Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku X Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Magdalena Sadowska

po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2017 roku sprawy M. S., syna J. i A. z domu B., urodzonego (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w dniu 26 marca 2017 roku w G. na ul. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, co zostało potwierdzone badaniem urządzeniem AlcoQuant 6020, gdzie uzyskano wynik: I badanie – 0,42 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie 0,40 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz urządzeniem Alkometr A 2.0, gdzie uzyskano wynik: I badanie – 0,40 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie - 0,39 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził pojazd mechaniczny marki C. o nr rej. (...) w ruchu lądowym,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  ustalając, iż w okolicznościach nie budzących wątpliwości oskarżony M. S. dopuścił się popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 178a § 1 k.k. i przyjmując, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość tego czynu nie są znaczne, na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne warunkowo umarza na okres roku próby;

II.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku;

III.  na postawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego w pkt. II zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 26 marca 2017 roku do dnia 31 sierpnia 2017 roku;

IV.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 2000 zł (dwóch tysięcy złotych);

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k., art. 616 § 1 i 2 k.p.k. oraz na podstawie art. 1 i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe: 70 zł (siedemdziesiąt złotych) tytułem wydatków oraz 100 zł (sto złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 452/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 marca 2017 roku, to jest dzień przed datą czynu objętego aktem oskarżenia, oskarżony M. S. przyjechał samochodem marki C. (...) około godziny 18.30 z B. na G. na ryby, gdzie spożył alkohol w postaci czterech piw N. w czasie od godziny około 19.00. Położył się spać o godzinie 22.00 – 22.30. Następnego dnia wstał około godziny 3.30 i udał się razem z B. S. na ryby na falochron na G.. Około godziny 7.00 wsiadł do swojego samochodu i postanowił pojechać razem z w/w kolegą do Nowego (...), by tam łowić ryby. W czasie jazdy został gdzie został zatrzymany do rutynowej kontroli przez patrol policji i poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu.

Pierwsze badanie przeprowadzone o godz. 7.34 urządzeniem marki A. (...) wykazało, że M. S. miał 0,42 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie zostało powtórzone i o godz. 8.50 oskarżony miał 0,39 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu. Następnie oskarżonego przebadano urządzeniem marki A. (...).0, które było sprawne. Pierwsze badanie o godz. 8.50 wykazało 0,4 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, drugie badanie o godz. 8.53 wykazało 0,39 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Wobec powyższego oskarżony został zatrzymany. Oskarżonemu zatrzymano prawo jazdy, a pojazd został przekazany osobie wskazanej przez oskarżonego K. P..

/ Dowody: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości k. 2, 4; świadectwo wzorcowania k. 3, 5; protokół zatrzymania k. 6-9; oświadczenie k. 10; pokwitowanie k. 12; zeznania świadka M. R. k. 13-14; wyjaśnienia podejrzanego k. 21; postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy k. 25-26, oświadczenie funkcjonariusza policji k. 2, oświadczenie pracownika ochrony k. 3

M. S. jest bezdzietnym kawalerem. Posiada wykształcenie średnie, pracuje jako kierowca w firmie, uzyskując dochody rzędu 3.000 – 3.500 zł miesięcznie. Obecnie podejmuje prace dorywcze. Nie posiada majątku. Nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.

/ Dowody: karta karna k. 32, 37; dane osobopoznawcze k. 19-20

W postępowaniu przygotowawczym M. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, które podtrzymał przed Sądem. Podał, że nie zdawał sobie sprawy z tego, że może znajdować się w stanie nietrzeźwości. Początkowo chciał skorzystać z prawa do dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej w trybie art. 335 § 1 k.p.k. Później jednak odmówił podpisania oświadczenia i wniósł o warunkowe umorzenie postępowania.

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia, przewidziany w art. 424 § 1 k.p.k., odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego, odsyłając w tym zakresie do niżej wskazanych kart akt.

/ vide: wyjaśnienia M. S. k. 21; pismo KP w B. k. 42; wniosek k. 81-98; protokół posiedzenia k. 99 - 101

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy należało przyjąć, iż sprawstwo i wina oskarżonego M. S. odnośnie zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Do powyższego przekonania Sąd doszedł na podstawie analizy całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym głównie w oparciu o zeznania świadka M. R., jak i wyjaśnienia M. S. oraz dokumentację w postaci przede wszystkim protokołów badania stanu trzeźwości i protokołu zatrzymania.

Sąd, czyniąc ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie, uznał za wiarygodne zeznania świadka M. R. – funkcjonariusza policji, który dokonał zatrzymania pojazdu oskarżonego do kontroli drogowej w dniu 26 marca 2017 r. Zeznania wyżej wymienionego znajdują potwierdzenie w materiałach zebranych w aktach, w szczególności protokołach z kontroli urządzeniami testującymi i protokole zatrzymania. Świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, styczność z oskarżonym miał jedynie w ramach wykonywanej przez siebie pracy, zatem Sąd nie znalazł podstaw, by uznać, że chciałby on nadmiernie obciążyć oskarżonego bądź zeznawać nieprawdę.

Walor wiarygodności Sąd przyznał również wyjaśnieniom oskarżonego. Nie zachodziły bowiem jakiekolwiek okoliczności, które przemawiałyby za uznaniem, iż nie są one oparte na prawdzie. Oskarżony odniósł się do zdarzeń z dnia poprzedzającego jego zatrzymanie. Depozycje M. S. znajdują potwierdzenie w zgromadzonej dokumentacji z badania stanu trzeźwości i w ocenie Sądu należy dać im wiarę.

Sąd przede wszystkim oparł się na wynikach badań trzeźwości przeprowadzonych przez funkcjonariuszy policji. Badania te zostały wykonane za pomocą urządzeń do tego przeznaczonych, które były sprawne.

Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony M. S. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można także winę w popełnieniu omawianego czynu. Oskarżony ze względu na wiek jest osobą zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Sąd zważył dalej, iż na gruncie art. 178a § 1 kk odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za tak opisany czyn na gruncie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można grzywnę, karę ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostarcza natomiast art. 115 § 16 k.k., zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony prowadził samochód będąc w stanie nietrzeźwości, o godz. 7.34 mając 0,42 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu.

Niewątpliwie zatem jego zachowanie wyczerpało ustawowe znamiona czynu z art. 178a § 1 k.k., co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie. Mając jednak na uwadze okoliczności dotyczące popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu, jak również jego właściwości, warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia, Sąd zważył, iż w niniejszej sprawie uzasadnione jest zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 66 § 1 kk, Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Natomiast § 2 tego artykułu statuuje, że warunkowe umorzenie stosowane jest do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Stwierdzić należy, iż warunki formalne warunkowego umorzenia postępowania zostały spełnione; przestępstwo przypisane oskarżonemu jest bowiem zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 2. Ponadto, oskarżony nie był dotychczas karany, w szczególności zaś za przestępstwo umyślne.

W ocenie Sądu, zachodzą także pozostałe warunki umożliwiające zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Zarówno bowiem stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony, jak i stopień jego zawinienia, nie są znaczne; nadto, jak zostało to wyżej wskazane, okoliczności jego popełnienia, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego - w tym wyjaśnień oskarżonego przyznającego się do winy, nie budzą wątpliwości. Ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, Sąd, w kontekście dyrektywy sformułowanej w treści art. 115 § 2 kk, uwzględnił między innymi sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru oskarżonego. M. S., choć prowadził samochód osobowy w stanie nietrzeźwości, to od spożycia alkoholu minęło dużo czasu.

Oskarżony alkohol spożywał poprzedniego dnia, a nie tuż przed jazdą. Co więcej, zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu, przy uwzględnieniu granicy błędu urządzenia pomiarowego, wykazywała na granicy określony ustawowo stan nietrzeźwości. Ponadto drugie badanie wykazało na malejące stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu. Co więcej, oskarżony nie został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji z uwagi na naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, np. przekroczenie dopuszczalnej prędkości, lecz z uwagi na rutynową kontrolę drogową. Ponadto, przejechał nieznaczny odcinek drogi, gdzie było małe natężenie ruchu, nie było w pobliżu żadnych przejść dla pieszych ani skrzyżowań, a więc można przyjąć, iż mimo, że prowadził samochód osobowy w stanie nietrzeźwości, to nie stanowił dużego zagrożenia bezpieczeństwa komunikacji, co Sąd potraktował jako okoliczność łagodzącą. Z tego też względu Sąd uznał, że społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonemu oraz stopień jego zawinienia nie były znaczne.

Wychodząc poza ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, zwrócić należy uwagę na jego dotychczasowy sposób życia. M. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Popełniony przez oskarżonego występek miał charakter incydentalny, bowiem prawo jazdy kategorii B ma od 10 lat, posiada również prawo jazdy C od 7 lat i do tej pory przestrzegał norm prawnych, o czym świadczy jego niekaralność. Powyższe wskazuje na nienaganny tryb jego dotychczasowego życia i uzasadnia przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania, oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Ponadto, M. S. jest zawodowym kierowcą i jest to jego jedyne źródło utrzymania, nie posiada też innego wykształcenia, a więc skazanie oskarżonego za przypisany mu czyn skutkowałoby pozbawieniem go dotychczasowego źródła dochodu, co stanowiłoby duże obciążenie dla niego i byłoby niewspółmierne do zawinienia. Oskarżony ma stabilny tryb życia, stałą pracę, narzeczoną, z którą zamierza wziąć w niedalekiej przyszłości ślub. Ma dobrą opinię w środowisku, udziela się społecznie, co też pozwala przyjąć, że będzie przestrzegał porządku prawnego.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 66 § 1 i § 2 k..k w zw. z art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko M. S. na okres roku próby. Sąd uznał, iż taki właśnie czas będzie niezbędny do zweryfikowania prognozy co do sposobu postępowania oskarżonego, stanowiącej istotną przesłankę wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia.

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 67 § 3 k.k., umożliwiająca Sądowi orzeczenie wobec oskarżonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Środek ten orzeka się w latach, od 1 roku do 2 lat. W ocenie Sądu roczny okres zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych będzie adekwatny do stopnia jego winy i społecznej szkodliwości jego czynu oraz spełni zakładane cele wymierzenia tego środka, tj. wyeliminuje oskarżonego spośród osób prowadzących pojazdy mechaniczne, zapewniając tym samym w okresie jego trwania bezpieczeństwo pozostałym uczestnikom ruchu. Długość tego zakazu, zdaniem Sądu, będzie też adekwatna do stopnia winy oskarżonego – w ocenie Sądu, orzeczenie zakazu na okres 3 lat, tj. minimalny okres przewidziany przy skazaniu, byłoby rażąco surowe i wiązałoby się ze zbyt dotkliwymi konsekwencjami dla M. S. bowiem jako kierowca na długi czas straciłby pracę i źródło utrzymania. Na mocy przepisu art. 63 § 4 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 26 marca 2017 roku do dnia wydania wyroku, tj. do dnia 31 sierpnia 2017 roku.

Sąd orzekł także, w oparciu o treść art. 67 § 3 k.k. o świadczeniu pieniężnym na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Sąd uznał, iż świadczenie to, w wysokości określonej w niniejszym wyroku, wzmocni korzystne oddziaływanie na sprawcę, stwarzając podstawy do przekonania, że zastosowany środek probacyjny, choć nie stanowi skazania oskarżonego za popełnienie zarzucanego mu czynu, to jednak nie oznacza wykluczenia jakiejkolwiek formy jego odpowiedzialności za naruszenie przepisów prawa. Wysokość świadczenia dostosowana została również do możliwości zarobkowych oskarżonego i wynosi 2.000 zł. Zdaniem Sądu oskarżony M. S. jest w stanie zapłacić taką kwotę, a jednocześnie będzie to dla niego dotkliwe. Orzeczenie większej kwoty natomiast byłoby nadto surowe biorąc pod uwagę fakt, że oskarżony i tak na czas orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych będzie musiał podjąć inną niż dotychczas pracę zarobkową, co jest pewną trudnością. Niemniej jednak Sąd zwrócił uwagę, że mimo zastosowania dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania, oskarżony musi liczyć się z poniesieniem pewnego dyskomfortu w związku z popełnionym przez niego występkiem, co w przyszłości wzmocni jego czujność na takie sytuacje.

Ponadto, na mocy 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k., art. 616 § 1 i 2 k.p.k. oraz na podstawie art. 1 i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.) Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w kwocie 70 zł tytułem wydatków oraz opłatą w wysokości 100 zł. Sąd nie znalazł bowiem żadnych podstaw do zwolnienia M. S. od ich poniesienia, zgodnie z dyrektywą, że strona, która przez swoje zawinione działanie przyczyniła się do spowodowania kosztów postępowania karnego, jest obowiązana je zwrócić.

Zarządzenia:

1)  odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień;

2)  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć PR w P.;

3)  za 14 dni.

G., dnia 21 września 2017 roku