Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 września 2019 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Przemysław Wasilewski

Protokolant Izabela Zinkiewicz

przy udziale Prokuratora Tomasza Pianko

po rozpoznaniu w dniu 02 września 2019 roku

sprawy M. B.

oskarżonego o czyn z art. 180 a k.k.;

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 13 marca 2019 roku, sygnatura akt XIII K 85/19

I.  Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy.

II.  Z asądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60,- (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża w/w kwotą 50,- (pięćdziesiąt) złotych z tytułu pozostałych kosztów procesu za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

M. B. został oskarżony o to, że w dniu 22 listopada 2018 roku w W. na ul. (...). R. prowadził samochód osobowy marki S. o nr rej. (...) na drodze publicznej, nie stosując się do decyzji wydanej z upoważnienia Starosty (...) nr (...) z dnia 04.09.2018 r. o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, tj. o czyn z art. 180a kk.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 13 marca 2019 r. w sprawie XIII K 85/19 oskarżony M. B. został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 180a kk skazano go i wymierzono mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono oskarżonemu na okres próby wynoszący 1 rok. Na mocy art. 42 § 1a pkt 2 kk orzeczono wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. Zwolniono oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie przed Sądem pierwszej instancji.

Na zasadzie art. 425 § 1 i 2 k.p.k., art. 444 k.p.k. apelację od powyższego orzeczenia wniósł oskarżony w części dotyczącej orzeczenia o karze.

Powołując się na przepisy art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary 2 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 1 roku oraz zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku.

Wskazując na powyższe na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zmniejszenie tak wysokiej kary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedziona apelacja oskarżonego jest całkowicie bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezsprzecznym jest, czego nie kwestionuje również i skarżący, iż Sąd Rejonowy analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy, wyciągnął trafne i logiczne wnioski, co do winy podsądnego oraz okoliczności faktycznych czynu. Apelacja oskarżonego ogranicza się jedynie do zakwestionowania orzeczonej w stosunku do jego osoby kary oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku.

Przechodząc wprost do zarzutu skarżącego dotyczącego rażącej niewspółmierności kary należy zauważyć, iż nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej jej niewspółmierności, ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu niedającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r., II AKa 163/03, OSA 2003/11/113, LEX 81392). Nie może być zatem w ramach tej przyczyny odwoławczej dokonywana korekta w każdej sytuacji, w której Sąd Odwoławczy dochodzi do wniosku, że karę należałoby ukształtować nieco odmiennie, tj. że kara jest po prostu zbyt surowa lub zbyt łagodna. Chodzi jedynie o różnicę ocen o zasadniczym charakterze, sprowadzającą się do znacznej dysproporcji. W orzecznictwie podnosi się również, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można podnosić jedynie wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności popełnionego przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz. 60, LEX 20053).

W pierwszym rzędzie stwierdzić należy, iż w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy i wyczerpujący ustosunkował się do wszystkich okoliczności, które stosownie do art. 53 k.k. składają się na dyrektywy sądowego wymiaru kary. Wywód w powyższej części Sąd Odwoławczy w całości podziela. W ocenie Sądu Okręgowego bardzo trafnie Sąd Rejonowy stwierdził, że oskarżony M. B. przyznał się do winy i wyraził skruchę, nie jest osobą zdemoralizowaną, nie był karany.

Ponieważ skarżący postulował jedynie „zmniejszenie nałożonej kary”, nie proponując granic kar w jego ocenie sprawiedliwych, Sąd Odwoławczy uznał, że w/w nie kwestionuje rodzaju dolegliwości objętych zaskarżoną częścią wyroku. Zgodnie z art. 180 a k.k. Sąd może wymierzyć karę do 2 lat pozbawienia wolności. Dolna granica wymiaru kary została określona w art. 37 k.k. – „Kara pozbawienia wolności wymieniona w art. 32 pkt 3 trwa najkrócej miesiąc”. Tym samym Sąd Rejonowy orzekł wobec w/w karę pozbawienia wolności w niemalże minimalnym wymiarze.

Zgodnie z art. 70 § 1 k.k. „Zawieszenie wykonania kary następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat”. Zatem został orzeczony minimalny okres próby 1 roku.

Jeśli chodzi o obligatoryjny zakaz związany z kierowaniem pojazdami mechanicznymi – w myśl art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 42 § 1 a pkt 1 k.k. i art. 39 pkt 3 k.k. „Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, (…) zakaz (…) wymienione w (…) art. 39 pkt 2-2b i 3 orzeka się w latach, od roku do lat 15”. Tak więc zakaz orzeczony wobec w/w to ustawowe, obligatoryjne minimum.

W ocenie Sądu Okręgowego biorąc powyższe pod uwagę z całą pewnością cech rażącej niewspółmierności w stosunku do oskarżonego nie nosi którykolwiek z elementów kary sensu largo wymierzonej mu przez Sąd.

Dlatego apelacja oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zaskarżony wyrok nie jest dotknięty wadami, które powinny być brane przez Sąd Odwoławczy z urzędu.

Z powyższych względów wyrok jako słuszny, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. został w zaskarżonej części utrzymany w mocy, zaś apelacja oskarżonego uznana za bezzasadną w stopniu oczywistym.

O opłatach za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na podstawie art. 2 ust 1 pkt. 1 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 z późn. zm.), zaś o pozostałych kosztach procesu na mocy art. 636 § 1 k.p.k.

Na pozostałe koszty sądowe złożyły się:

- koszty uzyskania informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego w kwocie 30 zł (art. 618 § 1 pkt 10 k.p.k. w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U.2014.861);

- koszt doręczeń wezwań i innych pism – ryczałt – w kwocie 20 zł (art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym Dz.U.2013.663 j.t.).