Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2019r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący Sędzia Joanna Herman

Protokolant sekr. sąd. Katarzyna Strzelec

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Artura Choroszewskiego

po rozpoznaniu dnia 15 listopada 2018 roku, 14 grudnia 2018 roku, 11 marca, 15 kwietnia, 20 maja, 17 czerwca, 29 sierpnia, 7 października i 7 listopada 2019 roku sprawy:

S. S. , syna A. i J. z d. K., urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 23 lipca 2017 roku na trasie S. – J., gmina S., powiat (...), woj. (...), w ruchu lądowym prowadził samochód osobowy marki S. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, posiadając 1,06 mg/l, 0,97 mg/l, 0,95 mg/l, 0,83 mg/l oraz 0,81 mg/l, zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  oskarżonego S. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego czynu i za to z mocy art. 178a § 1 kk skazuje go na karę grzywny w wysokości 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) zł;

II.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia w ruchu lądowym pojazdów mechanicznych kat. B na okres 3 (trzech) lat;

III.  na podstawie art. 43a § 2 kk orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 5000 zł (pięć tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

IV.  na podstawie art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów zalicza okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 23 lipca 2017 roku;

V.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny zalicza okres zatrzymania w sprawie od dnia 23 lipca 2017 roku godz. 07:00 do dnia 24 lipca 2017r. godz. 20:45;

VI.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w części, tj. za wyjątkiem opłaty w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) zł.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. S. z zawodu jest kierowcą, aktualnie zamieszkuje w Wielkiej Brytanii, gdzie zatrudniony jest na podstawie kontraktu w rzeźni jako osoba sprzątająca.

W dniu 22 lipca 2017 roku S. S. wraz z M. Z. (1) uczestniczyli w zorganizowanym przez K. S. festynie w M.. W czasie imprezy S. S. spożywał alkohol. Nad ranem, po godzinie 4.00 w dniu 23 lipca 2017 roku S. S. wraz z M. Z. (1) pożegnali się z K. S. i odjechali samochodem S. S. marki S. (...) o nr rej. (...) 05. Samochodem wówczas kierował M. Z. (1), S. S. zaś siedział na fotelu pasażera. Z uwagi na uszkodzenie opony w prawym kole auta podczas jazdy, M. Z. (1) w okolicach miejscowości J. oddalił się z miejsca zdarzenia pieszo, pozostawiając S. S. i samochód. Na tym odcinku drogi między S., a J., o godzinie 6.45, S. S. wsiadł do auta, a następnie przejechał nim na niewielkim odcinku drogi na trasie pomiędzy S., a J., kiedy to wskutek utraty panowania nad kierowanym pojazdem zjechał z jezdni na pobocze, a następnie do rowu, po czym przesiadł się na tylną kanapę auta. Kierując autem w czasie zdarzenia S. S. znajdował się w stanie nietrzeźwości, posiadając 1,06 mg/l, 0,97 mg/l, 0,95 mg/l, 0,83 mg/l oraz 0,81 mg/l, zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Przejeżdżający w tym czasie na trasie S. M. Z. i A. G., widząc będącego widocznie pod wpływem alkoholu S. S., który wsiada do uszkodzonego auta z przebitą oponą, oberwanym lusterkiem i pękniętą przednią szybą, odjeżdża nim, a następnie zjeżdża do rowu, telefonicznie zawiadomili o zdarzeniu policję.

(dowody: zeznania świadków: K. S. k. 158v., 95 – 95v., M. Z. (2) k. 144v. – 145, 79v. – 80, A. G. k. 145 – 145v., 8v., 80 – 80v., częściowo M. Z. (1) k. 145v. – 146, 24 – 24v., 81 – 81v., częściowo Z. B. k. 169v., M. C. k. 199 – 199v., D. W. k. 182v., protokół użycia urządzenia pomiarowego k. 6,7, protokół oględzin k. 35 – 36, pismo ze Starostwa Powiatowego w S. k. 33)

Oskarżony S. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. W toku postępowania przygotowawczego wyjaśnił, że samochodem kierował jedynie M. Z. (1), który oddalił się pieszo, gdy w samochodzie podczas jazdy pękła opona. Jak wskazał, stwierdzone w pojeździe uszkodzenia w postaci pękniętej szyby i urwanego lusterka powstały w aucie wcześniej, przed zdarzeniem. Zaprzeczył, by on sam kierował autem w jakiejkolwiek chwili w dniu objętym zarzutem w niniejszej sprawie.

(wyjaśnienia oskarżonego k. 15 - 16)

Na rozprawę w niniejszej sprawie oskarżony nie stawił się, postępowanie prowadzone było na podstawie art. 374 § 1 kpk bez udziału oskarżonego prawidłowo zawiadamianego o każdym terminie rozprawy.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje, że oskarżony w czasie objętym zarzutem prowadził samochód marki S. (...) o nr rej. (...) 05 na trasie J. – S., będąc w stanie nietrzeźwości.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że jak wynika z zeznań M. Z. (2), jadąc na trasie S. – J., zauważyła ona siedzącego w rowie, a następnie próbującego z niego wyjść oskarżonego, którego zachowanie, w tym chwiejny chód, wskazywało, że może on znajdować się pod wpływem alkoholu. Jak podała wymieniona, to właśnie z powodu podejrzeń co do stanu trzeźwości oskarżonego, wraz z towarzyszącym jej A. G., postanowili zatrzymać auto i obserwować z odległości około 50 – 70 metrów dalsze zachowanie mężczyzny. Jak wskazała M. Z. (2), w pewnym momencie oskarżony wydostał się z rowu, a następnie wsiadł do auta, uruchomił je, odjechał nim, a po przejechaniu około 100 metrów stracił panowanie nad pojazdem i stoczył się nim do przydrożnego rowu. Okoliczności powyższe potwierdził będący wraz z M. Z. (2) na miejscu zdarzenia A. G., który widział wchodzącego do auta, a następnie odjeżdżającego nim oskarżonego, który po przejechaniu około 100 metrów „złapał pobocze” wskutek czego samochód zjechał do rowu. Mając na uwadze okoliczność, iż M. Z. (2) i A. G. zgodnie przyznali, że przebieg zdarzenia widzieli wyraźnie, z odległości kilkudziesięciu metrów, niezwłocznie zaś po zjechaniu auta do rowu, w ciągu kilkudziesięciu sekund podbiegli do samochodu, w którym zastali już oskarżonego na tylnej jego kanapie, jak zaś wskazali wymienieni, w pobliżu samochodu brak było jakichkolwiek innych osób, w ocenie sądu nie sposób uznać, by to inna osoba niż oskarżony mogła kierować autem w obecności wymienionych świadków.

Zeznania M. Z. (2) i A. G., przesłuchiwanych kilkukrotnie w toku postępowania, konsekwentne i stanowcze, a nadto korespondujące wzajemnie i spójne, zasługują, zdaniem sądu na wiarę, nie pozostawiając wątpliwości co do kierowania przez oskarżonego w dniu 23 lipca 2017 roku na trasie między miejscowością J., a S. samochodem. Relacje wymienionych, bezstronnych, nie zainteresowanych wynikiem postępowania świadków, uzupełniają dodatkowo zeznania D. W.. Świadek ten, nie precyzując dokładnie miejsca usytuowania pojazdu oskarżonego, potwierdził jednoznacznie, że po przybyciu na miejsce zdarzenia zastał rozbity samochód marki S. (...) w rowie, a także ślady na drodze wskazujące na tor jazdy auta poruszającego się po szosie i zjeżdżającego następnie do rowu. Powyższe zeznania świadków, wzajemnie się uzupełniające, tworzą logiczną całość, nie pozostawiając wątpliwości co do przebiegu zdarzenia rozgrywającego się w obecności M. Z. (2) i A. G..

Żaden z przeprowadzonych przed Sądem dowód nie pozwolił natomiast ustalić, aby wymieniony kierował tym pojazdem wcześniej, także inną trasą lub na dłuższym odcinku - nie wynika to z zeznań wyżej wskazanych świadków ani tym bardziej z zeznań pozostałych świadków w tym w szczególności M. Z. (1) i K. S.. Przeciwnie, ze zbieżnych w tym zakresie relacji wymienionych wynika, że wcześniej pojazdem tym kierował świadek M. Z. (1).

W świetle dowodów zgromadzonych w sprawie brak jest również wątpliwości co do tego, ze kierując w czasie i miejscu objętym zarzutem autem oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego i korespondującej z nimi relacji M. Z. (1), S. S. w czasie festynu w M., przed udaniem się w drogę powrotną autem, spożywał znaczne ilości alkoholu. Również z relacji M. Z. (2) i A. G. wynika, że to właśnie zachowanie oskarżonego, w tym jego chwiejny chód i podejmowane próby wydostania się z rowu, wzbudziło ich podejrzenia, że może być on pod wpływem alkoholu, świadkowie zaś M. C. i Z. B. jednoznacznie zeznali, że wymieniony na miejscu zdarzenia znajdował się pod znacznym działaniem alkoholu tak, że kontakt słowny z nim był utrudniony. Powyższe relacje świadków w powiązaniu z treścią protokołów badania stanu trzeźwości oskarżonego urządzeniem elektronicznym, nie pozostawiają wątpliwości co do znacznego stanu nietrzeźwości oskarżonego w czasie zdarzenia.

W tym stanie rzeczy, zdaniem sądu wina oskarżonego wykazana została przeprowadzonymi na rozprawie dowodami i polega na tym, że w dniu 23 lipca 2017 roku na trasie S. – J., gmina S., powiat (...), woj. (...), w ruchu lądowym prowadził samochód osobowy marki S. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, posiadając 1,06 mg/l, 0,97 mg/l, 0,95 mg/l, 0,83 mg/l oraz 0,81 mg/l, zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, czym wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 178a § 1 k.k.

W ocenie sądu, nie sposób uznać, że szkodliwość społeczna zachowania oskarżonego jest nieznaczna. Mimo, iż S. S. poruszał się samochodem z niewielką prędkością, na krótkim odcinku drogi, w terenie niezabudowanym i w godzinach porannych, to jednak szereg okoliczności przekonuje, że szkodliwość społeczna czynu, którego się dopuścił jest większa niż nieznaczna. W szczególności podkreślenia wymaga fakt, że oskarżony poruszał się drogą krajową, powszechnie uczęszczaną trasą S. – O., z której również w dni wolne od pracy korzysta wielu uczestników ruchu drogowego, mimo godzin porannych, na trasie tej poruszali się autem przecież właśnie M. Z. (2) i A. G..

Nie sposób pominąć znacznego zagrożenia, jakie swoim zachowaniem oskarżony stwarzał na drodze, będąc pod znacznym działaniem alkoholu (1,06 mg/l, 0,97 mg/l, 0,95 mg/l, 0,83 mg/l oraz 0,81 mg/l, zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu), utrudniającym mu nie tylko percepcję i zdolność reakcji na drodze, ale również, jak wskazywali świadkowie mający z nim kontakt na miejscu zdarzenia, uniemożliwiającym nawiązanie z nim nawet logicznego kontaktu słownego.

Zwrócić uwagę nadto należy na fakt, iż oskarżony kierował pojazdem uszkodzonym, pozbawionym lusterka, mającym pękniętą szybę i przebitą oponę, co w powiązaniu z jego stanem upojenia alkoholowego, w jakim się znajdował, powoduje, że zagrożenie bezpieczeństwa, jakie stwarzał na drodze było znaczne. Wreszcie sposób jazdy oskarżonego, który przejeżdżając niewielki odcinek drogi około 100 metrów już stracił panowanie nad pojazdem zjeżdżając do przydrożnego rowu powoduje, że stopień szkodliwości czynu, którego się dopuścił ocenić należy jako duży.

W tym stanie rzeczy, zdaniem sądu, uwzględniając powyższe okoliczności, zachowanie oskarżonego winno spotkać się z realnie dolegliwą sankcją karną, nie przekraczającą jednak stopnia szkodliwości i winy S. S.. Zdaniem sądu, kara grzywny, dostosowana do możliwości zarobkowych oskarżonego, który pracuje zarobkowo na stałe za granicą, jest realnie dolegliwą, a jednocześnie uwzględniającą okoliczności łagodzące w sprawie karą. Mając bowiem na uwadze aktualną niekaralność oskarżonego, fakt, iż nie jest on sprawcą wysoce zdemoralizowanym, pracuje zarobkowo, od czasu popełnienia czynu objętego postępowaniem w niniejszej sprawie nie dopuścił się innego naruszenia porządku prawnego, uzasadniają przypuszczenie, że kara ta będzie wystarczająca dla osiągnięcia celów stawianych jej przez ustawodawcę, w szczególności wychowawczych i zapobiegawczych.

Funkcje powyższe spełniać będzie również orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia w ruchu lądowym pojazdów mechanicznych kat. B na okres 3 lat, na poczet którego na podstawie art. 63 § 4 k.k. zaliczony został okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy oskarżonemu od dnia 23.07.2017r. oraz świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej orzeczone w minimalnej, przewidzianej ustawą wysokości 5.000 zł.

Na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczono okres zatrzymania oskarżonego w sprawie zgodnie z art. 63 § 1 i 5 kk.

Uwzględniając natomiast wysokość orzeczonej grzywny i świadczenia pieniężnego, uzasadnione stało się zwolnienie w części oskarżonego od kosztów sądowych w niniejszej sprawie, za wyjątkiem opłaty w kwocie 180 zł.