Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 807/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 lipca 2019 roku w sprawie II K 856/18

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

W. D.

Po dacie czynu K. K. (1) publikowała na stronie internetowej poświęconej jawności życia publicznego Gminy P. – Jawny P. systematycznie krytyczne i ośmieszające artykuły dotyczące stronnictwa politycznego, mającego „władzę” w gminie, w tym również oskarżonego.

Analogiczne ( jak inkryminowane ) zachowania ze strony oskarżonego były podejmowane od 2015 roku i nie powstrzymały K. K. (1) od działalności publicznej, jak również nie dochodziło do ze strony W. D. do aktów przemocy wobec pokrzywdzonej

k 119

Dowody osobowe i rzeczowe ujawnione na rozprawie odwoławczej ze sprawy IIK 384/17 Sądu Rejonowego w Radomsku k 120-121

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Publikowanie przez pokrzywdzoną na stronie internetowej poświęconej jawności życia publicznego Gminy P. – Jawny P. systematycznie krytyczne i ośmieszające artykuły dotyczące stronnictwa politycznego, mającego „władzę” w gminie, w tym również oskarżonego.

Dowody osobowe i rzeczowe ujawnione na rozprawie odwoławczej ze sprawy IIK 384/17 Sądu Rejonowego w Radomsku k…..

Wydruki internetowe publikacji k 119

Akta sprawy II K 384/17 Sądu rejonowego w Radomsku k 120-121

Wydruki zostały uzyskane ze strony internetowej Jawny (...), publikacje zostały podpisane przez K. K. (1) i ich autorstwo nie było kwestionowane.

Dowody te nie wskazują, aby pokrzywdzona korygowała swoje zachowania z uwagi na postawy oskarżonego, nikt nie odbierał W. D. jako osoby zagrażającej życiu pokrzywdzonej.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obraza przepisów art. 4 kpk, art. 5 par. 2 kpk, art. 7 kpk, mających wpływ na treść wyroku

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na treść orzeczenia

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ad.1

Analizując znamiona strony przedmiotowej czynu z art. 190 § 1 kk z jednej strony postępowanie sądu winno zmierzać do ustalenia, czy pokrzywdzony w rzeczywistości bał się, że zapowiedź przestępczego działania zostanie spełniona, z drugiej zaś do zrelatywizowania obawy pokrzywdzonego w oparciu o zobiektywizowane kryteria pozwalające stwierdzić, że każdy przeciętny człowiek, o podobnej do ofiary osobowości, cechach psychiki, intelektu, umysłowości i warunkach wedle wszelkiego prawdopodobieństwa uznałby tę groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę zrealizowania. Ustalenia w pierwszym z wymienionych tu aspektów należy przy tym dokonywać przede wszystkim w oparciu o oświadczenia składane w tym przedmiocie przez pokrzywdzonego, w dalszej zaś kolejności biorąc pod uwagę, czy zachowanie pokrzywdzonego po skierowaniu doń gróźb urzeczywistniało stan obawy. Drugi zaś aspekt wywieść z kolei można mając na względzie cechy środowiska, w którym przebywają tak sprawca, jak i ofiara, proporcję sił fizycznych między nimi, podejmowanie przez sprawcę w okresie poprzedzającym wypowiedzenie groźby zachowań o charakterze niebezpiecznym, czy popełnianie przez niego innych przestępstw. istnieje ryzyko zbyt szerokiej interpretacji słów, czy gestów sprawcy. Konieczne jest zatem każdorazowe dokładne przeanalizowanie zachowania osoby grożącej w celu ustalenia, czy w istocie zapowiadało ono popełnienie przestępstwa. Wskazać należy, że sąd orzekając w granicach aktu oskarżenia, analizując wypełnienie przez sprawcę znamion z art. 190 § 1 kk nie rozpatrywał wystarczająco zachowań oskarżonego i pokrzywdzonej jakie miały miejsce we wcześniejszym okresie czasu, ani po przedmiotowym zajściu. Dlatego o te okoliczności postępowanie dowodowe musiało zostać uzupełnione, które dodatkowo podlegały ocenione w ramach wymaganych znamion czynu z art. 190 § 1 kk. Same okoliczności przedmiotowego czynu zostały ustalone prawidłowo, za wyjątkiem drugiego gestu, który zdaniem pokrzywdzonej i jej męża polegał na okazaniu „środkowego palca”, a nie jak ustalił to sąd I instancji „gestu K.”. Sąd ten w odniesieniu do tego, czy przedmiotowe zajście zaistniało ustosunkował się do istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Jednakże uzupełniony materiał dowodowy pozwolił na weryfikację zachowania osoby grożącej w celu ustalenia, czy w istocie zapowiadała ona popełnienie przestępstwa, a z drugiej strony - zrelatywizowania obawy pokrzywdzonego w oparciu o zobiektywizowane kryteria.

Ad.2

Dobrem chronionym przepisem art. 190 § 1 kk jest wolność w sensie subiektywnym, czyli poczucie wolności; wolność od obawy, strachu (post. SN z 25.5.2006 r., IV KK 403/05, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 1123; tak też w wyr. SN z 9.2.2002 r., IV KKN 508/99, Legalis; wyr. SN z 22.9.1977 r., III KR 249/77, niepubl.), czy też wolności człowieka w sferze psychicznej, tj. poczucia bezpieczeństwa, rozumianego jako wolność od strachu i obawy o naruszenie innych jego dóbr, lub dóbr osób mu najbliższych (post. SN z 15.2.2007 r., IV KK 273/06, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 444). Jest to przestępstwo materialne - skutkiem jest uzasadniona obawa adresata groźby, że będzie ona spełniona, zatem wystarczy, że pokrzywdzony uważa, iż niebezpieczeństwo spełnienia groźby jest realne i ma on podstawy do takiego poglądu. Niebezpieczeństwo realizacji groźby nie musi obiektywnie istnieć. Obiektywna musi być tylko groźba ( wrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 9 grudnia 2002 r. IV KKN 508/99, Legalis ). Treścią groźby karalnej jest zapowiedź popełnienia przestępstwa na szkodę zagrożonego lub osoby mu najbliższej. Artykuł 190 kk nie określa sposobów wyrażania groźby karalnej. Jeszcze pod rządami Kodeksu karnego z 1932 r. Sąd Najwyższy trafnie przyjął, że groźba może być wyrażona słowami, lecz i gestem, wyrazem twarzy, w ogóle zachowaniem się grożącego, byle tylko w sposób zrozumiały dla pokrzywdzonego dawała mu znać swoją treść (wyr. SN z 8.10.1934 r., I K 626/34, OSN(K) 1935, Nr 4, poz. 148, analogicznie w wyr. SN z 8.2.1934 r., II K 1279/33, OSN(K) 1934, Nr 7, poz. 136). Pogląd ten podzielił Sąd Najwyższy w wyroku z 24 sierpnia 1987 r., precyzując, że groźba może zostać wyrażona przez każde zachowanie sprawcy, jeżeli w sposób niebudzący wątpliwości uzewnętrznia ono groźbę popełnienia przestępstwa na szkodę osób wymienionych w art. 190 kk i wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę jej spełnienia (wyr. SN z 24.8.1987 r., I KR 225/87, OSNKW 1988, Nr 3–4, poz. 21). Groźba może obejmować różne formy oddziaływania na psychikę pokrzywdzonego, jak chociażby wykonywanie określonych gestów, podejmowanie pewnych zachowań wskazujących na gotowość popełnienia przestępstwa, np. przystawianie noża do gardła, zbliżanie się z otwartym ogniem do łatwopalnych przedmiotów (Wojciechowski, Kodeks karny, 2000, s. 360). Najczęściej jednak groźba jest wyrażana werbalnie. Nie można również wykluczyć groźby sytuacyjnej, czyli takiej, gdy na tle danych okoliczności jest jednoznaczne, że sprawca zapowiada popełnienie przestępstwa na szkodę adresata groźby.

Dla bytu przestępstwa z art. 190 kk istotne jest subiektywne odczucie zagrożonego. Do jego znamion należy wzbudzenie w zagrożonym uzasadnionej obawy, że zapowiedź przestępczego działania zostanie spełniona. Z prawnokarnej oceny zachowania sprawcy nie można jednak zupełnie wykluczyć czynnika obiektywnego. Obawa zagrożonego, że groźba ma zostać spełniona musi być uzasadniona. Oznacza to, jak słusznie zauważa M. F., że konieczne jest stwierdzenie w konkretnej sprawie, iż każdy przeciętny człowiek, o podobnej do ofiary osobowości, cechach psychiki, intelektu, umysłowości i warunkach wedle wszelkiego prawdopodobieństwa uznałby tę groźbę za realną i wzbudzającą obawę zrealizowania (M. Filar, w: Filar, Kodeks karny, 2010, s. 910; tak też w wyr. SN z 16.2.2007 r., WA 5/07, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 465; zob. również wyr. SN z 9.12.2002 r., IV KKN 508/99, Legalis; wyr. SA w Lublinie z 30.1.2001 r., II AKa 8/01, Prok. i Pr. 2001, Nr 10, poz. 24). Zachowanie sprawcy i jego odbiór ze strony pokrzywdzonego wymagają zatem w pewnym sensie zrelatywizowania.

W tym kontekście należy podkreślić, iż:

- w sprawie II K 384/17 Sądu Rejonowego w Radomsku wyrokiem z dnia 4 czerwca 2019 roku W. D. został uniewinniony między innymi od czynu II polegającego na tym, iż „w okresie od 2015 roku do 19 marca 2017 roku na terenie Gminy P., działając w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, wielokrotnie groził K. K. (1) pozbawieniem życia poprzez pokazywanie w jej kierunku gestów wskazujących na to, przy czym te groźby wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnione obawy, że zostaną spełnione” tj. od popełnienia czynu z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk. Wyrok ten został utrzymany w mocy w wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 13 listopada 2019 roku ( sygn. akt IV Ka 700/19 ). Sąd odwoławczy w tym składzie podziela ocenę ujawnionych w tym postępowaniu dowodów dokonaną przez oba sądy oraz analizy dotyczące wypełnienia przez oskarżonego znamion art. 190 § 1 kk. K. K. (1) – mieszkanka P. – interesuje się działaniem władz (...) i z tego powodu bywała na posiedzeniach i obradach komisji i Rady tej gminy. Była ona w opozycji do byłego burmistrza miasta i w przypadku stwierdzenia – jej zdaniem - nieprawidłowości w działaniach samorządu sygnalizowała je odpowiednim organom, jak również ujawniała je ze swoim komentarzem na stronie internetowej ”Jawny P. – poświęconej jawności gminy P.”. W tym znaczeniu pozostawała w opozycji do W. D., który jako radny był „stronnikiem” M. N.;

- W. D. mieszka w miejscowości Z. ( w odległości kilku kilometrów od pokrzywdzonej ). Pomiędzy nimi istniej konflikt polityczny; pokrzywdzona w swoich wystąpieniach publicznych krytykowała i ironizowała z obozu władzy, w którym funkcjonował W. D. jako radny. Wskazany powód konfliktu i niechęci nie jest obiektywnie wystarczającą motywacją do pozbawienia życia oponenta. Zabójstwa na tle politycznym zdarzają się w Polsce niezmiernie rzadko i wynikają z zaburzeń psychicznych sprawców. W tym przypadku oskarżony funkcjonował zawodowo i społecznie oraz nie dążył w dłuższej perspektywie czasu w żaden sposób do unicestwienia fizycznego pokrzywdzonej, czy też okazania jej, iż znajduje się w realnym niebezpieczeństwie utraty życia lub zdrowia;

- przedmiotowy czyn polegał na tym, iż 28 marca 2018 roku przejeżdżając samochodem obok miejsca zamieszkania pokrzywdzonej, W. D. przypadkowo spotkał K. K. (1) wychodzącą z domu i „pokazał jej gest 2 palcami prawej dłoni przy szyi, jakby coś obcinał, gest przypominający pracę nożyczek”. K. K. (1) – jak twierdziła - odebrała ten gest jako kolejną groźbę pozbawienia życia. Opisane przez nią inkryminowane zachowanie nie jest jednoznaczne; może rzeczywiści stanowić groźbę pozbawienia życia ( przez mało prawdopodobne objęcie głowy ), ale też stanowić gest ze złośliwości, symboliczny, pogróżkę czy też ostrzeżenie. Ze sprawy II K 384/17 Sądu Rejonowego w Radomsku wynika, iż W. D. tego rodzaju gesty pokazywał K. K. (1) od 2015 roku, na obradach organów samorządowych nie zgłaszała o tego typu incydentach, osoby postronne po tego typu gestach również nie interweniowały, co świadczy, iż je bagatelizowały. Nie poruszała ona tej problematyki w swoim piśmiennictwie. Znamienne są zeznania M. K. (1), który widział w 2017 roku, iż po geście oskarżonego przesunięcia ręką po gardle, K. K. (1) w odpowiedzi puknęła się w głowę. Oskarżony w żaden sposób nie okazał pokrzywdzonej, iż zamierza urzeczywistnić te gesty pozbawiając ją życia. Z uznanego za wiarygodny materiału dowodowego w niniejszej spawie wynika, iż 28 marca 2018 roku po okazaniu tego pierwszego gestu, oskarżony dodatkowo zademonstrował w stosunku do małżonków K. „środkowy palec”, co jest oznaką pogardy, wyższości i stanowi uzupełnienie jego poprzedniego zachowania, jednak nie w kierunku pozbawienia życia, ale poniżenia pokrzywdzonej ( k 47 odw. ). Z zeznań M. K. (2) wynika, iż jego żona po tym zajściu sama udała się na zakupy ( mimo, że oskarżony był w przejazdem P. ) i złożyła ponownie zawiadomienie o przestępstwie. Świadczy to o tym, iż po takim zajściu nie obawiała się sama poruszać po mieście, mimo że mogła co najmniej męża poprosić o asystę;

- M. K. (2) podniósł, iż K. K. (1) „jest ( była ) w opozycji w stosunku do osób trzymających władzę w Urzędzie Miejskim w P.”, co jest okolicznością bezsporną. W poprzedniej kadencji samorządu obie sprawy dobrze ilustrują jej działalność publiczną i nic nie wskazuje, aby pokrzywdzona korygowała swoje postawy z obawy na wystąpienia oskarżonego. Również po przedmiotowym czynie jak aktywność publiczna nie zmieniła; nie unikała kontaktów i konfliktów z oskarżonym na obradach gremiów samorządowych, jak również w działalności publicystycznej nie wykazywała obaw co do wchodzenia w spór i wyszydzania ugrupowania rządzącego. Okoliczności te przekonują, iż inkryminowane zachowanie oskarżonego nie wpłynęło na minimalizację aktywności K. K. (1) z uwagi na ewentualny strach przed W. D..

W ocenie sądu odwoławczego inkryminowanego gestu w danych realiach z pewnością nie można rozumieć jako groźby pozbawienia życia. Wyraża on groźbę niedookreśloną, niewyrażającą niczego konkretnego, a upatrywanie w nim groźby pozbawienia życia jest niedopuszczalnym domniemaniem przeciw oskarżonemu. W konkretnym układzie sytuacyjnym taka zapowiedź nie może wzbudzać uzasadnionej obawy popełnienia przestępstwa. Sąd jednoznacznie ustalił bowiem w jaki sposób oskarżony wyraził groźby; kwestią oceny (art. 7 kpk ) jest zatem, czy in concreto zachowanie takie wyczerpało znamiona art. 190 kk, czy też cechuje je brak znamion przestępstwa. Z zachowania sprawcy nie wynika wyraźnie, że zapowiadał on popełnienie przestępstwa, nie można przyjąć, że znamiona przestępstwa groźby karalnej zostały przez niego zrealizowane. Obiektywizacja zachowania oskarżonego pozwala wyeliminować z zakresu karalności groźby, której nikt rozsądny nie potraktowałby poważnie (groźba dla dokuczenia, ze złośliwości ). Dlatego sąd odwoławczy przyjmując, iż przypisany oskarżonemu czyn nie wyczerpuje znamion art. 190 § 1 kk, uniewinnił go do tego czynu.

Sąd I instancji spłycając ocenę prawną przedmiotowego czynu, nie rozpatrywał, czy nie wyczerpuje on znamion art. 107 kw.

Takie gesty, które w danych realach nie wyrażają nic konkretnego, stanowią zdaniem sądu odwoławczego groźbę niedookreśloną i można je ocenić wyłącznie jako niepokojenie, co implikuje przyjęcie kwalifikacji z art. 107 kw. Ich użycie zmierzało niewątpliwie do dokuczenia pokrzywdzonej, a zachowanie oskarżonego miało charakter złośliwy. Niepokojenie innej osoby obejmuje swoim zakresem różnego rodzaju zachowania sprawcy, które służą zakłóceniu spokoju psychicznego (równowagi psychicznej) człowieka przez wywołanie u niego uczucia przykrości, zdenerwowania, rozdrażnienia itp. Złośliwe niepokojenie w rozumieniu art. 107 kw to wzbudzanie niepokoju, obawy, lęku, polegające na zakłóceniu spokoju lub innych zachowaniach wyprowadzających pokrzywdzonego z równowagi psychicznej ( wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 30 stycznia 2013 r. III KK 213/12, Legalis ).

Sąd odwoławczy nie mógł jednak przypisać sprawcy tego rodzaju czynu.

Zakaz orzekania na niekorzyść oskarżonego, w wypadku braku środka odwoławczego wniesionego na jego niekorzyść oznacza, że ani w postępowaniu odwoławczym, ani w postępowaniu ponownym jego sytuacja nie może ulec pogorszeniu w jakimkolwiek zakresie, w tym również w sferze ustaleń faktycznych powodujących lub jedynie mogących powodować negatywne skutki w sytuacji prawnej oskarżonego. W świetle powyższego, zmianą niekorzystną dla oskarżonego jest bez wątpienia modyfikacja polegająca na takim „uzupełnieniu” przez sąd drugiej instancji okoliczności faktycznych ustalonych przez sąd a quo, która pozwoli na stwierdzenie, że zostały wyczerpane znamiona określonego czynu zabronionego i to nawet wtedy, gdy miałoby to finalnie prowadzić do skazania za czyn „korzystniej” zakwalifikowany niż ten, który stanowił podstawę skazania przez sąd pierwszej instancji ( wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 8 maja 2019 r. IV KK 42/18, Legalis ).

Wniosek

1.Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2.Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Radomsku do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Ad.1 i 2

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiana zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego

Zwięźle o powodach zmiany.

Powody zmiany zostały wskazane we wcześniejszych częściach uzasadnienia

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

W. D.

2 w kolejności

Z uwagi na uniewinnienie oskarżonego wydatkami poniesionymi w sprawie obciążono Skarb Państwa

7.  PODPIS