Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj

Protokolant: staż. Agnieszka Sobolczyk

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. M. i R. K.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A.
w W.

o zadośćuczynienie

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powódki A. M. kwotę:

a)  54 300,00 zł (pięćdziesiąt cztery tysiące trzysta złotych) tytułem zadośćuczynienia, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty,

b)  4 828,32 zł (cztery tysiące osiemset dwadzieścia osiem złotych 32/100) tytułem zwrotu części kosztów procesu;

2.  oddala powództwo A. M. w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. K. kwotę:

a)  60 000,00 zł (sześćdziesiąt tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia, w tym kwotę: 45 000,00 zł (czterdzieści pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia
24 maja 2018 roku do dnia zapłaty, a kwotę 15 000,00 zł (piętnaście tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia
9 maja 2019 roku do dnia zapłaty,

b)  5 887,50 zł (pięć tysięcy osiemset osiemdziesiąt siedem złotych 50/100) tytułem zwrotu części kosztów procesu;

4.  oddala powództwo R. K. w pozostałej części;

5.  ściąga z roszczenia zasądzonego powodowi R. K.
w pkt 3 a wyroku na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego
w S. kwotę 143,96 zł (sto czterdzieści trzy złote 96/100) tytułem części brakującej zaliczki na koszty opinii biegłej psycholożki;

6.  nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 431,90 zł (czterysta trzydzieści jeden złotych 90/100) tytułem części brakującej zaliczki na koszty opinii biegłej psycholożki.

Sygn. akt I C 90/19

UZASADNIENIE

A. M. wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...)
i (...) S.A. w W. kwoty 84 300,00 zł tytułem zadośćuczynienia w związku ze śmiercią ojca, z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od dnia 14 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty. Oprócz tego wniosła
o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej spółki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

R. K. wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...)
i (...) S.A. w W. kwoty 80 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia w związku ze śmiercią ojca, z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od dnia 26 marca 2016 r. do dnia zapłaty. Oprócz tego wniósł
o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej spółki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

Pozwana spółka nie uznała powództw i wniosła o ich oddalenie oraz
o zasądzenie na jej rzecz od powodów kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 3 grudnia 2008 r. K. P. kierując samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) potrąciła prawidłowo przechodzącego przez przejście dla pieszych M. K., który w wyniku tego zdarzenia doznał obrażeń ciała skutkujących jego śmiercią. Została za to skazana na karę pozbawienia wolności wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia
16 listopada 2009 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II K 92/09, (dowód: odpis wyroku - k. 25) .

Samochód, którym poruszała się K. P., w chwili zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w W., które połączyło się z pozwana spółką w 2012 r., (bezsporne) .

A. M. była córką M. K., a R. K. jego synem, (dowód: odpisy skrócone aktów stanu cywilnego - k. 42 i k. 44) .

Decyzją z dnia 13 października 2010 r. i decyzją z dnia 29 grudnia 2010 r. (...) S.A. w W. przyznało na rzecz powoda łącznie kwotę 10 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, (dowód: decyzje - k. 63 - 64) .

W piśmie z dnia 27 kwietnia 2018 r., które pozwana spółka otrzymała
w dniu 9 maja 2018 r., pełnomocnik powoda zażądał wypłaty kwoty 45 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Decyzją z dnia 16 lipca 2018 r. pozwana spółka odmówiła temu żądaniu, (dowód: pismo - k. 65 - 67; dowód nadania i odbioru - k. 68; decyzja - k. 69 - 69 verte) .

Pismem z dnia 11 maja 2018 r. pełnomocnik powódki wystąpił
do pozwanej spółki o wypłatę kwoty 130 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Pozwana spółka otrzymała to pismo w dniu 14 maja 2018 r. Decyzją z dnia
8 czerwca 2018 r. przyznała powódce kwotę 15 700,00 zł tytułem zadośćuczynienia i odmówiła wypłaty żądanej kwoty w pozostałej części.
W kolejnym piśmie, które pozwana spółka otrzymała w dniu 25 czerwca 2018 r., pełnomocnik powódki zażądał wypłaty kwoty 114 300,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Decyzją z dnia 16 lipca 2018 r. pozwana spółka również odmówiła wypłaty, (dowód: pismo - k. 51 - 53; dowód nadania i odbioru - k. 54 - 54 verte; decyzja - k. 55 - 57; pismo - k. 58 - 60; dowód nadania i odbioru - k. 61; decyzja - k. 62 - 62 verte) .

Ojciec powodów w chwili śmierci utrzymywał się z renty inwalidzkiej. Był pogodny i wesoły. Czasem nadużywał alkoholu i nie pozostawał w najlepszych stosunkach z żoną. M. K. interesował się swoimi dziećmi, gdy były niepełnoletnie. Spędzał z nimi wolne chwile, zajmował się nimi, uczył różnych rzeczy. W późniejszym czasie relacje powodów z ojcem również były dobre. M. K. pomagał im w pracach domowych, często z nimi rozmawiał, próbował pomagać w rozwiązywaniu ich problemów. Spotykał się z nimi także
w czasie świąt i rodzinnych uroczystości, (dowód: zeznania powódki A. M. - k. 149 verte i nagranie rozprawy z dnia 10 października 2019 r. - płyta - koperta - k. 165, minuta od 00:09:53 do 00:22:49 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 107 - 107 verte i nagraniem rozprawy z dnia 30 maja 2019 r. - płyta - kopertę - k. 165, minuta od 00:06:34 do 00:19:38; zeznania powoda R. K. - k. 149 verte - 150 i nagranie rozprawy z dnia
10 października 2019 r. - płyta - koperta - k. 165, minuta od 00:23:28
do 00:32:19 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 107 verte - 108
i nagraniem rozprawy z dnia 30 maja 2019 r. - płyta - kopertę - k. 165, minuta od 00:20:27 do 00:30:37; zeznania świadków: J. K. - k. 108
i nagranie rozprawy z dnia 30 maja 2019 r. - płyta - kopertę - k. 165, minuta
od 00:34:23 do 00:44:34, S. M. - k. 108 - 108 verte i nagranie rozprawy z dnia 30 maja 2019 r. - płyta - kopertę - k. 165, minuta od 00:46:34 do 00:51:12 i Ł. T. - k. 108 verte i nagranie rozprawy z dnia 30 maja 2019 r. - płyta - kopertę - k. 165, minuta od 00:52:38 do 00:56:09; . opinia biegłej psycholożki A. B. - k. 122 - 124 i k. 126 - 128) .

A. M. w chwili śmierci ojca skończyła 27 lat. Pozostawała
w związku małżeńskim. Miała wówczas jedno dziecko i była w ciąży z drugim dzieckiem. Przebywała na zwolnieniu lekarskim. Od 2004 r. nie mieszkała
z rodzicami. Po wypadku odwiedzała ojca w szpitalu, była obecna przy jego śmierci. Z pozostałymi członkami najbliższej rodziny brała udział
w przygotowywaniu uroczystości pogrzebowych. Była na pogrzebie. Po pogrzebie powódka urodziła drugie dziecko, a po urlopie wychowawczym wróciła do pracy. Powódka odwiedza grób ojca, często go wspomina. Tęskni za nim. W związku
ze śmiercią ojca nie korzystała z pomocy psychiatry. Skorzystała z pomocy psychologa. Nagła śmierć ojca wywołała u powódki prawidłową reakcję żałoby. Początkowo odczuwała żal, smutek, niedowierzanie. Jednak te emocje
nie wpłynęły w sposób zaburzający na codzienną jej aktywność czy pozostałe relacje rodzinne. W jej stanie psychicznym nie występują zaburzenia kliniczne, które wynikałyby ze śmierci ojca i utrudniałyby codzienne jej funkcjonowanie
w rolach rodzinnych i społecznych. Powódka nie wymagała i nie wymaga leczenia psychiatrycznego lub terapii psychologicznej. Proces żałoby został u niej zakończony, gdyż po kolejnych jego etapach przystosowała się do nowej sytuacji, koncentrując swoje myśli wokół spraw bieżących, (dowód: zeznania powódki A. M. - k. 149 verte i nagranie rozprawy z dnia 10 października 2019 r. - płyta - koperta - k. 165, minuta od 00:09:53 do 00:22:49 w zw.
z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 107 - 107 verte i nagraniem rozprawy
z dnia 30 maja 2019 r. - płyta - kopertę - k. 165, minuta od 00:06:34 do 00:19:38; zeznania świadków: J. K. - k. 108 i nagranie rozprawy z dnia
30 maja 2019 r. - płyta - kopertę - k. 165, minuta od 00:34:23 do 00:44:34
i S. M. - k. 108 - 108 verte i nagranie rozprawy z dnia 30 maja 2019 r. - płyta - kopertę - k. 165, minuta od 00:46:34 do 00:51:12; opinia biegłej psycholożki A. B. - k. 126 - 128) .

R. K. w chwili śmierci ojca skończył 30 lat. Pozostawał
w związku małżeńskim. Miał wówczas jedno dziecko. Pracował jako tapicer. Jego żona była wówczas w ciąży i nie pracowała. Małżonkowie wynajmowali mieszkanie. Od 2002 r. nie mieszkał z rodzicami. Po wypadku odwiedzał ojca
w szpitalu, choć było to bardzo utrudnione z uwagi na zły stan zdrowia żony, która w późniejszym czasie poroniła. Razem z żoną, siostrą i matką organizował pogrzeb, w którym również uczestniczył. Powód pracuje, ma dwoje dzieci, nad którymi opiekę sprawuje niepracująca żona. Powód odwiedza grób ojca, wspomina go. W związku ze śmiercią ojca nie korzystał z pomocy psychiatry
lub psychologa. Nagła i tragiczna śmierć ojca wywołała u niego uczucie smutku
i zapoczątkowała proces żałoby, który przebiegał bez powikłań i się zakończył. Powód nie wymagał ani nie wymaga pomocy psychiatry lub psychologa. Jego obecne funkcjonowanie nie odbiega od normy i koncentruje się wokół bieżących spraw życiowych i trudności, (dowód: zeznania powoda R. K. - k. 149 verte - 150 i nagranie rozprawy z dnia 10 października 2019 r. - płyta - koperta - k. 165, minuta od 00:23:28 do 00:32:19 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 107 verte - 108 i nagraniem rozprawy z dnia 30 maja 2019 r. - płyta - kopertę - k. 165, minuta od 00:20:27 do 00:30:37; zeznania świadków: J. K. - k. 108 i nagranie rozprawy z dnia 30 maja 2019 r. - płyta - kopertę - k. 165, minuta od 00:34:23 do 00:44:34, S. M. - k. 108 - 108 verte i nagranie rozprawy z dnia 30 maja 2019 r. - płyta - kopertę - k. 165, minuta od 00:46:34 do 00:51:12 i Ł. T. - k. 108 verte i nagranie rozprawy z dnia 30 maja 2019 r. - płyta - kopertę - k. 165, minuta od 00:52:38 do 00:56:09; . opinia biegłej psycholożki A. B. - k. 122 - 124) .

Powyższy stan faktyczny jest w części bezsporny, gdyż został oparty
m.in. na dowodach z dokumentów, które nie były negowane przez strony.

Sąd ustalił, jakie więzi rodzinne łączyły powodów z ojcem oraz
w jaki sposób przeżyli jego śmierć w oparciu o ich zeznania, zeznania przesłuchiwanych w sprawie świadków oraz w oparciu o wnioski płynące z opinii biegłej psycholożki.

Sąd przyznał zeznaniom powodów i świadków pełen walor wiarygodności z uwagi na to, że były one spójne i wyczerpujące. Ponadto zeznania te nie były negowane przez pozwaną spółkę.

Natomiast opinie biegłej psycholożki Sąd uznał za wiarygodne, albowiem są jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie uzasadnione. Zostały one sporządzone z uwzględnieniem zasad fachowej wiedzy
i doświadczenia. Nie dostrzeżono przy tym żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłej i jej bezstronności, ani żadnych ważnych względów, które zmuszałyby do dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych. Dlatego Sąd oddalił wniosek pozwanej spółki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza psychiatry. Przeprowadzenie tego dowodu nic nie wniosłoby do sprawy, gdyż powodowie po śmierci ojca nie leczyli się psychiatrycznie, a ich żałoba przebiegała bez powikłań.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności trzeba dla porządku wskazać, że odpowiedzialność pozwanej spółki nie budzi wątpliwości i nie była kwestionowana.

Z przepisu art. 436 § 1 k.c. wynika, że samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu na zasadzie ryzyka - gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

Należy też dodać, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony, przy czym uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (art. 822 § 1 i § 4 k.c.). Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu ( art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - tekst jedn., Dz. U. z 2018 roku, poz. 473 ze zm.).

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 446 § 4 k.c. Sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w wyniku czynu niedozwolonego.

Prawidłowa wykładnia art. 446 § 4 k.c. wymaga przede wszystkim podkreślenia, że roszczenie oparte na tym przepisie jest rodzajowo i normatywnie odmienne od roszczenia zmierzającego do naprawienia szkody majątkowej, opartego na treści art. 446 § 3 k.c. Zadośćuczynienie przewidziane w art. 446 § 4 k.c. nie jest bowiem zależne od pogorszenia sytuacji życiowej osoby bliskiej
w wyniku śmierci bezpośrednio poszkodowanego, lecz ma na celu złagodzenie cierpienia psychicznego wywołanego tą śmiercią, a także niesienie pomocy członkom rodziny tej osoby w dostosowaniu się do zmienionej sytuacji życiowej (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2013 r., IV CSK 87/13, LEX nr 1383297).

Zgodnie z prezentowanym w orzecznictwie stanowiskiem na rozmiar krzywdy, o której mowa w art. 446 § 4 k.c. , mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny, cierpienia psychiczne, spadek sił życiowych, przyspieszenie rozwoju choroby, uczucie smutku, tęsknoty, żalu, poczucie osamotnienia, utrata wsparcia, rady, towarzystwa, niemożność odnalezienia się w nowej sytuacji, zaburzenia
w prawidłowym funkcjonowaniu rodziny, pozbawienie osobistych starań rodziców o utrzymanie i wychowanie dziecka, poczucie sieroctwa, niższej wartości wobec rówieśników, zachwianie poczucia bezpieczeństwa, pogorszenie ogólnej sytuacji życiowej dziecka (patrz wyroki Sądu Najwyższego z dnia:
3 czerwca 2011 r., III CSK 279/10; 10 maja 2012 r., IV CSK 416/11; 20 grudnia 2012 r., IV CSK 192/12; 7 marca 2014 r., IV CSK 374/13; 27 czerwca 2014 r.,
V CSK 445/13; 17 kwietnia 2015 r., III CSK 173/14). Odpowiada temu stanowisku i zasługuje na akceptację uwzględnienie przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego należnego małoletniemu powodowi wpływu utraty matki na jego rozwój psychiczny, przeżywania swej inności i doświadczania cierpień z tego powodu w konfrontacji z innymi dziećmi, pozbawienie miłości i innych uczuć
ze strony matki.

Ustawodawca nie wskazuje zasad ustalania wysokości omawianego zadośćuczynienia, ale nie oznacza to, że w niniejszej sprawie winno posiłkować się poglądami wypracowanymi w judykaturze na tle stosowania art. 445 k.c. Doniosłości nabierają tu inne okoliczności, takie przede wszystkim, jak: stopień bliskości osoby uprawnionej względem zmarłego, wiek uprawnionego, intensywność więzi między nim a zmarłym, skala bólu i cierpień przeżywanych przez uprawnionego, stopień negatywnego wpływu śmierci osoby najbliższej
na życie uprawnionego. W rezultacie w sprawach o zadośćuczynienie pieniężne na podstawie art. 446 § 4 k.c. indywidualizacja ocen w zakresie dotyczącym rozmiaru krzywdy i wysokości zadośćuczynienia musi doznawać ograniczeń.
W przypadkach, w których stopień bliskości osoby uprawnionej względem zmarłego jest taki sam, wiek uprawnionego podobny, podobna intensywność więzi między uprawnionym a zmarłym, podobna skala przeżywanego bólu i cierpień przez uprawnionego, podobny stopień negatywnego wpływu śmierci osoby najbliższej na życie uprawnionego, powinny być zasądzane podobne kwoty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek śmierci osoby najbliższej.

Należy zaznaczyć, że zadośćuczynienie przewidziane w art. 446 § 4 k.c. jest odzwierciedleniem w formie pieniężnej rozmiaru krzywdy, która nie zależy
od statusu materialnego pokrzywdzonego. Jedynie zatem rozmiar zadośćuczynienia może być odnoszony do stopy życiowej społeczeństwa, która pośrednio może rzutować na jego umiarkowany wymiar. Przesłanka „przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa” ma więc charakter uzupełniający i ogranicza wysokość zadośćuczynienia tak, by jego przyznanie nie prowadziło
do wzbogacenia osoby uprawnionej, nie może jednak pozbawiać zadośćuczynienia jego zasadniczej funkcji kompensacyjnej i eliminować innych czynników kształtujących jego rozmiar (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia
12 września 2002 r., IV CKN 1266/00 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2011 r., III CSK 279/10).

Biorąc pod uwagę powyższe przesłanki, przy uwzględnieniu wszystkich istotnych w sprawie okoliczności mających wpływ na rozmiar cierpień i sytuację powodów po śmierci M. K., należało uznać, iż powodom należy
się stosowne zadośćuczynienie.

Nie ulega wątpliwości, że krzywda wywołana śmiercią ojca jest jedną
z najbardziej dotkliwych z uwagi na rodzaj i siłę więzi rodzinnych oraz rolę pełnioną w rodzinie. W rozpoznawanej sprawie krzywda jest tym bardziej dotkliwa, że śmierć M. K. nastąpiła nagle i nieoczekiwanie
w wypadku komunikacyjnym, bez przyczynienia się ofiary i dotknęła osoby mu najbliższe. Powodowie mogli jeszcze przez kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt lat cieszyć się z obecności ojca w ich życiu, oczekiwać wsparcia emocjonalnego
i pomocy z jego strony. Z tych wszystkich względów powodowie bardzo cierpieli, nadal towarzyszy im uczycie smutku i żalu. Uczucia te potęguje fakt,
że powodowie mieli z ojcem dobre relacje, a ich więzi rodzinne były bardzo bliskie.

Uwzględniając zatem rozmiar wstrząsu psychicznego, którego doznali powodowie po śmierci ojca, rozmiar cierpienia, bólu i stopnia osamotnienia
po utracie osoby najbliższej, więzi łączącej powodów ze zmarłym oraz wpływu jego śmierci na ich obecne życie, Sąd uznał, że powodom należy
się zadośćuczynienie w wysokości po 70 000,00 zł.

Sąd nie różnicował przyznanego zadośćuczynienia, gdyż krzywda powodów nie różni się ze względu na rolę, jaką w życiu każdego z nich odgrywał ojciec. Ponadto skutki jego śmierci i odczuwanie ich przez każdego z powodów
są tożsame i dają się wyrazić kwotą we wskazanej wysokości u każdego z nich.

Biorąc pod uwagę wypłatę na etapie postępowania likwidacyjnego na rzecz powódki kwoty 15 700,00 zł, a na rzecz powoda kwoty 10 000,00 zł, Sąd zasądził odpowiednio na rzecz powódki kwotę 54 300,00 zł, o czym orzekł, jak w pkt
1 a wyroku, na podstawie art. 446 § 4 k.c., a na rzecz powoda kwotę 60 000,00 zł, o czym orzekł, jak w pkt 3 a wyroku, również na podstawie art. 446 § 4 k.c.

Należy w tym miejscu stwierdzić, że zadośćuczynienia w tych właśnie kwotach stanowią ekonomicznie odczuwalną wartość, ale jednocześnie utrzymane
są w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Kompensują doznaną przez powodów krzywdę, przedstawiają dla nich ekonomicznie odczuwalną wartość, nie są również rażąco wygórowane i nie prowadzą do nieuzasadnionego przysporzenia w ich majątku. Trzeba jeszcze dodać, że co prawda powodowie po śmierci ojca odczuwali ból
i cierpienie, które bardzo trudne jest do wyobrażenia, a tym bardziej
do wycenienia, jednak nie można stracić z oczu tego, że nie zostali sami na świecie i mieli oraz mają dla kogo żyć. Ponadto powodowie odnaleźli się w nowej rzeczywistości, prawidłowo wypełniają role rodzinne i społecznie. Procesy ich żałoby przebiegały bez powikłań i zostały już dawno zakończone. Tym samym żądania powodów ponad zasądzone kwoty zadośćuczynień, jako wygórowane
i nie znajdujące potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym, podlegały oddaleniu, o czym Sąd orzekł, jak w punkcie 2 i 4 wyroku.

Kwotę zadośćuczynienia na rzecz powódki zasądzono z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, jak w pkt 1 a wyroku, na podstawie art. 481 k.c.
w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 roku, w zw. z art. 476 k.c.
i art. 817 k.c. i art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 roku, poz. 473 ze zm.), gdyż
w następnym dniu po wydaniu decyzji z dnia 8 czerwca 2018 r. pozwana spółka pozostawała w zwłoce.

Kwotę zadośćuczynienia na rzecz powoda zasądzono z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, jak w pkt 3 a wyroku, na podstawie art. 481 k.c.
w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 roku, w zw. z art. 476 k.c.
i art. 817 k.c. i art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 roku, poz. 473 ze zm.), gdyż
w następnym dniu po wydaniu decyzji z dnia 23 maja 2018 r. pozwana spółka pozostawała w zwłoce z zapłata kwoty 45 000,00 zł żądanej w czasie postępowania likwidacyjnego. Natomiast odsetki od kwoty 15 000,00 zł Sąd zasądził w oparciu o wyżej wymienione przepisy od dnia następnego po wysłaniu odpowiedzi na pozew w dniu 8 maja 2019 r., gdyż data podana w odpowiedzi
na pozew (29 styczeń 2019 r. ) jest z całą pewnością datą błędną. Zatem należy uznać, że odpowiedź na pozew została sporządzona najpóźniej w dniu 8 maja 2019 r., a od dnia następnego pozwana spółka pozostawała w zwłoce.
W pozostałej części dotyczącej odsetek ustawowych za opóźnienie powództwo R. K. zostało oddalone, o czym Sąd orzekł, jak w pkt 4 wyroku, gdyż brak jest dowodu na to, jakiej kwoty tytułem zadośćuczynienia żądał powód w czasie postępowania likwidacyjnego, które toczyło się w 2010 r., a zatem
nie można uznać, że od tamtego postępowania likwidacyjnego pozwana spółka pozostaje w zwłoce z zapłatą kwoty 70 000,00 zł.

O kosztach procesu należnych powódce Sąd orzekł, jak w pkt 1 b wyroku, na podstawie art. 100 k.p.c.

Powódka poniosła koszty procesu w wysokości 10 457,86 zł, w tym: koszty zastępstwa prawnego w wysokości 5 400,00 zł, które zostały ustalone
na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r. poz. 265); koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa
w wysokości 17,00 zł; koszty opłaty stosunkowej w wysokości 4 215,00 zł i koszty zaliczki na biegłego w wysokości łącznej 825,86 zł. Pozwana spółka poniosła koszty procesu w wysokości 5 400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego, ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r. poz. 265). Przyjmując, że powódka wygrała sprawę w 64,50 %, to należy stwierdzić, że wygrała koszty procesu w wysokości 6 745,32 zł (64,50 % z kwoty 10 457,86 zł), natomiast przyjmując, że przegrała sprawę w 35,50 %, to należy stwierdzić, że przegrała koszty procesu w wysokości 1 917,00 zł (35,50 % z kwoty 5 400,00 zł). Zatem pozwana spółka powinna zwrócić powódce kwotę 4 828,32 zł (6 745,32,00 zł minus 1 917,00 zł) tytułem części kosztów procesu.

O kosztach procesu należnych powodowi Sąd orzekł, jak w pkt 3 b wyroku, na podstawie art. 100 k.p.c.

Powód poniósł koszty procesu w wysokości 9 650,00 zł, w tym: koszty zastępstwa prawnego w wysokości 5 400,00 zł, które zostały ustalone
na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r. poz. 265); koszty opłaty stosunkowej w wysokości 4 000,00 zł i koszty zaliczki na opinie biegłego w wysokości 250,00 zł. Pozwana spółka poniosła koszty procesu w wysokości 5 400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego, ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r. poz. 265). Przyjmując, że powód wygrał sprawę w 75 %, to należy stwierdzić, że wygrał koszty procesu
w wysokości 7 237,50 zł (75 % z kwoty 9 650,00 zł), natomiast przyjmując,
że przegrał sprawę w 25 %, to należy stwierdzić, że przegrał koszty procesu
w wysokości 1 350,00 zł (25 % z kwoty 5 400,00 zł). Zatem pozwana spółka powinna zwrócić powodowi kwotę 5 887,50 zł (7 237,50 zł minus 1 350,09 zł) tytułem części kosztów procesu.

O brakujących kosztach procesu w sprawie z powództwa R. K. Sąd orzekł, jak w pkt 5 i 6 wyroku, na podstawie art. 113 ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2019 roku, poz. 785 ze zm.) w zw. z art. 100 k.p.c. Brakujące koszty procesu to brakująca zaliczka na koszty opinii biegłego w wysokości 575,86 zł. Skoro powód przegrał sprawę
w 25 %, to Sąd nakazał ściągnąć z należnego mu świadczenia kwotę 143,96 zł
(25 % z kwoty 575,86 zł), pozostałą część, czyli kwotę 431,90 zł, Sąd nakazał pobrać od pozwanej spółki.