Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2019 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2019 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. (...) z siedzibą w W.

przeciwko E. O.

o zapłatę

oddala powództwo

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 1083/18

UZASADNIENIE

Powód S. (...) z siedzibą w W. wniósł przeciwko E. O. pozew o zapłatę kwoty 692,32 zł. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu roszczenia wskazano, że pozwany oraz (...) sp. Z o.o. z siedzibą w G. zawarli w dniu 22 grudnia 2011r. umowę pożyczki nr (...) na podstawie której strona pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w umowie. Pozwany pomimo upływu terminu nie uregulowała zobowiązania wynikającego z umowy, w związku z czym roszczenie stało się wymagalne w dniu 28 kwietnia 2012 r.

Powód wyjaśnił, ze O. sp. z o.o. z siedzibą w G., będąca do dnia 3 listopada 2015 r. wierzycielem z tytułu rzeczonej wierzytelności uprzednio działała pod firmą M. sp. z o.o., a następnie M. (1) sp. Z o.o. . Spółka ta jest również następca prawnym O. SA z siedzibą w G., bowiem w trybie art. 492 § 1 pkt 1 kodeksu spółek handlowych doszło do połączenia spółek O. SA z M. (1) sp. z o.o. poprzez przeniesienie całego majątku O. SA z siedzibą w G. (w tym przysługujących jej wierzytelności) na M. (1) sp. z o.o. z siedzibą w G.. Wierzytelność przysługująca O. sp. z o.o. z siedziba w G. przeciwko E. O. wynikająca z umowy pożyczki z dnia 22 grudnia 2011 r. została wniesiona przez O. sp. z o.o. z siedzibą w G., jako komandytariusza, tytułem wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki P. (...) sp. z o.o. Spółka komandytowa z siedzibą w G. na podstawie zwartej w dniu 3 listopada 2015 r. w formie aktu notarialnego przed W. O. – notariuszem w (...), umowy spółki Komandytowej. Następnie P. (...) spółka z o.o. Spółka Komandytowa z siedziba w G. umową przelewu wierzytelności nr 1/2015 z dnia 25 listopada 2015 r. zbyła wierzytelność względem strony pozwanej na rzecz powoda. Według powoda strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania wobec czego powód jest uprawniony do dochodzenia swojej należności. Powód wyjaśnił, ze na wartość przedmiotu sporu składa się 333,43 zł. tytułem niespłaconego kapitału, 90 zł. tytułem niespłaconej należności z tytułu kosztów windykacyjnych naliczonych przez pierwotnego wierzyciela, 19,37zł. tytułem niespłaconych odsetek umownych naliczonych przez wierzyciela pierwotnego, 194,36 zł. tytułem niespłaconych odsetek za opóźnienie naliczone przez pierwotnego wierzyciela oraz 55,16 zł. tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez stronę powodową od dnia 2 listopada 2015 r. .

Pozwany E. O. nie złożył odpowiedzi na pozew, pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia o skutkach niestawiennictwa, nie stawił się na rozprawie wyznaczonej na dzień 30 października 2019 roku, nie złożył w niniejszej sprawie żadnych wyjaśnień ani nie żądał przeprowadzenia rozprawy pod swoją nieobecność.

W dniu 30 października 2019 roku Sąd wydał w sprawie wyrok zaoczny oddalający powództwo.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany E. O. oraz O. SA z siedzibą w G. zawarli w dniu 22 grudnia 2011r. umowę pożyczki nr (...) na podstawie której strona pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w umowie do dnia 4 października 2012 r.

bezoporne ponadto dowód: umowa k. 18-20

O. sp. z o.o. z siedzibą w G., będąca do dnia 3 listopada 2015 r. wierzycielem z tytułu rzeczonej wierzytelności uprzednio działała pod firmą M. sp. z o.o., a następnie M. (1) sp. zz o.o. . Spółka ta jest również następca prawnym O. SA z siedzibą w G., bowiem w trybie art. 492§ 1 kodeksu spółek handlowych doszło do połączenia spółek O. SA z M. (1) sp. Z o.o. poprzez przeniesienie całego majątku O. SA z siedzibą w G. (w tym przysługujących jej wierzytelności) na M. (1) sp. z o.o. z siedzibą w G.. Wierzytelność przysługująca O. sp. z o.o. z siedziba w G. przeciwko E. O. wynikająca z umowy pożyczki z dnia 22 grudnia 2011 r. została wniesiona przez O. sp. z o.o. z siedzibą w G., jako komandytariusza, tytułem wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki P. (...) sp. z o.o. Spółka komandytowa z siedzibą w G. na podstawie zwartej w dniu 3 listopada 2015 r. w formie aktu notarialnego przed W. O. – notariuszem w G., umowy spółki K\komandytowej. Następnie w dniu 25 listopada 2015 r. P. (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnością Spółka Komandytowa z siedziba w G. umową przelewu wierzytelności nr 1/2015 r. zbyła wierzytelność względem strony pozwanej na rzecz powoda.

bezsporne, ponadto umowa k. 25-41, k. 42-66, odpis KRS k. 76-82

Strona pozwana nie uregulowała w całości należności wynikających z umowy pożyczki

bezsporne

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie i podlegało oddaleniu w całości.

Zaznaczyć należy, że jeżeli pozwany nie stawi się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd na mocy art. 339 § 1 k.p.c. wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W judykaturze utrwalony został pogląd, który nie jest kwestionowany również w nauce, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Przepis art. 339 § 2 k.p.c. ustanawia domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych w wypadku bezczynności pozwanego, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Domniemanie to dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzając. Zatem sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. Negatywny wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo ( porównaj: wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 7.6.1972 r. III CRN 30/72, 31.3.1999 r., I CKU 176/97, 6.6.1997 r., I CKU 87/97, 15.3.1996 r., I CRN 26/96, 15.9.1967 r., III CRN 175/67, 18.2.1972 r., III CRN 539/71, Legalis). ).

Sąd nie może również przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Uzasadnione wątpliwości mogą powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie stanu faktycznego sprawy, są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. ( porównaj: komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński – system Legalis)

Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 k.p.c. Z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Podkreślenia wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

W niniejszej sprawie powództwo podlegało oddaleniu, albowiem roszczenie dochodzone przez powoda uległo przedawnieniu.

Zgodnie z treścią art. 117 § 2 ¹ k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. W myśl zaś art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy Kodeks Cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2018, poz. 1104, wejście w życie z dniem 9 lipca 2018 roku) jeżeli zgodnie z ustawą zmienianą w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu. Z kolei stosownie do treści art. 5 ust. 4 ustawy roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Wskazać należy, że powód dochodzi roszczenia przeciwko pozwanemu posiadającemu status konsumenta, a termin przedawnienia dla tego typu żądania, jako związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą wynosi 3 lata. Biorąc pod uwagę termin spłaty kredytu wynikający z umowy, należy przyjąć, że ewentualne zadłużenie z tego tytułu stało się wymagalne najpóźniej w dniu 4 października 2012 roku), a to oznacza, że termin przedawnienia upłynął w dniu 4 października 2015 roku. Podkreślić należy, że strona powodowa nie wykazała i nie podnosiła aby bieg terminu przedawnienia został kiedykolwiek przerwany.

W tych okolicznościach mając na uwadze fakt, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu, przedmiotowe powództwo podlegało oddaleniu.