Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2014r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Beata Chojnacka Kucharska

Protokolant Grzegorz Kosowski

przy udziale Asesora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Tomasza Krzesiewicza

po rozpoznaniu w dniach: 29.08.2013r., 03.10.2013r., 29.10.2013r., 19.11.2013r., 19.12.2013r., 21.01.2014r. i 18.02.2014r.

s p r a w y R. G.

syna A. i D. zd. O.

urodzonego dnia (...) w L.

oskarżonego o to, że:

w dniu 12 marca 2013r. w J. woj. (...) z otwartego samochodu m-ki V. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego m-ki I. (...) o wartości 3000 zł na szkodę M. R.

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

I.  oskarżonego R. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, z tym że przyjmuje, iż wartość telefonu nie była mniejsza niż 1 100 zł., tj. występku z art. 278 § 1 k.k. i za to na mocy art. 278 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33 § 2 kk wymierza mu karę 30 (trzydziestu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na 10 (dziesięć) złotych;

II.  na mocy art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego R. G. warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata;

III.  na mocy art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu R. G. na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania od dnia 18.04.2013r. do dnia 19.04.2013r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny;

IV.  na mocy art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązuje oskarżonego R. G. do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej w okresie próby;

V.  na mocy art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii zobowiązuje oskarżonego R. G. do poddania się leczeniu odwykowemu w podmiocie leczniczym w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej i oddaje go pod dozór kuratora sądowego;

VI.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego R. G. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt. II K 868/13

UZASADNIENIE

W oparciu o całokształt materiału dowodowego zebrany w aktach sprawy i ujawniony w trakcie przewodu sądowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 marca 2013r. M. R. przyjechał samochodem marki V. (...) do sklepu (...) w J.- C.. Zaparkował samochód na parkingu przy sklepie i nie zamykając drzwi auta na klucz poszedł do sklepu. W samochodzie zostawił należący do niego telefon marki I. (...) o wartości nie mniejszej niż 1100 zł. W tym czasie na ten sam parking przyjechał oskarżony R. G.. Podszedł do samochodu M. R., otworzył drzwi auta i zabrał z niego telefon I. S., po czym odjechał.

Dowód: - zeznania świadka M. R. k. 5, k. 22, k. 33, k. 37-38, k. 73, k. 118-

119,

- wyjaśnienia oskarżonego R. G. k. 48, k. 77-78, k. 100-100v.,

- protokół oględzin k. 15 – 18 i fotografie k. 23,24,

- informacje z komisów k. 130-132,

- tablica poglądowa k. 29-30,

Oskarżony był karany za przestępstwa popełnione przeciwko mieniu.

Dowód: - dane o karalności k. 115,

- odpisy wyroków k. 61, k. 107.

Oskarżony R. G. ma 30 lat. W trakcie postępowania sądowego pracował jako ustawiacz wtryskarki z dochodem miesięcznym około 2250 zł. Następnie został tymczasowo aresztowany. Oskarżony nie ma majątku. Nie ma nikogo na utrzymaniu.

Dowód : - dane osobowo – poznawcze oskarżonego k. 100.

Oskarżony R. G. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 48, k. 77-78, k. 100-100v.). Wyjaśnił, że w marcu 2013r. pojechał samochodem M. należącym do swego brata do T. w C.. Na parkingu zauważył, że podjechał samochód firmy (...), kierujący wysiadł z auta i nie zamknął drzwi. Wykorzystując to, podszedł do samochodu, otworzył go i zabrał telefon I., po czym odjechał do domu. Po około 2 tygodniach powiedział o kradzieży koledze D. W. i zaoferował mu do sprzedaży skradziony telefon. Kolega miał ten telefon dać ojcu i zapłacić oskarżonemu za telefon 600 zł. Mimo, że oskarżony dał koledze telefon, ten nie zapłacił mu za niego pieniędzy. Podał także, że kolega wiedział o tym, że telefon pochodził z kradzieży. Składając kolejne wyjaśnienia wskazał, że wie, że telefon został zwrócony pokrzywdzonemu lecz nie wie, w jakich okolicznościach. Składając wyjaśnienia przed Sądem oskarżony podał, że po kradzieży skontaktował się z pokrzywdzonym i powiedział mu, że telefon jest u D. W.. Wtedy był skłócony z D. W.. Wskazał także, że przeprosił pokrzywdzonego.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśniania oskarżonego R. G. w zakresie zarzucanego mu czynu zasługują na uznanie ich za wiarygodne. Wyjaśnienia oskarżonego znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonego M. R. oraz w nagraniu z monitoringu z parkingu przy sklepie (...). Z dowodów tych wynika niezbicie, że oskarżony dokonał kradzieży telefonu. Pokrzywdzony rozpoznał na nagraniu z monitoringu towarzyszącego oskarżonemu na parkingu przy T. D. W., znanego mu wcześniej, a następnie po okazaniu mu zdjęć sygnalitycznych rozpoznał jako sprawcę kradzieży oskarżonego. Wskazał także, że to z nim właśnie rozmawiał na temat skradzionego telefonu, to on wskazał mu, że telefon jest u D. W.. Także oskarżony rozpoznał siebie na monitoringu sklepowym. Tym samym przyznanie się oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości.

Sąd ustalił, że wartość telefonu I. (...), zważywszy na jego zużycie, była mnie mniejsza niż 1100 zł. W tym okresie telefon używany tej samej marki kosztował w granicach od 1100 zł. do kwoty ponad 1600 zł., co wynika z informacji pochodzącej z komisów sprzedających tego rodzaju telefony. Sąd ustalił wartość telefonu na kwotę nie niższą niż 1 100 zł. uznając, że nie można w sposób kategoryczny ustalić wartości telefonu na datę czynu z uwagi na jego eksploatację i indywidualne drobne uszkodzenia, a ustalenie takie jest najbardziej korzystne dla oskarżonego.

W ocenie Sądu nie ma żadnych wątpliwości, że oskarżony R. G. w dniu 12 marca 2013r. swym zachowaniem wypełnił znamiona występku z art. 278 § 1 kk. Zabrał należący do M. R. telefon wartości nie mniejszej niż 1 100 zł. w celu jego przywłaszczenia, o czym świadczy to, że następnie rozporządzał nim jak właściciel.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, zdaniem Sądu, jest znaczny. Oskarżony dokonał kradzieży telefonu w miejscu publicznym, na parkingu sklepowym, mając świadomość tego, że w każdej chwili pokrzywdzony może wrócić do auta, bądź też może być zauważony przez osoby postronne. Musiał wcześniej obserwować to auto, skoro podjął decyzję o kradzieży; wykorzystał fakt, że drzwi auta nie zostały dobrze zamknięte, obszedł auto chcąc dostać się do środka. Wartość skradzionego mienia, choć obiektywnie nie może być uznana za istotną, nie jest przy tym decydująca, skoro oskarżony skradł mienie, które znajdowało się w samochodzie, a wiec o wartości mienia decydował przypadek. Powyższe dowidzi także, że stopień winy oskarżonego jest znaczny, a działanie jego cechuje premedytacja. Okoliczności wskazane powyżej wykluczają, by czyn ten uznać za wypadek mniejszej wagi.

Kierując się dyrektywami sądowego wymiaru kary, mając na uwadze okoliczności decydujące o uznaniu stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, stopnia winy oskarżonego, a także dotychczasowy sposób życia oskarżonego, odzyskanie mienia przez pokrzywdzonego dzięki informacji pozyskanej od oskarżonego, Sąd uznał, iż adekwatną do czynu popełnionego przez oskarżonego jest kara orzeczona w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta została orzeczona w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, przy czym Sąd nie znalazł podstaw do orzeczenia kary łagodniejszego rodzaju w sytuacji opisanej w art. 58 § 3 kk. Wyklucza to zarówno znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oraz wysoki stopień winy, a także uprzednia karalność oskarżonego. Oskarżony był już dwukrotnie karany sądownie za przestępstwa popełnione przeciwko mieniu. Czynu tego dopuścił się po upływie niespełna 2 miesięcy od wydania wyroku w sprawie II K 2120/12 za który to czyn (art. 279 § 1 kk) wymierzono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i karę grzywny. W dniu 07 marca 2013r. dopuścił się kolejnego przestępstwa przeciwko mieniu (wyrok k. 107) i po kilku dniach dopuścił się kolejnego przestępstwa poddanego pod osąd Sądu. Obecnie oskarżony jest tymczasowo aresztowany i jak wyjaśnił, przeciwko niemu toczą się postępowania karne przed Sądem (k. 100v.). Postawa oskarżonego, to że przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu w okolicznościach tej sprawy nie ma istotnego znaczenia. Ustalenie sprawcy przestępstwa dokonano w oparciu o rozpoznanie przez pokrzywdzonego na monitoringu sklepowym kolegi oskarżonego D. W., a oskarżonego ustalono na podstawie okazania pokrzywdzonemu zdjęć sygnalitycznych. Motywacja oskarżonego, który skontaktował się z pokrzywdzonym, nie jest przy tym taką, która zasługuje na aprobatę. Oskarżony wskazał pokrzywdzonemu, gdzie znajduje się telefon nie przyznając się do kradzieży, a kierowała nim nie skrucha a to, że D. W. nie rozliczył się z nim za telefon. Sąd uznał wprawdzie, że wobec oskarżonego można postawić pozytywną prognozę kryminologiczną, jednakże zakreślił długi, 4 – letni okres próby. Zdaniem Sądu, w tych okolicznościach, kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na długi okres próby jest w stanie spełnić cele kary zwłaszcza, iż obok tej kary Sąd orzekł karę 30 stawek dziennych grzywny miarkując jej wymiar w oparciu o okoliczności rzutujące na ustalenie stopnia społecznej szkodliwości, stopnia winy, a także w oparciu o postawę oskarżonego i dotychczasowy styl życia. Sąd ustalając wysokości stawki dziennej grzywny na poziomie 10 zł. miał na uwadze aktualną sytuację majątkową oskarżonego, stosownie do treści art. 33 § 1 kk. Sąd nie dopatrzył się ani szczególnych względów, które stałyby na przeszkodzie orzeczenia kary grzywny obok kary pozbawienia wolności orzeczonej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, ani nie stwierdził, że istnieją okoliczności wskazane w art. 58 § 2 kk, skoro oskarżony przebywając na wolności uzyskuje dochody, podejmuje zatrudnienie (podobnie: wyrok SA w Katowicach z dnia 30.10.2007r., sygn. akt AKa 297/07, LEX 370417). Wobec tego, że oskarżony używa szkodliwie środków psychoaktywnych jak amfetamina, jest od nich uzależniony i popełnił przestępstwo będąc, jak wyjaśnił, pod działaniem substancji psychotropowych, Sąd zobligowany był treścią art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii do nałożenia na oskarżonego obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu od środków odurzających i substancji psychotropowych i oddał go pod dozór kuratora. Związek popełnionego przestępstwa z nałogowym używaniem środka odurzającego w rozumieniu przepisu art. 71 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zachodzi wtedy, gdy przestępstwo zostało popełnione pod wpływem środka odurzającego przez sprawcę dotkniętego nałogiem, jak i wtedy, gdy nałóg sprawcy przestępstwa był przyczyną jego popełnienia, a zatem w okolicznościach tej sprawy (tak: wyrok S.A. w Katowicach z dnia 28.02.2013r. , sygn. akt II AKa 560/12, LEX nr 1341985, Komentarz do Ustawy o przeciwdziałaniu narkomani autorstwa K. Łucarz, Komentarz do Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii pod red. A. Ważnego). Sąd zobowiązał oskarżonego jednocześnie do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej w okresie próby.

Z uwagi na to, że oskarżony aktualnie przebywa w jednostce penitencjarnej, jest tymczasowo aresztowany, Sąd uznał, że oskarżony nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych, stąd też zwolnił oskarżonego od poniesienia tych kosztów przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.