Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Aneta Milczek

przy udziale Protokolanta: Agnieszki Pyszczak

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2019 roku , 07 listopada 2019r.

sprawy J. Ś. syna W. i M. z domu C., urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że : w dniu 23 lutego 2017 roku w P. woj. (...) działając wbrew przepisom ustawy, posiadał środek odurzający grupy I-N i IV-N w postaci ziela konopi innych niż włókniste tzw. marihuany o łącznej masie 0,98 grama netto

tj. o czyn z art. 62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r., poz. 124 ze zm.)

I.oskarżonego J. Ś. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2012 r., poz. 124 ze zm.) wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. wykonanie tak orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 (dwa ) lata;

III. na podstawie art. 71 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. z 2012r. poz. 124 ze zm.) zobowiązuje oskarżonego do poddania leczeniu ambulatoryjnemu w odpowiednim podmiocie leczniczym w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej oraz oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;

V. na podstawie art. 70 ust. 2 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. z 2012r. poz. 124 ze zm.) orzeka przepadek dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Nr I/509/17/N poz. 1 -3 (k. 18) i zarządza zniszczenie ;

VI. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) złotych tytułem obrony oskarżonego wykonywanej z urzędu;

VII. zwalnia oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 1035/18

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 lutego 2017r. J. Ś. w P. działając wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający grupy I-N i IV-N w postaci ziela konopi innych niż włókniste tzw. marihuany o łącznej masie 0,98 grama netto.

( wyjaśnienia oskarżonego k. 161v-162,11-12,95-96; zeznania świadka J. R. k. 27-28,162; protokół przeszukania k. 2-4, protokół użycia testera narkotykowego k. 5, protokół zatrzymania osoby k.7, kwestionariusz k. 36-47, opinia Laboratorium Kryminalistycznego KWP w L. k.55-58, opinia psychiatrów i psychologa k. 131-132,169v-171v, opinia specjalisty k. 170v-171).

Oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia zgodne z ustalonym stanem faktycznym (k. k. 161v-162,11-12,95-96).

Sad Rejonowy zważył co następuje:

Sad uznał wyjaśniania oskarżanego przyznającego się do popełniania zarzucanego mu czynu za wiarygodne, bowiem były one rzeczowe oraz logiczne a ponadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym.

Jako wiarygodne Sad ocenił zeznania świadka J. R. (k. 27-28,162), który zeznawał na okoliczność czynności związanych z zatrzymaniem oskarżonego i ujawieniem u niego w mieszkaniu środków odurzających. Z uwagi na to, iż zeznania te korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym to brak jest podstaw do ich kwestionowania.

Strony nie zakwestionowały autentyczności i prawdziwości dowodów z dokumentów ujawnionych na rozprawie, dlatego brak jest podstaw aby podważać ich wiarygodność.

Z opinii psychiatrycznej wynika, iż oskarżony nie jest osobą chorą psychicznie ani upośledzoną umysłowo, stwierdza się u niego uzależnienie mieszane od kilku substancji psychoaktywnych, początkową fazę otępienia w chorobie wywołanej przez ludzki wirus nabytego upośledzenia odporności. W okresie zarzucanego mu czynu zabronionego mógł prawidłowo rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem. W aktualnym stanie zdrowia psychicznego J. Ś. może uczestniczyć procesie karnym z powodu rozwijającego się otępienia nie może bronić się sposób rozsądny i samodzielny. Z powodu rozpoznawania uzależnienia od substancji psychoaktywnych i rozwijającego się otępienia istnieje znaczne prawdopodobieństw popełniania podobnych czynów zabronionych ponownie, nie jest konieczne umieszczenie go w zakładzie zamkniętym w celu zapobieżenia ich popełnianiu. W opiniach ustnych na rozprawie potwierdzili swoje wnioski wskazując na konieczność leczenia ambulatoryjnego ze względu na jego uzależnienie ( k. 131-132169v-170v).

Opinia ta w sposób wyczerpujący odnosi się do przedmiotu, udziela odpowiedzi na zadane pytania, jest spójna, została wydana po przeprowadzeniu badania charakterystycznego dla jej przedmiotu, a wnioski końcowe uzasadniono logicznie, w sposób odpowiadający wiedzy z zakresu psychiatrii i psychologii. Sąd w pełni podzielił wnioski zawarte w opiniach biegłych psychiatrów i psychologa z uwagi na ich fachowość oraz rzetelność. Sąd podobnie ocenił opinię specjalisty I. S., z której to wynika, iż oskarżony jest uzależniony od różnych substancji psychoaktywnych. Uczestniczył on w terapii ambulatoryjnej, jednakże dość nieregularnie, gdzie były wykorzystywane różne metody. Od 1999r. oskarżony bardzo rzadko zgłasza się do poradni, to jest kilka wizyt rocznie. Trudno stosować jakakolwiek formę leczenia, skoro oskarżony nie uczęszcza na leczenie. Jest u niego ewidentny brak motywacji do utrzymania abstynencji i zerwania dotychczasowym trybem życia ( k. 10v-171).

W świetle powyższych dowodów, wina oskarżonego J. Ś. została udowodniona.

Czyn, którego się dopuścił oskarżony polegał na tym, że J. Ś. w P. działając wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający grupy I-N i IV-N w postaci ziela konopi innych niż włókniste tzw. marihuany o łącznej masie 0,98 grama netto.

Oskarżony swoim zachowaniem naruszył dyspozycję art. 62ust.1 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. z 2012r. poz. 124 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 62 ust. 1 kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. W art. 62 ust. 1 cytowanej ustawy określono typ podstawowy przestępstwa, w art. 62 ust. 2 – typ kwalifikowany, a w art. 62 ust. 3 – typ uprzywilejowany. Przestępstwo z art. 62 stanowi występek. Czyn określony w art. 62 cytowanej ustawy jest przestępstwem powszechnym, formalnym i trwałym. Przedmiotem ochrony jest życie i zdrowie społeczeństwa jako całości (życie i zdrowie publiczne).W przypadku posiadania środków odurzających lub substancji psychotropowych na własny użytek przedmiotem ochrony jest dobro indywidualne w postaci zdrowia i życia konkretnej osoby. Por. T. L. Chruściel, M. Preiss-Mysłowska , Ustawa o przeciwdziałaniu, s. 305. Strona przedmiotowa przestępstwa z art. 62 sprowadza się do niezgodnego z przepisami posiadania środków odurzających lub substancji psychotropowych. W art. 62 kryminalizacją objęto posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych wbrew przepisom ustawy. Przestępstwo z art. 62 ww. ustawy można popełnić wyłącznie umyślnie (zob. art. 8 k.k.), z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym (zob. art. 9 § 1 k.k.). Przestępstwo z art. 62 ust. 2 ww. ustawy zagrożone jest karą surowszą za względu na znamię znacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych. Czyn zabroniony z art. 62 ust. 1 w zw. z art. 62 ust. 3 swoim zakresem obejmuje nie tylko posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych przez dealerów, ale również posiadanie konsumenckie (nieznacznej ilości i na własny użytek).

Odnosząc się do powyższych rozważań prawnych bez wątpienia oskarżony dopuścił się wymienionego wyżej czynu z ustawy o przeciwdziałania narkomanii. Oskarżony posiadał środki odurzające w swoim mieszkaniu.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości zachowań oskarżonego Sąd uwzględnił ustalony zamiar bezpośredni, przy tym wpisujący się w znamiona inkryminowanego czynu.

Oskarżony popełnił czyn umyślnie w formie zamiaru bezpośredniego. Oskarżony doskonale wiedział, iż posiadanie środków odurzających jest zabronione , a mimo to je posiadał. Oskarżony chciał więc takiego zachowania i zamiar swój zrealizował.

Oskarżony jest człowiekiem dorosłym,doświadczonym życiowo i w pełni poczytalnym. Z całą pewnością miał świadomość bezprawności i naganności czynu, którego się dopuścił oraz że w świetle okoliczności towarzyszących jego działaniu brak jest jakichkolwiek przesłanek, które usprawiedliwiając jego czyn, wyłączyłyby odpowiedzialność karno- skarbową, z uwagi na brak winy lub bezprawności czynu.

Przy wymiarze kary oskarżonym Sąd wziął pod uwagę rodzaj naruszonego dobra prawnego tj. zdrowie i życie społeczeństwa jako całości.

Na korzyść oskarżonego Sąd uwzględnił niekaralność za przestępstwa powszechne ( k. 156), przyznanie się do winy.

Konsekwencją uznania winy oskarżonego stało się podjęcie odpowiedniej reakcji penalnej na popełnione przestępstwo.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę wszystkie dyrektywy jej wymiaru
a zawarte w art. 3 k.k., art. 58 § 1 k.k. i art. 53 k.k.

Sąd wymierzył oskarżonemu za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2016 r., poz. 124 ze zm.) trzech miesięcy pozbawienia wolności.

Przepisy art. 69 § 1 i 2 k.k. stanowią, że Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nie przekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełniania przestępstwa nie był skazany na karę pozbawiania wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zawieszając wykonanie kary, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

Przepis art. 70 § 1 k.k. stanowi, że zawieszenie wykonania kary następuje na okres próby, który wynosi od roku do trzech lat i biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia.

Sąd orzekający doszedł do wniosku, że dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary a w szczególności dla zapobieżenia powrotowi przez niego do przestępstwa wystarczającym będzie wymierzenie mu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata, za czym przemawia zwłaszcza fakt uprzedniej niekaralności. Z tych względów uznać należy, że wymierzenie mu kary izolacyjnej za przypisane mu obecnie czyn, byłoby nadmiernie surowe i zawierało nie tyle element wychowawczy, ile retorsyjny. Umożliwi to, w ocenie Sądu, pełną kontrolę przebiegu procesu resocjalizacyjnego i ewentualną korektę prognozy kryminologicznej. W ocenie Sądu, groźba zarządzenia wykonania kary zapobiegnie powrotowi oskarżonego do przestępstwa, tym bardziej, iż zachowanie oskarżonego będzie kontrolowane w okresie próby przez kuratora, a nadto został on zobowiązany do poddania się leczeniu ambulatoryjnemu w odpowiednim podmiocie leczniczym w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej stosownie do wymogu wynikającego z art. 71 ust. 1 cytowanej ustawy. Nadto Sąd orzekł przepadek dowodów rzeczowych i zarządził ich zniszczenie, gdyż ich posiadanie jest zabronione stosowanie do art. 70 ust. 2 cytowanej ustawy.

Zdaniem Sądu kara w takim rozmiarze nie przekracza stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu, który popełnił. W ocenie Sądu kara spełni zarówno cele wychowawcze w stosunku do oskarżonego, ukazując mu naganność takiego postępowania oraz nieopłacalność popełniania przestępstw w przyszłości. Kara ta ma za zadanie ukazać społeczeństwu szybką i surową reakcję organów wymiaru sprawiedliwości na zachowanie sprzeczne z prawem i jako taka powinna kształtować w społeczeństwie prawidłowe postawy. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara skłoni go do przestrzegania prawa i zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Dolegliwości wynikające z wykonania kary uświadomią oskarżonemu nieopłacalność popełniania czynów zabronionych przez prawo.

Rozstrzygnięcie to odegra również istotną rolę w procesie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa – wzmocnione zostanie poczucie bezpieczeństwa oraz nieuchronności poniesienia odpowiedzialności karnej za zachowanie sprzeczne z obowiązującym prawem.

O kosztach obrony z urzędu rozstrzygnięto na podstawie do treści Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2017r. poz. Nr 1796).

Orzeczenie o kosztach sądowych uzasadnia art. 624 § 1 k.p.k.

Z podanych względów Sąd orzekł jak w wyroku.