Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Płocku IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodnicząca – Sędzia Małgorzata Szeromska (spr.)

Sędzia Joanna Świerczakowska

Sędzia Małgorzata Michalska

Protokolant st. sekr. sąd. Katarzyna Gątarek

po rozpoznaniu na rozprawie 7 sierpnia 2019 r. w P.

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko Skarbowi Państwa - Prokuraturze Rejonowej w Płocku i Skarbowi Państwa - Komendantowi Wojewódzkiemu Policji z siedzibą w R.

o odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanego Skarbu Państwa - Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą w R.

od wyroku Sądu Rejonowego w Płocku z 10 grudnia 2018 r.

sygn. akt I C 2721/17

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I i III w ten sposób, że powództwo oddala i zasądza od P. K. na rzecz Skarbu Państwa – Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą w R. kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  zasądza od P. K. na rzecz Skarbu Państwa – Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą w R. kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za II instancję.

Sygn. akt IV Ca 486/19

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Płocku wyrokiem z 10 grudnia 2018 r. zasądził od Skarbu Państwa – Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą w R. na rzecz P. K. kwotę 509,22 (pięćset dziewięć 22/100) zł z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu.

Apelację od tego orzeczenia złożył pozwany, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając naruszenie:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. – brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego;

2.  art. 328 § 2 k.p.c. – nie przytoczenie w uzasadnieniu przepisów prawa, na jakich zostało oparte rozstrzygnięcie;

3.  art. 123 § 1 pkt. 2 k.c. w zw. z art. 6 ust. 1-5 ustawy z 16 grudnia 2016 r. o zasadach zarządzania mieniem państwowym poprzez przyjęcie, że nastąpiło uznanie roszczenia i przerwanie biegu przedawnienia;

4.  art. 353 § 1 k.c. oraz art. 476 k.c. poprzez zasądzenie żądanej kwoty mimo niewystawienia rachunku przez powoda, braku upływu terminu płatności i zwłoki w spełnieniu świadczenia przez Skarb Państwa.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Ponieważ Sąd II instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego ani nie zmienił ustaleń faktycznych Sądu I instancji, a w apelacji nie zgłoszono zarzutów dotyczących tych ustaleń, uzasadnienie orzeczenia zawiera jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej, stosownie do treści art. 387 § 2 ¹ k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja jest zasadna. Zasądzone na rzecz powoda świadczenie wynika z umowy zawartej 1 lipca 2003 r. przez strony, zaś fakt zawarcia tej umowy nie był sporny miedzy stronami. Należność, która została zasądzona dotyczyła zapłaty za przechowywanie pojazdu w okresie od 9 października 2003 r. do 16 grudnia 2003 r. Podstawą prawną roszczenia i zasądzenia świadczenia była więc umowa, na co wyraźnie wskazał Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zatem zarzut braku podstawy prawnej sformułowany w apelacji jest całkowicie chybiony. Natomiast uznać należy, odmiennie niż Sąd Rejonowy, że nastąpiło przedawnienie roszczenia w dniu 16 grudnia 2006 r. W ocenie Sądu Okręgowego nie nastąpiło skuteczne zrzeczenie się zarzutu przedawnienia, które Sąd I instancji upatrywał w treści pisma z 15 lutego 2017 r. (k-16). Pismo to podpisane zostało przez Naczelnika Wydziału Dochodzeniowo-Śledczego KWP mł. insp. R. Z.. Z żadnego dokumentu znajdującego się w aktach nie wynika, aby osoba składająca pismo upoważniona była przez kierownika jednostki do składania tego typu oświadczeń woli. Zgodnie z art. 67 § 2 k.p.c., gdy stroną postępowania jest Skarb Państwa, do podejmowania w jego imieniu czynności procesowych uprawniony jest odpowiedni organ tej jednostki organizacyjnej, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie (tzw. statio fisci) lub odpowiedni organ jednostki nadrzędnej. Zgodnie z art. 6 ustawy o zasadach zarządzania mieniem państwowym z 16 grudnia 2016 r. (obowiązującej w dacie pisma z 15 lutego 2017 r.) organy administracji publicznej oraz inne podmioty uprawnione na podstawie przepisów odrębnych do reprezentowania Skarbu Państwa reprezentują Skarb Państwa zgodnie z ich właściwością i w zakresie określonym w przepisach odrębnych. Kierownicy jednostek reprezentują Skarb Państwa w odniesieniu do nabytego i powierzonego tym jednostkom mienia Skarbu Państwa i w zakresie zadań ich urzędów, określonych w odrębnych przepisach. Kierownicy jednostek mogą, w zakresie uprawnień do reprezentowania Skarbu Państwa wynikających z przepisów odrębnych, udzielać pełnomocnictw do reprezentowania Skarbu Państwa kierownikom podporządkowanych im jednostek organizacyjnych. Sąd Najwyższy w wyroku z 5 lipca 2007 r. II CSK 162/07 stwierdził: Do czynności prawnych dokonanych z naruszeniem przepisów o właściwości i zakresie reprezentacji Skarbu Państwa stosuje się odpowiednio art. 103 § 1 i 2 k.c. Z materiału dowodowego nie wynika, aby czynność zrzeczenia się zarzutu przedawnienia została potwierdzona przez kierownika jednostki, co skutkuje jej nieważnością. Niewątpliwie zatem roszczenie jako przedawnione podlegało oddaleniu na podstawie art. 118 k.c. z uwagi na trzyletni okres przedawnienia obowiązujący dla powoda prowadzącego działalność gospodarczą.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone wyrok na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. O kosztach procesu za obie instancje orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.