Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2018r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Oliwia Antkowiak

przy udziale prokuratora ---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 26 lipca 2018r., 04 września 2018r., 02 października 2018 r., 13 listopada 2018r. oraz 29 listopada 2018r.

sprawy Z. M. (M.)

syna Z. i B. z d. J.

ur. (...) w V. (C. (...)

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 31 grudnia 2016 r. w K. kierował pod adresem A. C. groźby pozbawienia życia, przy czym groźby te wzbudziły u niej uzasadnioną obawę że zostaną spełnione,

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k.;

II.  w dniu 31 grudnia 2017 r. w Katach (...) przy ul. (...) trzymając w ręku ostrze noża szedł w kierunku interweniujących wobec niego funkcjonariuszy z Komisariatu Policji w K. R. M. i D. J. wzbudzając u nich uzasadnioną obawę użycia,

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k.;

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego Z. M. za winnego tego, że w dniu 31 grudnia 2016r., na klatce schodowej budynku przy ul. (...) w K., wypowiadał groźby pozbawienia życia pod adresem A. C., wzbudzając w niej uzasadnioną obawę, że będą spełnione, tj. popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonego Z. M. za winnego tego, że w dniu 31 grudnia 2016r. na klatce schodowej budynku przy ul. (...) w K., za pomocą gestu, kierując w stronę funkcjonariuszy Policji R. M. i D. J. ostrze noża łamanego, groził im spowodowaniem obrażeń ciała, wzbudzając w nich uzasadnioną obawę, że groźba ta będzie spełniona, tj. popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy oskarżonemu Z. M. kary pozbawienia wolności wymierzone mu w pkt I – II części dyspozytywnej wyroku i wymierza mu karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności

IV.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie wymierzonej mu kary łącznej pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby;

V.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby;

VI.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu Z. M. karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych);

VII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu, na poczet wymierzonej mu kary grzywny, okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 31.12.2016r. godz. 22.50, do dnia 02.01.2017r., godz. 14.30 oraz od dnia 29.05.2018r. do dnia 08.06.2018r., który odpowiada 26 stawkom dziennym grzywny;

VIII.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci ostrza noża, ujętego w wykazie dowodów rzeczowych nr I/300/17/P, pod poz. 1, k. 71 a.s., zarządzając jego zniszczenie;

IX.  przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw. O. M. kwotę 929,88 zł, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej z urzędu oskarżonemu;

X.  na podstawie art. 627 k.p.k. obciąża oskarżonego kosztami procesu, a w tym zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków sądowych poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie i na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 6 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w kwocie 170 zł.

SSR Radosław Gluza

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. C. pozostawała w przeszłości w nieformalnym związku z oskarżonym Z. M., który jest ojcem jej pięcioletniej córki. A. C. zamieszkuje wraz ze swoją matką J. W. i dziećmi w mieszkaniu należącym do jej babci, przy ul. (...) w K..

Dowód:

zeznania świadka A. C., k. 17 – 18, 38, 49, 186v – 187,

wyjaśnienia oskarżonego Z. M., k. 31, 70.

W dniu 30 grudnia 2016r., w godzinach popołudniowych, A. C. zaniosła Z. M. lek na zatoki, zakupiony na jego prośbę w aptece. Oskarżony będący wówczas w swoim mieszkaniu przy ul. (...) w K. sprawiał wrażenie osoby nieobecnej, patrzył w sufit i mało mówił.

Dowód:

zeznania świadka A. C., k. 17 – 18, 38, 49, 186v – 187.

Po powrocie do domu A. C. zaczęła otrzymywać od Z. M. wiadomości sms, w których znieważał ją słowami wulgarnymi. Oskarżony zadzwonił również do byłej konkubiny krzycząc, że ją zabije i mówiąc, że jest (...). A. C. obawiała się słów oskarżonego, wiedząc że zażywa on środki odurzające i jest zdolny do spełnienia gróźb.

Dowód:

zeznania świadka A. C., k. 17 – 18, 38, 49, 186v – 187.

Tego samego dnia około godz. 20.00 Z. M. przyszedł pod drzwi mieszkania przy ul. (...) w K.. Oskarżony zaczął w nie silnie uderzać, żądając aby A. C. otworzyła. Gdy ta nie reagowała, Z. M. zaczął wykrzykiwać, że ją zabije, że już nie żyje. Bojąc się oskarżonego A. C. zadzwoniła na Policję prosząc o interwencję. Przed przyjazdem patrolu Z. M. uciekł z klatki schodowej.

Dowód:

zeznania świadka A. C., k. 17 – 18, 38, 49, 186v – 187,

zeznania świadka J. W., k. 141 – 144.

A. C. opisała przybyłym na miejsce funkcjonariuszom zaistniałą sytuację, a następnie wyszła z mieszkania i poszła do swojej dorosłej córki i jej partnera M. S. na ulicę (...). Gdy tam była oskarżony ponownie zadzwonił na jej telefon mówiąc, że ją zabije oraz dodając, że „jak przyjedzie policja to ma nóż i nie boi się ich”.

Dowód:

zeznania świadka A. C., k. 17 – 18, 38, 49, 186v – 187,

częściowo zeznania świadka M. S., k. 53, 188v – 189.

Po godz. 22.00 Z. M. po raz kolejny zaczął dobijać się do drzwi mieszkania przy ul. (...) w K. i wykrzykiwał przy tym wulgaryzmy. W związku z tym J. W. zawiadomiła o tym fakcie telefonicznie A. C. i wezwała Policję.

Dowód:

zeznania świadka A. C., k. 17 – 18, 38, 49, 186v – 187,

zeznania świadka J. W., k. 141 – 144,

częściowo zeznania świadka M. S., k. 53, 188v – 189.

Przed przyjazdem patrolu oskarżony ponownie oddalił się z klatki schodowej. J. W. wskazała umundurowanym policjantom z Komisariatu Policji w K. – R. M. i D. J., że może on przebywać w swoim miejscu zamieszkania.

Dowód:

zeznania świadka R. M., k. 55 – 56, 187,

zeznania świadka D. J., k. 10, 59, 187v – 188.

W związku z tą informacją funkcjonariusze udali się pod adres (...)/4 w K.. Po przybyciu na miejsce drzwi wejściowe budynku były zamknięte, wobec czego zadzwonili domofonem. Po chwili na korytarzu pojawił się Z. M. i policjanci polecili mu aby otworzył drzwi. Oskarżony uczynił to dopiero po powtórzeniu polecenia, po czym cofnął się w głąb klatki schodowej i stanął tam trzymając w dłoni ostrze noża łamanego o długości 13,7 cm.

Dowód:

zeznania świadka R. M., k. 55 – 56, 187,

zeznania świadka D. J., k. 10, 59, 187v – 188,

częściowo zeznania świadka M. S., k. 53, 188v – 189,

protokół zatrzymania rzeczy, k. 6 – 8,

protokół oględzin rzeczy, k. 41.

W tym czasie do środka jako pierwszy zaczął wchodzić R. M. a za nim poruszał się D. J.. Po tym jak R. M. zauważył, że oskarżony ma nóż, wezwał go jego odrzucenia. Oskarżony nie posłuchał i trzymając nóż skierowany ostrzem w stronę funkcjonariuszy, bez słowa ruszył w ich kierunku. Policjanci obawiając się, że Z. M. może ich zaatakować, zastosowali wobec niego środki przymusu bezpośredniego w postaci pałki służbowej i chwytów obezwładniających, w wyniku czego wypuścił on nóż z dłoni. Następnie zakuli mu ręce w kajdanki i doprowadzili do radiowozu a następnie do Komisariatu Policji w K..

Dowód:

zeznania świadka R. M., k. 55 – 56, 187,

zeznania świadka D. J., k. 10, 59, 187v – 188,

częściowo zeznania świadka M. S., k. 53, 188v – 189,

protokół zatrzymania rzeczy, k. 6 – 8,

protokół oględzin rzeczy, k. 41.

Oskarżony Z. M. ma 45 lat, jest rozwiedziony, posiada troje dzieci. Oskarżony posiada czeskie obywatelstwo, od sześciu lat przebywa w Polsce, zna język polski. Z. M. podejmuje zatrudnienie jako monter paneli solarnych, uzyskując miesięcznie około 3.500 zł. Nie był karany sądownie za przestępstwa.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego Z. M., k. 31, 70,

notatka urzędowa na podstawie art. 213 § 1 k.p.k., k. 73,

informacja z K., k. 45, 146, 179.

Z. M. nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. T. criminis nie miał on wyłącznej ani ograniczonej w znacznym stopniu zdolności rozpoznania znaczenia swoich czynów ani pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31 § 1 i 2 k.k.

Dowód:

opinia sądowo – psychiatryczna, k. 141 – 144.

Oskarżony Z. M. przyznał się do zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił przy tym, że nie wiele pamięta z dnia, w którym został zatrzymany, wskazując iż zażył wówczas tabletki na uspokojenie. Oskarżony stwierdził, że może powiedział coś niestosownego do A. C. i policjantów, dodając, że nóż który nosił przy sobie, miał z budowy.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego sąd poczynił głównie w oparciu o zeznania świadków A. C., R. M. i D. J.. Dając im wiarę, sąd miał na uwadze przede wszystkim to, że na poszczególnych etapach postępowania, przedstawili one spójny i konsekwentny opis zachowania oskarżonego. Sąd nie dopatrzył się w relacji pokrzywdzonych przesłanek podważających ich wiarygodność a w szczególności skłonności do koloryzowania czy celowego przedstawiania oskarżonego w złym świetle. Wręcz przeciwnie w ocenie sądu pozostawały one wyważone i obiektywne, znajdując potwierdzenie w dowodach o charakterze osobowym i materialnych.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd uwzględnił również zeznania świadków J. W. i M. S., przy czym uznał, że nie wnoszą one do sprawy istotnych okoliczności. Odnosząc się do relacji tego ostatniego świadka, sąd miał na uwadze to, że część podanych przez niego faktów dotyczy podobnego zdarzenia z udziałem oskarżonego z kolejnego (...). Dodatkowo sąd uznał, iż nie zasługują na uwzględnienie twierdzenia M. S. odnośnie tego, że oskarżony w czasie gdy był umieszczany w radiowozie przez policjantów, nadal posiadał przy sobie nóż. Zdaniem sądu mając na uwadze wiarygodne zeznania R. M. i D. J. nie jest możliwe aby pozostawili oni niebezpieczne narzędzie przy oskarżonym.

W zakresie dokonanych ustaleń faktycznych, sąd oparł się ponadto na dowodach o charakterze materialnym, wymienionych w pierwszej części uzasadnienia. Sąd dał im wiarę jako w pełni wypełniającym wymogi stawiane takim dowodom oraz nie znajdując żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności.

Sąd wziął wreszcie pod uwagę wyjaśnienia oskarżonego. Sąd miał tu na uwadze, że choć Z. M. stwierdził, iż nie pamięta przebiegu zdarzeń z nocy 31.12.2016r. to przyznał się do stawianych mu zarzutów.

Dokonując oceny przedstawionych powyżej dowodów sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonego Z. M. w zakresie zarzucanych mu czynów nie budzą wątpliwości. Sąd ustalił, że zachowanie oskarżonego, przedsięwzięte w dniu 31 grudnia 2016r. wobec pokrzywdzonej A. C. a następnie funkcjonariuszy Policji - R. M. i D. J., wyczerpywało ustawowe znamiona występku z art. 190 § 1 k.k.

Odnosząc się do czynu przypisanego Z. M. w pkt I wyroku, wskazać należy, że oskarżony dobijając się do drzwi mieszkania byłej konkubiny, kierował pod jej adresem słowne groźby pozbawienia jej życia. Oskarżony użył bowiem w stosunku do niej słów „zabiję cię”, „załatwię”. Stwierdzenia te stanowiły przy tym kontynuację jego wcześniejszych wypowiedzi wobec A. C., które padły podczas połączenia telefonicznego, gdzie również groził jej zabójstwem, mówiąc że jest (...). Zdaniem sądu w pełni uzasadniona była zatem obawa ze strony pokrzywdzonej, która traktował groźby oskarżonego jako realne, wiedząc w jakim stanie się on znajdował, tj. odurzenia nieznaną substancją.

Stwierdzając w pkt II wyroku popełnienie przez oskarżonego kolejnego czynu z art. 190 § 1 k.k., sąd uznał, że zachowanie oskarżonego stanowiło niewerbalną groźbę spowodowania obrażeń ciała u R. M. i D. J.. Oskarżony ruszył bowiem w stronę policjantów, kierując na nich ostrze dzierżonego w dłoni noża łamanego. Z. M. nie odrzucił tego narzędzia pomimo wezwania R. M., co wskazuje na występujący z jego strony zamiar przestraszenia interweniujących policjantów. Za umyślnością działania oskarżonego przemawia nie tylko opisany sposób jego zachowania, ale również słowa jakie wcześniej wypowiedział do A. C. mówiąc, że „ma nóż i nie boi się Policji.” Czynność przedsięwzięta przez Z. M. wywołała u funkcjonariuszy Policji R. M. i D. J. w pełni uzasadnioną obawę spowodowania obrażeń ich ciała, której efektem były zastosowane przez nich środki przymusu bezpośredniego.

Czyny oskarżonego były zawinione, nie zachodziły okoliczności wyłączające bezprawność ani winę.

Wymierzając oskarżonemu Z. M. kary jednostkowe za przypisane mu przestępstwa, sąd baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionych czynów, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonego. Mając na uwadze okoliczności popełnionych przez oskarżonego czynów, sąd uznał za zasadne wymierzenie mu za każdy z nich kary 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonego Z. M. i wymierzył mu karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności. Kara łączna we wskazanym wymiarze, orzeczona przy zastosowaniu zasady kumulacji, stanowi współmierną sankcję za przestępstwa popełnione przez oskarżonego. Czyni ona zadość zarówno względom prewencji indywidualnej i generalnej, jak też uwzględnia nikły charakter związku przedmiotowo – podmiotowego pomiędzy czynami popełnionymi przez oskarżonego.

Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności na okres dwóch lat próby, uznając, iż zastosowanie środka probacyjnego spełni swe wychowawczo – prewencyjne cele i będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Kara ta w powiązaniu z zastosowanym wobec oskarżonego obowiązkiem probacyjnym w postaci obowiązku informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby, spowoduje zdaniem sądu że Z. M. będzie przestrzegał porządku prawnego. Aby wzmocnić wychowawcze oddziaływanie orzeczenia o karze na oskarżonego, sąd na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierzył mu karę grzywny, obok kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Sąd ustalił jej wymiar na 50 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł.

Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej mu kary grzywny, jako kary podlegającej obecnie efektywnemu wykonaniu, okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. zatrzymania i tymczasowego aresztowania.

W pkt VIII wyroku sąd na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł o przepadku dowodu rzeczowego w postaci ostrza noża, zarządzając jego zniszczenie. Rozstrzygając w tym zakresie sąd miał na uwadze to, że przedmiot ten posłużył oskarżonemu do popełnienia przestępstwa.

Sąd przyznał od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wg norm przepisanych, uwzględniając etap, na którym ustanowiono obrońcę, jak również stawkę podatku VAT.

Orzekając o kosztach procesu, sąd na zasadzie art. 627 k.p.k. obciążył nimi w całości oskarżonego i wymierzył mu opłatę w wysokości przewidzianej ustawą.

SSR Radosław Gluza

.