Sygn. akt II Ka 180/19
20 grudnia 2019r.
Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska
Sędziowie: Sędzia SO Marek Ziółkowski
Sędzia SO Anna Klimas
Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk
przy udziale Joanny Ślesińskiej Prokuratora Prokuratury Rejonowej
po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2019r.
sprawy B. G. (1)
oskarżonego z art.280§1k.k. i innych
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie
z dnia 16 kwietnia 2019r. sygn. akt II K1328/18
I. Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.
II. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł i wymierza mu opłatę w kwocie 400zł za to postępowanie.
Anna Klimas Agata Wilczewska Marek Ziółkowski
UZASADNIENIE |
|||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II Ka 180/19 |
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
1 |
||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 16 kwietnia 2019r., sygn. akt II K 1328/18. |
0.11.2. Podmiot wnoszący apelację |
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
☐ oskarżyciel posiłkowy |
☐ oskarżyciel prywatny |
☒ obrońca |
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
☐ inny |
0.11.3. Granice zaskarżenia |
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||
☐ w części |
☒ |
co do winy |
||
☒ |
co do kary |
|||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||
☐ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||
☐ |
||||
☐ |
brak zarzutów |
0.11.4. Wnioski |
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
0.12.1. Ustalenie faktów |
0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
|||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
|||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
0.12.2. Ocena dowodów |
0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||
Lp. |
Zarzut |
|
1. 2. |
art. 438 pkt 3 k.p.k. poprzez: - błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, a to uznanie, że zachowanie oskarżonego, dotyczące czynów opisanych w pkt II wyroku realizuje znamiona występku stypizowanego w art. 280 § 1 k.k. podczas, gdy okoliczności faktyczne ujawnione w toku postępowania przygotowawczego oraz rozprawy głównej wskazują, że zachowanie B. G. (1) tratować należy jako czyn zabroniony stypizowany w art. 282 k.k.; - błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, poprzez pominięcie przy czynieniu ustaleń faktycznych i wyrokowaniu faktu pojednania się pokrzywdzonych z oskarżonym, które to pojednanie winno skutkować zastosowaniem wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, a przynajmniej winno zostać uwzględnione przez Sąd orzekający jako okoliczność łagodząca, działająca na korzyść oskarżonego. art. 438 pkt 4 k.p.k.tj. rażąca niewspółmierność orzeczonej kary, skutkująca orzeczeniem wobec oskarżonego kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy pokrzywdzone pojednały się z oskarżonym, który zadośćuczynił wyrządzoną im krzywdę, co dodatkowo w oparciu o prawidłową ocenę zachowania oskarżonego oraz pokrzywdzonych winno skutkować uznaniem, że nawet najniższa kara przewidziana za zarzucane B. G. przestępstwa jest niewspółmiernie surowa, a przez to stwierdzeniem przez Sąd orzekający, że zachodzą przesłanki do zastosowania wobec niego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 2 pkt 1 k.k. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
Ad. 1. Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.).Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k. Niezasadny okazał się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych będący wynikiem błędnej oceny dowodów, dotyczących zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonych M. C., K. S. (1) oraz K. S. (2). Sąd w prawidłowy sposób ustalił, iż zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa rozboju, a nie wymuszenia rozbójniczego. Podczas napaści na M. C., oskarżony próbując wyrwać jej torebkę z rąk, używając przemocy fizycznej, rzucił ją o podłogę i szarpał. Z kolei w przypadku napaści na K. S. (2) i K. S. (1) oskarżony groził pokrzywdzonym natychmiastowym użyciem przemocy, w tym w przypadku K. S. (2) poprzez groźbę pocięcia twarzy, utrzymując tym samym pokrzywdzone w stałym poczuciu zagrożenia. Należy mieć ponadto na uwadze, iż przemoc stosowana wobec osoby pokrzywdzonej nie musi polegać jedynie na bezpośrednim, fizycznym oddziaływaniu (G.i in., t. 2, s. 392–393). Chodzi bowiem o przełamanie woli osób pokrzywdzonych, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie, wobec czego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa rozboju, a nie przestępstwa wymuszenia rozbójniczego, skoro jednocześnie ze stosowaniem przemocy czy groźby jej użycia doszło do zaboru mienia należącego do pokrzywdzonych. Nie można również podzielić stanowiska obrony, iż materiał zgromadzony w przedmiotowej sprawie był istotnie ograniczony, bowiem w ocenie Sądu odwoławczego pozwolił na kompletne i wnikliwe ustalenie stanu faktycznego sprawy. Obrona nie wskazuje jakie okoliczności sprawy nie zostały w toku postępowania wyjaśnione. Zdaniem Sądu odwoławczego, pokrzywdzone w sposób dokładny i logiczny opisały przebieg zdarzeń, a ich zeznania Sąd słusznie ocenił jako wiarygodne, bowiem pokrzywdzone nie miały powodów, by pomawiać oskarżonego. Sąd orzekający wskazał, iż prymatu wiary nie tracą zeznania pokrzywdzonych, z uwagi na drobne rozbieżności w zakresie określenia dokładnego czasu popełnionych przestępstw oraz treści poszczególnych wypowiedzi sprawców, bowiem pokrzywdzone znajdowały się wówczas w silnym stresie. Natomiast w pozostałym zakresie obrona nie wskazuje, na czym polegają rzekome sprzeczności, zawarte w zeznaniach pokrzywdzonych w toku postępowania przygotowawczego oraz postępowania przed sądem. Wobec powyższego zarzuty te stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu orzekającego. Ad. 2. Wskazać należy, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85). Trzeba również pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”, bowiem w ramach tej przyczyny odwoławczej chodzi o różnice ocen o charakterze zasadniczym. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku, II KRN 198/94). Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14.03.2018r. sygn. II AKa 460/17, zgodnie z którym „rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy, uznać należy, że orzeczona kara łączna 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą, ani zbyt łagodną, ani zbyt surową. Jest karą odpowiednią do stopnia winy oskarżonego, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, jak również spełni swoje cele kompensacyjne i wychowawcze. W sprawie brak jest racjonalnych podstaw by uznać, że jest to kara rażąco niewspółmierna. Jednocześnie mając na uwadze sposób działania sprawcy, rodzaj naruszonego dobra oraz stopień społecznej szkodliwości czynu i ciężar gatunkowy przestępstwa, w ocenie Sądu odwoławczego chęć pojednania się oskarżonego z pokrzywdzonymi ma drugorzędne znaczenie. Jednocześnie należy zauważyć, iż wskazane w art. 60 § 2 pkt 1 k.k. pojednanie się pokrzywdzonego ze sprawcą oznacza, że nie wystarcza przeproszenie czy chęć pojednania ze strony sprawcy, a niezbędne jest aby pokrzywdzony te przeprosiny przyjął i wybaczył przestępcy jego naganne zachowanie, co w niniejszej sprawie nie nastąpiło. |
||
Wniosek |
||
zmiana zaskarżonego wyroku i wyeliminowanie z opisu czynu zabronionego wskazanego w pkt II wyroku określenia, że oskarżony dokonał rozboju na osobie pokrzywdzonych oraz uzupełnienie opisu czynu o określenie, że oskarżony działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził pokrzywdzone do rozporządzenia własnym mieniem i przyjęcie za jedyną podstawę skazania i wymiaru kary art. 282 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. oraz obniżenie wymierzonej oskarżonemu kary |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy, a nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia. |
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|
1. |
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|
0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|
0.11. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
0.1Wina oskarżonego, wymierzona kara, rozstrzygnięcie o zadośćuczynieniu za 0.2wyrządzoną krzywdę wobec pokrzywdzonych oraz rozstrzygnięcie o kosztach 0.3postępowania przed Sądem I instancji. |
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|
Sprawstwo oskarżonego i wina w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przypisanych mu czynów. Wymierzona przez Sąd I instancji kara łączna jest odpowiednia do stopnia winy oskarżonego, a ponadto spełni swoje cele kompensacyjne i wychowawcze. Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie rozstrzygnięcia o zadośćuczynieniu za wyrządzoną wobec pokrzywdzonych krzywdę oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach za postępowanie przed Sądem I instancji. |
|
0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|
0.0.11. |
Przedmiot i zakres zmiany |
Zwięźle o powodach zmiany |
|
0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||
0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||
1.1. |
|||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||
4.1. |
|||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||
0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||
6. Koszty Procesu |
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
II. |
O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 636 §1 k.p.k., w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. |
7. PODPIS |
Anna Klimas Agata Wilczewska Marek Ziółkowski |
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||
Kolejny numer załącznika |
1 |
|||||
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego B. G. (1) |
|||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
kwalifikacja prawna czynu i orzeczona kara |
|||||
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
☐ w części |
☒ |
co do winy |
||||
☒ |
co do kary |
|||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
☐ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
☐ |
||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||
0.11.4. Wnioski |
||||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |