Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 989/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia 9 września 2019 r. w sprawie (...)

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego M. O.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

1/ naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wydanego orzeczenia, w postaci:

- naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. wyrażającego się rozstrzygnięciu nieusuniętych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego M. O., w sytuacji, gdy klarownie przedstawił, że nie był w dniu 28 września 2012 r. w P., a ponadto na czapce kominiarce zabezpieczonej w niniejszym postępowaniu, znajdowały się co najmniej dwa ślady DNA;

- naruszenia art. 167 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. przejawiającego się niedopuszczeniu z urzędu opinii biegłego z zakresu genetyki sądowej, celem analizy zgromadzonych próbek DNA, w kontekście wystąpienia na czapce kominiarce co najmniej dwóch śladów DNA pochodzących od dwóch różnych osób, co stanowiło niewątpliwie naruszenie prawa oskarżonego do obrony oraz było niewątpliwie zasadne w kontekście ujawnionych rozbieżności oraz opinii prywatnej w niniejszej sprawie;

- naruszenia art. 7 k.p.k. w zw. z art. art. 410 k.p.k. przez przekroczenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów i uczynieniu analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego dowolnej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, nierozważeniu wszystkich okoliczności ujawnionych w toku postępowania, oparciu ustaleń na części materiału dowodowego, polegającej w szczególności na:

- dowolnej, nie uwzględniającej zasad wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie materiału dowodowego;

- odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego M.
O. w części negującej jego sprawstwo;

- nieprawidłowej ocenie zeznań świadków w szczególności A. O., A. C., P. C., D. F., M. F. oraz K. F.;

- dokonaniu ustaleń faktycznych w stosunku do oskarżonego M.
O. przez wypełnianie rozumowania Sądu niewątpliwe niekorzystnymi dla oskarżonego domniemaniami;

- nierozważenie całokształtu okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego M. O., wyrażające się w błędnej ocenie materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego przypisania oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu;

2/ błędy w ustaleniach faktycznych, które miały wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegające na przyjęciu iż:

- w dniu 28 grudnia 2012 r. oskarżony wspólnie z inną nieustaloną osobą dokonał kradzieży w kantorze w P.;

- w dniu 28 grudnia 2012 r. oskarżony wspólnie z żoną oraz znajomymi nie przebywał na zakupach w W.;

- oskarżonemu M. O. nie skradziono wyposażenia w postaci m.in. kasków i kominiarki podczas wakacji przed inkryminowanym zdarzeniem;

- kategorycznie można przyjąć na postawie wyników badania DNA, że tylko oskarżony mógł użytkować czapkę kominiarkę w dniu 28 grudnia 2012 r.;

- tylko oskarżony mógł w dniu 28 grudnia 2012 r. nosić czapkę kominiarkę, która została ściągnięta przez jedną z pokrzywdzonych;
- ślady DNA innych osób mogły znaleźć się przypadkowo na czapce kominiarce;

- kategorycznie można przyjąć, że DNA oskarżonego zostało pozostawione na kominiarce podczas kradzieży w kantorze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W motywach apelacji wywiedzionej na korzyść oskarżonego skarżący starał się wykazać nieprawidłową ocenę materiału dowodowego skutkującą błędem w ustaleniach faktycznych. Formułując zarzuty przeciwko zapadłemu rozstrzygnięciu obrońca podporządkował ich treść linii obrony prezentowanej przez M. O..

Podnieść należy, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego, jak również winy oskarżonego M. O.. Wbrew twierdzeniom skarżącego, dokonana przez Sąd I instancji analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, odpowiadająca dyrektywom określonym w art. 4 k.p.k., a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk; zarzut obrazy art. 7 k.p.k. jest tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady. W tej sytuacji Sąd I instancji słusznie uznał, iż wina oskarżonego M. O. nie budziła wątpliwości, przy czym Sąd ten nie naruszył zasady in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.). Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem winy oskarżonego M. O.. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni akceptuje przedstawioną tam argumentację. Nie podzielając zatem wskazanych zarzutów zaakcentować należy te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska obrońcy oskarżonego M. O..

Przede wszystkim stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania pokrzywdzonych I. C. (1) i F. C., z których wynikało, że bezpośrednio po wejściu do kantoru jeden z mężczyzn przeskoczył przez ladę w stronę F. C., użył wobec niego gazu oraz przewrócił go na podłogę. Następnie wobec kobiety również użyto gazu. Po obezwładnieniu wymienionych osób, jeden

ze sprawców zabrał z kasy kantoru pieniądze. Zanim mężczyźni opuścili lokal I. C. (1) w trakcie krótkiej szamotaniny, zdołała zdjąć jednemu z napastników kominiarkę. Wobec argumentacji zawartej w apelacji podkreślić należy, że jeden ze sprawców tj. oskarżony miał nałożoną na głowę jedną kominiarkę i tylko ta jedna kominiarka została mu zdjęta z głowy przez pokrzywdzona, która widziała twarz ale nie zdołała jej opisać. Zwrócić jednakże uwagę należy na to, że wymieniona wskazała, że mężczyzna, któremu ściągnęła kominiarkę miał ciemne oczy, włosy krótkie ciemne- k.34-35a. Powyższe ewidentnie świadczy o tym, że sprawca na głowie nosił tylko i wyłącznie jedna kominiarkę. Sprawcy, w tym M. O. z kantoru zabrali pieniądze w kwocie 1.840 euro, 1.765 dolarów i 2.000 zł funtów. Pozostali naoczni świadkowie zdarzenia W. S., Ł. S., E. S., K. B., D. B. i P. S., którzy byli wówczas poza kantorem i widzieli dwóch sprawców napadu już w czasie podjętej przez nich ucieczki, którymi byli dwaj wysportowani mężczyźni. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania powyższych świadków. Fakt napadu na kantor przez dwóch zamaskowanych sprawców jest bezsporny i znajduje potwierdzenie w zabezpieczonym zapisie monitoringu.

W kontekście przypisania oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu czynu nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 167 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k., które to według skarżącego rzekomo miało polegać na niedopuszczeniu z urzędu opinii biegłego z zakresu genetyki sądowej, celem analizy zgromadzonych próbek DNA, w kontekście wystąpienia na czapce kominiarce co najmniej dwóch śladów DNA pochodzących od dwóch różnych osób, co stanowiło niewątpliwie naruszenie prawa oskarżonego do obrony oraz było niewątpliwie zasadne w kontekście ujawnionych rozbieżności oraz opinii prywatnej w niniejszej sprawie.

Wobec powyższego podkreślić należy, że sprawie dopuszczony został dowód z opinii biegłych z zakresu genetyki. W wyniku przeprowadzonych badań genetycznych oznaczono profil DNA M. O.. Przeprowadzona analiza porównawcza wykazała, że profil oznaczony w próbce pobranej z czapki koloru czarnego typu kominiarka jest zgodny w zakresie oznaczonych układów z profilem DNA oskarżonego. Zgodnie z wnioskami opinii kryminalistycznej powyższe badania genetyczne dostarczyły ekstremalnie mocny dowód na wsparcie hipotezy zakładającej pochodzenie DNA w tej próbce od M. O. w stosunku do hipotezy alternatywnej zakładającej pochodzenie tego DNA od nieznanej, niespokrewnionej osoby z populacji ludzkiej. Jest 34 biliony razy bardziej prawdopodobne, że w badanej próbce znajduje się DNA M. O. oraz innej nie spokrewnionej osoby z populacji niż, że w próbce tej znajduje się DNA dwóch nieznanych niespokrewnionych osób z populacji. Tym samym fakt ujawnienia DNA pochodzącego od M. O. z części twarzowej kominiarki wskazuje, że jej użytkownikiem w czasie rozboju na kantor był oskarżony.

W świetle przywołanych opinii biegłych niepodobieństwem jest, że inna osoba, która według M. O. miałaby być sprawcą, pozostawiła znikome ilości swego DNA na czapce, zwłaszcza na jej części twarzowej w okolicy nosa i ust. Sprawca, w tym wypadku oskarżony noszący jedną kominiarkę w czasie napadu miał z nią kontakt przez pewien, stosunkowo długi czas związany z koniecznością jej nałożenia przed wejściem do kantoru i pozostawania w niej w czasie napadu rabunkowego a z tym związany był naturalny proces pocenia się. Ponadto podczas oddychania w okolicach nosa i ust pozostawiane były drobiny płynu ustrojowego. Te właśnie procesy spowodowały, że na wewnętrzną stronę pozostawionej w kantorze kominiarki przeniósł się materiał genetyczny tej osoby, która miała ją nałożoną na głowę tj. M. O.

Także w ocenie Sądu Okręgowego śladowe ilości DNA nie pochodzące od oskarżonego jak również włosy innej osoby, mogły dostać się na kominiarkę w innych, nie związanych bezpośrednio z napadem rabunkowym okolicznościach ( gdy leżała ona już na ziemi w kantorze, przez które to miejsce, co oczywiste przewija się wiele osób- porównaj - zdjęcie k. 60) lub gdy dotknęła jej inna osoba.

W tożsamy sposób należy odnieść się do ujawnionych włosów na zewnętrznej części czapki, które nie pochodziły od M. O.. Wspomnieć przy tym również należy, że na zewnętrznej części czapki ujawniono jeden włos pochodzący od oskarżonego lub innej spokrewnionej z nim w linii matczynej osoby (k. 901). Natomiast wewnątrz kominiarki wprawdzie ujawniono włosy lub ich fragmenty ale bez możliwości ich identyfikacji- k.894-911 .

W ocenie Sądu Okręgowego powyższe opinie zasługiwały na wiarę były pełne, jasne, szczegółowe i logiczne. Nie było zatem podstaw do dopuszczenia dowodu z kolejnych opinii biegłych z zakresu genetyki faktycznie jedynie z tego powodu, że skarżący nie podziela płynących z nich wniosków.

W zakresie wniosków płynących z badania próbki I D, na którą powołuje się skarżący odwołać się należy do ustnych, uzupełniających opinii biegłego R. M. jak na k.443 odw.-445 odw. oraz z k.765 odw.-766. Wymieniony na rozprawie między innymi podał, że przed przesłuchaniem w dniu 2 października 2018 r. dysponował wynikiem badania jak na k.446-449 i na jego podstawie stwierdził, że: „zdecydowanie w większości występuje tam DNA, które jest zgodne z DNA M. O.. Te trzy cechy o których się wypowiadał, nie można się na podstawie trzech cech wypowiadać. Tego DNA jest tak mało, że sugeruje nam, że jest tam dodatkowe DNA ale ono o niczym nie świadczy z punktu widzenia genetyki. Czysto technicznie musimy potraktować tą próbkę jako mieszaninę DNA, jednakże układ cech wskazuje na jedną osobę a tamte trzy cechy jako domieszkę DNA. Takie dodatkowe DNA może się znaleźć w takim miejscu z różnych powodów, podczas kupna czapki, pojawiają się różne artefakty, genetycznie niespecyficzne cechy, które niekoniecznie możemy przypisać do osoby. Dlatego mimo, że technicznie jest to mieszanina DNA próbkę tę potraktowałbym jako próbkę DNA jednej osoby z dodatkowymi cechami nieistotnymi” oraz, że: „Próbka I D w której również stwierdzono cechy genetyczne M. O. została pobrana z powierzchni między otworami na oczy a otworami na usta. Jest to miejsce gdzie nos styka się z zewnętrzną stroną czapki. W tej sytuacji należy się spodziewać, że te nabłonki zostaną przeniesione z nosa na tkaninę. Próbka numer 1C tylko to potwierdza, że jest to ta sama osoba. W mieszaninie ilość domieszki jest tak niewielka, że badanie indywidualne jest niemożliwe”.

W konsekwencji argumenty oskarżonego, że użytkownikiem kominiarki w chwili napadu była inna osoba (potencjalnie rzekomy złodziej kominiarki lub inna osoba) są całkowicie chybione. Trafnie w tym zakresie Sąd I instancji zwrócił uwagę na to, że oskarżony nie zgłosił rzekomej kradzieży kominiarek ( i to dwóch ) oraz dwóch kasków. Tym bardziej kłoci się to z zasadami doświadczenia życiowego, że motorem w czasie jazdy na wakacje miał się poruszać sam oskarżony a jego żona w tym czasie jechać samochodem.

Faktycznie zatem ujawnione wewnątrz kominiarki ślady DNA wskazują, że tylko i wyłącznie pozostawioną w kantorze kominiarkę w czasie rozboju używał oskarżony.

Zasadnie zatem Sąd Rejonowy zanegował wiarygodność świadków zawnioskowanych przez oskarżonego. Świadkowie ci - I. C. (2), P. C. oraz M. R. teściowa D. F., szwagier M. F. i teść K. F., a w szczególności żona A. O. są osobami blisko związanymi z M. O. i w istocie starali się wzmocnić linię obrony oskarżonego. Żaden z nich nie był bezpośrednim obserwatorem zdarzenia jednakże pomimo bardzo znacznego okresu od chwili popełnienia przestępstwa, wymienieni starali się powiązać osobisty udział M. O. z innymi zdarzeniami odbywającymi się w tożsamym czasie i starały się zapewnić oskarżonemu alibi na dzień 28 grudnia 2012 r. w celu uwolnienia go od odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn.

W pełni prawidłowo Sad I instancji nie uznał za wykluczający udział oskarżonego w napadzie na kantor kserokopii paragonu fiskalnego- k. 619 potwierdzającego zakup wózka dziecięcego w dniu 28 grudnia 2012 r. Zakup wózka według tego paragonu miał mieć miejsce o godzinie 20.08 , a napad w kantorze w P. był przeprowadzony o godzinie 16.05. Tym samym okres czterech godzin przed zakupem, przy hipotetycznym założeniu udziału oskarżonego w zakupie wózka, teoretycznie pozwalał mu przemieścić się z P. do miejscowości M..

Słusznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zanegowano także i te twierdzenia oskarżonego, w których podawał, że w dniu zdarzenia w godzinach południowych miał przebywać na spotkaniu z M. R. w miejscowości R. w celu omówienia warunków sprzedaży ciężarówki. M. O. miał tam był tam około godziny 13.00 - 14.00 - k . 756 odw. Wspierający taką wersję M. R.- k. 862 – 862 odw. przyznał, że oskarżony bardzo się wówczas spieszył, dlatego zostawił u niego samochód do następnego dnia. Mimo upływu znacznego okresu od tej rzekomej wizyty nie dość, że wymieniony złożył szczegółowe zeznanie, to jednocześnie stwierdził, że oskarżonemu bardzo się spieszyło, lecz był u niego nawet dwie godziny między 14.00 a 16.00 co już samo przez się zawiera ewidentną sprzeczność oraz nie koresponduje z wyjaśnieniami M. O., który czas pobytu u świadka określił na 13-14- k.756 odw.

Małżonka oskarżonego A. O. podawała, że w dniu napadu na kantor spotkała się z oskarżonym już o godzinie 14.00 i cały czas przebywała w jego obecności. Natomiast małżonkowie C. wskazywali, że na zakupy wybrali się w późnych godzinach popołudniowych, a do domu wrócili nawet około godz. 23.00. Zanegować należy zatem możliwość aby po upływie blisko 7 lat wymienieni dysponowali taką wręcz fotograficzną pamięcią.

Zasadnie w tym kontekście Sąd Rejonowy stwierdził, że z pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w O. w sprawie sygn. (...) wynika, że zeznający w tamtej sprawie świadkowie P. C. i A. O. również starali się nieudolnie zapewnić alibi M. O. a ich zeznania zostały tam odrzucone – k. 336..

W konsekwencji Sąd Rejonowy w pełni trafnie przyjął, że przedłożona kserokopia paragonu fiskalnego potwierdza jedynie to, że w dniu 28 grudnia 2012 r. o godzinie 20.08 w M. dokonano zakupu wózka dziecięcego.

Mając powyższe na uwadze nie sposób dopatrzeć się uchybień procesowych w zakresie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy. W tym stanie rzeczy podnieść należy, że argumentacja zaprezentowana w apelacji obrońcy oskarżonego stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wywodami Sądu Rejonowego i jest oparta na nieobiektywnej ocenie zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, a ponadto nie zawiera w istocie żadnego takiego twierdzenia, które byłoby w stanie skutecznie podważyć trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu I instancji i z tej też przyczyny nie mogła doprowadzić do wzruszenia wyroku.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego go od popełnienia zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu.

Ewentualnie, o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W orzeczeniu Sądu I instancji nie stwierdzono obrazy przepisów prawa procesowego ani błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za odstawę orzeczenia, które miałaby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Lp.

Zarzut

2

rażąca niewspółmierność orzeczonej względem oskarżonego kary pozbawienia wolności i kary grzywny, przez wymierzenie ich nieadekwatnie surowych w kontekście warunków i właściwości osobistych oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu odwoławczego kary wymierzone oskarżonemu w żadnym wypadku nie rażą surowością i są adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu mu przypisanego oskarżonemu. Odpowiadają one dyrektywom wskazanym w art. 53 k.k., a Sąd I instancji trafnie powołał okoliczności na korzyść i niekorzyść oskarżonego – k. 984 odw.-985 Sposób zachowania M. O., wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, zamaskowanie twarzy, użycie gazu oraz miejsce zdarzenia tj. kantor wymiany walut oraz działanie w warunkach powrotu do przestępstwa nakazywały orzeczenie kary bezwzględnej pozbawienia wolności powyżej dolnego zagrożenia, tym bardziej, że górna granica kary, którą byłoby można orzec to 15 lat. Kara grzywny jest współmierna do wagi popełnionego występku

Wniosek

O zmianę wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W orzeczeniu Sądu I instancji nie stwierdzono rażącej niewspółmierności kar.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymany w mocy w całości

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

Sformułowane przez obrońcę oskarżonego zarzuty okazały się niezasadne.

Sąd nie stwierdził również uchybień z art. 439, art. 440 k.p.k., które należałoby uwzględnić z urzędu

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwi ęź le o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę w kwocie 1600 zł za II instancję albowiem z uwagi na swoją sytuacje materialną jest on w stanie je ponieść.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia 9 września 2019 r. w sprawie (...)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana