Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 sierpnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk

Protokolant: Michał Nowak

Prokurator ------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 5 marca, 4 kwietnia, 9 maja, 4 czerwca, 4 lipca i 8 sierpnia 2019 roku sprawy karnej

T. R. (R.) s. J. i B. z domu L.

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 18 czerwca 2018 roku w G., woj. (...) groził J. W. (1), M. C. (1) I K. M. (1) uszkodzeniem ciała i pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę że mogę zostać spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

II.  w okresie od stycznia 2014 roku do czerwca 2018 roku w G., woj. (...) fizycznie i psychicznie znęcał się nad swoją córką D. R. w ten sposób, że wszczynał wobec niej awantury domowe, w trakcie których uderzał i szarpał pokrzywdzona za ręce i popychał oraz groził uszkodzeniem ciała, ubliżał słowami wulgarnymi powszechnie uznanymi za obelżywe, a nadto w czerwcu 2018 roku poprzez mocne ściskanie za szyję i uderzenie kilkukrotne ręką w twarz spowodował doznanie przez nią obrażeń ciała w postaci obrzęku okolicy środkowej czoła, zasinienia nasady nosa i tkanek okolicznych oraz podbiegnięcia krwawego na szyi, które to naruszyły czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni,

tj. o czyn z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III.  w dniu 24 lipca 2018 roku w G., woj. (...) dokonał przywłaszczenia rzeczy osobistych należących do córki D. R., a w tym ubrań, obuwia, kosmetyków i książek, a także laptopa marki H., tableta marki L., telefonu marki S. (...) i telewizora marki S. na łączną kwotę strat w wysokości 10.000 na szkodę D. R.,

tj. o czyn z art. 284 § 1 k.k.

IV.  w dniu 31 lipca 2018 roku około godz. 17.00 na drodze pomiędzy G. a W., woj. (...) groził K. M. (1) uszkodzeniem ciała, czym wzbudził u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że groźba ta będzie spełniona,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

1.  uniewinnia oskarżonego T. R. od popełnienia czynów opisanych w pkt I, III i IV części wstępnej wyroku,

2.  w miejsce czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku uznaje, że oskarżony T. R. w dniu 18 czerwca 2018 r. poprzez mocne ściskanie D. M. (1) z d. R. za szyję i uderzenie kilkukrotne ręką w twarz spowodował u niej powierzchowne obrażenia ciała w postaci stłuczenia powłok twarzy oraz szyi z podbiegnięciami, które to naruszyły czynności narządów ciała na okres nie przekraczający 7 dni, a tym samym swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 157 § 2 k.k. i postępowanie w tym zakresie warunkowa umarza na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok,

3.  na podstawie art. 67 § 2 k.k. orzeka od oskarżonego T. R. na rzecz pokrzywdzonej D. M. (1) nawiązkę w wysokości 300 (trzystu) złotych,

4.  na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego T. R. na rzecz oskarżycielki posiłkowej D. M. (1) kwotę 3000 (trzech tysięcy) złotych tytułem zwrotu wydatków,

5.  na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego T. R. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 92 (dziewięćdziesięciu dwóch) złotych, w tym opłatę w wysokości 60 (sześćdziesięciu) złotych,

6.  na podstawie art. 630 k.p.k. wydatkami w części uniewinniającej obciąża Skarb Państwa, w tym zasądza na rzecz oskarżonego T. R. kwotę 2400 (dwóch tysięcy czterystu) złotych, tytułem częściowego zwrotu kosztów ustanowienia obrońcy w sprawie.

UZASADNIENIE

W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pokrzywdzona D. M. (1) (ówcześnie R.) w okresie od stycznia 2014 r. do dnia 19 czerwca 2018 r. mieszkała wraz ze swoim ojcem T. R..
W powyższym okresie zdarzały się sytuacje, że oskarżony, gdy był zły na córkę naruszał jej nietykalność cielesną lub znieważał ją. Sytuacje takie nie były częste.

/ dowód: zeznania D. M. – k.101/

W czerwcu 2018 r. oskarżony poinformował córkę, że nie akceptuje tego, że spotyka się z K. M. (1). W dniu 18 czerwca 2018 r. D. M. zadzwoniła do ojca, że przebywa w domu rodzinnym K. M. w G.. Oskarżony wraz z W. P. i K. H. (1) pojechał samochodem do G. by zabrać córkę. Po przyjeździe oskarżony spotkał matkę K. M. - J. W. (1) oraz jej męża M. C. (1). Wywiązała się między nimi dyskusja. Oskarżony nie groził pokrzywdzonym. D. M. po chwili odjechała z ojcem.

/ dowód: zeznania D. M. – k.101; zeznania W. P. – k.102v; zeznania K. H. – k.103v; wyjaśnienia oskarżonego – k.90/

Pojechali oni najpierw do matki oskarżonego do S., skąd zabrali rzeczy osobiste pokrzywdzonej, a następnie do G.. Tam w trakcie rozmowy oskarżony szarpał pokrzywdzoną, ściskał za szyję oraz uderzył kilkakrotnie w twarz. Pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia powłok twarzy oraz szyi z podbiegnięciami, które to naruszyły czynności narządów ciała na okres nie przekraczający 7 dni.

/ dowód: zeznania D. M. – k.101; opinia biegłego medyka sądowego – k.33/

Następnego dnia D. M. wyprowadziła się od oskarżonego. W mieszkaniu zostały jej rzeczy. 19 czerwca 2019 r. w asyście Policji zabrała swoje rzeczy osobiste. Natomiast w dniu 24 lipca 2018 r. umówiła się z oskarżonym na odbiór innych rzeczy. Spotkanie umówiono w trakcie jego przerwy w pracy pomiędzy 10.30 a 11. Pokrzywdzona ponownie poprosiła o asystę policjantów. Oskarżony czekał o umówionej porze jednak, gdy pokrzywdzona nie stawiła się, wrócił do pracy. Pokrzywdzona przyjechała spóźniona. Zadzwoniła, lecz oskarżony powiedział, że już nie wróci, bo musi być w pracy. Późnej pokrzywdzona już nie kontaktowała się w sprawie odbioru swoich rzeczy.

/ dowód: zeznania D. M. – k.101; wyjaśnienia oskarżonego – k.90/

W dniu 31 lipca 2018 r. oskarżony jadąc drogą w stronę G. zobaczył, że z naprzeciwka samochodem S. (...) jadą K. M. i D. M.. Chciał z nimi porozmawiać, więc zawrócił by ich zatrzymać. K. M. widząc to, też zawrócił by uniknąć spotkania. Oskarżony podjął kolejną próbę wyprzedzenia i zatrzymania pokrzywdzonych. Ostatecznie K. M., który kierował samochodem, podczas cofania wjechał do przydrożnego rowu. Na miejscu zdarzenia, w samochodzie oskarżonego miała miejsce rozmowa z D. M. i K. M., w trakcie której groził on pokrzywdzonemu uszkodzeniem ciała.

/ dowód: zeznania K. M. – k.100; zeznania D. M. – k.101/

K. M. nie obawiał się gróźb wypowiedzianych przez oskarżonego.

/ dowód: zapis dźwięku – k.111; treść wiadomości głosowej – k.121/

Ustalając stan faktyczny w sprawie, sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach pokrzywdzonej D. M.. Opisała ona sytuację pomiędzy nią, a ojcem szczerze wskazując, że awantury ze strony ojca nie zdarzały się często. Przedstawiła również wydarzenia w dniu 18 czerwca 2018 r., zeznając m.in. że nie padły w tym dniu w G. żadne groźby ze strony oskarżonego. Zeznała szczegółowo na okoliczność niewydania jej rzeczy 24 lipca 2018 r. oraz że potem już się w tej sprawie nie kontaktowała z oskarżonym. Zgodne z jej relacją były również zeznania K. M.. On również nie wskazał by 18 czerwca 2018 r. w G. padły jakieś groźby. Natomiast potwierdził, że oskarżony groził mu 31 lipca 2018 r. Przy czym sąd nie dał wiary temu, że pokrzywdzony obawiał się spełnienia tych gróźb. Otóż na rozprawie ujawniono zapis, z którego wynikało, że po zdarzeniu pokrzywdzony prowokował oskarżonego do spełnienia groźby. W ocenie sądu osoba, która rzeczywiście obawia się spełnienia groźby nie zachowuje się w taki sposób.

Jeżeli chodzi o zeznania K. Z. to wiarygodne były te złożone na rozprawie. Świadek wprost wskazała, że słyszała kłótnie, ale nie słyszała gróźb. Nie podtrzymała w tej części zeznań złożonych w dochodzeniu. Relacja ta zgodna była zresztą z zeznaniami D. M. i K. M., którzy również zeznali, że w dniu 18 czerwca 2018 r. w G. nie padły groźby ze strony oskarżonego.

Wiarygodne były zeznania W. P. i K. H. (1), co do sytuacji z 18 czerwca 2018 r. w G., wskazując podobnie jak wspomniani wyżej świadkowie, że tego dnia nie padły groźby ze strony oskarżonego. Natomiast świadkowie ci w ocenie sądu umniejszali negatywne zachowania oskarżonego względem D. M. w trakcie spotkania w G. w tym dniu. Tymczasem pokrzywdzona bezsprzecznie doznała obrażeń i sąd nie miał wątpliwości, że nastąpiło to w trakcie tego właśnie spotkania, gdyż jak zeznała osoba postronna - M. B., której relacja była wiarygodna, bezpośrednio przed tym spotkaniem pokrzywdzona była zapłakana, ale nie miała jeszcze widocznych obrażeń.

Wiarygodne były zeznania J. P., przy czym odnośnie wydarzeń w mieszkaniu w G. w dniu 18 czerwca 2018 r., świadek ten również próbował przedstawiać zachowanie oskarżonego tak by umniejszyć jego negatywne zachowanie wobec córki.

Odnośnie szczerych zeznań M. C. (2), to świadek nie miał co do zasady bezpośredniej wiedzy na temat zdarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania i relacjonowała przebieg wydarzeń w dniu 19 czerwca 2018 r. w G., które nie były objęte aktem oskarżenia. Szczere były również zeznania P. W. i B. J., przy czym podobnie jak w przypadku wszystkich świadków, sąd pominął opinie i oceny wyrażane przez nich, gdyż te nie są przedmiotem dowodzenia w postępowaniu karnym.

Zeznania świadków S. U., J. C., G. W., Z. N. i M. C. (3), potwierdzały zaistnienie zdarzenia w dniu 24 lipca 2018 r. oraz to, że oskarżony rozmawiał w swoim samochodzie z pokrzywdzonymi. W pozostałym zakresie zeznania te nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd dał wiarę zeznaniom B. R., z wyjątkiem tej części, gdy świadek starał się „wybielić” zachowania oskarżonego, choćby w dniu 18 czerwca 2018 r. w S. pomimo, że inni świadkowie wskazywali na nerwowe zachowanie oskarżonego i wypowiadane przez niego przekleństwa. Jednocześnie z powodów wskazanych już wcześniej sąd pominął opinie i oceny wyrażane przez świadka.

Sąd nie dał wiary zeznaniom J. W. i M. C., co do przebiegu wydarzeń w dniu 18 czerwca 2018 r. w G., gdyż ani D. M. ani K. M. nie potwierdzili by w tym dniu padły jakieś groźby ze strony oskarżonego. Na marginesie zauważyć należało, że świadkowie ci opisywali również groźby, które miały być wypowiadane przez oskarżonego w innych dniach, jednak te nie były objęte zarzutami aktu oskarżenia.

Nadto sąd oparł się na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym zapisach dźwięku, które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziła wątpliwości.

Oskarżony nie przyznał się do popełniania zarzucanych mu czynów. Zaprzeczył by groził 18 czerwca 2018 r. pokrzywdzonym. Przyznał, że w tym dniu w G. jedynie złapał córkę za ręce i wstrząsnął nią, ale nie uderzył jej. Nadto opisał okoliczności, w których miała przyjechać odebrać swoje rzeczy 24 lipca 2018 r. oraz wyjaśnił, że nie pojawiła się o umówionej porze. Zaprzeczył również by groził K. M. 31 lipca 2018 r. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego tylko w tej część w jakiej zgodne były z relacją pokrzywdzonej D. M. – dotyczącą faktów, a nie ocen, którą to z przyczyn wskazanych powyżej sąd uznał za wiarygodną. Natomiast w pozostałej części wyjaśnienia oskarżonego, uznano jedynie za jego linię obrony.

Sąd zważył co następuje:

T. R. oskarżony został o popełnienie czynów zabronionych z art. 190 § 1 k.k., czynu z art. 284 § 1 k.k. oraz czynu z art. 207 § 1 k.k. i z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Czyn zabroniony z art. 207 § 1 k.k. popełnia ten, kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny.

Na wstępie rozważań dotyczących powyższego typu czynu zabronionego podkreślić należy, iż z punktu widzenia znamion strony podmiotowej, może on być popełniony wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, na co wskazuje użycie czasownika „znęca się”. Oznacza to, iż zachowanie sprawcy musi charakteryzować szczególne nastawienie w stosunku do osoby, której znęcanie dotyka, a co za tym idzie do znamion ustawowych tego czynu zabronionego, manifestujące się tym, że zamiarem działań jest właśnie chęć dręczenia ofiary. Nie może być uznane za tożsame z tego rodzaju nastawieniem sprawcy, „zwykłe” znieważanie innej osoby lub naruszanie jej nietykalności, choćby nawet powtarzające się wielokrotnie, gdyż istotą znęcania jest podejmowanie tego rodzaju zachowań z owym szczególnym zamiarem, o którym wspomniano powyżej.

Na konstrukcję prawną czynu zabronionego z art. 207 § 1 k.k., składają się jednostkowe zachowania, które w normalnych warunkach podlegałby odrębnemu wartościowaniu według różnych przepisów prawa karnego, jednakże oceniane łącznie ze względu na szczególny zamiar sprawcy i związany z tym skutek działania, stanowią jeden czyn.

Art. 207 § 1 k.k. określa krąg osób chronionych tym przepisem. Znęcanie się może mieć miejsce jedynie pomiędzy osobami najbliższymi lub pozostającymi w stałym lub przemijającym stosunku zależności.

Przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. popełnia ten kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia innej osoby trwający nie dłużej niż 7 dni.

Przepis ten chroni zdrowie osoby przed bezprawną ingerencją ze strony innych ludzi.

Występek ten ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy.

Skutkiem czynu musi być uszkodzenie ciała tj. naruszenie substancji materialnej ciała człowieka lub rozstrój zdrowia, czyli zakłócenie funkcjonowania organizmu bez naruszenia jego integralności. Skutek nie może trwać powyżej dni siedmiu, przy czym nie należy go utożsamiać z okresem niezdolności do pracy, który ma inny charakter. Między zachowaniem sprawcy, a zaistniałym skutkiem musi zachodzić związek przyczynowy.

Przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. można popełnić umyślnie z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym. Ściganie tego przestępstwa jeżeli pokrzywdzonym była osoba najbliższa zamieszkująca wspólnie ze sprawcą odbywa się z urzędu.

Występek ten jest zagrożony grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Czyn zabroniony z art. 190 § 1 k.k. popełnia ten, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona.

Przedmiotem ochrony tego przepisu jest wolność człowieka od uczucia strachu, lęku
lub niebezpieczeństwa.

Groźba karalna może mieć charakter słowny, jak i przybrać każdą inną formę wyrazu,
której celem jest wywołanie skutku w sferze psychiki pokrzywdzonego. Może ona być skierowana bezpośrednio lub pośrednio do pokrzywdzonego, np. za pośrednictwem innej osoby, która ma przekazać ją temu kogo dotyczy. Groźba może dotyczyć samego zagrożonego lub osoby dla niego najbliższej.

Dla wyczerpania znamion czynu zabronionego z art. 190 § 1 k.k. konieczne jest by sprawca wywołał u pokrzywdzonego obawę, że groźba zostanie spełniona. Nadto niezbędne jest by obawa ta była obiektywnie uzasadniona w realiach konkretnej sprawy. Decydować więc będą o tym przesłanki odwołujące się do okoliczności i sposobu wyrażenia groźby, które mogą uzasadniać realną obawę, iż będzie spełniona. Pozwala to wyeliminować z zakresu gróźb karalnych, sytuacji mających miejsce np. dla żartu, czy nawet groźby wypowiedzianej dla dokuczenia drugiej osobie podczas kłótni rodzinnej, małżeńskiej itp.

Czyn zabroniony z art. 284 § 1 k.k. popełnia ten, kto przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą.

Przywłaszczenia charakteryzuje się tym, że sprawca postępuje jak z własną, z rzeczą cudzą, która znalazła się w jego legalnym posiadaniu. Dla przypisania czynu zabronionego z art. 284 § 1 k.k., sprawca musi działać z zamiarem pozbawienia osoby uprawnionej możliwości wykonywania przysługującego jej prawa własności. Istotą tego przestępstwa jest działanie w celu uczynienia z cudzej rzeczy swojej własności ( animus rem sibi habendi). Oznacza to, iż niezbędne jest z jednej strony rozporządzenie rzeczą jak własną, z drugiej zaś uzewnętrznienie zamiaru definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej jej własności. Tylko zachowanie spełniające łącznie oba te warunki może być uznane za realizację znamion przestępstwa przywłaszczenia. Tym samym nie każde zadysponowanie cudzą rzeczą ruchomą bez zgody właściciela cechuje się takim zamiarem, np. w zamiarze tym nie mieści się jedynie tymczasowe uniemożliwienie dysponowania rzeczą przez jej właściciela.

Na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia
nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Przy czym warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lata pozbawienia wolności.

Warunkowe umorzenie następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat. Sąd na podstawie art. 67 § 3 k.k. nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę.

Mając na uwadze powyższe oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne, sąd stwierdził, że w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie brak było podstaw do przypisania oskarżonemu czynu zabronionego z art. 207 § 1 k.k. W toku przewodu sądowego nie zostało wykazane by oskarżony działał ze szczególnym nastawieniem wymaganym dla wyczerpania znamion czynu zabronionego z art. 207 § 1 k.k., tj. by chciał dręczyć, a co za tym idzie znęcać się nad pokrzywdzoną. Z zeznań pokrzywdzonej D. M. wynikało niewątpliwie, że na przestrzeni kilku lat wspólnego zamieszkiwania zdarzały się sytuacje naruszania jej nietykalności cielesnej lub znieważania, lecz jak sama zaznaczyła, nie działo się to często. Pozwoliło to wykluczyć by doszło do znęcania się w rozumieniu art. 207 § 1 k.k. Natomiast udowodnione zostało, że oskarżony w dniu 18 czerwca 2018 r. w G., spowodował u córki powierzchowne obrażenia ciała w postaci stłuczenia powłok twarzy oraz szyi z podbiegnięciami, które to naruszyły czynności narządów ciała na okres nie przekraczający 7 dni, a tym samym, że swoim zachowaniem wyczerpał znamion czynu zabronionego z art. 157 § 2 k.k.

Co do zarzutu popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k. w dniu 18 czerwca 2018 r. to z zeznań świadków, na których sąd oparł się ustalając stan faktyczny w sprawie, wynikało jednoznacznie, że w trakcie tej wizyty oskarżonego, pomimo napiętej sytuacji, groźby nie padły. Natomiast co do gróźb wypowiadanych wobec K. M. 31 lipca 2018 r., w ocenie sądu nie doszło do wywołania u pokrzywdzonego obawy, że groźba zostanie spełniona, gdyż K. M. nie obawiał się oskarżonego. Wskazuje na to wysyłanie do oskarżonego prowokujących wiadomości. Jak wskazano już we wcześniejszych rozważaniach osoba, która rzeczywiście obawia się spełnienia groźby nie zachowuje się w taki sposób. Nadto sąd nie dopatrzył się by zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona czynu zabronionego z art. 284 § 1 k.k. Bezsporne było, że oskarżony umówił się z córką 24 lipca 2018 r. na odbiór przez nią rzeczy, bezsporne było również to, że nie pojawiła się ona o umówionej porze i musiał wracać do pracy. Po tej sytuacji D. M. nie podejmowała już próby odzyskania rzeczy. Oskarżony wprost wskazał, że są one odłożone w kartonach. W ocenie sądu z przeprowadzonych dowodów nie wynikało by oskarżony postąpił z rzeczami córki jak z własnymi ani by miał taki zamiar. Reasumując, brak w zachowaniu sprawcy choćby jednego z elementów czynu zabronionego, powoduje zdekompletowanie jego znamion, a tym samym niemożność przypisania mu tego czynu. Tak więc skoro oskarżony swoim zachowaniem nie wyczerpał wszystkich znamion wskazanych powyżej czynów zabronionych, zachodziła negatywna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. W tej sytuacji zgodnie z art. 414 § 1 k.p.k. sąd wydał wyrok uniewinniający.

Przechodząc do dalszych rozważań dotyczących czynu przypisanego oskarżonemu, sąd uznał, że zachodziły podstawy do warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego. Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim to, iż pomimo, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim i zachował się nagannie, to jednak zdarzenie miało charakter nagły i dynamiczny, a zachowanie nie było zaplanowane i nastąpiło pod wypływem silnych emocji. Nadto obrażenia, których doznała pokrzywdzona miały jedynie powierzchowny charakter. Reasumując społeczna szkodliwość czynu oceniania całościowo przez pryzmat art. 115 § 2 k.k., choć duża, nie była jednak znaczna i nie sprzeciwiała się warunkowemu umorzeniu postępowania. Również stopień zawinienia sprawcy, oceniany w kontekście powyższych rozważań, nie był znaczny.

Nadto właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jak również jego dotychczasowy sposób życia, w szczególności to, że ma ustabilizowaną sytuację życiową oraz że do tej pory nie był karany sądownie, uzasadniają przypuszczenie, że zarzucany mu czyn miał charakter epizodyczny i pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego.

Z powyższych względów mając na uwadze ustalony w sprawie stan faktyczny,
który w ocenie sądu nie budził wątpliwości uznano, że wymierzenie oskarżonemu kary byłoby niecelowe i dlatego postępowanie karne przeciwko niemu warunkowo umorzono na okres próby wynoszący 1 rok.

Jednocześnie mając na uwadze probacyjny charakter warunkowego umorzenia postępowania oraz możliwość orzekania różnych środków reakcji karnej dla wzmocnienia realizacji celów tejże instytucji, sąd orzekł na rzecz pokrzywdzonej nawiązkę w wysokości 300 zł.

Rozstrzygnięcie o kosztach na rzecz oskarżyciela posiłkowego uzasadniała treść przepisu art. 629 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. Natomiast sąd wydatkami w części uniewinniającej obciążył Skarb Państwa. Sąd mając na uwadze wagę i rozmiar zarzutów stawianych oskarżonemu uznał, że został on uniewinnionych w 4/5 i w takiej części zasądził na jego rzecz zwrot kosztów ustanowienia obrońcy w sprawie. Z tych samych względów sąd zasądził od oskarżonego koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa w 1/5 ich wysokości.