Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2014 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: I. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 27 lipca 2012 r., znak: (...)

w sprawie: I. N.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej I. N. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia (...) r. na stałe,

2)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 3973/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 lipca 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonej I. N. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227)

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej
ZUS ubezpieczona została uznana za osobę częściowo niezdolną do pracy ( -do
dnia 31 marca 2014 roku, niezdolność ta powstała po 9 grudnia 2005 roku - po
upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia. Na dzień złożenia wniosku - (...)
(...) roku nie spełnia warunku posiadania wymaganego stażu oraz
innych warunków stażowych.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona, która wniosła o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, iż aktualny stan jej zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonej, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona I. N. (- posiadająca wykształcenie podstawowe ,ostatnio zatrudniona jako sprzątaczka) w dniu(...)roku złożyła w pozwanym organie rentowym wniosek o ustalenie uprawnień do świadczenia rentowego. Na dzień złożenia wniosku ubezpieczona udokumentowała okres ubezpieczenia w wymiarze 41at, 4 miesięcy i 3dni, orzeczeniem wydanym przez lekarza orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS ubezpieczona została uznana za osobę częściowo niezdolną do pracy do dnia31 marca 2014 roku, niezdolność ta powstała po dniu 9 grudnia 2005 roku- po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania orzeczeń wydanych przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu następujących specjalności: kardiologa, diabetologa, okulisty, internisty.

Biegli w wydanej opinii w dniu 12 listopada 2012 roku rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia:

- chorobę niedokrwienną serca leczone CABG z dusznicą bolesną stabilną II klasa

Wg CCS,

-cukrzycę typu2 leczone insuliną i lekami doustnymi,

-nadciśnienie tętnicze z angiopatią nadciśnieniową II stopnia,

-miażdżycę tętnic dogłowowych,

-przewlekłe niedokrwienie kończyny dolnej lewej,

-hiperlipidemię mieszaną,

-retinopatię cukrzycową nieproliferacyjną-postać łagodna

Zdaniem biegłych, ubezpieczona jest częściowo okresowo niezdolna do pracy od

października 2000 roku do marca 2014 roku, bowiem występujące u ubezpieczonej

schorzenia ograniczają zdolność zarobkową.

-dowód: opinia biegłych k. 22-23 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, pozwany zgłosił do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż biegli w sentencji wydanej opinii pomylili daty, bowiem CABG było w październiku 2010 roku a nie jak wskazali w sentencji 10/2000-wcześniej ubezpieczona była leczona jedynie zachowawczo. Wobec powyższego, pozwany wniósł o przekazanie zastrzeżeń biegłym bądź oddalenie odwołania.

W opinii uzupełniającej wydanej w dniu 10 grudnia 2012 roku biegli w całości podtrzymali wydane wcześniej orzeczenie, nadto wskazali, iż chorobę niedokrwienną serca a także nadciśnienie tętnicze rozpoznano u ubezpieczonej już w!999 roku, wobec czego biegli za początek częściowej niezdolności do pracy przyjęli 1999 rok.

-dowód: opinia uzupełniająca biegłych k. 40 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią uzupełniającą, pozwany zgłosił do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż stan kliniczny badanej, badanie diagnostyczne oraz metody leczenia bliżej określają zaawansowanie schorzenia i upośledzenie sprawności ustroju prowadzące do niezdolności do pracy, która powstała po2005 roku i przed 2011 roku. Wobec powyższego pozwany wniósł o powołanie drugiego zespołu biegłych.

Wobec powyższych zastrzeżeń Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii drugiego zespołu biegłych tożsamych specjalności. Biegli w opinii wydanej przez drugi zespół wskazali, iż częściowa niezdolność do pracy występuje odl999 roku co potwierdza dodatni wynik wykonanej próby wysiłkowej, ubezpieczona jest trwale częściowo niezdolna do pracy. Stanowisko to biegli podtrzymali w opiniach uzupełniających wydanych w związku z zastrzeżeniami ZUS.

--dowód: opinia drugiego zespołu biegłych k. 62-63 akt sądowych, opinie uzupełniające k. 85,k.l01 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydanymi opiniami przez biegłych drugiego zespołu pozwany organ rentowy ponownie zgłosił do niej zastrzeżenia w których wskazał, iż przedłożony przez ubezpieczoną wypis leczenia szpitalnego z listopada 2013 roku stanowi nową okoliczność w sprawie- ustalono termin koronarografii, wdrożone jest leczenie inwazyjne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd uwzględnił wydane przez biegłych opinie i uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jej możliwości zawodowych.

Opinie biegłych zostały szczegółowo uzasadnione, a ponadto wnioski w nich zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom odwołującej. Opinie wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczoną oraz po przeprowadzeniu stosowanego badania ubezpieczonej. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Podkreślić należy, iż obydwie opinie były zgodne i spójne odnośnie daty początkowej stwierdzonej u ubezpieczonej częściowej niezdolności do pracy.

Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego organu rentowego o konieczności zastosowania w przedmiotowej sprawie przepisu art. 477(14) §4 kpc.

Zgodnie z jego treścią: w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika ZUS lub orzeczenie komisji lekarskiej ZUS i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka, co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W takim wypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

Sąd nie uwzględnił powyższego wniosku albowiem wypis leczenia szpitalnego z listopada 2013 roku nie stanowił nowej okoliczności o jakiej mowa w art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. i nie wniósł do sprawy żadnych nowych okoliczności dotyczących stanu zdrowia ubezpieczonej a potwierdził występowanie u ubezpieczonej choroby niedokrwiennej serca z powodu którego ubezpieczona pozostaje w leczeniu już od 1999 roku.

Lekarze Orzecznicy ZUS w oparciu o dostępną dokumentację medyczną, w tym zaświadczenia o stanie zdrowia ubezpieczonej potwierdzające występowanie powyższych schorzeń powinni byli uwzględnić te okoliczności, a w przypadku jakichkolwiek wątpliwości winni byli przeprowadzić badanie w powyższym kierunku, do czego uprawniał ich przepis § 4 ust.3 Rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 roku w sprawie orzekania o niezdolności do pracy ( Dz. U. z 2004 roku, nr 273, poz. 2711) Reasumując, Sąd uznał, że na etapie postępowania orzeczniczego organ rentowy powinien był dokonać prawidłowych ustaleń. Od chwili wniesienia odwołania nie nastąpiła żadna zmiana mogąca stanowić podstawę do zastosowania powołanego art. 477 ¹⁴ §

4 k.p.c, a wynik wypis leczenia szpitalnego potwierdza jedynie występujące u ubezpieczonej schorzenia kardiologicznego.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest prawo ubezpieczonej do renty z tytułu niezdolności do pracy. Spór stron w tej kwestii należy więc rozstrzygać w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych / t.j. Dz. U. z 2009 roku nr 153 poz. 1227/,a ściślej rzecz ujmując m.in. o treść art. 57 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresie składkowym lub nieskładkowym albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Podstawą przyznania renty jest ustalenie, że osoba dochodząca tego świadczenia jest niezdolna do pracy, a więc jest częściowo lub całkowicie niezdolna do wykonywania zatrudnienia, a po przesądzeniu tej przesłanki, czy posiada ona wymagany okres zatrudnienia i czy niezdolność do pracy powstała w odpowiednim okresie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezdolną do pracy jest osoba, która: całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest zgodnie z ust. 3 cytowanego przepisu osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji. Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienianej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje

psychofizyczne. Dokonując analizy stanu zdrowia ubezpieczonej przez pryzmat wszystkich wymienionych wyżej przesłanek, Sąd doszedł do przekonania, że występujące u ubezpieczonej schorzenia stanowią podstawę orzeczenia o niezdolności do pracy na okres wskazany w opinii biegłych.

Jak z powyższego wynika powódka spełnia przesłanki uzasadniające przyznanie prawa do renty wymienione w art. 57 cytowanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, albowiem biegli lekarze sądowi w wyniku przeprowadzonego badania orzekli, iż ubezpieczona jest trwale częściowo niezdolna do pracy a niezdolność ta istnieje już od 1999 roku

Mając na względzie powyższe, Sąd na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję orzekając jak w wyroku.

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 ust. la ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego^ bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego a przedłożony przez ubezpieczoną wypis leczenia szpitalnego potwierdził jedynie występowanie u niej dolegliwości kardiologicznych. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczona uzyskała prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować a jedynie sama odmienna ocena stanu jej zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności

pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Ewa Milczarek