Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

(...) w S. wniosła o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w S. kwoty 5658,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 4625 zł od dnia 18 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty;

- 1033,20 zł od dnia 6 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty,

wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Powódka jako nabywca wierzytelności od poszkodowanego zdarzeniem drogowym dochodzi dopłaty do wypłaconego od pozwanego ubezpieczyciela sprawcy szkody odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego oraz parkowania uszkodzonego pojazdu.

Dnia 24 października 2018 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powoda.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany zakwestionował legitymację czynną powoda, podnosząc, że koszty parkowania należne są wtedy, gdy poszkodowany wydatki te rzeczywiście poniósł, a nadto zarzucając, że w przedłożonej umowie cesji źle oznaczono ubezpieczyciela, gdyż taki podmiot jak (...) nie istnieje. Zakwestionował także zastosowaną stawkę i okres najmu, wskazując, iż została ona znacznie zawyżona, zaś pozwany zaproponował organizację najmu pojazdu zastępczego, z czego poszkodowany nie skorzystał, naruszając obowiązek minimalizacji szkody, zaś najem uległ nieuzasadnionemu wydłużeniu. Nadto pozwany zakwestionował okres parkowania pojazdu na parkingu strzeżonym, podnosząc, że wrak pojazdu można był zbyć w dniu uzyskania informacji o szkodzie całkowitej.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 kwietnia 2018 roku w S. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki L. (...) nr rej. (...) należący do A. H.. Sprawca kolizji posiadał ważne ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawarte z (...) Spółką Akcyjną w S..

Samochód A. H. podczas kolizji dachował, wskutek uszkodzeń nie nadawał się do dalszej jazdy i został odwieziony z miejsca zdarzenia na lawecie na parking (...) spółki komandytowej w S.. A. H. z samochodu korzystała m.in. w celu dojazdów do pracy, po dziecko do szkoły oraz dojazdów w ramach prowadzonej praktyki lekarskiej. W gospodarstwie domowym poszkodowanej był drugi pojazd, jednakże ze sprawnego pojazdu korzystał jej małżonek, przy czym poszkodowana nie czuła się pewnie w jego pojeździe.

Poszkodowana zwróciła się do powódki o pomoc w likwidacji szkody. Wobec niemożności korzystania z własnego pojazdu w dniu 4 kwietnia 2018 r. A. H. zawarła z (...) spółką komandytową w S. umowę najmu auta zastępczego marki A. (...) nr rej. (...). W umowie najmu strony ustaliły dobową stawkę najmu na kwotę 250 zł netto. Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

W dniu 5 kwietnia 2018 r. P. H. na podstawie udzielonego mu przez poszkodowaną pełnomocnictwa do reprezentowania jej w toku postępowania likwidacyjnego dokonał internetowego zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy.

Tego samego dnia ubezpieczyciel sprawcy poinformował powódkę o przyjęciu zawiadomienia o zdarzeniu, przesyłając informację w zakresie pojazdu zastępczego.

Również 5 kwietnia 2018 r. konsultant ubezpieczyciela zwrócił się do wypożyczalni A. o kontakt z klientem w celu wynajęcia pojazdu zastępczego z OC sprawcy.

Pełnomocnik przekazał poszkodowanej propozycję ubezpieczyciela w zakresie auta zastępczego. W odpowiedzi wiadomością e-mail z dnia 5 kwietnia 2018 r. wypożyczalnia pojazdów (...) poinformowała ubezpieczyciela, iż poszkodowana oddzwoni, jeśli zdecyduje się na ofertę najmu. A. H. ostatecznie nie skorzystała z propozycji zorganizowania auta zastępczego za pośrednictwem ubezpieczyciela, gdyż była ona mniej korzystna od oferty powódki.

Dowód:

- dokumenty w aktach szkody SZ20/2346/18, płyta CD k. 97;

- notatka policji k. 15;

- umowa najmu z dnia 4 kwietnia 2018 r. k. 30;

- OWU k. 31;

- pełnomocnictwo z dnia 4 kwietnia 2018 r. k. 76;

- wiadomości e-mail z dnia 5 kwietnia 2018 r. k. 73-75;

- korespondencja e-mail z dnia 5 i 6 kwietnia 2018 r. k. 77;

- zeznania świadka A. H. k. 134-139.

W dniu 5 kwietnia 2018 r. poszkodowana zawarła z powódką umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przelała na rzecz powódki swoją wierzytelność przysługującą jej w związku z usługą parkingową, holowaniem pojazdu związanego ze szkodą komunikacyjną z dnia 2 kwietnia 2018 r. w jej pojeździe marki L. (...) zarejestrowaną w (...) pod numerem (...).

Dowód:

- umowa cesji z dnia 5 kwietnia 2018 r. k. 36;

- zeznania świadka A. H. k. 134-139.

Dnia 10 kwietnia 2018 r. odbyły się oględziny uszkodzonego pojazdu na parkingu powódki w obecności S. H.. Rzeczoznawca ubezpieczyciela sporządził tego samego dnia protokół szkody, który opatrzył swoim podpisem. Zawarł w nim adnotację o szkodzie całkowitej. S. H. nie złożył podpisu pod tym protokołem, podpisał jedynie wykaz dokumentów niezbędnych do likwidacji szkody.

Pismem z dnia 12 kwietnia 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy poinformował poszkodowaną o możliwości rozliczenia szkody w pojeździe marki L. (...) nr rej. (...) jako całkowitej, ustalając wartość rynkową pojazdu na kwotę 50 860 zł, wartość pozostałości na kwotę 14 630 zł oraz ubytek wartości pojazdu na kwotę 36 230 zł. Poinformowano, że uszkodzony pojazd wystawiono na giełdzie internetowej, a uzyskana oferta zakupu wynosi 13.300 zł i zachowuje ona ważność do 3 maja 2018 r.

Ubezpieczyciel zajął się organizacją sprzedaży wraku pojazdu wskazanemu oferentowi.

Dowód:

- dokumenty, w tym dokumentacja zdjęciowa, wykaz dokumentów, protokół w aktach szkody SZ20/2346/18, płyta CD k. 97;

- protokół szkody k. 78-79, 95-96;

- pismo STU z dnia 12 kwietnia 2018 r. k. 25-26;

- kalkulacja STU k. 80-93;

- zeznania świadka A. H. k. 134-139.

Decyzją z dnia 26 kwietnia 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody przyznał poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 36230 zł tytułem szkody całkowitej. Poszkodowana rozpoczęła poszukiwania nowego auta po otrzymaniu odszkodowania.

Dowód:

- decyzja STU z dnia 26 kwietnia 2018 r. k. 27-28;

- potwierdzenie przelewu z dnia 26 kwietnia 2018 r. k. 35;

- zeznania świadka A. H. k. 134-139;

Dnia 3 maja 2018 r. poszkodowana zwróciła powódce wynajęty pojazd zastępczy. Tego samego dnia poszkodowana zawarła z powódką umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przelała na rzecz powódki swoją wierzytelność przysługującą jej w związku z wynajmem pojazdu marki A. w okresie od 4 kwietnia do 3 maja 2018 r. zarejestrowaną w (...) pod nr (...).

Dnia 15 maja 2018 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 9225 zł brutto tytułem najmu pojazdu zastępczego A. od dnia 4 kwietnia do dnia 3 maja 2018 r. (30 dni) przy dobowej stawce najmu wynoszącej 250 zł netto/doba.

Pismem z tego samego dnia powódka dokonała zgłoszenia wierzytelności ubezpieczycielowi sprawy szkody, wnosząc o zapłatę łącznej kwoty 9557,10 zł, na którą składały się kwota 9225 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz kwota 332,10 zł tytułem kosztów holowania pojazdu po szkodzie.

Dowód:

- umowa cesji z dnia 3 maja 2018 r. k. 37;

- faktura VAT nr (...) k. 32;

- pismo z dnia 15 maja 2018 r. k. 16;

- dowód nadania k. 7;

- wydruk śledzenia przesyłki k. 18-20;

- zeznania świadka A. H. k. 134-139.

Decyzją z dnia 23 maja 2018 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń przyznało powódce odszkodowanie w łącznej kwocie 4932,10 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 4600 zł, uznając za uzasadniony okres najmu wynoszący 20 dni, przy zweryfikowanej dobowej stawce najmu do kwoty 230 zł brutto, według cenników wypożyczalni współpracującej z pozwaną oraz kwotę 332,10 zł tytułem uwzględnionych w całości kosztów holowania.

Dowód:

- decyzja STU z dnia 23 maja 2018 r. k. 29;

Dnia 1 czerwca 2018 r. poszkodowana zbyła na rzecz oferenta wskazanego przez ubezpieczyciela, tj. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością A. O. w K. pozostałość pojazdu marki L. (...) nr rej. (...) za cenę 13 300 zł brutto. Ubezpieczyciel dopłacił poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 1.330 zł w związku z marżą za sprzedany wrak pojazdu.

Dowód:

- dokumenty w aktach szkody SZ20/2346/18, płyta CD k. 97;

- faktura nr (...) k. 34;

- zeznania świadka A. H. k. 134-139;

Dnia 29 czerwca 2018 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 1500,60 zł brutto tytułem usługi parkingowej przez okres od dnia 2 kwietnia do 1 czerwca 2018 r. (61 dni) przy dobowej stawce parkingowej w wysokości 20 zł netto/doba.

Dowód:

­ - faktura VAT nr (...) k. 33

Pismem z dnia 3 lipca 2018 r. powódka wniosła do pozwanego o wypłatę dalszej części odszkodowania, tytułem zwrotu kosztów usługi parkingowej w kwocie 1500,60 zł.

Ubezpieczyciel przyznał powódce odszkodowanie tytułem kosztów parkowania w wysokości 467,40 zł brutto.

Dowód:

- dokumenty w aktach szkody SZ20/2346/18, płyta CD k. 97;

- pismo z dnia 3 lipca 2018 r. k. 21;

- dowód nadania k. 22;

- wydruk śledzenia przesyłki k. 23-24.

Stawki za dobę wynajmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdów typu (...) z segmentu C”, czyli pojazdu zbliżonego do samochodu uszkodzonego marki L. (...) na lokalnym rynku (...) kształtowały się w II kwartale 2018 r. w opcji bez limitu kilometrów przebiegu i bez udziału własnego w szkodach w przedziale 160-255 zł netto/doba, średnio 210 zł neto/doba.

Stawki za dobę wynajmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdów typu (...) z segmentu C”, czyli pojazdu zbliżonego do samochodu uszkodzonego marki L. (...) na lokalnym rynku (...) kształtowały się w II kwartale 2018 r. w opcji z limitem kilometrów przebiegu w przedziale 135-215 zł netto/doba, średnio 210 zł neto/doba.

Na rynku lokalnym jest niewielka oferta pojazdów (...) z segmentu C”, głównie z wypożyczalni o zasięgu ogólnopolskim.

Dowód:

- opinie biegłego sądowego W. S. k. 144-150, 171-172;

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, w tym akt szkody zapisanych na płycie CD. Strony nie kwestionując autentyczności tych dowodów, wyciągały jedynie na ich podstawie częściowo odmienne wnioski. Przy czym na podstawie dokumentu zapisanego w aktach szkody w formacie (...) w dniu 10 lipca 2018 r., a datowanego (najprawdopodobniej omyłkowo) na 29 grudnia 2019 r., sąd ustalił, że pozwany przyznał powódce odszkodowanie tytułem kosztów parkowania w kwocie 467,40 zł (jak się wydaje, uwzględniając okres 19 dni). Sąd w całości dał wiarę przesłuchanemu w sprawie świadkowi A. H.. W szczególności brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań świadka, zgodnie z którymi przekazana poszkodowanej oferta zorganizowania auta zastępczego za pośrednictwem ubezpieczyciela była mniej dla niej korzystna, co znajduje potwierdzenie w korespondencji mailowej z ubezpieczycielem z okresu 5-6 kwietnia 2018 r., a ponadto sprzedaż wraku pojazdu nastąpiła na rzecz oferenta wskazanego przez ubezpieczyciela. W sprawie nie wykazano przy tym, iżby przedstawiciel powódki otrzymał podczas oględzin z udziałem rzeczoznawcy protokół szkody wraz z uwagą o szkodzie całkowitej oraz z informacją o najmie pojazdu zastępczego, albowiem dokument ten nie został opatrzony podpisem S. H.. Również w aktach szkody na płycie CD brak jest protokołu z podpisem ww. przedstawiciela powódki, jego podpis znajduje się tylko na wykazie niezbędnych dokumentów w toku likwidacji szkody.

Sąd bazował także na pisemnej opinii biegłego sądowego, a przyjęta przez biegłego metodologia wyceny nie budziła zastrzeżeń. Biegły wykonując opinię, oparł się na dostępnym w sprawie materiale dowodowym, w sposób precyzyjny uzasadnił jej treść, przy czym bezsporne było, że w sprawie zachodziła szkoda całkowita. W związku z zarzutami pozwanej biegły w opinii uzupełniającej wyliczył stawki rynkowe w wariancie uwzględniającym opcję z limitem dziennego przebiegu. Strony nie kwestionowały wartości dowodowej obu dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

Jego podstawę prawną stanowi przepis art. 822 § 1 i 4 k.c. W rozpoznawanej sprawie niesporny był fakt zawarcia przez sprawcę zdarzenia umowy ubezpieczenia OC z pozwanym i zaistnienie powodującego szkodę zdarzenia, za które odpowiadała osoba ubezpieczona. Odpowiedzialność ubezpieczyciela pokrywa się z odpowiedzialnością sprawcy szkody. Strona pozwana swojej odpowiedzialności również nie kwestionowała. Zarzucała natomiast brak legitymacji czynnej i kwestionowała wysokość szkody.

Legitymacja powódki wynikała z przywołanego wyżej art. 822 § 4 k.c. oraz przelewu wierzytelności przysługującej poszkodowanej z tytułu odszkodowania w związku z najmem pojazdu zastępczego, jak i kosztami parkowania uszkodzonego pojazdu (art. 509 k.c.). Zwraca uwagę, że legitymacja powódki nie była przez pozwanego kwestionowana w toku postępowania likwidacyjnego, jako że pozwany wypłacił odszkodowanie, choć nie w pełnej wysokości, zarówno tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego, jak i kosztów parkowania. Zarzut w tym przedmiocie pojawił się dopiero w toku niniejszego procesu. Strona pozwana kwestionowała legitymację powódki z uwagi na to, iż strony umów cesji źle określiły ubezpieczyciela, jako że taki podmiot jak (...) nie istnieje. Przelana wierzytelność poszkodowanej jest w sposób dostateczny oznaczona, a z przedłożonych przez powódkę obu umów cesji wynika, że szkoda zarejestrowana została „w Hestii” pod oznaczonym numerem. Takie sformułowanie stanowi jedynie doprecyzowanie wierzytelności poszkodowanej, to jest jej prawa do odszkodowania w związku ze zdarzeniem z dnia 2 kwietnia 2018 r., a nie oznaczenie podmiotu obowiązanego do wypłaty odszkodowania. Nie budziła także wątpliwości sądu legitymacja powódki do dochodzenia na własną rzecz roszczeń związanych z kosztami parkowania uszkodzonego pojazdu. Interpretacja przepisu art. 509 k.c. zaprezentowana przez pozwaną w sprzeciwie, iż koszty parkowania należne są wtedy, gdy poszkodowany koszty te rzeczywiście poniósł, oznaczałaby w istocie wprowadzenie zakazu umów cesji tego rodzaju wierzytelności, a takowego ustawodawca nie wprowadził, a także godziłaby w zasadę swobody umów. Sąd podziela przy tym argumentację prawną wyrażoną w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy z dnia 23 maja 2019 r., sygnatura akt VIII Ga 94/19. Zgodnie z nim „oczywistym jest, że umowy przelewu zawierane z podmiotami świadczącymi jednocześnie usługi w zakresie najmu pojazdów zastępczych mają na celu umożliwienie dochodzenia przez wynajmującego roszczeń wobec ubezpieczycieli z pominięciem poszkodowanego.” Powyższa teza w ocenie sądu orzekającego ma zastosowanie również do usług w zakresie parkowania pojazdu. Zarzut pozwanego nie zasługuje również na uwzględnienie w sytuacji, gdy poszkodowany zmuszony do parkowania wraku pojazdu na płatnym parkingu nie posiada na to środków, zważywszy na udział w zdarzeniu, którego nie jest sprawcą. Idąc tokiem rozumowania pozwanego, że poszkodowany musi rzeczywiście wydatkować koszty odpłatnego parkingu, aby dokonać następnie przelewu roszczenia z tego tytułu, nie można byłoby wykluczyć, że poszkodowany w celu poniesienia tych kosztów, na które przecież nie jest przygotowany, będzie posiłkować się pożyczką/kredytem na ten cel, co oczywiście generuje także dodatkowe koszty. Rezultat takiej wykładni jest nie do pogodzenia z zasadą minimalizacji szkody, w związku z czym zarzut pozwanego w tym przedmiocie nie zasługuje na akceptację sądu orzekającego. W niniejszej sprawie nie zachodzą również podstawy do uznania obu umów przelewu za nieważne, w szczególności brak jest naruszenia normy wynikającej z art. 510 § 2 k.c. Powódka była więc czynnie legitymowana do dochodzenia niniejszym pozwem roszczeń z tytułu zdarzenia z dnia 2 kwietnia 2018 r. w pojeździe należącym do A. H..

Strona pozwana zakwestionowała także wysokość stawki oraz okres najmu pojazdu zastępczego. Kwestia zastosowanych stawek najmu jest przedmiotem wielu wypowiedzi judykatury, a podsumowaniem orzecznictwa w tym zakresie jest uchwała Sądu Najwyższego z 24 sierpnia 2017 r. w sprawie III CZP 20/17 - wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. W świetle poczynionych ustaleń faktycznych poszkodowana nie dysponując innym pojazdem, gdyż drugim pojazdem w jej gospodarstwie domowym poruszał się mąż, już w dniu 4 kwietnia 2018 r., a więc dwa dni od zdarzenia drogowego, rozpoczęła najem pojazdu zastępczego od powódki. Po zgłoszeniu szkody ubezpieczycielowi i - co wymaga zaznaczenia - w trakcie najmu pojazdu od powódki przekazano jej przez powódkę (pełnomocnika) ofertę pozwanego o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, jednak okazała się ona mniej korzystna dla poszkodowanej, w związku z czym poszkodowana z niej ostatecznie nie skorzystała. Istotne jest także i to, że w dacie szkody na lokalnym rynku istniała bardzo mała podaż samochodów typu (...) należących do segmentu C, jak uszkodzony pojazd A. H., co wynika z opinii biegłego. Powódka natomiast wynajęła poszkodowanej samochód marki A. (...). Ciężar wykazania, że ubezpieczyciel złożył propozycję zorganizowania pojazdu zastępczego na nie mniej korzystnych warunkach, spoczywał na pozwanym (art.6 k.c.), który tego ciężaru nie podźwignął. Zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) strona pozwana nie wykazała także, że wynajęcie pojazdu zastępczego tej klasy było możliwe zgodnie z cennikiem wypożyczalni współpracujących z ubezpieczycielem za kwotę 230 zł brutto za dobę. Zwraca uwagę, że kwota ta nie odpowiada cennikowi stawek akceptowanych przez pozwanego jak w przesłanej informacji w zakresie najmu pojazdu, które są jeszcze niższe. Taka stawka nie wynika również z oświadczeń, a więc dokumentów prywatnych (art. 245 k.p.c.), asystorów pozwanego. Powyższe stawia pod znakiem zapytania, czy istotnie wypożyczalnia (...) mogła zaproponować poszkodowanej auto z takiego segmentu i to za stawkę 230 zł brutto za dobę, a jak wynika z zeznań poszkodowanej oferta ta była mniej korzystna. Pozwany nie naprowadził dowodów w tym przedmiocie, a tym samem również temu ciężarowi procesowemu nie sprostał (art. 6 k.c.). Wobec powyższego poszkodowana miała prawo wynajmować pojazd zastępczy od powódki.

Przy rozliczeniu kosztów najmu powódka zastosowała stawkę w wysokości 250 zł netto/doba. Stawka ta dotycząca najmu bez limitu kilometrów i bez udziału własnego, co wynika z umowy najmu, mieści się w przedziale stawek najmu pojazdów (...) z segmentu C jak uszkodzony L. (...) w adekwatnej w tym przypadku opcji najmu bez limitu kilometrów i bez udziału własnego, tj. od 160– 255 zł netto. Jednocześnie nie mieściła się w przedziale stawek rynkowych ustalonych w opcji z limitem dziennego przebiegu, które zawierały się w przedziale 135-215 zł netto. Sąd uznał, że adekwatny jest przedział stawek w pierwszym wariancie, gdyż miał na uwadze treść umowy najmu między powódką a poszkodowaną, jak również okoliczność, że pozwany w toku procesu twierdził, iż zapewniłby najem pojazdu zastępczego w takiej właśnie opcji.

Sąd nie podzielił także zarzutu strony pozwanej w przedmiocie uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego. Bezsporne w sprawie było, że w przypadku omawianej szkody zachodziła szkoda całkowita, albowiem naprawa pojazdu nie była ekonomicznie opłacalna. W takiej sytuacji uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego nie jest związany z czasem jego naprawy, nie zależy zatem od kwestii technicznych. Pozwana poinformowała poszkodowaną o nieopłacalności naprawy pismem z dnia 12 kwietnia 2018 r., ale nie potwierdziła w nim przyjęcia odpowiedzialności za szkodę. Przyjęła tę odpowiedzialność w decyzji z dnia 26 kwietnia 2018 r., którą przyznała poszkodowanej odszkodowanie za szkodę całkowitą. Odszkodowanie zostało wypłacone w tym samym dniu i wówczas poszkodowana rozpoczęła poszukiwania nowego pojazdu. W ugruntowanym już orzecznictwie przyjmuje się, że poszkodowany w przypadku wystąpienia szkody całkowitej może poruszać się wynajętym autem przez okres od 7 do 14 dni po wypłacie odszkodowania celem zakupu nowego auta w miejsce uszkodzonego. W tych okolicznościach najem trwający od 4 kwietnia 2018 r. aż do 3 maja 2018 roku r. w żaden sposób nie jest okresem rażąco zawyżonym, zważywszy że poszkodowana zakończyła najem 7 dni po wypłacie odszkodowania za uszkodzony pojazd. Odnotować w tym miejscu należy, że pozwany uznał za zasadny okres najmu trwający 21 dni, podnosząc, że poszkodowana mogła zbyć pojazd w dniu powzięcia informacji o szkodzie całkowitej z pisma z dnia 12 kwietnia 2019 r. Zatem również z tego powodu należy założyć, że oferta ubezpieczyciela najmu pojazdu zastępczego byłaby mniej korzystna dla poszkodowanej, skoro nie poszkodowana nie miała gwarancji, że będzie korzystać z auta zastępczego przez cały uzasadniony okres najmu, obejmujący również tydzień po wypłacie odszkodowania.

Mając powyższe na uwadze, uzasadniony koszt najmu pojazdu zastępczego wynosił 9225 zł brutto stanowiący iloczyn 30 dni najmu oraz dobowej stawki najmu w kwocie 250 zł netto, która mieściła się w przedziale ówczesnych stawek lokalnych dla najmów z opcjami dodatkowymi.

Również chybiony był zarzut pozwanej w przedmiocie uzasadnionego okresu parkowania uszkodzonego pojazdu. W zasadzie bezsporne w sprawie było, bo wynika to przede wszystkim z akt szkody, że poszkodowana sprzedała wrak pojazdu nabywcy, który wygrał aukcję zorganizowaną przez pozwanego. Pozwany podnosił, że już w dacie pisma z dnia 12 kwietnia 2018 r. informującego o szkodzie całkowitej, można było zbyć auto. Tymczasem traci z pola widzenia pozwany, że w treści tego pisma poinformowano, że oferta ta jest ważna do 3 maja 2018 r., a decyzję w przedmiocie uznania swojej odpowiedzialności i wypłacie odszkodowania ubezpieczyciel podjął dwa tygodnie później od daty sporządzenia tego pisma, tj. 26 kwietnia 2018 r. Wreszcie, że w sprzedaży tej pośredniczył ubezpieczyciel, wystawiając wcześniej wrak na giełdzie i wskazując m.in. dane oferenta. Sprzedaż wraku nastąpiła ostatecznie 1 czerwca 2018 r., ale w sytuacji gdy poszkodowana korzysta z pośrednictwa ubezpieczyciela w zakresie sprzedaży pozostałości pojazdu, nie można jej zarzucać opieszałości w tym przedmiocie, a co za tym idzie powiększania rozmiarów szkody, wynikającej z odpłatnego parkowania wraku. W tych okolicznościach cały okres parkowania trwający od daty zdarzenia w dniu 2 kwietnia 2018 r. aż do 1 czerwca 2018 r. był uzasadniony. Mając to na uwadze, uzasadniony koszt parkowania wynosił 1500,60 zł brutto stanowiący iloczyn 61 dni oraz dobowej stawki w kwocie 20 zł netto, której wysokość nie była kwestionowana.

W związku z powyższym zasądzono całą dochodzoną pozwem kwotę 5658,20 zł, na którą składają się kwoty:

- 4625 zł stanowiąca różnicę pomiędzy ww. kosztami najmu a dotychczas wypłaconym odszkodowaniem przez pozwaną z tego tytułu (4600 zł);

- 1033,20 zł stanowiąca różnicę pomiędzy ww. kosztami parkowania a dotychczas wypłaconym odszkodowaniem przez pozwaną z tego tytułu (467,40 zł).

Odsetki od zasądzonych w punkcie I sentencji kwot liczone odpowiednio od 18 czerwca i 6 sierpnia 2018 r. należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 481 k.c.), a termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń wynika z art. 817 § 1 i 2 k.c.

Stąd orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 98 k.p.c., mając na uwadze, że powódka wygrała proces. Powódka poniosła opłatę od pozwu w kwocie 283 zł, dwie opłaty skarbowe po 17 zł, 1800 zł tytułem wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) oraz wydatek w kwocie 413,28 zł na wynagrodzenie biegłego pokryty częściowo z jej zaliczki, razem 2530,28 zł. Koszty te zasądzono od strony pozwanej, jako przegrywającej sprawę.

W punkcie III sąd na podstawie art. 82 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 1 i 2 u.k.s.c. zwrócił stronom nadpłacone koszty sądowe (zaliczki) w kwotach po 386,72 zł, mając na uwadze, że wynagrodzenie biegłego wyniosło 826,56 zł i zostało ono pokryte po połowie z uiszczonych przez strony zaliczek wynoszących po 800 zł.

Zarządzenia:

1. O. (...)

2.(...)

3. (...)