Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

S. S. mieszka w M.. Jest wójtem gminy D.. Od 4-5 lat cierpi na astmę oskrzelową, duszności i alergię, na stałe przyjmuje lekarstwa na te schorzenia.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. S. (k. 16, k. 27v, 00:12:09-00:13;19, 00:17:43 -00-26:57 na k. 105 )

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 04 lipca 2017 roku, w sprawie XII W 1920/16 Sąd Rejonowy w Toruniu uznał S. S. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw i wymierzył mu karę 1000 zł grzywny oraz orzekł środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy, na poczet którego zaliczył mu okres faktycznego zatrzymania prawa jazdy od dnia 12 maja 2016 roku do dnia 25 maja 2016 roku. Wyrok ten stał się prawomocny z dniem 26 września 2017 roku. Zakaz zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym obowiązywał do dnia 07 kwietnia 2018 roku

Dowód:

- odpis wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z 04.07.2017 r., sygn. akt XII W 1920/16 (k. 12)

- pismo Starosty (...) z dnia 21 lutego 2018 roku (k.3)

Decyzją Starosty (...) dnia 14 listopada 2017 roku, nr KM. (...).63.2017.RD S. S. cofnięto uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi kat. A, B z powodu orzeczonego w dniu 04 lipca 2017 roku przez Sąd Rejonowy w Toruniu, sygn. akt XII W 1920/16 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy.

Dowód:

- decyzja Starosty (...) z 14.11.2017 r., nr KM. (...).63.2017.RD (k. 4)

Niekiedy w okresie posiadania przez S. S. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym do pracy podwoziła go B. M. - skarbnik gminy D.. B. M. mieszka w B.. Po drodze do pracy przyjeżdżała do miejsca zamieszkania S. S.. Przesiadała się do auta S. S. i razem jechali do pracy w D..

Dowód:

- częściowowyjaśnienia oskarżonego S. S. (k. 16, k. 27v, 00:12:09-00:13:19, 00:17:43-00-26:57 na k. 105)

- zeznania świadka B. M. (00:03:56-00:15:05 na k. 109v-110v)

W dniu 15 lutego 2018 roku S. S. źle się poczuł. Musiał zażyć lek wydawany na receptę, którego nie miał przy sobie. W domu nikogo nie było. Postanowił pojechać do apteki po lekarstwo sam, samochodem M. o numerze rejestracyjnym (...). Najpierw udał się do punktu aptecznego w D., jednakże lek ten nie był tam dostępny. Wobec tego zdecydował, że pojedzie do apteki do W..

Tego dnia st. sierż. R. Z. pełnili służbę patrolową między innymi w miejscowości W., na ulicy (...). W godzinach popołudniowych podjął do kontroli drogowej kierującego pojazdem M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W wyniku sprawdzenia S. S. w policyjnej bazie danych, funkcjonariusz Policji ustalił, że posiada on zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Po S. S. przyjechała córka K. S. wraz z M. L. (1). M. L. (1) udał się ze S. S. do apteki na ul. (...) w W.. S. S. zakupił lek i zażył go. M. L. (1) odwiózł S. S. do domu.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. S. (k. 16, k. 27v, 00:12:09-00:13:19, 00:17:43-00-26:57 na k. 105)

- zeznania świadka M. L. (1) (00:15:05-00:20:06 na k.110v)

W dniu 20 lutego 2018 roku S. S. był umówiony na spotkanie służbowe. Dzień wcześniej uzgodnił z B. M., że ta podwiezie go tego dnia do pracy. B. M. była w piątym miesiącu ciąży i zadzwoniła rano, że źle się czuje i musi się udać do lekarza. W domu nikogo nie było. W związku z tym S. S. sam pojechał do pracy samochodem M. o numerze rejestracyjnym (...).

W miejscowości N. sierż. szt. R. H. wraz z sierż. st. Ł. K. zatrzymali S. S. do kontroli drogowej. W wyniku sprawdzenia S. S. w policyjnej bazie danych, funkcjonariusze Policji ustalili, że posiada on zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. S. (k. 16, k. 27v, 00:12:09-00:13:19, 00:17:55 -00-26:56 na k. 105)

- zeznania świadka B. M. (00:03:56-00:15:05 na k. 109v-110v)

S. S. urodził się w (...) roku. Jest żonaty. Posiada troje pełnoletnich dzieci. Nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Posiada wykształcenie wyższe, z zawodu jest lekarzem weterynarii. Jest wójtem gminy D.. Osiąga dochód w wysokości 7.440 zł netto. Jest właścicielem mieszkania o pow. 43 m ² w T., mieszkania w G. o pow. 36 m ², do 2/3 części działki o powierzchni 0,2500 ha położonej w miejscowości M. oraz samochodu osobowego M. (...) (rok produkcji 2017 rok). Uprzednio nie był karany, był sprawcą wykroczeń.

Dowód:

- pismo ze Starostwa Powiatowego w W. (k. 5)

- pismo z KRUS P. Terenowa w W. (k. 6)

- pismo z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (k. 7)

- dane o podejrzanym (k. 8)

- notatka ze sprawdzenia osoby (k. 9)

- informacja z Krajowego Rejestru Karnego (k. 113)

S. S. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego, odnośnie czynu z dnia 15 lutego 2018 roku przyznał, że kierował samochodem M. o numerze rejestracyjnym (...) i złożył wyjaśnienia. Wyjaśnił, że tego dnia źle się poczuł, bo choruje na astmę oskrzelową, napady duszności i alergię. Na stałe przyjmuje leki zapisane przez lekarza. W związku z tym, że sytuacja była poważna, udał się po leki. W punkcie aptecznym w D. lek ten nie był dostępny, więc postanowił pojechać do apteki do W.. Został zatrzymany przez patrol Policji w miejscowości W.. Był przekonany, że obowiązujący go zakaz już minął, inaczej nie wsiadłby za kierownicę. Poza tym jego stan wymagał szybkiego przyjęcia tego leku. Lek ten wydawany jest na receptę, posiadał ją przy sobie w chwili kontroli. Podał, że żałuje tego, co zrobił. (k. 16)

S. S. przesłuchany w toku postepowania przygotowawczego, odnośnie czynu z dnia 20 lutego 2018 roku przyznał, że kierował samochodem M. o numerze rejestracyjnym (...) i złożył wyjaśnienia. Od 16 lutego był wożony do pracy i na różne spotkania służbowe przez kierowcę B. M.. Znajdowała się ona w zaawansowanej ciąży i w dniu 20 lutego 2018 roku zadzwoniła do niego i powiedziała, że źle się czuje, musi się udać do lekarza i nie może go zawieźć do pracy. W związku z tym był zmuszony kierować pojazdem. W domu nikogo nie było, a w miejscowości M. nie ma żadnej komunikacji publicznej. Nie mógł w inny sposób dostać się do pracy, a w tym dniu miał ważne spotkanie służbowe, którego nie mógł odwołać. Został zatrzymany przez patrol Policji w miejscowości N.. (k. 27v)

S. S. przed Sądem przyznał się do zarzucanych mu czynów. Podał, że żałuje swoich czynów, nie złożył wyjaśnień, jedynie odpowiadał na pytania obrońcy. Wskazał, iż od 4-5 lat choruje na astmę. Czasami ma spastyczny skurcz oskrzeli i wtedy musi od razu zażyć leki. W dniu 15 lutego 2018 rok miał atak astmy, a nie miał przy sobie potrzebnego leku, zmuszony był zatem sam pojechać do apteki, nie miał kto mu pomóc. Najpierw pojechał do najbliższego punku aptecznego w D., jednak tam nie otrzymał potrzebnego lekarstwa, recepta mogła być zrealizowana w ciągu 2-3 dni. Nie mógł on tego dnia czekać nawet kilku godzin, bo zaczął się atak, dlatego zdecydował się pojechać do apteki do W.. Ostatecznie udało mu się wykupić tego dnia potrzebne lekarstwo, które od razu zażył. Do miejsca zatrzymania przez Policję, przyjechała bowiem córka wraz z rolnikiem M. L. (2), któremu właśnie świadczyła usługi, a który zawiózł go do W.. Ponadto podał, że w czasie obowiązywania zakazu początkowo podwoziła go do pracy żona, ale głównie korzystał z pomocy skarbnik gminy B. M., która w jego miejscu zamieszkania pozostawiła swój samochód, przesiadała się do jego samochodu i razem jechali do pracy. W dniu 20 lutego 2018 roku pomimo wcześniejszego uzgodnienia B. M. nie mogła po niego przyjechać, bo miała problemy zdrowotne i musiała udać się do lekarza. Była wówczas w ciąży, bardzo bała się o swoje zdrowie, ponieważ była to jej pierwsza ciąża, a miała 42 lata. Z uwagi na umówione wcześniej spotkania uznał, że musi pojechać do pracy. (00:12:09-00:13:19, 00:17:55 -00-26:56 na k. 105).

Sad dał wiarę wyjaśnieniom S. S. w części. Relacja oskarżonego co do faktu kierowania przez niego samochodem w dniu 15 lutego 2018 roku, jak i w dniu 20 lutego 2018 roku, zatrzymania do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji nie budzi wątpliwości. Sąd nie odmówił też wiary wyjaśnieniom oskarżonego co do powodów, dla których postanowił on prowadzić samochód. M. L. (1) potwierdził, że przyjechał po S. S. po zatrzymaniu go do kontroli drogowej w miejscowości W., po czym udał się z oskarżonym do apteki w W.. S. S. zaś po wykupieniu lekarstw natychmiast zażył je już w samochodzie. B. M. zeznała zaś, że w okresie kiedy S. S. posiadał zakaz prowadzenia pojazdów, zawsze jak ją poprosił podwoziła go do pracy. Potwierdziła również, że któregoś dnia w lutym 2018 roku, kiedy nie mogła podwieźć S. S. do pracy, mimo że byli wcześniej umówieni, pojechał on sam i został zatrzymany przez Policję. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, wspólnie tworzą spójną i logiczną całość. Nie mniej jednak w tym miejscu wskazać już należy, że podane przez oskarżonego okoliczności nie stanowią usprawiedliwienia dla jego niezgodnego z prawem zachowania. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w zakresie w jakim odnośnie czynu z dnia 15 lutego 2018 roku wyjaśnił, że był przekonany, że obowiązujący go zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym już minął. S. S. jest osobą wykształconą, pełni funkcję publiczną, jest wójtem gminy. Zasady doświadczenia życiowego przemawiają więc za tym, że S. S. miał świadomość, że obowiązuje go zakaz prowadzenia pojazdów i z pewnością dokładnie wiedział w jakim czasookresie. Zgodnie z treścią wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu na S. S. został nałożony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy. W powołanym orzeczeniu Sąd nałożył również na S. S. obowiązek zwrotu dokumentu prawa jazdy do Starostwa Powiatowego w W.. Zatem oskarżony doskonale wiedział, kiedy zwrócił dokument prawa jazdy, a zatem i to od którego faktycznie dnia zaczął biec okres zakazu prowadzenia pojazdów.

Sąd jako wiarygodne ocenił zeznania świadka B. M. – pracownika Urzędu Gminy D. (00:03:56-00:15:05 na k. 109v-110v). Świadek ten zeznał, że od jesieni 2017 roku, kiedy S. S. ją poprosił, to dowoziła go do pracy. Potwierdziła, że w lutym 2018 roku miała miejsce sytuacja, że nie mogła odwieźć S. S. do pracy, mimo że wcześniej byli umówieni. Była wtedy w zaawansowanej ciąży i potrzebowała konsultacji lekarskiej. Wskazała też, że S. S. brał urlop, żeby zrobić badania i wtedy okazało się, że cierpi na astmę. Często, gdy ustalali zmiany budżetowe S. S. miał przy sobie wziewnik do inhalacji. Zdarzyło się, że zażywał lek w jej obecności. Zeznania tego świadka były spójne, logiczne i konsekwentne. W ocenie Sądu w zeznaniach świadka brak jest elementów świadczących o konfabulacji czy próbie manipulowania faktami. Podobnie Sąd ocenił zeznania świadka M. L. (1) (00:15:05-00:20:06 na k.110v). Przyznał, że wraz z K. S. – córką S. S. pojechał po oskarżonego, po zatrzymaniu go do kontroli drogowej w miejscowości W.. Prowadził wówczas samochód S. S. i pojechał z nim najpierw do apteki na ul. (...) w W., gdzie S. S. wykupił lekarstwa, a następnie odwiózł go do domu. Wskazał, że S. S. ciężko oddychał, a jak wyszedł z apteki wziął tabletki w samochodzie. Nie ujawniły się w sprawie żadne okoliczności, które mogłyby podważać wiarygodność zeznań tego świadka.

Jako wiarygodne Sąd ocenił dowody z dokumentów. Sąd uznał, że brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Dowody te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, że zarówno sprawstwo jak i wina oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu nie budzą najmniejszych wątpliwości.

S. S. został oskarżony o to, że w dniu 15 lutego 2018 roku na ulicy (...) w miejscowości W. kierował samochodem osobowym m-ki M. o nr rej. (...) pomimo nałożonego na niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 4 lipca 2017 roku (sygn. akt XII W 1920/16) zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy oraz nie stosując się do decyzji Starosty (...) z dnia 14 listopada 2017 roku (sygn. KM5431.63.2017.RD) o cofnięciu uprawnień do kierowania m.in. pojazdami mechanicznymi kategorii B, to jest o przestępstwo z art. 244 kk w zb. z art. 180a kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz o to, że w dniu 20 lutego 2018 roku w miejscowości N. kierował samochodem osobowym m-ki M. o nr rej. (...) pomimo nałożonego na niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 4 lipca 2017 roku (sygn. akt XII W 1920/16) zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy oraz nie stosując się do decyzji Starosty (...) z dnia 14 listopada 2017 roku (sygn. KM5431.63.2017.RD) o cofnięciu uprawnień do kierowania m.in. pojazdami mechanicznymi kategorii B, to jest o przestępstwo z art. 244 kk w zb. z art. 180a kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Zgodnie z art. 244 kk, karze pozbawienia wolności podlega m.in. ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów. Dobrem chronionym komentowanym przepisem jest prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości w zakresie wykonania orzeczonych przez sądy zakazów, obowiązków lub nakazów.

Występek z art. 244 kk ma charakter umyślny, a zatem podmiotową przesłanką odpowiedzialności jest świadomość sprawcy, iż narusza ciążący na nim z mocy orzeczenia sądu zakaz. W grę wchodzą obie formy umyślności, zarówno zamiar bezpośredni naruszenia zakazu, jak zamiar ewentualny, gdy sprawca uświadamia sobie możliwość, iż narusza zakaz lub obowiązek orzeczony przez Sąd i z tym się godzi (zob. A. Marek, Komentarz do art. 244 kodeksu karnego [w:] Kodeks karny. Komentarz, LEX 2007).

W obliczu dokonanych przez Sąd ustaleń, nie budzi wątpliwości, że S. S. swoim zachowaniem zarówno w dniu 15 lutego 2018 roku, jak i w dniu 20 lutego 2018 roku wypełnił ustawowe znamiona art. 244 kk. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 04 lipca 2017 roku, w sprawie XII W 1920/16 Sąd Rejonowy w Toruniu orzekł wobec S. S. między innymi środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy. Wyrok ten stał się prawomocny z dniem 26 września 2017 roku. W okresie obwiązywania orzeczonego zakazu oskarżony prowadził pojazd mechaniczny, którym niewątpliwie jest samochód marki M.. Fakt jazdy wbrew orzeczonemu środkowi karnemu potwierdzenie znajduje w wyjaśnieniach oskarżonego, jak i zeznaniach świadków. W ocenie Sądu S. S. niewątpliwie miał wiedzę o obowiązującym go zakazie prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym i w sposób świadomy dopuścił się złamania tego zakazu.

Czyny popełnione przez S. S. miały charakter bezprawny i zawiniony. Podkreślić należy, że przyczyny złamania zakazu nie mogły mieć znaczenia dla wypełnienia znamion czynu z art. 244 kk.

Zgodnie z art. 180a kk, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, prowadzi pojazd mechaniczny, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Dobrem chronionym tym przepisem jest bezpieczeństwo w komunikacji zagrożone przez niebezpiecznych prowadzących pojazd mechaniczny, w aspekcie eliminowania z ruchu osób, którym cofnięte zostały uprawnienia do kierowania pojazdami. (art. 180a KK red. Grześkowiak 2019, wyd. 6/Hałas)

Sprawcą przestępstwa z art. 180a kk jest osoba posiadająca uprzednio uprawnienia do kierowania pojazdami, której to uprawnienia zostały cofnięte przez właściwy organ administracji.

Przestępstwo może być popełnione umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym (Kodeks karny. Komentarz; R.A. Stefański, Komentarz do art. 180a KK)

S. S. decyzją Starosty (...) dnia 14 listopada 2017 roku, nr KM. (...).63.2017.RD cofnięto uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi kat. A, B. Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że oskarżony swoim zachowaniem zarówno w dniu 15 lutego 2018 roku, jak i 20 lutego 2018 roku wyczerpał znamiona występku z art. 180a kk.

Oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się umyślnie, bowiem wiedział, że nie posiada uprawnień do prowadzenia pojazdów, zdecydował się postąpić wbrew decyzji Starosty.

Uwzględniając, że czyny powyższe zostały popełnione zamian zapadł pierwszy chociażby nieprawomocny wyrok, a nadto, że zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, Sąd uznał, iż działanie oskarżonego stanowi ciąg przestępstw z art. 91 § 1 kk.

Sąd oskarżonego S. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt. I i II aktu oskarżenia czynów, z tym ustaleniem, że stanowią one ciąg przestępstw z art. 244 kk w zb. z art. 180a kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to w myśl art. 11 § 3 kk i po zastosowaniu art. 37a kk, a na podstawie art. 244 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył mu karę 150 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 40 złotych.

W myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W niniejszej sprawie przepisem przewidującym najsurowszą karę jest art. 244 kk.

Sąd ważąc wobec oskarżonego wymiar kary kierował się dyrektywami wskazanymi w treści przepisu art. 53 kk i miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Podstawę wymiaru wskazanej kary stanowił przepis art. 37a kk, pozwalający Sądowi, w przypadku przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, na orzeczenie grzywny lub kary ograniczenia wolności zamiast kary pozbawienia wolności. Występek z art. 244 w wyniku nowelizacji Kodeksu karnego z dnia 23 marca 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 966) zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat (dotychczas – do 3 lat pozbawienia wolności). W niniejszej sprawie istniała zatem możliwość zastosowania art. 37a kk.

Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że nie ma wystarczających przesłanek do orzekania wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, bowiem cele przed nią stawiane w sposób pełny może spełnić kara łagodniejszego rodzaju – kara grzywny. Orzeczenie kary ograniczenia wolności byłoby w ocenie Sądu niecelowe z uwagi na obowiązki zawodowe oskarżonego. W ocenie Sądu kara grzywny w sposób prawidłowy spełni swoje cele - zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, oddziaływując wychowawczo i zapobiegawczo na oskarżonego, w kierunku wykształcenia w nim krytycznej postawy do własnego czynu - jak i w zakresie prewencji ogólnej, działając odstraszająco na potencjalnych sprawców tego typu przestępstw.

Określając wymiar kary grzywny Sąd kierował się zasadą, iż wykładnikiem surowości kary grzywny jest ilość, a nie wysokość stawek dziennych tej kary (wyrok SN z 16.04.2015 r., V KK 407/14, LEX nr 1683375). Sąd podziela przedstawiony w powołanym orzeczeniu pogląd, iż określenie przez sąd wysokości stawki dziennej grzywny nie jest czynnością mającą na celu realizowanie bezpośrednio funkcji penalnej, lecz zmierza do ustalenia realnej dolegliwości fiskalnej tej kary dla indywidualnego sprawcy, zgodnie z dyrektywami zawartymi w art. 33 § 3 k.k.

Ustalając oskarżonemu wysokość stawki dziennej grzywny Sąd wziął pod uwagę, stosownie do treści art. 33 § 3 kk, jego dochody, warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. S. S. osiąga dochód w wysokości 7.440 zł netto. Jest właścicielem mieszkania o pow. 43 m ² w T., mieszkania w G. o pow. 36 m ², do 2/3 części działki o powierzchni 0,2500 ha położonej w miejscowości M. oraz samochodu osobowego M. (...) (rok produkcji 2017 rok). Nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Orzeczona kara grzywny zdaniem Sądu mieści się zatem w możliwościach majątkowych oskarżonego.

Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez S. S. jest znaczny. W zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionego występku podstawowe znacznie miał rodzaj chronionych dóbr prawnych, które oskarżony swym zachowaniem naruszył. Czyn popełniony przez oskarżonego wyrządzony zostało przeciwko dwóm dobrom prawnym bezpieczeństwu w komunikacji i wymiarowi sprawiedliwości, a w ramach tego zapewnieniu wykonania orzeczeń sądu. Zachowanie oskarżonego świadczy zatem o tym, że lekceważy on obowiązki nakładane na niego prawomocnym wyrokiem Sądu. Orzeczony zakaz miał wyeliminować oskarżonego z ruchu drogowego, bowiem był on dla siebie i innych uczestników tego ruchu potencjalnym źródłem zagrożenia bezpieczeństwa. Postawa oskarżonego świadczy o braku w jego postawie poszanowania dla porządku prawnego. Wskazać należy, że S. S. pełni funkcję publiczną – jest wójtem Gminy D.. W ocenie Sądu w związku z tym powinien on w szczególności zachowywać się zgodnie z prawem, stanowiąc wzór dla mieszkańców. Oskarżony swym zachowaniem w istocie doprowadził do sytuacji, w której orzeczony wobec niego zakaz przestał spełniać swoje funkcje.

Odnośnie motywacji oskarżonego do kierowania pojazdem w dniu 15 lutego 2018 roku, zauważyć należy, że jego dolegliwość nie była tak poważna i uciążliwa, że zagrażała życiu czy też zdrowiu. W przeciwnym razie nie byłby sam w stanie wsiąść za kierownicę, a wezwałby pogotowie ratunkowe. Z wyjaśnień oskarżonego wynika, że lekarstwa na swoje schorzenia przyjmuje stale. Z zasad doświadczenia życiowego wynika, że osoby chorujące na astmę czy też alergię powinny zawsze mieć przy sobie odpowiednie preparaty, po które sięgną w razie zaostrzenia stanu chorobowego. Tym bardziej osoba posiadająca wykształcenie związane z medycyną powinna zdawać sobie sprawę jak ważne jest zabezpieczenie się w tej kwestii. Szczególnie negatywnie należy ocenić zachowanie oskarżonego, który po 5 dniach od złamania orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, ponownie postanowił kierować samochodem. S. S. podnosił, że w dniu 20 lutego 2018 roku miał ważne spotkanie służbowe, którego nie mógł odwołać, dlatego wobec braku możliwości podwiezienia przez B. M., zdecydował się sam pojechać do pracy. W ocenie Sądu Stanisław S. musiał liczyć się z tym, że istnieje ryzyko, że kobieta będąca w zaawansowanej, późnej pierwszej ciąży będzie niedyspozycyjna. Tym bardziej, że z zeznań B. M. wynika, że zdarzały się takie sytuacje, że mimo tego, że była umówiona z oskarżonym, to nie mogła go odwieźć do pracy. S. S. powinien być przygotowany na taką okoliczność. Zdaniem Sądu nie można zgodzić się z twierdzeniem oskarżonego, że nie miał innego wyboru i wbrew zakazowi musiał we wskazanych sytuacjach prowadzić samochód. Zarówno w dniu 15 lutego 2018 roku, jak i w dniu 20 lutego 2018 roku oskarżony mógł skorzystać na przykład z odpłatnej usługi osoby, która trudni się przewożeniem innych.

Za okoliczność łagodząca należy uznać uprzednią niekaralność oskarżonego i prowadzony dotychczas ustabilizowany tryb życia. Oskarżony też przyznał się do winy i wskazał, że żałuje swojego czynu. W ocenie Sądu nie należy jednak przeceniać przyznania się do winy oskarżonego, bowiem jego wina była bezsprzeczna.

Bezsprzecznie w niniejszej sprawie nie mogła znaleźć zastosowania instytucja określona w art. 66 kk. W myśl art. 66 § 1 kk, sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. W niniejszej sprawie nie została spełniona podstawowa przesłanka warunkowego umorzenia postępowania, tj. wina oskarżonego i społeczna szkodliwość popełnionego przez niego czynu nie były nieznaczne, o czym była mowa powyżej. Wobec tego, nawet w razie spełnienia innych przesłanek z art. 66 kk, S. S. nie zasługiwałby na dobrodziejstwo warunkowego umorzenia postępowania.

S. S. do akt sprawy dołączył szereg dokumentów świadczących o posiadanej pozytywnej opinii w środowisku lokalnym. Podkreślić jednak należy, że wskazane w art. 66 § 1 kk właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy. Motywacja sprawcy ani okoliczności popełnienia czynu nie pozwalają uznać, że charakteryzował się on nieznaczną szkodliwością społeczną.

Sąd na podstawie art. 42 § 1a pkt 1 i 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. Orzeczenie tego zakazu, w wypadku skazania za czyn z art. 244 kk i art. 180a kk jest obligatoryjne, zaś okres 1 roku w ocenie Sądu powinien być wystarczający dla zweryfikowania postawy skazanego.

Sąd mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego, okoliczność, że posiada on stały dochód w postaci wynagrodzenia za pracę, na podstawie art. 627 kpk, zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie kwotę 600 złotych opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem kosztów postępowania w sprawie.