Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ludmiła Dulka - Twarogowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Arleta Ratajczak

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2019 roku w Wąbrzeźnie na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) (...). z siedzibą w W.

przeciwko: N. P.

- o zapłatę

1)  oddala powództwo w całości;

2)  ustala, że koszty procesu ponosi strona powodowa.

Sędzia Sądu Rejonowego

Ludmiła Dulka - Twarogowska

POUCZENIE

Pozwany, przeciwko któremu zapadł wyrok zaoczny, może złożyć do tutejszego Sądu sprzeciw w ciągu dwóch tygodni od daty doręczenia mu wyroku.

W piśmie zawierającym sprzeciw pozwany powinien przytoczyć zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, oraz okoliczności faktyczne i dowody. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Sprzeciw złożony po terminie oraz sprzeciw, którego braków strona w wyznaczonym terminie nie uzupełniła, Sąd odrzuca na posiedzeniu niejawnym.

Jeżeli sprzeciw zostanie złożony prawidłowo, sprawa zostanie rozpoznana w zwykłym trybie przez Sąd I instancji.

Powód może wnieść apelację od niniejszego wyroku zaocznego do Sądu Okręgowego w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy, za pośrednictwem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie I Wydziału Cywilnego, w terminie 14 dni od dnia doręczenia mu wyroku wraz z uzasadnieniem lub w terminie 21 dni od daty doręczenia mu wyroku zaocznego, gdy powód nie złożył wniosku o uzasadnienie. Sąd uzasadnia wyrok zaoczny jedynie wówczas, gdy powództwo zostało oddalone w całości lub w części (art. 342 k.p.c.). Termin do złożenia przez powoda wniosku o uzasadnienie wynosi 7 dni licząc od daty doręczenia mu wyroku zaocznego.

Strony i ich przedstawiciele mają obowiązek zawiadomić Sąd o każdej zmianie miejsca zamieszkania. W razie zaniedbania tego obowiązku pismo sądowe pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia, chyba, że nowy adres jest Sądowi znany.

W przypadku nie złożenia sprzeciwu co do istoty sprawy, stronie przysługuje zażalenie na postanowienie w przedmiocie kosztów procesu zawarte w wyroku zaocznym. Wnosi się je do Sądu Okręgowego w Toruniu za pośrednictwem tutejszego Sądu w terminie 1 tygodnia od dnia doręczenia odpisu wyroku zaocznego. Zażalenie powinno czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma procesowego oraz zawierać wskazanie zaskarżonego postanowienia i wniosek o jego zmianę lub uchylenie, jak również zwięzłe uzasadnienie zażalenia ze wskazaniem w miarę potrzeby nowych faktów i dowodów.

ZARZĄDZENIE

1. (...) C;

2.(...)

3. (...).

SSR Ludmiła Dulka - Twarogowska

W., dnia 27 marca 2019 r.

Sygn. akt I C 782/18 upr

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2018 roku (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., działający przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, skierował do Sądu Rejonowego Lublin-Z. w L. pozew, w którym domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej N. P. kwoty 2.955,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 30 października 2018 roku do dnia zapłaty, a także zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podał, że pozwaną oraz (...) S.A. łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Za świadczone usług pozwana była zobowiązana do zapłaty należności zgodnie z wystawionymi dokumentami - notą obciążeniową nr (...) z 26 sierpnia 2015 roku na kwotę 2.416,80 zł z terminem płatności 9 września 2015 roku. W dniu 11 czerwca 2015 roku (...) S.A. zawarła z powodem umowę ramową cyklicznego przelewu wierzytelności ustalającą zasady, w oparciu o które nastąpił przelew wierzytelności objętej pozwem. 26 października 2015 roku O. (...) zawarła z powodem umowę cesji wierzytelności - porozumienie nr 5 zawierające wykaz wierzytelności. Cena zakupu została zapłacona 29 października 2015 roku. Powód skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty, które było bezskuteczne (k.2-5).

Postanowieniem z 16 listopada 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie (k.6).

Uzupełniając braki formalne pozwu powód podtrzymał w całości swoje żądanie (k.11-20).

Pozwana N. P. nie stawiła się na rozprawę, będąc prawidłowo zawiadomioną o jej terminie przez awizo (k.148), nie żądała rozpoznania sprawy pod swoją nieobecność i nie zajęła żadnego stanowiska procesowego.

Sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 marca 2015 roku pozwana N. P. zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na czas oznaczony wynoszący 24 miesiące, w zakresie i na warunkach określonych w tej umowie, Regulaminie świadczenia usług i cenniku usług. W związku z niedotrzymaniem przez N. P. warunków zawartej umowy, w dniu 26 sierpnia 2015 roku (...) S.A. wystawiła notę obciążeniową nr (...) na kwotę 2.416,80 zł z terminem płatności do 9 września 2015 roku.

Dowody:

- umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych wraz z załącznikami, regulaminami, owu, cennikami (k.67-114v);

- nota obciążeniowa (k.115).

W dniu 11 czerwca 2015 roku (...) S.A. z siedzibą w W. zawarła z (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą we W. umowę ramową cyklicznego przelewu wierzytelności, natomiast 26 października 2015 roku porozumienie nr 5 do tej umowy, na podstawie którego przeniosła na powoda wierzytelność względem N. P., wynikającą z dokumentu numer (...), wynoszącą 2.416,80 zł wraz z kwotą 17,48 zł odsetek i datą wymagalności: 09 września 2015 roku.

Dowody:

- umowa ramowa cyklicznego przelewu wierzytelności (k.53-60v);

- porozumienie nr 5 (k.62-65);

- protokół przekazania wykazu wierzytelności (k.66).

Pismem datowanym na 5 listopada 2015 roku (...) S.A. zawiadomiła pozwaną o cesji wierzytelności. Pismem z 19 grudnia 2017 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty na swoją rzecz kwoty 2.989,11 zł, na którą składała się należność główna – 2.585,60,00 zł oraz odsetki naliczone na dzień wezwania w wysokości 403,51 zł.

Dowody:

- zawiadomienie o cesji wierzytelności (k.41-43);

- wezwanie do zapłaty (k.39-40).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 339 § 1 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wydaje wyrok zaoczny. Sąd nie może wydać wyroku zaocznego, jeżeli pomimo niestawiennictwa pozwanego na rozprawie, żądał on przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie (art. 340 k.p.c.), stwierdzono nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność pozwanego jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć (art. 214 § 1 k.p.c.).

W realiach niniejszej sprawy zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego, ponieważ pozwana nie wdała się w spór, co do istoty sprawy, pomimo prawidłowego zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawiła się na jej termin, nie zajęła żadnego stanowiska procesowego, nie wnosiła o przeprowadzenie rozprawy w swojej nieobecności, ponadto brak było podstaw, aby przyjąć, iż wystąpiły szczególne przeszkody uniemożliwiające jej stawiennictwo do Sądu.

W myśl art. 339 § 2 k.p.c., Sąd wydając wyrok zaoczny przyjmuje za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W przedmiotowej sprawie powód dochodził spełnienia przez pozwaną zobowiązania wynikającego z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w związku z przelewem wierzytelności na jego rzecz.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast z treści § 2 tego przepisu wynika, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Wierzytelność, przechodzi na nabywcę solo consensu, tj. przez sam fakt zawarcia umowy przelewu. Dłużnikowi zaś przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 § 1 k.c.).

Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych została uregulowana w art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U.2014.243).

Na podstawie art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2018.1104), do kodeksu cywilnego został wprowadzony przepis art. 117 § 2 ¹ k.c., zgodnie z którym, po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. W wyniku wskazanej nowelizacji art. 118 k.c. otrzymał brzmienie, zgodnie z którym: jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi 3 lata; jednakże koniec terminu przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy.

Z kolei w myśl art. 5 ust. 4 wskazanej ustawy, w stosunku do roszczenia przeciwko konsumentowi Sąd ma obowiązek z urzędu uwzględnić okres przedawnienia także do istniejących roszczeń, nawet jeżeli konsument nie podniósł takiego zarzutu.

Ustawowym skutkiem przedawnienia jest więc w obecnym stanie prawnym niemożność jego skutecznego dochodzenia, a zatem rolą Sądu w niniejszej sprawie było zbadanie kluczowych w tym zakresie elementów łączących się z terminem przedawnienia roszczenia i początkiem jego biegu.

Należy wskazać, iż roszczenie pierwotnego wierzyciela pozostawało w związku z prowadzeniem przez niego działalności gospodarczej, a tak ustalona kwalifikacja nie mogła ulec zmianie z powodu zmiany podmiotowej po stronie wierzyciela, dlatego Sąd przyjął, iż termin jego przedawnienia wynosił 3 lata (art. 118 k.c.). Z kolei roszczenie o odsetki z tytułu opóźnienia jako roszczenie okresowe przedawniało się w terminie 3-letnim zgodnie z art. 118 k.c., nie później jednak niż z upływem terminu, w którym przedawniało się roszczenie o zapłatę kwoty głównej (vide: wyrok SN z 20.10,2006r., sygn. IV CSK 134/05, Legalis nr 156806).

Wymagalność należy łączyć z upływem terminu spełnienia świadczenia, dopiero bowiem po jego upływie, kiedy dłużnik popada w opóźnienie, wierzyciel dysponuje skutecznymi środkami dochodzenia roszczeń (vide: uchwała SN z 20.04.2012r., sygn. III CZP 10/12, Legalis nr 457217).

Zarówno z twierdzeń powoda, jak i przedłożonych przez niego dokumentów wynika, iż termin zapłaty kwoty dochodzonej pozwem przypadał na dzień 9 września 2015 roku, a zatem wierzytelność stała się wymagalna z dniem 10 września 2015 roku.

Ponieważ roszczenie powoda powstało przed 9 lipca 2018 roku i tego dnia nie było przedawnione, aby ustalić termin przedawnienia trzeba odwołać się do przepisów przejściowych. Jak wynika z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2018.1104), do roszczeń powstałych przed dniem jej wejścia w życie i w tym dniu - tj. 9 lipca 2018 roku - jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od tej chwili przepisy o przedawnieniu określone w nowej ustawie. Jeżeli zgodnie z nowymi przepisami kodeksu cywilnego termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów zmienionych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie rozpoczęte przed dniem wejścia w życie nowelizacji nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Na gruncie nowych regulacji początek biegu terminu przedawnienia należałoby liczyć dopiero od dnia 31 grudnia 2015 roku, a zatem przedawnienie roszczenia miałoby miejsce 31 grudnia 2018 roku. Z kolei na podstawie dotychczasowych przepisów (sprzed nowelizacji) przedawnienie nastąpiłoby z dniem 10 września 2018 roku. Porównując termin dotychczasowy i nowy oczywistym jest, że wcześniejszym jest 10 września 2018 roku, a zatem trzeba przyjąć, iż to z jego upływem doszło do przedawnienia roszczenia.

Powód wniósł pozew w niniejszej sprawie dopiero 30 października 2018, a więc po upływie ponad 3 lat od daty wymagalności roszczenia. Skoro roszczenie było w całości przedawnione, nie mógł on skutecznie domagać się jego zaspokojenia, co Sąd był zobowiązany uwzględnić z urzędu. Na gruncie niniejszej sprawy brak było także podstaw do zastosowania art. 117 ¹ k.c. pozwalającego na nieuwzględnienie upływu terminu przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, ponieważ nie występował żaden szczególny przypadek i nie przemawiały za tym względy słuszności.

Mając powyższe na uwadze, powództwo podlegało w całości oddaleniu, o czym orzeczono w pkt 1 wyroku.

W pkt 2 wyroku Sąd ustalił, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, iż koszty procesu ponosi strona powodowa, która w całości przegrała spór sądowy.

Sędzia Sądu Rejonowego

Ludmiła Dulka-Twarogowska

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

W., 25.4.2019

SSR Ludmiła Dulka-Twarogowska