jakich swoich odczuciach, ewentualnie konkretnie przewidzianych dobrach osobistych został dotknięty zachowaniem sprawcy i na czym polegało naruszenie jego sfery przeżyć, nie każdy bowiem przypadek osadzenia w celi o obniżonym standardzie, stanowi naruszenie dobra osobistego skazanego. Zatem nawet gdyby przyjąć, iż powód przebywał w pewnym okresie w celi o złych warunkach bytowych, to zdaniem Sądu nie jest to wystarczające do uznania, iż doszło do naruszenia jego godności czy prawa do prywatności. Zatem nie może on domagać się skutecznej ochrony w oparciu o art. 24 k.c. w związku z art. 448 k.c. i żądania zadośćuczynienia. Powód poza bardzo ogólnikowymi twierdzeniami na temat stopnia naruszenia jego dóbr osobistych przez pozwany zakład nie powołał ani konkretnych okoliczności ani konkretnych dowodów na fakty mogące stanowić przesłankę do szczegółowych ustaleń w przedmiocie skutków umieszczenia go w celach o obniżonym standardzie, konkretnego wpływu tegoż osadzenia na jego psychikę, samopoczucie, osobowość. Przeprowadzone w sprawie dowody nie dostarczyły danych pozwalających dookreślić czy powód faktycznie był osadzony w takich celach i czy w związku z tym rzeczywiście przeżywał stres, cierpienia, napięcie głębsze i bardziej dolegliwe, niż związane z samym faktem izolacji od środowiska zewnętrznego i odbywaniem kary. Wobec powyższego uzasadnionym jest stwierdzenie, że powód ani nie powołał się, ani nie wykazał, iż jego dobra osobiste zostały naruszone działaniami, które można by uznać ze indywidualnie skierowaną przeciwko niemu represję ze strony pozwanego zakładu karnego. Powód w pozwie opisał sytuacje, które w takim samym stopniu dotyczyły innych osadzonych. Nadto z materiału dowodowego zebranego w sprawie w postaci zeznań A. N. oraz K. Ś. (1) wynika, że cele w których przebywał powód wyposażone były w podstawowy sprzęt kwaterunkowy w odpowiedniej ilości, tj. w łóżka do spania oddzielne dla każdego osadzonego, szafki, taborety i stoły. Osadzeni otrzymywali co miesiąc środki higieniczne i środki czystości. W celach przy tym wydzielone były kąciki sanitarne. Odnosząc się w tej kwestii do zarzutów powoda, to wskazać należy, że przepisy prawa budowlanego dotyczące wymogów w zakresie ubikacji (drzwi, ustępów, wysokości pomieszczenia) nie stosuje się do budowli zakładów karnych i aresztów śledczych. Stanowi o tym § 89 ust. 1, w związku z § 75, § 79 ust. 1, § 82 i § 83 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.). Sprawę tę reguluje przepis § 28 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 sierpnia 2003 r. w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności (Dz. U. Nr 152, poz. 1493) stanowiący, że „cela mieszkalna winna być wyposażona w łóżko dla każdego skazanego, odpowiednią do liczby skazanych ilość stołów, szafek i taboretów oraz środków do utrzymania czystości w celi. Niezbędne urządzenia sanitarne sytuuje się w sposób zapewniający ich niekrępujące używanie". Przepis ten nie wyznacza żadnych konkretnych norm w tym zakresie. Tym samym każdą zabudowę kącika sanitarnego zapewniającą nieskrępowane korzystanie z niego uznać należy za spełniającą stosowne wymagania. „Niekrępujące użytkowanie urządzeń sanitarnych" oznacza bowiem, że podczas korzystania z nich mają nie być widoczne intymne części ciała. Zabudowanie kącika przepierzeniem zapewnia to w zupełności. Dodać należy, że toalety te nie mogą być w pełni zabudowane i zamykane masywnymi drzwiami celem zapobiegania próbom samobójczym i przemocy pomiędzy samymi osadzonymi. Jednocześnie podnieść należy, iż w orzecznictwie powszechnie akceptowany jest pogląd, że ewentualne całkowite nie zabudowanie kącików sanitarnych wynika z wymogów bezpieczeństwa więźniów (m.in. wyrok SA w Łodzi z dnia 13 maja 2009 r., sygn. I ACa 234/09 - niepubl.). Również Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 5 sierpnia 2010 r., sygn. I ACa 508/10 - niepubl., wskazał, iż: „Jedynie częściowe odgrodzenie od reszty celi kącika sanitarnego wynika z konieczności zapewnienia warunków bezpieczeństwa (obserwacja skazanych). Ujemne doznania skazanych wynikające z konieczności obcowania z toaletą znajdującą się w celi, która ponadto nie zapewnia całkowitej intymności winny zatem ustąpić przed nadrzędną wartością jaką jest bezpieczeństwo zdrowia i życia człowieka." Należy mieć przy tym na uwadze także okoliczność, że w załączniku nr 3, tabeli 2, rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 października 2003 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz.U. Nr 186, poz. 1820) określone zostały normy wyposażenia w sprzęt kwaterunkowy cel mieszkalnych bez węzła sanitarnego. Przepis ten pośrednio wskazuje, że istnieje możliwość braku węzła sanitarnego w celi mieszkalnej, a na potrzeby fizjologiczne wymagane jest w celi wiaderko. Podnieść należy również, że jeszcze nie tak dawno - w całej Europie - standardem toalety był przenośny baniak umieszczony w rogu celi, wynoszony przez dyżurnych więźniów zwanych kalifaktorami, standardem był również brak wody bieżącej w celach opalanych zimą przez samych więźniów za pomocą piecy kaflowych. Jak widać od tego czasu, za cenę dużych wyrzeczeń społeczeństwa, warunki socjalne panujące w jednostkach penitencjarnych znacznie się poprawiły. Osadzeni mają w chwili obecnej w celach bieżącą wodę, zabudowane kąciki sanitarne najczęściej z wentylacją. Zapewnia im się rozrywki kulturalne, zajęcia sportowe, mają w celach telewizory, gry multimedialne, bogate księgozbiory w bibliotekach itd. Nie oznacza to jednak, że toalety w celach ani same cele mają przypominać standardem pensjonaty wczasowe, zwłaszcza w sytuacji, kiedy część polskiego społeczeństwa w dalszym ciągu pozbawiona jest dostępu do bieżącej wody nie mówiąc już o innych podstawowych urządzeniach sanitarnych jak toaleta, łazienka czy też centralne ogrzewanie. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika również, że w Zakładzie Karnym w S. od września 2013 roku jest już ciepła bieżąca woda nadto w okresie osadzenia powód miał możliwość korzystania z kąpieli w łaźni. W zakresie zastrzeżeń powoda do materaca oraz łóżka wskazać należy, iż materac przed wydaniem osadzonemu jest sprawdzany, a osadzony ma prawo również odmówić przyjęcia konkretnego materaca i poprosić o inny. W niniejszej sprawie powód w czasie otrzymywania sprzętu kwaterunkowego nie kwestionował stanu technicznego materaca, ani żadnego przedmiotu stanowiącego wyposażenie celi. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że o naruszeniu dobra osobistego w postaci uchybienia godności osadzonego w zakładzie karnym nie można mówić w przypadku pewnych uciążliwości lub niedogodności związanych z samym pobytem w takim zakładzie, polegających np. na niższym od oczekiwanego standardzie celi lub urządzeń sanitarnych, dla wielu bowiem ludzi nieodbywających kary pozbawienia wolności warunki mieszkaniowe bywają często równie trudne. Godność skazanego przebywającego w zakładzie karnym nie jest naruszona, jeżeli odpowiada uznanym normom poszanowania człowieczeństwa (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2010 r., IV CSK 449/10, niepubl.).

Jeżeli chodzi o kwestię przeludnienia to twierdzenia powoda w tym zakresie nie zostały przez niego udowodnione. Powód nie przedłożył bowiem decyzji wydanych na podstawie art. 110 § 2a-2c k.k.w. oraz innych dokumentów potwierdzających fakt przeludnienia. Poprzestając nawet na samych twierdzeniach powoda zawartych w pozwie nie można wywnioskować, aby norma powierzchniowa przewidziana na jednego osadzonego wynosząca co najmniej 3 m2 została przekroczona. Zwłaszcza, iż z zeznań świadka A. N. oraz K. Ś. (2) jednoznacznie wynika, iż w okresie odbywania kary przez D. S. zapewniona była norma 3m ² na osobę. Ponadto w tym okresie co jest faktem znanym Sądowi z urzędu, nie występowało w pozwanej jednostce ZK w S. zjawisko przeludnienia. Odnosząc się zaś do zarzutu zawilgocenia cel, wskazać należy, że jest faktem powszechnie znanym, że nielegalne kąpiele jakie w celach urządzają osadzeni przy pomocy miednic plastikowych do prania ręcznego są główną przyczyną zawilgocenia i zagrzybienia cel, co z kolei prowokuje ich do składnia pozwów o umieszczaniu w złych warunkach bytowych. Jak wynika z zeznań A. N. oraz K. Ś. (1) cele mieszkalne podlegają regularnym remontom. W tym miejscu wskazać należy, iż przy rozpoznawaniu przedmiotowej sprawy nie można abstrahować od realiów społeczno - gospodarczych panujących w Polsce. Zdaniem Sądu chociażby sytuacja służby zdrowia, osób hospitalizowanych, czy dzieci przebywających w palcówkach opiekuńczo - wychowawczych jest często pod względem bytowym dużo gorsza niż więźniów, którzy przecież znaleźli się w tym, a nie innym miejscu na skutek popełniania przestępstw. Podobnie sytuacja lokalowa wielu rodzin w Polsce, zajmujących mieszkania komunalne czy socjalne jest gorsza pod względem zarówno metrażu, stanu technicznego budynków czy dostępu do mediów od tej opisywanej przez powoda.

Uwzględniając powyższe wskazać należy, że powód przebywając w Zakładzie Karnym w S. miał zapewnione godne warunki. Za gołosłowne uznać należy przy tym jego zarzuty odnośnie złego oświetlenia celi oraz braku wentylacji. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie jednoznacznie wynika, iż osadzeni mają zapewniony dostęp do świeżego powietrza i światła dziennego. W celach znajduje się też wentylacja grawitacyjna oraz oświetlenie jarzeniowe. Odnośnie zastrzeżeń powoda dotyczących oświetlenia wskazać należy, że w wielu instytucjach państwowych w tym również Sądach nadal montuje się oświetlenie jarzeniowe, co jest zgodne z normami bezpieczeństwa i higieny pracy, w związku z powyższym trudno przyjąć, aby taki rodzaj oświetlenia w celach mieszkalnych Zakładu Karnego w S. naruszał dobra osobiste osadzonych.

W zakresie pozostałych zarzutów powoda co do warunków odbywania przez niego kary pozbawienia wolności podnieść należy, iż obowiązek cenzurowania korespondencji prywatnej wynika z treści art. 90 Ustawy Kodeks karny wykonawczy. Zakupy w kantynie opisane są w regulaminie funkcjonowania Zakładu Karnego w S.. Skazanemu przysługuje możliwość zrobienia zakupów trzy razy w miesiącu, jeżeli posiada własne środki do dyspozycji i nie został ukarany karą porządkową. Działania ochronne są podejmowane przez pracowników służby więziennej w stosunku do wszystkich osadzonych i polegają między innymi na kontroli osobistej i przeszukiwaniu cel mieszkalnych. Osadzenie są dobierani w celach w ten sposób, iż umieszcza się razem tych w podobnej sytuacji prawnej i osobistej np. tylko palący, tylko młodociani lub tylko należący do subkultury więźniów. Zgoda osadzonego nie jest wymagana na osadzenie w celi, natomiast może on prosić o zmianę celi. Powód w czasie osadzenia w Zakładzie Karnym w S. nie złożył wniosku o przeniesienie do innej celi. W sprawie osadzenia powoda kierowane się kryteriami obiektywnymi a nie tym aby powoda poniżyć osadzając go z osadzonymi należącymi do subkultury więziennej. Widzenia małżeńskie nie mają charakteru obligatoryjnego tylko stanowią nagrodę dla osadzonego przyznaną przez Dyrektora Zakładu Karnego. D. S. taka nagroda nie była przyznana. Co do zastrzeżeń powoda do jakości jedzenia podnieść należy, iż jest ono za każdym razem przed wydaniem przez pielęgniarkę i dowódcę zmiany. Co roku odbywają się kontrolę jedzenia z (...) w S. w zakresie jakości żywienia. W ciągu ostatnich lat nie było żadnych zastrzeżeń w/w organu co do jakości jedzenia.

Skoro powód nie udowodnił, że na skutek działań strony pozwanej jego zdrowie, czy też inne dobra osobiste zostały naruszone, bądź zagrożone, powództwo jako bezzasadne należało oddalić.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 102 k.p.c. nie obciążając powoda kosztami postępowania uznając, że po jego stronie zachodzą „szczególnie uzasadnione” przesłanki, usprawiedliwiające zastosowanie art. 102 k.p.c. Jest on bowiem bezrobotny i nie posiada żadnego majątku oraz dochodów, co wynika ze złożonego oświadczenia majątkowego.