Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 stycznia 2017 r. D. F. od godzin wieczornych spożywał alkohol, na imprezie, która odbywała się w lokalu przy ul. (...) w G. wypił pół litra wódki oraz nieokreśloną ilość piwa. Nad ranem wspólnie z kolegą M. S. wyszedł z imprezy, wsiadł za kierownicę (...) o nr rej. (...), którym dysponował M. S. i razem pojechali na S.. D. F. nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami. Zatrzymali się pod blokiem, w którym mieszkała L. K., gdyż umówili się, że ją dokądś zabiorą. L. K. zeszła do nich i wsiadła do auta. D. F. pojechał dalej, chcąc dotrzeć do swojego miejsca zamieszkania na ul. (...). Około godziny 8.25 został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji R. J. i M. K., którzy zauważyli, że auto nie ma tylnej tablicy rejestracyjnej.

dowody: zeznania świadków R. J. k. 20, 28, L. K. k. 112, protokół badania trzeźwości k. 7, 13, świadectwo wzorcowania k. 8, 14, protokół oględzin k. 15, dokumentacja fotograficzna k. 56 – 60, wyjaśnienia oskarżonego k. 110 - 111, 36

D. F. został poddany badaniu zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem A. 6020 plus. O godzinie 8.30 badanie wykazało zawartość 0,76 mg/l, a o godzinie 9.03 - 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Badania urządzeniem Alkometr A 2.0 wykazały natomiast: o godzinie 10.25 - 0,61 mg/l, o godzinie 10.28 – 0,59 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

dowody: protokół badania trzeźwości k. 5, 11, świadectwo wzorcowania k. 6, 12, protokół zatrzymania osoby k. 2 - 3, zeznania świadka R. J. k. 20, 28

D. F. był dotychczas karany:

-

wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku w sprawie X K 1277/11 za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

-

wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku w sprawie X K 1445/12 za czyny z art. 157 § 2 kk, art. 217 § 1 kk i art. 276 kk na karę łączną 9 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

-

wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku w sprawie X K 496/15 za czyn z art. 288 § 1 kk na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz 6 miesięcy ograniczenia wolności, przy czym karę pozbawienia wolności wykonano w systemie dozoru elektronicznego.

dowód: dane o karalności k. 45 - 46, 101 – 103, odpisy wyroków k. 47, 48

D. F. jest kawalerem, żyje w stałym związku, ma jedno dziecko z poprzedniego związku i troje z obecnego. Ma wykształcenie podstawowe, nie ma zawodu, pracuje jako budowlaniec, osiągając dochód rzędu 1.700 – 1.800 zł miesięcznie. Cieszy się dobrym stanem zdrowia.

dowód: dane osobopoznawcze k. 109

Oskarżony D. F. zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia, przewidziany w art. 424 § 1 kpk, odstąpiono od cytowania wyjaśnień oskarżonego, odsyłając do niżej wskazanych kart akt.

vide: wyjaśnienia oskarżonego k. 110 - 111, 36

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków R. J., L. K., wyjaśnień oskarżonego oraz dokumentów zgromadzonych i ujawnionych zgodnie z przepisami procedury karnej, których wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu występku, jak i wina D. F., nie budzą wątpliwości.

Stan faktyczny w sprawie był zasadniczo bezsporny. Naoczni świadkowie R. J. i L. K. zeznali, a oskarżony to potwierdził, że w dniu zatrzymania prowadził pojazd pod wpływem alkoholu. Zeznania M. S., który temu zaprzeczył, w tym zakresie były całkowicie niewiarygodne i w sposób ewidentny zmierzały do uchronienia kolegi przed odpowiedzialnością karną. Do ujawnienia tego faktu doszło dlatego, że policjantów zaniepokoił brak tablicy rejestracyjnej pojazdu prowadzonego przez D. F.. W ocenie Sądu, nie ma jakichkolwiek podstaw, by kwestionować wiarygodność jasnych i rzeczowych zeznań R. J. i L. K..

Sąd dał także generalnie wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, które co do zasady były zgodne z pozostałymi dowodami, szczególnie tym, które złożył w postępowaniu przygotowawczym. Oskarżony przyznał, że świadomie wsiadł za kierownicę auta w stanie nietrzeźwości. Co więcej, oskarżony wskazał cel, w jakim jechał wczesnym rankiem z centrum G. na S., i dalej spod bloku L. K. w kierunku ul (...). Oskarżony popadł jedynie w sprzeczność, określając swój stan psychofizyczny w momencie prowadzenia pojazdu, jako że w postępowaniu przygotowawczym zapewniał, jakoby wsiadając do pojazdu czuł się dobrze, zaś na rozprawie oświadczył, że nawet nie pamięta zdarzenia, gdyż był tak mocno pijany. Ilość alkoholu w organizmie D. F. nie wskazuje ani na to, by oskarżony mógł mieć subiektywne poczucie trzeźwości, ani też, by był tak pijany, by doświadczać zaniku pamięci. Dlatego też obie te wersje Sąd potraktował jako poszukiwanie usprawiedliwienia dla postępku oskarżonego, niemające oparcia w rzeczywistości. W tej zatem, niewielkiej części, Sąd nie dał wiary oskarżonemu.

Ponadto, Sąd oparł się na dowodach z pozostałych dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w szczególności protokołach badania trzeźwości, zatrzymania, odpisach wyroków, danych o karalności i o odbyciu kary, które zostały sporządzone przez upoważnione osoby w zakresie ich kompetencji.

Podsumowując, stwierdzić należy, iż oskarżony swym postępowaniem wyczerpał znamiona występku z art. 178a § 1 kk. Czynu tego dopuszcza się ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Zgodnie z art. 115 § 16 kk, stan nietrzeźwości w rozumieniu kodeksu karnego zachodzi, gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Stan, w jakim znajdował się D. F., prowadząc samochód w dniu 16 stycznia 2017 r., był zatem stanem nietrzeźwości. Niewątpliwie, D. F., będący osobą dorosłą, znającą zarówno działanie alkoholu na organizm, jak i normy prawne obowiązujące kierowców, popełnił to przestępstwo umyślnie, spożywał alkohol w znacznej ilości tuż przed jazdą samochodem, przejechał znaczny odcinek drogi, zabrał pasażerkę i kontynuował jazdę. Oskarżony nie podał jakiegokolwiek przekonywającego wytłumaczenia, które mogłoby uwolnić go od odpowiedzialności za popełnienie tego występku.

Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można winę w popełnieniu omawianego czynu. Oskarżony jest podmiotem zdolnym ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu oskarżony był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Miał więc oskarżony obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, czego jednak nie uczynił, i z tego tytułu zasadnie postawić mu można zarzut.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane mu przestępstwo Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności, jakie nakazuje brać pod uwagę przepis art. 53 § 1 kk, zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Kara wymierzona oskarżonemu D. F., w ocenie Sądu, jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, jakiego dopuścił się oskarżony. Przestępstwo z art. 178a § 1 kk zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Przy wymiarze kary Sąd dostrzegł szereg okoliczności obciążających oskarżonego. Po pierwsze, należy podkreślić, że D. F. dopuścił się umyślnego i rażącego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez kierowanie pojazdem pomimo znaczącego upojenia alkoholowego i to nie mając w ogóle uprawnień do kierowania pojazdem, zresztą nie do końca prawidłowo wyposażonym (bez tablicy rejestracyjnej). Po drugie, na wymiar kary miała wpływ uprzednia karalność oskarżonego na szereg kar łagodniejszego rodzaju. Za okoliczność łagodzącą trudno też uznać motywację oskarżonego, który nie tylko chciał wrócić samochodem z imprezy do domu, choć mógł wziąć taksówkę lub jechać środkami komunikacji miejskiej, ale także wiózł towarzyszącego mu kolegę, a potem dodatkowo zabrał do samochodu i narażał na utratę życia i zdrowia koleżankę, która nie wiedziała, w jakim jest on stanie. Gdyby doszło do spowodowania przez D. F. wypadku drogowego, co było bardzo prawdopodobne, oskarżony stworzyłby zagrożenie zarówno dla tych dwojga młodych ludzi, jak i dla innych, przypadkowych uczestników ruchu drogowego, który o tej porze w przedmiotowej dzielnicy G. był dość nasilony. W tej sytuacji, w ocenie Sądu, kara wymierzona oskarżonemu nie mogła być nadmiernie łagodna, lecz plasować się winna wyraźnie powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Wymierzona oskarżonemu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności spełnia te warunki.

Na marginesie należy także dodać, że Sąd nie uznał za uzasadnione wymierzenie D. F. kary łagodniejszego rodzaju. W ocenie Sądu, żadne szczególne względy nie przemawiają za wyjątkowym potraktowaniem oskarżonego. Wręcz przeciwnie, warto zauważyć, że w przeszłości oskarżonemu wymierzano łagodne kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, ale kary te nie spełniły swojego podstawowego celu, jakim było zapobieżenie popełnieniu przez D. F. kolejnych przestępstw. Nie spełniła tego celu także kara tzw. mieszana; oskarżony nie doświadczył dolegliwości wykonania krótkoterminowej kary pozbawienia wolności ponieważ odbył ją w systemie dozoru elektronicznego, a kara ograniczenia wolności nie zadziałała na oskarżonego wychowawczo. W tej sytuacji jedynie kara bezwzględnego pozbawienia wolności w niewysokim wymiarze ma szansę uświadomić oskarżonemu nieopłacalność naruszania porządku prawnego.

Dodatkowo, należy podkreślić, iż Sąd nie miał możliwości zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Zgodnie z treścią przepisu art. 69 § 1 kk, Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności tylko wówczas, gdy sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności. W realiach sprawy, D. F. w czasie czynu (16 stycznia 2017 r.) był już skazany na kary pozbawienia wolności wszystkimi trzema wyrokami, jakie widnieją w jego karcie karnej, zatem warunkowe zawieszenie wykonania kary byłoby niedopuszczalne.

Z mocy art. 42 § 2 kk orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju w przypadku popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 kk było obligatoryjne. Środek ten orzeka się w latach, na czas nie krótszy od 3 lat, aż do 15 lat (art. 43 § 1 kk). Mając na uwadze znaczący stopień nietrzeźwości oskarżonego, okres wykonywania tego środka bezsprzecznie należało ustalić na wyższym niż minimalny poziomie, tj. w wymiarze 4 lat, który w tych okolicznościach bynajmniej nie można uznać za nadmiernie surowy. Podkreślić należy, że orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów na jeszcze krótszy okres odbiegałoby w sposób wyraźny od aktualnej linii orzeczniczej Sądu, który zakaz w minimalnym wymiarze orzeka zazwyczaj jedynie wówczas, gdy stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego zbliża się do ustawowego progu dzielącego przestępstwo od wykroczenia. Utrzymanie stałej linii orzeczniczej jest zaś niezbędne dla uznania ogółu wyroków za sprawiedliwe, niedopuszczalne jest bowiem różne traktowanie osób znajdujących się w zbliżonej sytuacji.

Sąd orzekł również wobec oskarżonego na mocy przepisu art. 43a § 2 kk świadczenie pieniężne w wysokości 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Wymierzenie tego środka w przypadku skazania za przestępstwo z art. 178a § 1 kk było obligatoryjne, przy czym wysokość świadczenia nie mogła być niższa niż 5.000 zł. Sąd uznał przy tym, iż przedmiotowe świadczenie, w wysokości określonej w niniejszym wyroku, wzmocni korzystne oddziaływanie na sprawcę. Ustalając wysokość tego świadczenia pieniężnego na minimalnym poziomie Sąd miał wzgląd na sytuację życiową oskarżonego, który ma na utrzymaniu czworo dzieci.

Ponadto, Sąd na mocy art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk, art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym 70 zł tytułem wydatków, obejmujących w szczególności koszty korespondencji oraz uzyskania karty karnej, a także kwotę 120 zł tytułem opłaty, albowiem Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonego, będącego osobą osiągającą stałe dochody, od ponoszenia kosztów wywołanych jego nagannym postępowaniem.

.